Leslie Keijzer kun je kennen van het tv-programma ‘Echte Gooische Moeders’. Na haar twee zwangerschappen van zoon Moises (’19) en zoon Manuel (’21) kreeg ze last van postnatale depressie. Nu deelt ze haar verhaal en schrijft ze een boek om het taboe te verbreken en andere vrouwen te helpen.
‘Toen ik ontdekte dat ik zwanger was van mijn eerst kind was ik heel blij. Ik had helemaal geen angsten en zwanger zijn vond ik één van de leukste dingen die er was. Ik had weinig last van de hormonen. De bevalling liep alleen niet helemaal op de manier zoals ik had gewild. En na de bevalling stond iedereen meteen voor de deur want ze wilden Moises zien. Daar is het bij mij misgegaan.
Ik vond het heel vervelend dat andere mensen Moises wilden vasthouden. Ik wilde met hem alleen zijn en alles zelf ontdekken. Het is in Nederland genormaliseerd dat iedereen meteen moet langskomen de eerste twee weken, en dan moet je ze ook nog beschuitjes gaan voeren. Ik kreeg de eerste week al te horen: slaapt hij wel goed? Ik vond dat soort vragen moeilijk. Veel mensen hebben een mening over opvoeding en ik ben een heel gevoelig persoon, dus alles wat tegen mij werd gezet nam ik persoonlijk op.’
Postnatale depressie
‘Ik begon me heel down te voelen. Ik wilde niet meer dat mensen langs kwamen, ik wilde de deur niet uit en begon heel veel te eten. Ik begon me bezig te houden met waarom ik hier ben en waarom ik een kind heb. Vooral de vraag of ik het wel goed deed, hield me erg bezig. Het moment dat ik paniekaanvallen kreeg wist ik dat het niet goed zat. Mensen om me heen gaven aan dat ze niks meer met mij aankonden. Ik kreeg tijdens het draaien een paniekaanval, toen moesten we stoppen en besefte ik dat ik hulp nodig had.
Ik was al naar de huisarts geweest, maar die vertelde me dat ik gewoon moe was. Ik denk dat de huisarts het niet snel een stempel wil geven. Maar achteraf weet ik wel zeker dat ik last heb gehad van postnatale depressie. Mijn vriend en een aantal vriendinnen hebben me heel erg geholpen. Maar er zijn ook een aantal vriendinnen geweest die het niet begrepen. Als je niet weet hoe het voelt is het heel lastig te snappen.’
Symptomen
‘Ik had erg last van wisselende stemmingen. Ik kon snel geïrriteerd zijn door prikkels, dus ik wilde ook helemaal niet naar buiten. Ik wilde alleen met Moises zijn en ik wilde altijd degenen zijn die hem in bed legde. Mijn vriend is daarin heel lief geweest, het voelde echt alsof hij me begreep. Ik heb namelijk ook een tijd gehad dat ik een paar dagen weg wilde van alles. Toen waren Moises en Manuel iets ouder en had ik echt rust nodig. Mijn vriend heeft meteen alles overgenomen en vond het oké. Echt geen idee waar ik die man heb gevonden.
Het moeilijkste vond ik het gevoel dat iedereen om je heen vrolijk lijkt te zijn. Ik vond niemand meer leuk, behalve Moises. De dingen die ik leuk vond om te doen zoals koken en wandelen deed ik niet meer. Het is op een gegeven moment een reeks van negatieve dingen.’
Psycholoog
‘Ik ben na de eerste zwangerschap meteen naar een psycholoog gegaan en daar heb ik veel aangehad. In de loop van tijd heb ik allerlei therapieën geprobeerd, maar dat deed z’n werk niet helemaal. Tot ik dacht: ik ga een keer niet over mijn jeugd praten met de psycholoog of tabletten slikken. En dat is denk ik goed geweest. Bepaalde middelen helpen maar uiteindelijk moet je het zelf loslaten.’
Tweede zwangerschap
‘Ik heb het bij mijn tweede zwangerschap heel anders aangepakt. Ik weet niet zeker of ik na de tweede zwangerschap ook postnatale depressie had, want het was minder heftig dan de eerste. Voor de tweede zwangerschap heb ik allerlei voorbereidingen getroffen. Ik heb de eerste twee weken helemaal geen bezoek gehad, op één vriendinnetje na. Dat was zo anders met z’n viertjes, zonder telefoon, ik vond het heerlijk. Ook had ik de kraamzorg een paar dagen langer laten blijven, zodat ik iets meer rust had.
Ik ben na twee weken gestopt met borstvoeding geven omdat ik daar teveel hormonen van kreeg. De huisarts gaf aan dat dat waarschijnlijk zou helpen. Er is altijd een discussie met Jan en alleman over borstvoeding, waardoor ik het altijd voor mezelf heb gehouden. Mensen zeggen dat borstvoeding het beste is dat je kan geven aan je kind maar ik denk dat een moeder die zich goed voelt het beste is dat je kan geven.’
Steun
‘Neem rust en ben met jezelf bezig. Het is niet belangrijk wat een ander van je vindt of denkt. Ben ook niet bang om hulp te vragen, al zijn het kleine taken. Mijn moeder heeft na mijn tweede zwangerschap veel ondersteuning aangeboden. De eerste zwangerschap had ik geen contact met mijn moeder, sinds twee jaar is ze weer in mijn leven.
Achteraf denk ik dat een moeder je op een andere manier helpt dan anderen om je heen. Ik had altijd al een goede band met haar, maar als ik zie hoe ze nu voor me klaar staat, besef ik me wat hoeveel ik aan haar heb. Ook al vind ik het moeilijk dingen uit handen te geven, is het heel relaxed dat het kan.’
Boek schrijven
‘Het verbaast me dat mensen zo moeilijk doen over het hebben van een postnatale depressie, het is echt een taboe. Toen ik mijn verhaal deed in de serie kreeg ik opeens zoveel berichtjes van vrouwen waardoor ik besefte dat ik niet de enige was. Het voelde fijn om een steun te zijn voor zoveel vrouwen.
Daarom was in dolenthousiast toen ik werd gevraagd om een boek te schrijven. Ik heb net met een uitgeverij getekend voor een boek over mijn ervaring. Ik hoop vooral dat het niet alleen voor moeders is maar ook de mensen daaromheen. Zodat er meer begrip komt voor de moeders die er last van hebben. Het is een heftig proces, zo’n boek schrijven. Laatst zat ik bij de uitgeverij en toen hadden we het over gevoelige onderwerpen, waardoor ik in tranen uitbarstte. Het is niet altijd leuk maar het is wel belangrijk om te delen.’
