Al vanaf haar tiende stopte Arjanne Hameeteman (38) haar emoties weg door overmatig te eten. Na haar hoogtepunt van 190 kilo, besloot ze het roer om te gooien en viel ze op eigen houtje 100 kilo af.

‘Ik heb het idee dat ik nog maar een paar jaar weet wie ik echt ben, omdat ik mezelf altijd anders heb voorgedaan. Het voelt als tijdverspilling. Aan de ene kant vind ik het heel verdrietig en triest aan de andere kant heeft het me gemaakt tot wie ik nu ben. Soms moet je eerst breken om te kunnen helen. Ik ben heel diep gegaan. In maart heb ik overtollig huid van mijn rug laten weghalen. Die littekens zijn een sieraad voor mij. Het maakt me trots, want het herinnert mij aan waar ik vandaan ben gekomen en aan de weg die ik heb afgelegd. Dat mag ik nooit vergeten.’

Moeizame jeugd

‘Op mijn tiende begon ik met emotie-eten. Mijn moeder kreeg toen lymfeklierkanker waar ik veel verdriet van had. Dat stopte ik weg in eten. Mijn problemen werden daardoor alleen maar groter. Als jong meisje begon mijn overgewicht al een grote rol te spelen. Ik verzon veel smoesjes vanwege mijn onzekerheid. Verjaardagen van vriendinnetjes en sportdagen zei ik af. Naar mijn mening heb ik geen onbezonnen jeugd gehad.

Tijdens mijn puberteit gaf ik al mijn geld uit aan afvalmethodes en -pillen. Op school slikte ik stiekem capsules, waardoor mijn hongergevoel wegging. Ik wilde niet dat mijn klasgenoten dachten dat ik zo zwaar was door het vele eten. Ik hield een masker op, die thuis weer afviel. Dan kwam het besef wat ik had gedaan en dat ik niet was zoals andere meiden van mijn leeftijd. Alle emotie kwam er op dat moment uit, waardoor ik weer een zak chips leegat. Zo hield het probleem zichzelf in stand.’

Kleding

‘Mijn moeder had altijd veel problemen om kleding voor mij te kopen. Als twaalfjarig meisje moest ik al naar speciale winkels toe vanwege mijn maat. Ze verkochten daar kleding voor vrouwen die op dat moment veel ouder dan ik waren. Twee jaar geleden is mijn moeder overleden. Vlak daarvoor heb ik veel emotionele gesprekken met haar gehad over mijn overgewicht, waarin ze aangaf dat ze het moeilijk vond geen modieuze kleding voor haar puberdochter te kunnen kopen. Dat vond ik heel zwaar om van haar te horen. In al die jaren dat ik zo zwaar was, was kleding voor mij een extra manier om mezelf te verstoppen. Ik deed er alles voor om er toch verzorgd uit te zien om mijn overgewicht te compenseren.’

Troost

‘Ik was altijd bang dat ik nooit een vriend zou vinden vanwege mijn uiterlijk. Gelukkig ontmoette ik op mijn zeventiende mijn man en werd ik moeder op mijn 22ste. Mijn zoon heeft het eerste anderhalf jaar van zijn leven op de intensive care gelegen. De jaren die daarop volgden, kampte hij nog steeds met ernstige hart- en longproblemen. De periodes waarin het slechter met hem ging, waren erg zwaar voor mij. Terwijl ik mijn verdrietige zoon troostte, zocht ik mijn troost in eten. Soms zat ik dagenlang in het ziekenhuis waar ik calorierijke maaltijden bestelde. Tijd om te koken had ik niet. Op de zeldzame avonden dat ik thuis was, koos ik voor kant-en-klaarmaaltijden en snacks. Dat troostte mij voor eventjes, maar ik werkte mezelf daardoor onbewust alleen maar tegen.’

Schaamte en angst

‘Toen mij zoon 5 jaar oud was, verslechterde zijn zicht binnen een paar maanden naar 5 procent. Dit was wederom een enorme klap voor mij, waarbij ik mijn uitweg zocht in eten. Door mezelf vol te stoppen, stopte ik mijn verdriet weg. Op dit moment probeerde ik mijn slechte gewoonte te accepteren, wat eigenlijk niet lukte. Hierdoor maakte ik in het bijzijn van anderen misplaatste grapjes over mezelf om de pijn te verzachten. Ik was ervan overtuigd dat ik ze beter zelf kon maken, voordat iemand anders het deed. Vanbinnen deed het dit me veel verdriet, waardoor ik mijn emoties bleef wegeten.

Ondanks de gezondheid van mijn zoon en die van mij, heb ik geprobeerd zo veel mogelijk leuke dingen met hem te doen. Ik had er alleen wel een zorg bij omdat mijn onzekerheid mijn leven beheerste. Als we bijvoorbeeld naar Ahoy gingen, probeerde ik er altijd zo vroeg mogelijk te zijn. Als ik als eerste zat, hoefde ik met mijn gewicht niet langs een hele rij met mensen te lopen.‘

Veranderingen

‘Op mijn dieptepunt woog ik 190 kilo. Dat ging gepaard met veel gezondheidsproblemen. Steeds vaker lag ik aan het infuus met een darmontsteking. Op dat moment besefte ik dat als ik zo door zou gaan, ik niet oud zou worden en dus niet meer voor mijn zoon kon zorgen. Terwijl hij mij wel de rest van zijn leven nodig heeft. Ik wist alleen niet hoe ik moest afvallen, want meerdere pogingen lieten zien dat het me niet lukte. Mijn lichaam leek wel dieetmoe.

In 2017 heb ik dan toch het roer voor mezelf omgegooid. Ik ben gezonder gaan eten en schreef op wat ik at, wat dat met mee deed en of ik het lekker vond. Ook noteerde ik of ik er blij of chagrijnig  van werd en wat ik miste aan het eten dat ik normaalgesproken at. Elk week woog ik mijzelf en mat ik mezelf op. Wonder boven wonder werkte dat heel goed voor mij.

Om mezelf houvast te bieden, mocht ik op een gegeven moment twee keer in de week wat lekkers voor mezelf halen, onder de voorwaarde dat dit minimaal een negen waard was. Als ik een taartje nam, dan moest het dus wel een heel goed taartje zijn en niet zomaar een uit de supermarkt.’

Bewegen

‘Ik durfde niet te lopen, omdat ik bang was voor de reacties van anderen. Uiteindelijk ben ik toch in het donker gaan wandelen, omdat ik wist hoe belangrijk bewegen was voor mijn proces. Ik ging van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. Dit breidde ik elke week uit. Op een gegeven moment ging dat aardig goed, dus kocht ik een matje om oefeningen te doen. Na een halfjaar durfde ik een personal trainer te benaderen. Hierdoor woog ik in februari 2020 nog maar 92 kilo waardoor ik een buikwandcorrectie en dijbeenlift kon ondergaan. Sindsdien heb ik nooit meer aan het infuus gelegen.’

Besef

‘In hetzelfde jaar waarin ik geopereerd werd, kwam ik voor een uitdaging te staan. Mijn moeder werd weer ernstig ziek en kwam in het ziekenhuis waarna ze overleed; een moment waar veel emotie bij kwam kijken die ik voorheen wegstopte in eten. Het was een ingrijpende periode, maar ik heb er wel veel van geleerd. Het heeft me doen beseffen dat gezond eten ervoor zorgt dat ik mijn emoties beter aankan, waardoor ik sterker ben voor de personen die me het hardst nodig hebben.

Op dat moment besefte ik dat al dat ongezonde eten alleen maar averechts heeft gewerkt op mijn emoties. In de periode dat ik zoveel overgewicht had, heb ik veel diëtisten bezocht. Achteraf gezien had ik het beste naar een psycholoog kunnen gaan. Het probleem zat namelijk zo diep in mij geworteld waardoor ik me altijd onbegrepen heb gevoeld. Dat resulteerde weer in eenzaamheid die mijn eetdrang versterkte.

Natuurlijk ben ik ook nog wel eens onzeker, bijvoorbeeld over hoe ik als moeder ben geweest. Laatst zei mijn zoon dat ik nu een veel leukere, opgewektere en zelfverzekerdere moeder ben. Ik was zo ongelukkig en dat straalde ik uit. Ik kon veel voor hem verbergen, maar achter die lach zat zo veel verdriet en pijn. Er spoken nog veel beangstigende vragen door mijn hoofd. Ik heb mezelf jarenlang vergiftigd, wat is de invloed daarvan geweest op mijn organen? Zou ik later toch nog sneller suikerziekte kunnen krijgen of hart- en longproblemen? Val ik straks niet in mijn oude patroon?’

Ruimte

‘Ik geef mijn emoties nu de ruimte; ik denk over dingen na, ik huil erover en ik ga daarover in gesprek. Ik ga niet overmatig eten, want dat lost niks op en maakt het probleem alleen maar groter. Je trekt jezelf daardoor alleen maar de ondergang in. Het is belangrijk dat je een gezond gewicht hebt dat bij je past en waar jij je gelukkig bij voelt, ongeacht het cijfertje op de weegschaal. Alles moet tegenwoordig perfect zijn, maar dat is niet mogelijk.’