Na een burn-out gooide Noortje het roer volledig om en verhuisde ze met haar gezin naar Bali: ‘Dat standaard leven in Nederland paste totaal niet bij ons’

Jarenlang werkte Noortje in de zorg, maar ze voelde zich daar niet gelukkig. Haar leven was uit balans, en dat leidde uiteindelijk tot een burn-out. Juist in de periode van disbalans dacht Noortje steeds meer na over de invulling van haar leven. Ze realiseerde zich dat het leven in Nederland haar niet gelukkig maakte. Met al haar moed besloot ze samen met haar vriend Michiel te gaan verhuizen naar Bali, en daar vond ze haar geluk.

‘Tien jaar geleden had ik nooit verwacht dat ik hier nu zou zitten. Met een kopje koffie in m’n handen zit ik op een ligbedje bij onze villa op Bali. Niks is mooier dan het uitzicht dat wij op de oceaan hebben. Ik kijk naar de golven en zie de zonnestralen reflecteren op het water. Onze grootste droom om te emigreren is uitgekomen. Alle vastigheid hebben we in Nederland achtergelaten om een nieuw leven op Bali op te bouwen. En ik ben zo trots op ons dat we dit als gezin hebben gedaan. Uit de grond van mijn hart kan ik zeggen dat ik me hier zielsgelukkig voel. Ik zou nu nergens liever willen zijn dan hier op Bali met Michiel en ons lieve zoontje. Ik heb weer zin in het leven en het kan me niet lang genoeg duren.’

Dagelijkse sleur

‘Ik heb meer dan tien jaar in het ziekenhuis gewerkt op de operatiekamer. Alle werkdagen zat ik binnen en was ik afhankelijk van planners die mijn dag bepaalden. Het hoorde erbij, maar ik miste de controle over mijn eigen dagen. Ik leefde van weekend naar weekend en op zondagavond zat ik met een knoop in mijn maag op de bank omdat het weer bijna maandag was. De weekenden waren volgepland met leuke dingen zodat ik daarmee kon compenseren met de verschrikkelijke werkdagen. Ik haatte mijn baan, maar ik dacht dat het normaal was. Iedereen om mij heen zat in diezelfde sleur dus ik had niet een voorbeeld van hoe het anders zou kunnen. Maar die tien jaar lang was mijn leven totaal uit balans.’

Wereldreis

‘Het leven van mij en Michiel was eigenlijk al helemaal uit te plannen. We hadden een goede baan en wilden graag aan kinderen beginnen. Maar juist door dat plaatje in ons hoofd is onze langgekoesterde droom naar de achtergrond verdwenen, verhuizen naar het buitenland. Die droom is altijd bij ons blijven sluimeren. Op een gegeven moment hebben we de knop omgezet en zijn we begonnen met het plannen van een wereldreis. Het was een mooie stap om meer tijd voor elkaar te nemen en om de wereld te ontdekken. Ik denk dat we ons realiseerden dat we later geen spijt wilden krijgen van de dingen die we niet hebben gedaan. Ik hoopte dat ons leven na de wereldreis compleet zou veranderen. We zouden uit die sleur komen en buiten de lijntjes durven te tekenen. Daar keek ik zo naar uit.

De wereldreis was fantastisch. Eindelijk hadden Michiel en ik tijd voor elkaar en hoefden we geen rekening te houden met een bepaalde planning. We leefden zo vrij en hebben zoveel mooie plekken bezocht. Met een camper zijn we door Nieuw-Zeeland getrokken en we hebben kerst gevierd in New York. Het was echt een once in a lifetime experience.’

Terug in het oude leven

‘Na een half jaar vlogen we terug naar Nederland. Ik voelde me weer helemaal opgeladen en ik hoopte dat vanaf dat moment alles zou veranderen. Maar dat gebeurde niet. Na de reis stapte we terug ons oude leven in. Ik denk dat we qua ontwikkeling nog niet ver genoeg waren om de switch te maken. De reis heeft ons echt heel veel goeds gedaan, maar het heeft me niet dichter bij mezelf gebracht. We hebben zoveel gedaan dat er geen tijd was om even stil te staan en na te denken over de toekomst.

Niet veel later na thuiskomst begon mijn eerste werkdag weer. Na een half jaar reizen hoopte ik op een slow start op werk om er even rustig in te kunnen komen. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik was nog geen half uur op de operatiekamer en ik moest meteen aan het werk. Samen met de cardiochirurg startte we de procedure op toen er een collega aankwam. Met enthousiasme in haar stem vroeg ze hoe de reis was gegaan. Nog voordat ik antwoord wilde geven viel de cardiochirurg mij in de rede. Hij zei dat hij er niks van hoefde te horen. Dat moest ik maar lekker vertellen in mijn eigen tijd.’

Enige uitweg

‘Deze opmerking was voor mij de druppel. Ik was zo geraakt dat ik op die dag heb besloten na tien jaar weg te gaan bij het ziekenhuis. Ik kreeg een nieuwe baan in de sales bij een medisch bedrijf. Met al mijn hoop op deze baan gevestigd begon ik aan mijn werk. Ik merkte al snel dat de saleskant niet bij mij paste, maar ik zette door. Op een dag reed ik met de auto naar mijn werk. Al maanden maakte mijn hoofd overuren. Ik zat alleen nog maar na te denken over mijn leven en over de toekomst. Ik wist niet meer hoe ik het moest invullen en dat zorgde voor zoveel onrust. Die ochtend in de auto was geen uitzondering. Het stemmetje in mijn hoofd leek wel naar mij te schreeuwen en ik raakte compleet in paniek. Ik dacht dat als ik tegen de vangrail zou rijden, die gedachtes zouden stoppen. Voor altijd.’

Wake-up call

‘Gelukkig, en dat kan ik nu zeggen, heb ik niet gehandeld. Maar het was echt een flinke wake-up call voor mezelf. Er volgde een burn-out en ik kwam thuis te zitten. De eerste maanden leefde ik op de bank. Ik voedde mezelf met domme films zodat ik maar niet na hoefde te denken. Ik ging vanaf moment één al wel naar therapie en ik had een coach die mij langzaamaan weer op het juiste pad zette. Na anderhalf jaar ging het al een stuk beter met me. Ik durfde mijn familie weer te zien en ik werd steeds minder zenuwachtig van de vraag hoe het met me ging. Michiel is in die tijd ook echt een steun voor mij geweest. Hij is een baken van rust en die energie voelde ik op een gegeven moment mijn lichaam binnenstromen. Hij is mijn rots geweest toen ik alle mooie dingen even niet meer kon zien.’

Een nieuw leven

‘In een tijd van vallen en opstaan, raakte ik zwanger van ons zoontje. We waren dol gelukkig, maar een pasgeboren kindje combineren met een burn-out was niet een makkelijke opgave. Die slapeloze nachten waren zwaar, maar de glimlach op zijn bolle gezichtje maakte alles snel weer goed. Hij is de reden geweest om weg te gaan. Ons kindje liet ons inzien dat dit de tijd was om onze dromen achterna te gaan voor het te laat was. Juist omdat het eerste jaar met hem en met een burn-out zo moeizaam ging, kregen we de drang om onze droom achterna te gaan. Nu kan het nog, dachten we.

Michiel en ik gingen uitzoeken hoe we konden gaan werken vanuit thuis. Zo hoefden we geen rekening te houden met een vaste plek en konden we kijken waar we zouden willen wonen. Ik kwam een baan als virtual assistant tegen. Alle puzzelstukjes leken in elkaar te vallen. Dit was het werk wat ik zou willen doen en het sloot perfect aan bij ons toekomstbeeld. Samen met Michiel doorliepen we alle stappen die nog nodig waren om uiteindelijk het vliegtuig te kunnen pakken. We wilden verhuizen naar Bali. Azië voelde altijd al als thuis voor ons dus dat was een perfecte match.’

Vrij

‘Nu zit ik hier, op het prachtige Bali met mijn gezin. Ik merk aan alles dat dit de juiste keuze voor ons is geweest. Ons zoontje geniet van het leven buiten en wij genieten met hem mee. Het leven voelt ineens zo vrij, en dat past veel meer bij ons dan het leven dat we in Nederland hadden. Als ik denk aan de Noortje in Nederland ben ik wel even stil. Ik wil haar zo graag een knuffel geven en laten inzien dat het echt anders mag. Ze zat opgesloten tussen de regels en routines, terwijl ze zo de behoefte had om vrij te gaan leven. Waarom blijven we toch vasthouden aan die routines? We hoeven niet het leven te leven zoals iedereen dat doet. Je hebt alles in eigen handen. Met mijn verhaal wil ik aan andere vrouwen laten zien dat het echt anders mag. Als je de behoefte voelt om uit de routines te stappen, volg dan asjeblieft je gevoel. Het zal je zoveel moois brengen.’