Na de geboorte van haar zoontje merkt Melissa Lievaart (36) dat ze steeds vaker last krijgt van haar longen. Ze krijgt de diagnose eosinofiele astma, iets waar ze in eerste instantie niets van moet weten. Na een opname in een revalidatiekliniek gaat de knop om. Melissa verandert haar mindset en leefstijl. Ze begint een eigen onderneming om ook anderen te helpen in het krijgen van de juiste hulp.

‘“Als je niet snel je klachten serieus gaat nemen, kun je op de IC belanden”, vertelde mijn nieuwe longarts mij toen ik op controle kwam in het ziekenhuis. Ik dacht: even snel op controle, maar moest nu ineens opgenomen worden. Ik wilde er niets van weten en ben gewoon naar huis gegaan. Eenmaal thuis begon mijn familie op mij in te praten. Ze vertelden me dat mijn zoontje Billy zo ook niets aan me had, ik was altijd moe en benauwd. Ze hebben me kunnen overhalen om me toch op te laten nemen. De volgende dag meldde ik me bij de eerste hulp.’

Eerste symptomen

‘Billy is zes jaar geleden geboren. Tijdens de zwangerschap had ik nergens last van, maar enkele weken na zijn geboorte, merkte ik dat ik steeds vaker een piepende ademhaling had. De huisarts dacht aan astma maar dat geloofde ik niet, ik had nooit eerder last gehad van mijn longen. In het ziekenhuis bleek dat het zuurstofgehalte in mijn bloed wel echt heel laag was en dat ik erg benauwd klonk. Ik kreeg officieel de diagnose astma en kwam in de ziekenhuismolen terecht.

Wat precies de oorzaak is van mijn astma, weten de artsen niet. Ik ben zelf te vroeg geboren en heb toen geen longrijping gehad, dat kan een oorzaak zijn. Ook vertelde mijn arts dat een zwangerschap veel kan doen rondom astma.‘

Het besef komt

‘Toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis, kwam ik op de longafdeling terecht. Op die afdeling lagen ook mensen met COPD en overal stonden zuurstoftanks, daar schrok ik van. Ik had heel sterk het gevoel dat ik daar niet hoorde, ik voelde me niet zo ziek als de andere patiënten. De eerste dagen was ik heel opstandig. In het ziekenhuis kreeg ik allerlei medicijnen zoals, prednison en verschillende puffers. De arts die mij waarschuwde voor de IC, kwam met een preciezere diagnose: eosinofiele astma. Bij eosinofiele astma zijn er te veel eosinofielen aanwezig, dat zijn deeltjes van het immuunsysteem die het lichaam helpen om infecties te bestrijden. Dit zorgt voor ontsteking en zwelling van de luchtwegen, waardoor je moeilijker kan ademhalen. Langzaam kwam toch het besef dat ik wel echt ziek was en er iets moest veranderen. Ik kwam ook tot de conclusie dat ik voor veel alledaagse dingen die te zwaar waren, allerlei trucjes had bedacht. Zo liet ik andere mensen vaak de Maxi-Cosi dragen. In mijn hoofd deed ik dat omdat dat leuk was voor hen, maar eigenlijk probeerde ik mezelf te ontlasten.’

Rust nemen

‘De periode in het ziekenhuis heeft me wel echt wakker geschud. Toen ik na een paar dagen naar huis mocht, ben ik bij mijn moeder ingetrokken. Mijn toenmalige partner was vaak weg, dus zo kon mijn moeder de zorg voor Billy overnemen. Ik heb me toen helemaal overgegeven aan het rust nemen. Ik werkte niet, toch hield ik me aan een strak ritme; Ik ging op tijd naar bed, at goed en wandelde vaak. Het was een cadeau dat ik bij mijn moeder terecht kon, maar tegelijk ook frustrerend dat ik die hulp nodig had. Na drie maanden ging het beter met me. Mijn lichaam had de tijd gekregen om te rusten, waardoor ik minder moe was en ook minder benauwd. Ik keerde terug naar mijn eigen huis en werk, wel met veel medicijnen. Langzaam viel ik terug in mijn oude patroon van veel werken en weinig rusten. Het besef van de ernst van mijn ziekte zakte weer weg.’

Kantelpunt

‘Terug in mijn ritme ging het weer steeds slechter met me. Het maar door blijven gaan, begon opnieuw zijn tol te eisen. Ik was weer erg moe en benauwd. In het ziekenhuis bleek dat mijn vorm van astma moeilijk onder controle te krijgen is. Er werd voorgesteld om me op te laten nemen in het Davos Astmacentrum in Zwitserland, maar dat wilde ik absoluut niet. Ik wilde niet weg bij mijn zoontje, maar ben toen wel akkoord gegaan met longrevalidatie in Hilversum. Er moest een manier worden gevonden om mijn astma onder controle te krijgen.

Ik zou daar 24 uur blijven voor een intake, om te kijken wat de juiste aanpak zou zijn. Het voelde als een gevangenis. Ik kwam tussen mensen in een scootmobiel terecht. Voor mij stond er ook één klaar, maar ik wilde juist in beweging. Het was een reminder dat ik mijn leven niet door mijn ziekte wilde laten leiden. Ik dacht, hier hoor ik niet, toen ging de knop om. Gelukkig zag de arts na de 24 uur ook dat ik hier niet hoorde te zijn als jonge moeder. Ze kwam met een andere idee: één keer in de twee weken een infuus, later werd dit een injectie. Ik besloot hiervoor te gaan, alles beter dan opgenomen worden. Eenmaal thuis ben ik mezelf opnieuw gaan ontdekken. Ik ben veel gaan lezen en begon met meditatie. Ook ging ik bewuster letten op mijn voeding en slaapritme.

In deze periode strandde ook nog mijn huwelijk en ging ik weer bij mijn ouders wonen. Ik voelde me toen echt gefaald: jong, een stempel van ziek zijn en gescheiden. Mijn toekomst zag er totaal niet meer uit, zoals ik die altijd had bedacht. Ik besefte me dat ik graag hulp wilde, ik wilde weer aan het roer staan en sterk blijven voor mijn zoontje. Ik wist niet waar ik de juiste hulp kon vinden. Moest ik iemand hebben die gespecialiseerd is in scheidingen, of juist in leefstijl? Het was een moeilijke zoektocht, ik miste een plek waar ik heen kon voor advies over welke hulp voor mij het beste zou zijn.’

The Inner Agency

‘Ik merkte al snel dat ik niet de enige was die moeite had om de juiste hulp te vinden. Er kwamen veel vragen uit mijn omgeving over de boeken die ik las en hoe ik het sporten weer opbouwde. Ik besloot een gok te wagen en zegde mijn baan in het familiebedrijf op. Samen met mijn compagnon Sabine begon ik het bedrijf ‘The Inner Agency’, een bureau waar mensen heen kunnen met allerlei hulpvragen over bijvoorbeeld grote levensgebeurtenissen, gezonder leven en mentale gezondheid. Wij houden adviesgesprekken waarin wordt gezocht naar de kern van het probleem of de vraag en koppelen vervolgens onze klanten aan de juiste hulpverleners. We werken hiervoor samen met een breed netwerk van onder andere coaches en therapeuten. Het bedrijf is echt vanuit mijn eigen ervaring ontstaan. Ik kan nu andere mensen de handvatten bieden, die ik heb gemist in mijn zoektocht naar hulp. Het is een groot compliment wanneer mensen vertellen dat ze echt iets aan onze hulpmatch hebben gehad. Er hangt nog steeds een taboe rondom het vragen van hulp, dat wil ik graag doorbreken. Met ons bedrijf hopen we een beetje bewustwording te creëren in de hulp die mogelijk is en dat het oké is om die hulp te vragen.’

Toekomst

‘Het gaat nu goed met me. Dingen als hardlopen zullen altijd lastig blijven, maar ik kan vrijwel alles weer. De injecties heb ik nog steeds, maar die kan ik nu zelf zetten en dat hoeft maar één keer in de maand. Alle andere medicijnen heb ik niet meer en dat is voor mij toch wel echt een cadeau. Ik let goed op mijn balans, zelfzorg blijft erg belangrijk. Ik mediteer en wandel elke dag, let op mijn voeding en mindset, zorg dat ik voldoende slaap en pas geregeld ademhalingsoefeningen toe.

Als het blijft zoals het nu is, dan zou ik erg dankbaar zijn. Toch blijf ik bezig om mezelf te ontwikkelen. Ik leer door mijn werk nog iedere dag nieuwe methodes kennen, die veel mensen kunnen helpen. Ik kijk positief naar de toekomst. Ik heb inmiddels een nieuwe vriend en kan weer volop spelen met mijn zoontje. Mijn longaandoening is er nog steeds en zal dat ook altijd blijven, maar het leeft niet meer zo op de voorgrond. Ik zou iedereen willen aanraden naar je lichaam te luisteren en hulp te zoeken als dat nodig is. Er is zoveel mogelijk!’

Foto: Renate Boere

WENDY Voorjaarsspecial over de kracht van manifesteren

De nieuwe voorjaarsspecial van WENDY ligt nu in de winkel. In de special lees je veel verhalen over het manifesteren van je eigen leven en het vinden van je levenskracht. In een vierluik vertellen Maxime Meiland, Kim Kötter, Halina Reijn en de zussen Anne en Esther Vedder over hun weg naar geluk en succes. Ook waren we thuis bij Frans en Mariska Bauer in Fijnaart, voor wie het heftige tijden zijn na het herseninfarct van Mariska. Hoe ze daarmee omgaan en waar ze hun levenskracht vandaan halen vertellen ze in een uitgebreid en openhartig interview. Ook maakten we een binnenkijker in het boshuis van Charlotte Labee, geven we veel tips die kunnen helpen om in je kracht te komen en vertellen we alle ins en outs over intermittent fasting.