Op straat wordt ze nagekeken, mensen schrikken of denken dat ze net een chemokuur achter de rug heeft. De dertigjarige Sandra Dannenberg heeft Alopecia Areata, een ziekte waarbij je haar plotseling uitvalt. Ze voelt zich soms naakt en onvrouwelijk, maar probeert er ook haar kracht uit te halen.
‘De dag dat mijn eerste pluk haar uitviel, had ik een fotoshoot. Mijn lange lokken waren vastgezet en er zaten allemaal stijlingsproducten in. Het was chaos in mijn haar. Toen ik die avond een pluk haar in mijn hand had, had ik nooit verwacht dat ik drie dagen later voor meer dan de helft kaal zou zijn. In die dagen heb ik de dokter foto’s gestuurd om te vragen wat het kon zijn. De ziekte Alopecia kwam al snel voorbij.’
Shock
‘Ik heb al een half jaar lang vreselijke haarpijn. Tijdens een bezoek aan de dokter zeiden ze dat er niks aan de hand was, zolang mijn haar niet uit viel. Op het moment dat mijn haar uit begon te vallen, ben ik gaan googelen. Bijna alles staat tegenwoordig uitgebreid op Google. Ik had dus ergens wel zien aankomen dat het Alopecia was. Toch was ik in shock toen ik het hoorde van de dermatoloog, het was allemaal nieuw voor mij. Het is een auto-immuun ziekte, waarbij er een strijd in je lichaam plaatsvindt. De oorzaak is niet bekend, het kan iedereen overkomen. Naast mijn haar op mijn hoofd, zijn ook mijn armharen uitgevallen. Mijn wenkbrauwen teken ik met een potlood bij, deze zijn uitgevallen. Gelukkig zitten mijn wimpers er nog wel aan, ik hoop dat dat ook zo blijft. Inmiddels heb ik een pruik, maar dat vind ik eigenlijk niks. Ik ben nu kaal gewend, ik heb vorig weekend een paar uurtjes geoefend met mijn haarwerk, maar ik kan er nog niet echt aan wennen.
In mijn omgeving kreeg ik veel reacties, iedereen vond het erg voor me. Als je als vrouw kaal bent, wordt dat gezien als iets niet-vrouwelijks. De eerste twee weken wist ik eigenlijk niet wat ik voelde. Ik voelde mij verdrietig, maar kon niet huilen. Nu is het de zesde week en voel ik me soms heel eenzaam en minder mooi, maar ik ben wel positief ingesteld. Ik probeer overal het beste uit te halen en ik ga ook gewoon kaal over straat. Als ik eraan moet wennen, moeten de mensen om mij heen er ook maar aan wennen.’
Reacties op straat
‘Ik heb het zoveel mogelijk mensen uit mijn omgeving laten weten. Het ging zo snel, binnen een week was ik helemaal kaal. Ik kon mensen er ook niet echt op voorbereiden. Soms kom ik iemand tegen die het nog niet weet, zij schrikken dan wel en denken dat ik ernstig ziek ben. Onbekende mensen kijken altijd om als ze mij zien. Ze zijn het niet gewend, een kale vrouw. Ik snap de reactie wel, ik zou zelf ook omkijken. Toch is het soms vervelend. Vaak denken mensen dat ik chemo heb gehad of iets dergelijks. Ze denken niet aan Alopecia, het is nog zo onbekend.’
Kaal voor de lens
‘Af en toe doe ik ook modellenwerk, ook al voordat ik kaal werd. Er gingen allerlei gedachtes door mijn hoofd, kan ik wel kaal voor de lens? Eigenlijk is het ook mijn kracht, ik durf het en laat het zien. Voor de komende tijd heb ik ook weer wat opdrachten op de planning staan, maar dan kaal. Ik voel me speciaal, ik vind het bijzonder dat ze dat tegenwoordig gewoon toelaten in de modellenwereld. In het begin moest je er ‘perfect’ uit zien, maar je ziet afgelopen jaren steeds meer dat ze op zoek zijn naar mensen met een bijzonder uiterlijk. Ik pas daar precies tussen.’
Toekomst
‘Elke dag voel ik mij anders. De ene dag voel ik er niks van, vaak ben ik dan druk bezig. Ik heb ook dagen dat ik heel moe ben en dat er nog chaos in mijn hoofd is. Ik merk dat ik nog midden in het verwerkingsproces zit. Er zijn verschillende soorten Alopecia, bij 80 procent van de mensen komt het haar terug. Op mijn hoofd begint het ook langzaam weer terug te groeien, op sommige plekken is het nog wel helemaal kaal. Ik ga ervan uit dat het weer terugkomt, maar ik heb geen idee hoelang dat nog gaat duren. Het is een grote omslag in mijn leven, maar ik weet en hoop dat het tijdelijk is. Er is geen medicijn tegen, dus ik kan niks anders dan afwachten. Ik hoop dat ik volgend jaar kerst mijn blonde lokken weer terug heb. Ik durf niet te denken: ‘wat als het niet meer terug komt’, dan zou ik geen hoop meer hebben.’
Lees meer inspirerende levensechte verhalen:
Sanya kreeg een ongeplande keizersnede: ‘Het was een traumatische ervaring’
Pinar is corona buddy op de IC: ‘Ik ben trots om op deze manier een bijdrage te leveren’
