´U heeft pre-diabetes’ zei mijn huisarts. Hij keek me ernstig aan. ‘Dat is dus een voorstadium van diabetes type twee, in jouw geval’. Fuck. Ik wist dat dit eraan zat te komen, aangezien mijn vaderskant van de familie ook allemaal diabetes heeft en dat meestal erfelijk is, maar ik wist niet dat het zó vroeg al zou komen; ik ben pas vijfentwintig. ‘Dat kan voor een belangrijk deel worden voorkomen door af te vallen’ zei de huisarts. Dit gesprek vond zes maanden geleden plaats.
Roer om
Dat was de dag waarop ik besloot het roer om te gooien. Ik was de laatste jaren steeds meer aangekomen en had inmiddels best veel overgewicht en een te hoog BMI. Ik sportte nauwelijks, bracht vooral de dagen zittend achter m’n bureau door en lette niet op mijn calorie-inname, terwijl ik een kleine vrouw ben van 160 cm en schrijver en columnist van beroep (waar dus geen enkele beweging bij komt kijken). Bovendien was ik een enorme foodie; iemand die eigenlijk leeft van eetmoment naar eetmoment, en daar graag een feestje van maakt en uitpakt.
Toch moest dat anders. Leuk hoor, die body positivity- beweging, en heel belangrijk ook, maar voor mij ging m’n gezondheid nu wel voor. Ik wilde koste wat het kost niet ziek worden. Géén suikerziekte krijgen. Want ik wist als geen ander welke implicaties dat zou hebben; constante vermoeidheid, wazig zicht, slecht genezende wonden, een opgeblazen gevoel, vaak naar het toilet moeten, infecties die vaak terugkomen in het lichaam, een te hoge bloedsuikerspiegel, meer kans op hart- en vaatziekten en zelfs meer kans op depressie. Ik wist dit alles al, omdat ik heb gezien hoe mijn oma, vader en tante er al hun hele leven mee kampten. Ik moest en zal mijn lot vermijden.
Motivatie
Het kostte enorm veel moeite, en het was moeilijk starten, maar omdat ik dit keer een goede motivatie had, had ik ook een ijzeren discipline en een lange adem. Ik begon met boodschappenlijstjes uitschrijven; alleen met producten die calorie-arm waren, want alleen die kwamen nog in mijn koelkast. Dit waren voornamelijk veel soorten groenten en fruit, aangevuld met wat magere zuivel, koolhydraatarmbrood, linzenpasta, en zero sugar snacks. M’n ontbijt bestond maandenlang uit een banaan en een glas groene smoothie, mijn avondeten vooral uit ovenschotels uit de oven met veel groenten als zoete aardappel en spruitjes, met een kom soep of salade. Daarnaast ging ik élke dag wandelen, al was het maar twintig minuten; ik móést wandelen, al stond m’n huis in de fik. Geen excuses. Bovendien ging ik minimaal één keer in de week naar een groepsles in de sportschool; daarvan wist ik dat ik het beter ging volhouden dan dat ik alleen ging.
Dit had ik eerder moeten doen
Nu ben ik een half jaar verder en ik kan niets anders zeggen dan dat ik vaak denk; dit moest ik eerder doen. Niet alleen voel ik me voor het eerst in jaren weer super energiek, licht en gezond, ook ben ik enorm zelfverzekerd geworden. Van sporten val je namelijk niet alleen af, je krijgt er een heel ander lichaam van; alles wordt strakker, mooier, steviger en sterker. Je billen worden ronder, je buik wordt platter, je benen gespierder en je armen sterker. En als je je fysiek sterker voelt, voel je je mentaal ook sterker, weet ik nu uit ervaring.
Sporten is niet altijd leuk, en je hebt er niet altijd zin in, maar het is broodnodig. Voor mij is het nu een onmisbaar deel van mijn leven. Een jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik dit kon zeggen, maar in beweging blijven is denk ik toch ooit de bedoeling geweest van degene die ons ‘heeft geschapen’. Anders werd je er niet zo erg voor beloond in elk opzicht.
Over Lale
Lale Gül schrijft in elke WENDY en elke maand op wendyonline.nl een column over haar leven. Ze schreef de autobiografische bestseller Ik ga leven over haar strenggelovige islamitische opvoeding en het afstand nemen daarvan, waardoor ze brak met haar familie.
