Actrice, presentatrice èn zangeres Chimène van Oosterhout heeft al veel meegemaakt in haar leven. Op 26-jarige leeftijd kreeg ze de diagnose borstkanker. Ze herstelde, maar de kanker kwam terug. Inmiddels is voor de derde keer de ziekte bij Chimène vastgesteld, maar opgeven zal ze nooit doen. Het leven is daar te mooi voor. In haar eerste column voor Wendyonline neemt Chimène je mee in haar strijd tegen borstkanker.
Daar zat ik dan als zesentwintigjarige, op de stoel in het ziekenhuis aan een wit, stalen bureau, met tegenover mij de oncoloog. Het bureau was net zo strak als zijn mededeling: “U hebt borstkanker mevrouw en dat betekent dat wij allebei uw borsten gaan amputeren”. Als donderslag bij heldere hemel kreeg ik totaal onverwacht dit nieuws meedogenloos in mijn schoot geworpen. De grond zakte onder mijn voeten vandaan, maar gelukkig zat ik op een stoel. Niet te bevatten op dat moment, en toch moest ik er toch echt aan geloven. Ik heb uren op de stoel in de ziekenhuisgang gezeten zonder te beseffen wat er daadwerkelijk om mij heen gebeurde. Een knobbeltje van anderhalve centimeter, met omliggend weefsel en klieren, beheerste vanaf dat moment mijn hele leven. Ik had borstkanker.
Foute boel
De dag dat ik mijn knobbeltje ontdekte aan mijn linkerborst, wist ik al dat dit foute boel was. De artsen daarentegen kwamen daar een half jaar later pas achter, helaas. Na de vele biopten en puncties, die in die tijd nog zonder verdoving afgenomen werden, wisten ook zij dat ze keihard aan de slag moesten om mijn lichaam weer in gezonde staat te brengen. Althans dat hoopte ik dan, want ik had geen idee. Ik wist niet of de behandelingen zouden aanslaan, of de kanker zich alleen maar in de borst had ontwikkeld, en of ik misschien al uitzaaiingen had. Ik had geen idee, maar wel honderden, wat zeg ik, duizenden vragen.
Strijd gewonnen
Twee operaties, vijfentwintig bestralingen en een okselkliertoilet verder, bleek het vooruitzicht goed te zijn. Er was geen kankercel meer te ontdekken in het weefsel. Het zat niet in de snijranden en niet in de poortwachtersklier, noch in de zestien lymfeklieren die ze ook nog eens uit mijn lijf verwijderd hadden. Mijn strijd om mijn borsten te behouden en mijn kanker te verliezen had ik gewonnen. Ik kan niet beschrijven wat er op zo’n moment door je heen gaat. Eigenlijk was ik al een stapje verder. Ik had die strijd niet voor niets gevoerd. Wel moest ik opnieuw leren leven. Ja, ik zeg duidelijk opnieuw. Er werd mij namelijk ook meegedeeld dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen en dat ik niet meer zou kunnen sporten. Dat waren twee steunpilaren in mijn leven. Sporten was mijn uitlaatklep en ik zou zeker nog wel kinderen willen krijgen. Alweer zakte de grond onder mijn voeten vandaan, maar dit keer brak mijn hart ook nog eens. Niet alleen figuurlijk, maar later ook letterlijk.
Na een zwaar fysiotherapie traject van drie bezoeken per week in anderhalf jaar tijd, heb ik mijn arm dusdanig weten te versterken dat de lymfeklieren geen gemis in mijn lichaam bleken. Ik liep geen risico op een dikke arm, die je kunt ontwikkelen door het ontbreken van die klieren. Dat obstakel was ook getackeld. Dat waren de zeven goede jaren. Niet geheel onbezonnen, want ieder jaar stond en staat er een controle op mij te wachten, door middel van een MRI scan. Wachten op de uitslag die een week later komt, is dan zenuwslopend. Een helse week is dat altijd. Zeker in het zevende jaar na mijn laatste operatie, want toen kreeg ik te horen dat de kanker opnieuw terug was.
Borstkanker terug
Een recidief. Het zat in precies dezelfde plek in mijn linkerborst. Weer de hele medische molen in, alleen kon ik dit keer niet meer bestraald worden. De pijn van het incasseren was nu minder zwaar, maar alsnog heftig. Het vertrouwen in mijn eigen lichaam kreeg weer een fikse deuk en geestelijk ging ik terug naar af. Opnieuw vertrouwen krijgen in mijn eigen systeem, in mijn gezondheid, in mijn leven. Het was een keihard en eenzaam leerproces. Gelukkig had ik dierbare mensen om mij heen, die mij op moeilijke momenten een hart onder de riem staken. Dus ik heb deze tweede keer niet thuis gegeven voor deze rotziekte.
Een gezonde zoon als drijfveer
Maar het leven had ook een hele mooie verrassing voor mij in petto. Een week voor mijn negenendertigste verjaardag ben ik bevallen van mijn gezonde zoon: Lyam. Wat een geschenk. In de wetenschap dat het eigenlijk niet zou kunnen, was zijn komst een groot wonder. Echter, na een maand liet het geluk mij in de steek en bleef ik alleen achter met Lyam. Zijn vader had het hazenpad genomen. De periode die daarop volgende was zwaar en dat is nog zacht uitgedrukt. Uiteindelijk belandde ik toen Lyam vijf en een halve maand jong was weer in het ziekenhuis. Dit keer op de Intensive Care met een hartfalen en magere Hein op de bedrand. De bestraling op mijn linkerborst had tevens mijn hart mee bestraald en het intense verdriet van het verlies van mijn gezin speelde mij parten. Ik had mijn hart gebroken. Kennelijk heb ik hier op aarde nog te veel te doen, want ik heb het overleefd. Na een intensief revalidatieproces van zo’n twee jaar, kon ik voorzichtig gaan sporten, bewegen en leven. Ik kon weer genieten van Lyam en alles wat mij gegeven was.
Drie keer is scheepsrecht
Alles leek goed te zijn, totdat ik vorig jaar last kreeg van mijn rechterborst. Ik probeerde een vervroegde afspraak in het ziekenhuis te maken en dat was niet eenvoudig in deze corona periode. Na drie keer bellen lukte het mij. De arts plande voor mij een afspraak tussendoor in en hij gaf aan dat er geen knobbeltje zat en er geen afwijkingen te bespeuren waren. Nee, maar inwendig had ik een branderig en stekend gevoel. Ik mocht over een half jaar terugkomen. Die had ik eerder gehoord! Maar goed, in september 2020 ging ik door de MRI-scan. Ik werd meteen de volgende dag gebeld. Dat is geen goed teken, er werd aangegeven dat ik afwijkend weefsel had. Het was een eiwit gevoelige HER2-neu positieve borstkanker bleek. Hoppa! Na een maand vol onderzoeken en dagelijkse ziekenhuisbezoeken lag ik voor het eerst aan het chemo-infuus. Dat was nieuw voor mij. Chemo, daarna operatie, daarna bestralingen en tot slot immunotherapie. Ik voelde weer angst en paniek, vooral voor de chemo. Maar ik moest doorgaan, ondergaan en doorstaan! Het is een zware tijd, en ik heb nu nog een wat maanden te gaan. Mijn krullenbol, wimpers en wenkbrauwen heb ik inmiddels moeten opofferen aan mijn gezondheid, maar dat is in ieder geval beter dan andersom. Ik leef ondanks de borstkanker nog, en dat is al heel wat.
Fotografie: Chantalle Laurent photography
