fbpx

De overwinning. Actrice Monique Rosier overwon haar eetstoornis: ‘Die 3 kilo dat ik te dik zou zijn werd bijna mijn dood’

In onze nieuwe serie De overwinning vertellen vrouwen elke donderdag over wat zij voor zichzelf overwonnen hebben. Dit keer vertelt actrice Monique Rosier (58), die we kennen van haar rol als Pien in Zeg ns’ Aaa, hoe ze haar eetstoornis overwon. Sindsdien ondersteunt ze in haar praktijk – al ruim 30 jaar vrij van haar verslaving – mannen, vrouwen en kinderen die op wat voor manier dan ook vastlopen in het leven, verslavingen en ander dwangmatig denken.

 ‘Ik was er al vroeg bij wat betreft diëten. Op mijn dertiende zat ik op de rand van het zwembad en vond ik dat ik dikke benen had. Vanaf dat moment at ik geen aardappelen meer en alleen nog maar groente en vlees. Voor het eerst in mijn leven viel ik af. De kick die ik ervan kreeg, gaf mij een goed gevoel. Ik had de controle.’

Actrice

‘Op mijn zeventiende werkte ik al vrijwel fulltime als model en actrice. Bij mijn modellenbureau vonden ze mij minstens 3 kilo te zwaar, dus was ik constant aan het diëten. Ieder dieet dat mislukte, maakte mij depressiever en dus fanatieker. Door het ‘ondereten’ ging ik steeds meer ‘overeten’. Achteraf heel logisch, ik had gewoon honger. Het ging van kwaad tot erger; op een gegeven moment leefde ik alleen nog maar op zwarte koffie, citroenwater en soms een cracker of yoghurt. Destijds had ik geen idee dat de strijd met die 3 kilo bijna mijn dood zou worden. Tijdens één van mijn klussen gaf een collega-model mij een tip. Ze vertelde mij dat als ik wilde afvallen ik mijn eten gewoon weer moest uitspugen. Zij deed het al jaren. Dit werd het begin van mijn hel, van mijn eetstoornis.’

Eten, eten en nog eens eten

‘Met de eetstoornis onderdrukte ik mijn gevoeligheid en onzekerheden. Als kind had ik niet het gevoel dat ik gezien of begrepen werd. Daardoor leerde ik nog harder mijn best te doen. Het eten werd een obsessie. Ik wisselde anorexia en boulimia af. Dit putte mij enorm uit en maakte me afwezig en vaker ziek. Ook werd ik alsmaar onzekerder en ongelukkiger. Ik raakte in de war. Niemand wist van mijn eetstoornis af. In die tijd werd ik aangenomen voor de rol van Pien in de comedyserie Zeg ns’ Aaa. We namen meerdere afleveringen op met wel vierhonderd man publiek. De druk was groot en het moest goed gaan. Met mijzelf ging het steeds minder goed. Het publiek genoot misschien van Pien, maar ik kotste van Monique. Door middel van laxeermiddelen probeerde ik alles uit mijn lichaam te krijgen. Aan de buitenkant zag je een vrouw van de wereld, maar niemand zag mijn worsteling vanbinnen. Zelfs mijn familie wist niets van mijn eetstoornis.’

Hulp nodig

‘Ik zocht onder andere steun in een anonieme zelfhulpgroep, een plek waar ik ook eindeloos naar anderen kon luisteren en waarin ik mijzelf kon herkennen. In zo’n groep ontmoette ik iemand die vrij was geworden van haar eetstoornis. Met haar steun ging ik experimenteren met eten dat vrij was van sturing of controle. Ik leerde te leven in plaats van te overleven. Ik kwam erachter dat mijn hoofd het wellicht bij het verkeerde eind had. Tot die tijd had ik altijd gedacht dat ik gelukkig zou worden als ik dun zou zijn. Een eetprobleem zag ik daar voor het eerst als een verslaving en niet als een ziekte. Ik kwam erachter dat ik goed genoeg was zoals ik ben.’

Monster & Mo

‘Het is inmiddels 15 jaar geleden dat ik mijn boek Monster & Mo nooit meer eetverslaafd schreef. Bij het lezen van het boek kom je tot de ontdekking dat je zelf je Monster, je verslaving, bent en je dus ook nooit van Monster af kunt. Vechten met Monster werkt niet. Juist nu, in een wereld waar je voortdurend wordt geïndoctrineerd met ideeën als – dun zijn, veel sporten, geen zuivel, geen suiker, geen koolhydraten, geen vlees – zijn we niet alleen beland in een corona-pandemie maar ook in een dieetpandemie. Vrij eten lijkt heel tegenstrijdig als je steeds maar hoort over ‘gezonde voeding’.’

Goed en fout

‘Bij veel jonge mensen zie ik de verwarring ontstaan. Het dualisme tussen goed en fout is naar mijn mening waar het misgaat. Met de komst van het internet, en daarmee de toenemende informatie over voeding, zijn we vergeten dat we als mens een lichaam hebben gekregen dat met een natuurlijk, zelfhelend systeem is uitgerust. Veel lezers van mijn boek herkennen zich in mijn verhaal. Laatst kreeg ik een brief van twee zussen uit Australië, die na het lezen van mijn boek allebei vrij zijn gaan eten en daardoor hun natuurlijke gewicht bereikten. Na 35 jaar diëten genieten ze weer van het leven en van eten. Het voelt als mijn verantwoordelijkheid om de ontdekking van het vrije eten aan anderen door te geven.’

Vrij eten

‘In mijn boek beschrijf ik mijn ontdekking van het ‘vrije eten’. Het betekent dat je alles kan en mag eten en jezelf niets hoeft te verbieden. Doordat ik al 35 jaar liefdevol eet wat ik wil heb ik nooit meer last gehad van cravings of over- of ondereten. Van nature – zonder dat ik dit ooit nog tel of aanstuur – kom ik vrijwel altijd rond de 2000 calorieën uit. Als ik hoger uitval, dan wordt dit ook op een natuurlijke manier in balans gebracht op de dagen die wat gewoner zijn. Als je een echte vrije eter bent, dan heb je geen oordeel meer over eten, of het nu chocola, broccoli of een sinaasappel betreft. Je leert te vertrouwen op je natuurlijke mechanisme in plaats van alle ideeën in je hoofd.’

Groot maatschappelijk probleem

‘Momenteel heb ik twee kleine meisjes bij mij in therapie voor hun eetstoornis. Eén van de meisjes is 13 en de ander is nog maar 10. Allebei zijn ze binnen 3 maanden door de invloed van TikTok-filmpjes, over hoe je perfect dun kan worden, in het ziekenhuis beland. Ze raakten overtuigd dat ze bijna niks meer mochten eten en vielen in no time 20 kilo af. Naar mijn mening zijn heel veel mensen in de war geraakt. De informatie die je tegenwoordig op het internet kan vinden over eten gaat vooral om gezonder of minder eten. Het is meer dan ooit nodig om een ander geluid te laten horen. Om op een meer holistische manier te kijken naar voeding en leven. Het is niet gezond dat we als vrouw en man het beeld hebben dat we een killerbody moeten hebben en dat jonge kinderen hier al mee bezig zijn. We moeten ons bewust worden van wat we uitzenden naar jongere generaties.’

Anti-diëten          

‘Nooit meer zal ik op een dieet gaan in mijn leven. Die vrijheid gun ik iedereen. Ik ben overtuigd van het zelfhelende vermogen van het lichaam, ook als je vegan eet of een ziekte hebt waardoor jij je voeding wat moet aanpassen. Als je een kater hebt, dan voel je je de volgende dag wat minder, maar na wat water en een stevige maaltijd is je lichaam zo weer hersteld. Het is belangrijk om meer respect te hebben voor wat je lichaam iedere dag voor je doet. Vroeger waren we ons niet bewust van wat eten met ons kon doen en nu zijn we ons over bewust geworden. Als we teruggaan naar ons natuurlijke mechanisme, dan hebben we het beste van beide werelden.’ 

De overwinning

‘Destijds ben ik door mijn perfectionisme in een korte tijd de weg kwijtgeraakt en heb ik een eetstoornis ontwikkeld. Vervolgens heb ik er 8 jaar over moeten doen om die weer terug te vinden. Toen ik op de juiste weg zat, wist ik het ook. Ik ben gaan eten in plaats van het sturen van eten. Mijn moeder is een mooi voorbeeld. Komende zomer wordt zij 88 jaar en nog nooit heeft ze in haar leven een dieet gevolgd. Ze begreep er ook niets van toen ik destijds aan het diëten was. Mijn moeder heeft altijd genoten van wat er was, maar is daardoor nooit gaan overeten. Ze ziet er nog altijd mooi uit. Haar hele leven is ze al op een natuurlijk gewicht. Ook mijn twee kinderen van 23 en 25 jaar heb ik het principe van vrij eten meegegeven. Zo staan zij nu nog in het leven. Ze zien diëten net als drugs, als iets waar je van af moet blijven. Dat vind ik heel mooi om te zien en daar ben ik trots op.’

Monster en Mo voorkant De overwinning. Actrice Monique Rosier overwon haar eetstoornis: ‘Die 3 kilo dat ik te dik zou zijn werd bijna mijn dood’

Lees hier nog meer inspirerende levensechte verhalen:

Stef uit Holland’s Got Talent zet zich in tegen pesten: ‘Omdat ik van glitterpakken houd scholden ze me uit voor homo’

Laura zat 40 dagen opgesloten in een psychiatrische inrichting: ‘Ik heb nu nog altijd hulp nodig om dat trauma te verwerken’

De dochter van Emine heeft een zeldzame spierziekte waar ze aan kan overlijden:’ Het is mijn grote hoop dat er nog een behandeling wordt gevonden’

 

Foto header: Ester Gebuis 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF