Elk jaar worden er wereldwijd twee miljoen vrouwen levenslang verminkt door besnijdenis. Op 25-jarige leeftijd kwam Lenna erachter dat ook zij hier slachtoffer van is. Na een uitnodiging voor het feest van haar besneden broertje keerde Lenna in 2005 voor de tweede keer terug naar Indonesië. Wat een vrolijke gelegenheid zou moeten zijn, veranderde in een nachtmerrie. Tijdens het feest vertelde haar moeder met een glimlach op haar gezicht: “Jij bent ook besneden hoor meisje, dat gebeurt hier bij iedereen.” ‘Naast woede en verdriet voelde ik me vooral verdoofd.’

Jeugd

‘Ik ben geboren in Indonesië, maar na een halfjaar werd ik geadopteerd door een Nederlands stel: Hans en Anneke. Mijn biologische ouders hadden geen geld om mij te voeden en ik zou, net als mijn twee halfzusjes, overlijden als ze mij niet hadden opgegeven voor adoptie; mijn moeder kreeg het niet over haar hart om nog twee kinderen te laten adopteren. Binnen de Indonesische cultuur is het wenselijk om zoveel mogelijk kinderen te krijgen; zij brengen het geld binnen als je later oud bent. Na mij zijn er nog vijf kinderen geboren, waarvan er twee meisjes, mijn halfzusjes om het leven zijn gekomen.

Toen ik klein was, had ik niet de behoefte om mijn biologische ouders te leren kennen. Ik groeide op in een liefdevol gezin, hier in Nederland. Pas op latere leeftijd raakte ik nieuwsgierig naar mijn afkomst. Op mijn 22e heb ik ze samen met mijn Nederlandse ouders gezocht en gevonden. Het was fantastisch om iedereen bij elkaar te zien.’

Besnijdenis

‘In 2005 ging ik met mijn toenmalige partner voor de tweede keer naar Indonesië. Tijdens een familiefeest, ter ere van mijn broertje zijn besnijdenis, zei mijn moeder tussen neus en lippen door: “Jij bent ook besneden hoor meisje, dat gebeurt hier bij iedereen.” Net zoals in een film vielen er plots allemaal dingen op z’n plek: waarom ik altijd last had tijdens het vrijen, waarom ik tijdens het fietsen zoveel pijn ervaarde, waarom mijn dijbenen vaak gespannen waren, waarom ik soms pijnlijke steken voelde in mijn vagina en waarom ik niet opgewonden raakte tijdens seks. Het heeft mij 25 jaar geduurd om erachter te komen dat ik besneden ben. Al die tijd dacht ik gewoon dat ik bijna niet kon klaarkomen, en dat die pijntjes ‘gewoon’ waren. Omdat ik tijdens mijn besnijdenis nog maar een baby was, kon er nog niet zoveel worden weggehaald. Dat zorgde ervoor dat het me nooit is opgevallen. Naast ongeloof en woede voelde ik me verdoofd, niet wetende wat ik moest zeggen. Ze zei het met een glimlach op haar gezicht.

Daar zat ik dan. In een hutje, omringd door mensen die mijn gevoel niet begrepen. Het enige wat ik kon en wilde doen was mezelf terugtrekken. Ik durfde haar niet te confronteren met mijn verwarde gevoelens. Daarnaast vind ik het ook niet passend; culturele verschillen kun je niet zomaar wegnemen. Verder was het genieten van en met mijn familie, op dat moment belangrijker. Ik besloot daarom mijn gevoel weg te stoppen. Toen ik thuis kwam viel eigenlijk pas echt de bom; ik voelde mij geen vrouw meer.’

Alleen

‘Mijn toenmalige partner wilde niks met mijn verwerkingsproces te maken hebben. Terug in Nederland ging ik vrij snel naar een psycholoog, seksuoloog en de dokter. Toen hij erachter kwam dat van hem verwacht werd aanwezig te zijn bij deze afspraken, krabbelde hij terug. Na een tijdje kreeg ik een voorgevoel over zijn oprechtheid, en niet veel later ontdekte ik dat hij tijdens onze relatie seks had met andere vrouwen. Ik kon hem de intimiteit die hij wenste niet geven, dus zocht hij het ergens anders. Dat was voor mij de druppel; we gingen direct uit elkaar. Op het moment dat ik hem hardst nodig had, liet hij me in de steek. Ik had me nog nooit zo alleen gevoeld.’

Als klap op de vuurpijl bleek hij ook weleens zonder voorbehoedsmiddelen te vrijen. Ik heb meteen een SOA test gedaan en in september moest ik testen op HIV. De kans was klein, maar toch aanwezig. Ik zat in zo’n diepe put dat ik er vanuit ging dat ik positief zou zijn, gelukkig testte ik negatief. Dit stukje van mijn leven had ik heel graag overgeslagen. De vraag ‘waarom ik?’ dwaalde elke dag door mijn hoofd.’

Opstaan

‘In een maand tijd was ik mijn huis, baan en relatie kwijt. Ik besloot terug te gaan naar Haarlem, naar mijn ouders. Na twee jaar, vier keer per week therapie volgen, kwam ik er langzaam, maar zeker weer een beetje bovenop. In het eerste halfjaar kon ik niks: ik had geen energie, huilde en veel en ervaarde diepe rouw. Ik wilde mezelf niet zielig vinden, maar dat vond ik wel.

Na een tijdje moest ik van mezelf mijn leven weer oppakken. Ik begon opnieuw bij mijn oude baan: Radio FunX, maar na drie dagen was ik uitgeblust. Toen kreeg ik de tip om vrijwilligerswerk te gaan doen en dat was top. Ik houd van radio maken, dus ik ging bij de lokale radio-omroep aan het werk. Zo leerde ik mensen kennen en maakte ik langzaam vrienden. Ook ritme heeft mij veel gebracht, zo stond ik elke ochtend om negen uur naast mijn bed, zette ik de douche aan en ging ik daarna een broodje halen bij de Vomar. Zolang ik bezig was ging het goed en na een jaar was ik al redelijk ingeburgerd. Het was geruststellend om mensen te leren kennen, die mij niet kenden vanwege mijn besnijdenis.’

De weg naar mezelf

‘Mijn psycholoog stelde voor dat ik mijn eigen lichaam beter moest leren kennen. Dat betekende dat ik veel zelf moest ontdekken, maar ook met andere partners moest experimenteren. Omdat ik last had van flinke bindingsangst, adviseerde ze me om onenightstands uit te proberen. Ik heb aan niemand verteld dat ik besneden ben, omdat ze zich dan mogelijk anders zouden gedragen. Het was mijn proces. Doordat ik deze mannen maar een keer zou zien, kreeg ik de ruimte om mezelf te ontdekken. Hierdoor heb ik weer plezier gevonden in intimiteit.

Toen ik terugkwam in Nederland, wilde ik graag psychische hulp, maar wat typ je in op google om hulp te vinden voor mensen die besneden zijn? Ik had geen idee. Veel websites bieden een expertise aan, maar ik was op zoek naar iemand die mijn verhaal écht zou begrijpen. Ik besloot dat het tijd was om mijn verhaal naar de buitenwereld te brengen.’

Intiemzijn

‘Ieder mens heeft behoefte aan intimiteit, en daarom heb ik het platform intiemzijn.nl opgericht. Ik zou het fantastisch vinden als het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport hier meer aandacht aan zou besteden; wellicht dat er een Ministerie van Liefde en Intimiteit kan worden aangesteld. Door intimiteitworkshops en trainingen in de basisverzekering te vergoeden, krijgt iedereen de kans die intimiteit op zijn/haar eigen manier te ervaren. Liefde en intimiteit zijn basisbehoeftes. Het is daarom belangrijk dat kinderen al op jonge leeftijd leren wat intimiteit is en hoe ze het kunnen ervaren en delen, zonder dat dit met seksualiteit wordt verward. Ik droom ervan dat als ik later oma ben, mijn kleinkinderen kunnen opgroeien in een wereld waarin liefde en begrip centraal staan. Naast het belang van intimiteit, hoop ik door middel van dit platform mensen beter te laten nadenken over de nadelen van besnijdenis. Zodat die keuze bij de vrouwen zelf komt te liggen.’

Klik hier voor een kijkje op de website van Lenna.