fbpx

Liza kreeg na de geboorte van haar zoon een postnatale depressie: ‘Ik wenste dat hij nooit geboren was’

Liza (29) kreeg na de geboorte van haar oudste zoon Jens een postnatale depressie. Ze had suïcidale gedachten en wilde haar kind de verschrikkelijkste dingen aan doen. Na EMDR ging het steeds beter met Liza en kon ze eindelijk van haar zoon houden. Ze werd opnieuw zwanger en deze keer ging alles goed. Liza: ‘Door mijn depressie ben ik als persoon veranderd en kan ik nu alle liefde geven aan mijn kinderen die ze nodig hebben’

‘Het gelukkigste moment van de dag is voor mij de ochtend. Met mijn gezin voeren wij altijd een soort ochtendritueel uit. Mijn vriend of ik haalt Gijs -onze jongste zoon- uit bed, terwijl de ander naar Jens toegaat. Nadat Gijs zijn flesje heeft gehad, lopen we naar de overloop. Vervolgens tillen wij Gijs de lucht in, zwaait Jens zijn armen omhoog en roepen we: ‘Ik ben geweldig en ik hou van mezelf!’ Gijs kan nog niet praten, dus die pruttelt maar wat. Daarna doen we een groepsknuffel en zeggen we nog dat het een mooie dag gaat worden. We voeren dit ritueel uit omdat Menno en ik werken aan onze persoonlijke ontwikkeling. We vinden het belangrijk dat je van jezelf houdt en dat willen we onze kinderen mee geven.’

Kinderwens

‘Voordat ik kinderen kreeg werkte ik als verpleegkundige in de psychiatrie. Mijn vriend Menno en ik woonden in Amersfoort en hebben ons huis zelfgebouwd. Al mijn hele leven wilde ik kinderen en ik heb vaak aangedrongen bij mijn vijf jaar oudere vriend. Eigenlijk wilde ik vanaf mijn 20ste al kinderen, maar Menno wilde nog wachten. Totdat we gesetteld waren en een stabiel inkomen hadden. Menno gaf aan dat hij ervoor wilde gaan. In 2017 haalde ik mijn spiraal eruit en ik was meteen zwanger, dat was erg bijzonder. Ik was super enthousiast dat ik zo snel zwanger bleek.’

‘De zwangerschap verliep goed. Ik had weinig lichamelijke klachten en met 27 weken zijn we nog op vakantie naar Italië geweest. Ik genoot ervan om zwanger te zijn en na 20 weken ging ik babyspullen verzamelen. De kinderkamer was vijf weken later al helemaal af en ik kon niet wachten om moeder te worden.’

Traumatische bevalling

Zo fijn als mijn zwangerschap was, zo verschrikkelijk was mijn bevalling. Ik wilde graag thuis in bad bevallen, maar het liep anders dan gepland. Ik had thuis al regelmatig weeën, maar ik kreeg niet meer ontsluiting. Op een gegeven moment kreeg ik intense pijnen en hield ik het niet langer meer vol. Met pijn en moeite zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Hoewel ik wilde bevallen zonder ruggenprik, wilde ik het nu wel omdat ik zoveel pijn had. Toen ik de ruggenprik eenmaal had gehad, viel er een soort rust over me heen. Ik was al 24 uur wakker en ik kreeg eindelijk persdrang. De geboorte ging gelukkig soepel en Jens, mijn zoontje, kwam goed ter wereld.’

‘Daarna moest de placenta geboren worden, maar die kwam niet. Ik werd naar de OK gebracht om hem te laten verwijderen. De operatie ging goed en daarna werd ik in mijn eentje op een uitslaapkamer gelegd en na 20 minuten zou ik opgehaald worden. Minuten gingen voorbij en ik werd maar niet opgehaald. Ik was volledig bij bewustzijn terwijl mijn onderkant verlamd was. Ik lag vastgekluisterd aan het bed en niemand kwam me ophalen. Normaal gesproken krijg je een bel mee, maar ook die had ik niet. Ik heb zo’n anderhalf uur in mijn eentje op die kamer gelegen terwijl mijn vriend en mijn pasgeboren zoontje verderop in het ziekenhuis waren. In de tijd dat ik daar lag heb ik geroepen en geschreeuwd, maar niemand kwam, dat was heel beangstigend.’

Verschrikkelijke gedachten

‘De eerste week als kersverse moeder ging goed, tot de laatste dag van de kraamzorg aanbrak. Ik wist dat de hulp moest gaan en ik kon die dag alleen maar huilen. Ik had het gevoel dat ik het niet alleen kon. Daardoor bleef de kraamzorg drie dagen langer, maar uiteindelijk ging ze echt weg. Door die drie extra dagen had ik meer zelfvertrouwen gekregen en lukte het mij om voor mijn zoon te zorgen. Na een aantal weken ben ik zelfs weer gaan werken. Toen ik hoorde dat een goede collega van mij wegging, stortte ik in. Het was een soort druppel waardoor ik me steeds slechter en slechter ging voelen. Ik heb me ziekgemeld en ben naar huis gegaan. Nog geen week later kreeg ik suïcidale gedachten. Achteraf gezien had ik in die vijf maanden weinig gevoel naar Jens toe. Ik voelde me verantwoordelijk voor hem, maar meer dan dat niet. Ik voelde toen nog geen liefde.’

‘Ik was gestopt met werken en ik voelde me wanhopig en machteloos. Ik kon niet meer zorgen en kwam nauwelijks mijn bed meer uit. Als het zo moest, kon ik beter geen moeder zijn, ging er door mijn hoofd heen. Jens is beter af zonder mij. Ik had ook gedachtes over mijn kind iets aan doen. Wat als ik hem uit het raam zou gooien? Of van de trap af? Daarnaast kampte ik nog steeds met zelfmoordgedachtes. Ik was bang dat als ik het huis zou verlaten, ik mezelf iets aan ging doen. Ik heb mijn zoon verschrikkelijke dingen toegewenst, ik wilde dat hij nooit geboren was.’

Postnatale depressie

‘Ik zocht hulp toen ik suïcidale gedachten had. De huisarts stelde vast dat ik een postnatale depressie had en verwees me door naar een psychiater. Ik ging in therapie en slikte daarnaast antidepressiva. De twee maanden na mijn diagnose waren heel heftig. Ik volgde EMDR voor de nachtmerries die ik had over de bevalling en de verschrikkelijke dingen die ik Jens toewenste. Het waren maanden waarin ik heel weinig kon. Ik was alleen maar bezig met mijn depressie. Mijn moeder en mijn schoonouders hebben veel ingesprongen en alle zorg voor Jens kwam bij Menno te liggen. Er waren dagen dat ik alleen maar wilde dat Jens stil was. Ik kon het niet verdragen dat hij huilde. Toch begon de EMDR te helpen, na een aantal sessies knapte ik steeds meer op. Na die twee maanden kon ik steeds wat meer zorg aan en ondernam ik activiteiten. Pas na 8 maanden ging ik aan het werk en gedurende die periode had ik nog steeds nare gedachten. Ik heb haast een jaar lang nauwelijks liefde gevoeld voor mijn kind.’

‘Een postnatale depressie houdt in dat je intens depressief wordt na de geboorte van je kind. Vaak is er sprake van een trauma bij de bevalling. Naast het trauma waren de hormonen in mijn lichaam uit balans, er was geen goede verhouding meer tussen de hoeveelheid testosteron en serotonine. Mijn perfectionisme speelde een grote rol in mijn depressie. Ik had voordat ik zwanger werd altijd de angst om niet goed genoeg te zijn en die angst kwam toen naar boven. Ik zorgde telkens voor anderen en wilde alles goed doen. Dat gevoel werd tijdens mijn moederschap versterkt en ik ging mijn grenzen over. Ik neem geen rust en dat heeft onder andere de depressie aangezwengeld.’

Zwijgen

‘Ik heb de meeste mensen pas over mijn depressie verteld toen ik bijna hersteld was. Mijn omgeving heeft het nauwelijks gemerkt dat ik ziek was. Zelfs de juffen van het dagverblijf van Jens wisten van niks. Ik hield de schijn hoog. Achteraf verzweeg ik het zo lang omdat ik niet wilde dat het bevestigd werd dat ik geen goede moeder was. Mijn directe familie wist het wel en waren heel begripvol. Voor Menno was het een zware periode, hij moest namelijk voor ons beiden zorgen.’

Een tweede kans

‘EMDR heeft mij het allermeest geholpen om uit mijn postnatale depressie te komen. Toen ik eenmaal hersteld was, ben ik aan de slag gegaan met de hormonale balans in mijn lichaam. Eindelijk kreeg ik zin om met mijn kindje te knuffelen. Ik kon weer iets van vrolijkheid voelen en begon weer te lachen. Als ik Jens aankeek dacht ik: wat ben je mooi. Jens was toen al bijna een jaar oud. Vanaf februari 2019 werd ik echt weer gelukkig en ik kon tegen mijn zoon zeggen dat ik van hem hou. Ik had niet meer de drang om zijn speen in zijn mond te duwen als hij huilde en kon ik hem troosten. We gingen op vakantie met z’n drietjes en daar heb ik enorm van genoten.’

Al snel merkte ik dat ik weer zwanger wilde worden, mijn kinderwens was er nog steeds. Ik wilde niet dat Jens al vier was en dat we dan pas nog een kindje kregen. Menno reageerde terughoudend op mijn drang en dat begreep ik. We wilden beiden niet dat ik weer depressief zou worden. Ondertussen ben ik in gesprek gegaan met vrouwen waarbij hetzelfde is overkomen. Ik heb toen geleerd welke aspecten er bij het moederschap horen en welke bij een depressie. Elke moeder wil weleens dat haar kind stopt met huilen, maar dat betekent niet dat je een slechte moeder bent. Ik heb goede gesprekken gehad met een verloskundige en we overlegden hoe ik een kindje kon krijgen zonder dat de geschiedenis zich herhaalt.’

Droombevalling

‘Met de verloskundige heb ik overlegd dat we een doula zouden inschakelen (een doula moedigt je aan om te blijven vertrouwen, ook als het moeilijk wordt tijdens de bevalling) en dat ik verlengde kraamzorg kreeg. Nadat we dat besproken hadden, ging mijn spiraal eruit en werd ik opnieuw zwanger.’

Natuurlijk was ik bang dat het opnieuw fout zou gaan. Ik had deze keer meer klachten tijdens de zwangerschap en dat maakte het voor mij nog spannender. Elke keer als ik twijfels had dan schakelde ik hulp in. De bevalling ging precies zoals ik mij had voorgesteld en heel anders dan de vorige keer. Ik zat thuis in bad en had heel veel pijn omdat ik geen medicatie wilde. Na ongeveer vier uur ving ik mijn baby zelf op en hield hem tegen mij aan. Dat was ontzettend fijn. Helaas moest ik nog wel naar het ziekenhuis want mijn placenta moest er nog uit. Dit keer ging het wel goed en ik heb eindelijk mijn droombevalling mogen ervaren.’

Liefde 

‘Gijs was een ontzettende huilbaby dus dat was voor mij een uitdaging. Ik had de angst dat ik zijn gehuil niet kon verdragen, maar dat gevoel had ik gelukkig niet. In het begin heb ik veel hulp gevraagd, aan de kraamzorg maar ook aan de buren en opa en oma. Dit keer was ik open over mijn gevoel en heb ik veel met Menno gepraat. De dag na de bevalling zat ik in de schommelstoel met Gijs in mijn armen en ik kon alleen maar huilen omdat ik zoveel van hem hield.

Een tijd lang dacht ik dat ik Jens moest compenseren met extra veel liefde. Ik had hem in de steek gelaten en die tijd moest ik inhalen. Ik voelde me ontzettend schuldig naar hem toe. Nu weet ik dat ik het beste heb gedaan wat ik toen kon doen. Ik geef hem elke dag liefde en hij komt niks te kort.’

Mindset

‘Ik ben dankbaar dat ik deze depressie heb gehad. Ik ben als persoon 180 graden veranderd en ik hou nu meer van mezelf dan ooit tevoren. Daardoor kan ik heel veel liefde geven aan mijn kinderen. Ik kan trots op mezelf zijn.’

Lees ook: Anika kreeg op haar achttiende de diagnose borderline: ‘Ik heb me heel schuldig gevoeld over de pijn die ik mijn familie en man heb aangedaan’

Neem een abonnement op de Wendy-specials

4 x WENDY-special

 + Cadeaupakket van Salt of the Earth t.w.v. €29,45

Nu voor €17,50

Bij een jaarabonnement op de WENDY-specials (vier nummers per jaar) ontvang je nu een heerlijk cadeaupakket van Salt of the Earth gratis. Salt of the Earth maakt milieuvriendelijke en natuurlijke huidverzorgingsproducten en is dé nummer 1 op het gebied van natuurlijke deodorant. 100% natuurlijk en samengesteld op basis van minerale zouten, magnesium en Aloë Vera. Het pakket bestaat uit een roaming hand was, natural roll-on deodorant, natural spray deodorant en een natural deodorant stick.

Website pomotie x samenwerking Wadse en Mathilde leven een zelfvoorzienend bestaan in het midden van Frankrijk: 'We drinken water uit onze eigen bron'



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF