faalangst

Loor gaat ervoor: 'Ik heb al mijn hele leven last van faalangst'

Nu de TriatLOOR op 21 juni gevaarlijk dichtbij komt, ziet Hannelore zichzelf in haar nachtmerries hijgend en huilend aan de kant liggen. Het confronteert haar met iets waar ze al haar hele leven last van heeft: faalangst. 'Als ik iets doe, wil ik het goed doen. Ik ben natuurlijk absoluut geen topsporter, ik ben langzaam, te dik, niet goed en het ziet er niet uit. Volgens mijn eigen motto zou ik dit dus beter niet kunnen doen.'

Lees de blog van Hannelore: 'Door die faalangst val ik uit elkaar van stress en vermoeidheid'

'Als je iets doet, moet je het goed doen', is mijn motto. Dus zodra ik een doel heb, ga ik er vol voor. En daar geloof ik echt in. Dat zorgt ervoor dat ik altijd lang moet nadenken over belangrijke stappen in mijn loopbaan en privé-leven, maar eenmaal ergens aan begonnen gá ik ervoor. Geen halve maatregelen, maar vól er in. Voor duizend procent. Het heeft mij best ver gebracht, al zeg ik het zelf, maar ik moet bekennen dat ik mijzelf zo ook vaak tegenwerk. Dan leg ik mijn lat zo hoog en stop ik er zoveel energie in, dat ik - als het eenmaal zover is – uit elkaar val van stress of vermoeidheid, of allebei. Faalangst, heet dat volgens mij.

Als kind had ik daar al last van. Kon slecht tegen mijn verlies bij spelletjes. Ik wilde zoveel mogelijk leren, las de hele schoolbieb uit en heb er maandenlang van gebaald dat ik één foutje had bij de Citotoets. Dat zei ik natuurlijk niet hardop, uit angst om streberig gevonden te worden. Op de middelbare school raakte soms zó in paniek tijdens een proefwerk, dat ik blackouts kreeg. Daarna zat ik dagenlang in de rats om het cijfer, maar dat viel altijd erg mee, waardoor mijn faalangst eigenlijk nooit aan het licht is gekomen. Tijdens mijn eindexamenjaar ging het écht mis: door de stress kon ik wekenlang mijn nek nauwelijks bewegen en tijdens de eindexamens moest ik telkens overgeven en had ik paniekaanvallen. Dat ik uiteindelijk ben geslaagd kwam alleen voor mij als een verrassing. Studeren was gelukkig een stuk relaxter, want elk tentamen kon je nog vijf keer herkansen zonder dat er een haan naar kraaide. Het rij-examen was wel een drama. Na vier keer zakken, omdat ik werkelijk over élke handeling tien keer nadacht, mocht ik gelukkig staatsexamen doen.

Ook wat sporten betreft, was het bij mij ook altijd alles of niets. Als kind heb ik jarenlang aan jazz-ballet gedaan. Heerlijk vond ik het, om op het podium te dansen, wat een kick gaf dat! Maar de lessen waren niet leuk, vanwege onderlinge jaloezie. Ik deed keihard mijn best om alles goed te doen en daar maak je jezelf natuurlijk niet populair mee in een groepje pubermeiden... Als volwassene heb ik nog een tijdje aan buikdansen gedaan, zeer fanatiek uiteraard. Daar ben ik uiteindelijk mee gestopt, omdat ik tijdens optredens in mijn glitter-bh werd herkend als radionieuwslezer. Gênant, maar gelukkig zijn die foto’s nooit ergens opgedoken. ;-) Voor mijn gevoel kon ik er niet meer vol voor gaan, dus gooide ik de spreekwoordelijke handdoek weer in de ring. Dan maar helemaal niet meer dansen.

Het is oké als ik ergens heel slecht in ben, maar het tóch doe

Zie je het patroon? Als ik iets doe, dan wil ik het goed doen. Waarschijnlijk ben ik daardoor nu zover gekomen met trainen voor de TriatLOOR, maar inmiddels zorgt het ook voor veel negatieve spanning. Want eerlijk is eerlijk; ik ben natuurlijk absoluut geen topsporter, ik ben langzaam, te dik, niet goed en het ziet er niet uit. Als het een échte wedstrijd zou zijn, met tientallen deelnemers, dan zou ik zeker als allerlaatste finishen. Volgens mijn eigen motto zou ik dit dus beter niet kunnen doen. Goed idee Loor, maar het gaat ‘m niet worden. Die lat wordt nooit gehaald, dus hou maar op. Echt, ik krijg buikpijn als ik hieraan denk en in mijn nachtmerries zie ik mijzelf hijgend en huilend aan de kant liggen.

Toch ga ik het doen; ik ga in tegen mijn eigen overtuigingen. Want weet je? Het gaat niet om het winnen, maar om het méédoen. Iets wat ik vaak tegen mijn kinderen zeg, maar wat ik ook mezelf moet inpeperen. Een cliché, maar zo waar! Ik heb mezelf een doel gesteld, een bizar doel voor iemand zoals ik, maar ik heb het gedaan. Maandenlang heb ik getraind, afgezien en mijn grenzen verlegd. En nu ga ik een heel belangrijke grens verleggen. Een lat die ik al mijn hele leven te hoog heb liggen. Want hé, het is oké als ik ergens heel slecht in ben, maar het tóch doe. En ik ga ervan genieten en trots zijn achteraf. Ook al moet ik straks kruipen over die finish; ik ga ervoor!

Zo traint Mike Hannelore

Mike: 'Ik vind Hannelore al een enorme held. Al doet ze op 21 juni de hele dag over de TriatLOOR, dan nog is het geweldig. Ze heeft het al geflikt. We zijn al sinds februari aan het trainen, drie keer per week, en Hannelore heeft nooit afgezegd. Ik vind het enorm knap wat ze heeft gedaan. Verandering is vaak heel lastig voor mensen. In plaats van op de bank te ploffen, moet je de discipline kunnen vinden om je hardloopschoenen aan te trekken. En als het lukt en je merkt dat je fitter en gezonder wordt, moet je doorzetten. Dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Dus als Hannelore zegt dat ze nog last heeft van faalangst, zeg ik: hoezo? Wees trots op jezelf en geniet ervan. Ze heeft in vijf maanden al een enorme berg beklommen en ze is fit en gezond en ziet er beter uit dan ooit.'

Lees ook:faalangst

Loor gaat ervoor! ‘Ik heb moeten afkicken van mijn suikerverslaving’

Loor gaat ervoor! ‘Ik ben zo bang dat ik de TriatLOOR niet haal’