In 2020 komt Sanne op het punt dat het écht niet meer gaat, waarop ze aan de bel trekt. Men vermoedt een burn-out. Toch heeft ze het gevoel dat er nog veel meer mis is. Uit een test blijkt dat het niet alleen een burn-out is, maar ook een depressie.
‘Er was een punt waarop ik mijn kinderen niet meer wilde ophalen bij opa en oma. Ik ben gek op mijn kinderen, maar wilde ze niet thuis hebben en al die verantwoordelijkheid dragen. De deur uitgaan was zwaar. Ik wilde geen mensen zien of spreken, zelfs geen vrienden. Ook prikkels zijn me snel te veel: de tv die aanstaat of mijn eigen kinderen die spelen en geluid maken. Ik kreeg paniekaanvallen, waarbij ik van alles in mijn lijf voelde gebeuren. Ik ben altijd een heel druk, sociaal en enthousiast persoon geweest. Dat was helemaal weg. Depressief zijn is moeilijk uit te leggen, het is vooral een heel zwaar gevoel. Maar naast dit alles houdt depressief zijn voor mij in dat ik suïcidaal ben. Het gevoel dat je geen andere uitweg meer ziet, is doodeng.’
Hoe het begon
‘Mijn man Sebas kreeg tien jaar geleden een ernstig ongeluk, waarbij hij zijn rug en schouderbladen brak en hersenletsel opliep. In diezelfde week openden we ook onze eigen horecazaak en moest ik voor onze dochter van tien maanden oud zorgen. Voor mij was dit heel pittig en werd het vaak te veel. Ik was overwerkt en zat tegen een burn-out aan, maar toch vond ik het zelf nog redelijk oké gaan.
In 2019 liep onze zaak goed, openden we een tweede zaak en werd onze tweede dochter geboren. Het leek dus allemaal weer heel goed te gaan. Totdat in 2020 de coronatijd begon. Dit was om meerdere redenen een pittige tijd: meerdere eigen horecazaken, twee kinderen en een man met hersenletsel die weinig prikkels kan hebben.’
De meest extreme kant van een depressie
‘Om hardop uit te spreken dat het echt niet meer ging, was heel moeilijk. Voordat ik het uitsprak, leek het nog alsof het tussen mijn oren zat. Door woorden aan mijn gevoelens te geven werd het tastbaar. Ik heb toen de huisarts gebeld, die me doorstuurde naar de praktijkondersteuner onder het mom van een burn-out. Na de eerste sessie bij de praktijkondersteuner voelde ik dat er nog veel meer dingen mis waren, en enkel de sessies niet genoeg zouden zijn. Ik ben doorgestuurd naar de PHI (gespecialiseerde GGZ instelling). Hier ben ik 18 weken intensief met psychologen in gesprek gegaan. Uit een test bleek toen dat ik niet alleen een burn-out had, maar ook een depressie. Een hele hoop viel op zijn plek, maar ik vroeg me ook af hoe ik het zo ver heb laten komen.
Na dit traject zou ik beginnen met psychotherapie. De focus ligt hier op het verminderen van de psychische klachten. Het duurde zo lang voordat ik hier terecht kon, waardoor het bij mij bergafwaarts ging. Ik ben toen zo diep in de put terecht gekomen, dat ik gedachtes aan zelfmoord kreeg. Die suïcidaliteit is iets wat voor mij echt bij depressiviteit hoort. Als het niet lukt, kan ik altijd nog dood. Op een gegeven moment stond ik met een mes op mijn hand. Ik heb gelijk aan de bel getrokken en werd opgenomen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis.’
De reden dat ik er nog ben
‘Mijn dochters zijn de reden waarom ik er nog ben. Ik wil niet dat mijn kinderen zonder moeder verder moeten leven en ze met een berg problemen opzadel. Ik was altijd de moeder die overal mee naar toe ging en altijd meedeed. Dus het is heel dubbel. Aan de ene kant is het heel pittig om voor mijn dochters te zorgen, maar zij zijn wel waar ik het voor doe.
Gelukkig stond mijn familie ook meteen klaar. Ze hebben mij (en Sebas) heel erg kunnen ontlasten, door de kinderen op te vangen. Aan het begin merkte ik wel dat mijn ouders en schoonouders niet goed wisten wat ze konden zeggen of vragen, maar ze stonden wel klaar als ik ze nodig had. Dat is echt ontzettend waardevol, nog steeds.’
Tijd om Sanne te kunnen zijn
‘Tot op heden zit ik nog steeds midden in een depressie en ga ik wekelijks naar therapie. Het gaat net als een achtbaan: met vallen en opstaan. Als ik een betere periode heb, merk ik dat ik energie heb om dingen te ondernemen. Het voelt een beetje als de eerste dag van de lente. Ik spreek dingen af voor in de toekomst, zoals helpen op school of een date met een vriendin – waar ik dan weer spijt van krijg, omdat ik er geen zin meer in heb. Ook kan ik weer energie opbrengen om leuke dingen te doen met mijn kinderen en ik wil overal met ze naar toe. Dat voelt heel vertrouwd, dat is de ‘oude’ Sanne. Maar ik weet ondertussen dat er altijd een terugval achteraan komt. Dus het voelt ook eng om me goed te voelen, want hoe lang gaat dat duren?’
Ik moet ergens de rust zien te vinden voor mezelf. De opnames op de psychiatrische afdeling hebben heel erg geholpen om mij toen die rust te geven, waardoor ik niet continu het gevoel had voor andere mensen te moeten zorgen. Ik merk dat ik tijd moet maken om Sanne te kunnen zijn en erachter moet komen wie ik ben. Niet alleen de vrouw, baas of mama van, maar echt Sanne.’
Open en eerlijk
‘Mensen hebben ook een beeld van hoe iemand met een depressie eruitziet: je zorgt niet meer voor jezelf, je komt je bed niet meer uit of zit alleen maar te huilen. Terwijl er zo veel mensen zijn die gewoon doorgaan met hun leven. Het feit dat een depressie niet tastbaar of zichtbaar is, maakt het zo moeilijk. Met suïcidaliteit kunnen mensen al helemaal niet omgaan, merkte ik in mijn omgeving. Mensen verwachten het niet als je zegt dat het niet goed gaat, en weten niet hoe ze hier mee om moeten gaan. Het taboe op depressies verbleekt bij het taboe dat er bestaat rondom suïcidaliteit en dat is echt vreselijk, en gevaarlijk. Daar zou nog veel meer aandacht aan besteed moeten worden.
Ik praat heel open en makkelijk over mijn depressie. Het is zo jammer dat mensen bang zijn om erover te praten, juist omdat je het niet in je eentje kan oplossen. Daarom geef ik er graag meer aandacht aan op mijn socials, ook al is mijn bereik niet mega groot. Door mijn verhaal te delen hoop ik andere mensen te helpen. Al is het maar één iemand die, dankzij mijn verhaal, erover durft te praten. Dan ben ik al super blij.’
