Lale Gül schreef de autobiografische bestseller Ik ga leven, over haar strenggelovige islamitische opvoeding en het afstand nemen daarvan, waardoor ze brak met haar familie. Elke maand vertelt ze op wendyonline.nl over haar leven. De column van Lale Gül gaat dit keer over een bijzondere ontmoeting met een Frans meisje, waardoor ze zich realiseerde hoe mooi het is dat ze anderen met haar verhaal kracht kan geven.

‘Toen jij er zo op aandrong dat ik me moest kandideren voor The Voice, heb ik de moed bij elkaar geraapt om het te doen. En nu krijg ik een mail dat ik door ben naar de tweede ronde, omg! Ik kan je niet genoeg bedanken voor de motivatie die je me gaf, net wanneer ik het nodig had’ stond er in het bericht dat ik vandaag op Instagram kreeg van een scholier die ik tijdens een lezing had ontmoet in Frankrijk. Ik kwam op haar school om een lezing te geven over de Franse vertaling van mijn boek, Je vais vivre, waarna ze in de rij stond om haar boek te laten signeren.

Inspiratie

‘U heeft me erg geïnspireerd met uw boek, ik kan u niet genoeg bedanken!’ zei een knap meisje van een jaar of 18 met heel veel krullen. Ik dacht: wat kan ik mogelijk in mijn boek hebben staan, wat heel specifiek gaat over de ontworsteling van een moslima uit haar strengreligieuze milieu, waardoor dit Franse meisje dit zegt?

Vertederend

‘Oh ja, wat maakte het meeste indruk op jou? Vroeg ik uit oprechte nieuwsgierigheid. ‘Nou, als ik uw boek lees en u nu zo zie, na uw boek, bewijst u voor mij dat je dingen kunt bereiken als je ervoor gaat, al lijken ze nog zo onmogelijk. U had een milieu waar veel mensen niet uit zouden durven stappen, laat staan een boek erover schrijven, en toch heeft u nu vrijheid en succes. U inspireert bovendien veel andere vrouwen’ zei ze.
Ik vond dat een erg vertederende conclusie; ik werd er haast emotioneel van. Ik had nooit gedacht dat het boek dat ik twee jaar geleden impulsief en uit woede van me af schreef, omdat ik nergens anders naartoe kon met m’n gevoelens en ideeën, het boek dat me overigens een familiebreuk en bedreigingen bracht, inmiddels volgens leraren een favoriete roman zou worden van Franse en Duitse scholieren waarvan ik de taal niet spreek. Het is soms onwerkelijk.

‘Ik wil zingen!’

‘Ik weet zeker dat jij ook dromen hebt die je wilt bereiken, aangezien je deze boodschap eruit hebt gehaald’ zei ik maar. ‘Ja, ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb inderdaad één grote droom, waar ik elke dag mee bezig ben, maar heel erg bang ben dat het me niet gaat lukken, door het piekeren en de onzekerheid’ zei ze.

‘Oh?’ vroeg ik. ‘Zeg het maar in m’n oor, ik vertel het niet door’ grapte ik terwijl ik voorover leunde en mijn oor richting haar mond draaide. Na een poosje bescheiden gegiecheld te hebben, bekende ze; ‘ik wil héél graag zingen, optreden, zanger worden. Zingen is mijn leven’ zei ze.

Schrijf je in

‘Aaah, ik spreek met de toekomstige Adele! Wat een eer!’ zei ik met een brede glimlach. ‘Laat eens wat horen, als je wilt’ vroeg ik. Na één minuut lang twijfelen, giechelen en mijn poging om haar over te halen, begon ze met zingen. Het was nog mooier dan ik verwacht had; het was prachtig.

‘Oke oke, weet je wat jij gaat doen? Je gaat je vanavond nog inschrijven voor The Voice, en je laat je niet tegenhouden door alle stemmetjes in je hoofd en je irrationele onzekerheden, anders geef ik je dit gesigneerde boek niet! Alleen vrouwen die schaamteloos de spotlights pakken mogen een gesigneerd boek van mij’ zei ik lachend. Uiteindelijk beloofde ze me dat te doen.

Nu, twee maanden later, kreeg ik het bericht dat ze door is naar de volgende ronde.
Soms sta ik versteld van wat de kracht is van iets heel simpels; iets wat niet veel moeite kost, zoals het motiveren van een ander door de angsten en onzekerheden weg te nemen en een duw te geven.