Lexia was zes jaar toen ze getuige werd van huiselijk geweld. Ze hoorde hoe haar oudere zus geslagen werd met een riem door haar vader. Jarenlang nam ze dit trauma onbewust mee en beïnvloedde het haar manier van leven. Toen ze geconfronteerd werd op de werkvloer met haar trauma, realiseerde ze dat ze die periode nooit verwerkt heeft. Door zichzelf na al die jaren open te stellen, leerde ze de kracht van kwetsbaarheid. 

‘Ik wil dat mensen gaan inzien dat het delen van je kwetsbare verhaal kan helpen met het helen. We leven nog te veel in de taboesfeer dat je het trauma voor jezelf moet houden. Niet zo gek, want er zijn veel belemmerde overtuigingen waardoor je jezelf heel erg klein kan houden. Denk bijvoorbeeld aan de mening van je ouders of van je vrienden om je heen. Ze kunnen de reden zijn dat jij niet het achterste van je tong laat zien uit angst dat ze anders over je zullen denken. Maar die ervaringen uit je rugzakje zorgen ervoor dat je je niet goed kunt ontwikkelen. Het wordt een blokkade. Ik wil dat mensen leren te delen wat ze in hun rugzakje bij zich dragen. En door mij kwetsbaar op te stellen en mijn verhaal te delen, hoop ik dat degene die dit leest zich ook durft open te stellen. Als dat gebeurd, dan is mijn missie geslaagd.’

Appartementje met z’n vieren

‘Mijn verhaal begint op het prachtige eiland Bonaire. Ik heb daar gewoond met mijn ouders en oudere zus totdat we met z’n allen naar Nederland kwamen. We kregen een appartementje in een flat toegewezen. Ik groeide op tussen de verpleegsters, maar ook tussen de hoeren en de pooiers. Alles kwam samen in die flat. Als kind heb ik daar dingen gezien die je niet zou moeten zien. Vanuit huis heb ik alleen nooit geleerd om daarover te praten. Praten deden we sowieso niet. Mijn ouders hebben dat nooit meegekregen vanuit hun opgroeien. Wel zijn er veel andere standaarden generatie op generatie overgenomen. Een belangrijk voorbeeld is dat discipline bijleren gepaard gaat met geweld, volgens het familiesysteem. Huiselijk geweld leek dus een stuk normaler dan dat het zou moeten zijn.’

Geslagen met een riem

‘Ik was zes jaar toen het gebeurde. Ik zat bij mijn moeder op schoot aan de keukentafel. Met mijn rug naar mijn moeder keek ik naar de witte tl-buizen die boven de tafel hingen. Op een gegeven moment zat ik niet lekker en wilde ik me omdraaien naar mijn moeder. Ik was nog niet helemaal omgedraaid, maar in mijn ooghoek zag ik haar gezicht. En daar schrok ik enorm van. Mijn moeder was lijkbleek weggetrokken. Ze had blijkbaar al een voorgevoel van wat er ging gebeuren. Die dag hadden mijn ouders een gesprek met de juf van mijn zus gehad. Mijn zus had die dag iets op school gedaan wat niet door de beugel kon. Mijn moeder wist hoe mijn vader daarop zou reageren.

Niet veel later hoorde ik vanuit de woonkamer allerlei geluiden. Mijn zus begon ineens keihard te schreeuwen: ‘auw papa niet doen!’ Ik hoorde de angst in haar stem. Mijn moeder verstevigde haar greep om mij heen zodat ik geen kant op kon. Ik voelde zoveel, maar ik kon niks. Ik voelde mijn zus haar angst door de muren heen, maar ik voelde ook de angst van mijn moeder. De harde slagen vanuit de woonkamer echoden kort daarna door naar de keuken. Ik hoorde hoe de riemslagen op de huid van mijn zus terecht kwamen. Het enige wat ik wilde was mijn zus redden van een man die ons eigenlijk zou moeten beschermen. Maar ik kon het niet. Ik bevroor.’

Invloed op ontwikkeling

‘Wat er daarna is gebeurd weet ik niet meer. Praten over huiselijk geweld deden we in ieder geval niet. Maar ik heb dit moment onbewust opgeslagen en meegenomen in mijn ontwikkeling van meisje naar vrouw. Ik heb mijn zus toen niet kunnen redden, en daardoor heb ik onbewust een afspraak met mezelf gemaakt dat ik iedereen in mijn omgeving zou beschermen zoals ik mijn zus wilde beschermen. Maar dat ging tot het extreme toe. Mijn drang om iedereen te helpen verstikte mensen en ik ben daardoor zelfs dierbare vrienden kwijtgeraakt.’

Heel lang heb ik niet durven te delen waar die drang vandaan kwam. Ik wist het zelf ook niet, tot ik drie jaar geleden geconfronteerd werd bij een leidinggevende. Tijdens mijn ziekteperiode belde mijn leidinggevende me op en vertelde mij dat er collega’s waren die mijn ziek zijn veroordeelde zonder te weten wat er echt met me aan de hand was. Ik werd daar woest over. Dat stukje oordeel raakte mij zo hard, maar ik had geen idee waarom. Vanaf dat moment ben ik de puzzelstukjes in elkaar gaan leggen. Waarom wilde ik altijd iedereen beschermen en waarom raakte het oordeel van anderen mij zo hard? Ik realiseerde dat niemand, maar dan ook echt niemand, mij mag oordelen zonder dat ze mijn verhaal niet kennen. En dat bracht mij terug naar mijn verhaal. Het verhaal waarin huiselijk geweld een hoofdrol speelde, en hetgeen wat ik jarenlang had weggestopt.’

Masker af

‘Die confrontatie op werk had ik nodig om te durven graven in mijn verleden. Ik begon te onderzoeken wat voor impact het huiselijk geweld heeft gehad op mijn ontwikkeling. Gedrag komt altijd ergens vandaan. Mijn drang om mensen te beschermen kwam vanuit dat moment waarop ik mijn zus niet kon beschermen voor mijn vader. Maar ik realiseerde ook dat ik mij als klein meisje altijd klein heb moeten houden. Ik was bang dat als ik mijn echte stem liet horen, hetzelfde met mij zou gebeuren als dat mijn zus overkwam. Ik durfde mezelf niet volledig te laten zien, en dat heb ik meegenomen. Het opzetten van een masker was voor mij de oplossing. Een masker dat ik niet was maar waarvan ik dacht dat anderen mij zo zouden willen zien.’

Kracht vinden

‘De afgelopen drie jaar heb ik geleerd om mij kwetsbaar op te stellen tegenover de mensen om mij heen. Heel langzaam ging dat masker af en liet ik zien waar ik vandaan kwam. Het hielp om mijn verleden met huiselijk geweld een plekje te geven. Ik heb nog steeds contact met mijn vader, omdat ik het belangrijk vind dat er in ieder geval nog iemand van de familie contact met hem heeft. Maar hij blijft een vos die zijn streken niet verliest. Door dat te accepteren is er een band ontstaan tussen mij en mijn vader. Een goede band is het niet, maar het is in ieder geval iets. Ik gaf bij mijn vader aan dat ik contact met hem wilde, maar wel op mijn voorwaardes. En dat geeft mij kracht omdat ik nu kan beslissen welke keuzes ik maak en wat goed voor mij is. Vroeger kon ik dat niet. Mijn zus heeft het afgesloten en heeft dan ook geen contact meer met hem. Het was een bewuste keuze van haar en dat respecteer ik volledig.

Iedereen heeft een verhaal. Intense gebeurtenissen neem je altijd mee voor de rest van je leven, maar je hebt zelf de keuze hoe je ermee omgaat. Iedere dag weer. Ik wil graag aan iedereen meegeven dat je je trauma nooit zou moeten wegstoppen. Het hoort bij je en het maakt je tot wie je bent. Stel jezelf open en laat je kwetsbaarheid zien. Dat hoop ik iedereen mee te geven.’

Lexia geeft lezingen op scholen en bij bedrijven. Door haar verhaal te delen nodigt ze het publiek uit om zichzelf ook kwetsbaar op te stellen. In de lezing ‘van shit naar pit’ stimuleert Lexia afscheid te nemen van slachtofferschap, en geeft ze een aanzet tot het vergroten van het zelf-oplossend vermogen. 

Heb jij ook te maken met huiselijk geweld? Voor hulp en advies kan je anoniem terecht bij Slachtoffer Hulp Nederland: ‘We vinden dat iedereen die iets overkomt en verder moet, de best denkbare hulp verdient.’