Hart van Nederland-boegbeeld Mirella van Markus en hoofdproducent entertainment bij Warner Bros Claudia Vermeulen trouwden in 2011 en baarden allebei een dochter. Al het geluk kwam niet zonder slag of stoot tot stand, maar de liefde wordt in het huis van de vier vrouwen volop geleefd.

Voor Claudia was het meteen duidelijk: wat een leuke vrouw, die Mirella. ‘We waren in de kerstvakantie van 2008 in De Kleine Komedie bij Claudia de Breij en door gemeenschappelijke vrienden raakten we in de pauze aan de praat. Na afloop bleek jouw fiets gestolen, daar stond je, op een taxi te wachten. Ik zei: “Kom, ik breng je naar huis.” Een paar dagen later appte ik je of je wat wilde drinken of eten. Dat wilde jij niet. Je zat in een relatie en wilde die nog een kans geven. Oké. Helder. Deze weg was verboden in te rijden.’

Mirella: ‘Maar mijn relatie ging uit en toen hebben we op Hyves weer contact gekregen. Ik dacht: leuk, en verder niks. Ik hoefde me eventjes niet meer te binden.’

C: ‘Op 1 januari 2009 zouden we samen naar een nieuwjaarsborrel gaan, maar jij was ziek. Een dag later belde een vriendin: “Clau, kom snel, Mirella is hier!” Andere nieuwsjaarsborrel, nieuwe kansen. Ik in een taxi razendsnel erheen en trillend liep ik de zaak binnen.’

M: ‘Ik zag je de deur opengooien en voordat ik het wist had je twintig bier voor iedereen besteld. Ik dacht: ik help wel even met dragen. Hup, je kuste me meteen vol op de mond. Zo, dat ging snel. Maar ik vond het ook wel heel leuk.’

C: ‘”Ik krijg altijd wat ik wil.” De meest vreselijke zin. Maar ik zei het.’

M: ‘Ja, dat was zo fout. Zo too much. En daardoor zo grappig.’

C: ‘En drie maanden later…’

M: ‘Ja, toch verliefd. Toch een relatie. En vanaf dat moment is alles alleen maar gegroeid. Zo gaat het vaak. Je wilt het niet, je zoekt niks op, maar het is er gewoon. Het overvalt je.’

De essentie van de liefde

C: ‘Ik vond je prachtig, geweldig, zo leuk. Er was de perfecte mix: ik kon met je lachen, praten, huilen en tegelijk was er meteen die fijne spanning.’

M: ‘En ik dacht: jij deugt. Daar had ik behoefte aan. Iemand die heel eerlijk, heel principieel, heel direct was. Ik kom uit een nest waar iedereen vanuit respect alles nuanceert, soms ook bedekt, waar weinig benoemd wordt. Maar je leert elkaar pas goed kennen als je direct communiceert. Die kunst versta jij. Ik heb dat moeten leren, ik liep bij onze eerste ruzie meteen weg. Ik wist totaal niet hoe dat moest, een confrontatie aangaan. Maar open- en eerlijkheid is vaak heel zuiver. En ik bleek dat heel fijn te vinden. Omdat het resultaat honderd procent vertrouwen is. Jij gaat zo voor mensen door het vuur, met al je humor en rauwheid. En dat geeft ook een andere kant aan een relatie: veel licht en lucht. Omdat alles zo helder is.’

C: ‘Ja, zo heb ik het als kind geleerd. Licht en lucht heb je nodig om te leven.’

M: ‘Ik zie sneller de beren op de weg, die jij dan afknalt. We zijn in dat opzicht vaak yin en yang. Ik heb een tegenovergesteld effect op jou. Ik breng de zachtheid en de kleur.’

C: ‘Precies dat. Ik ben nogal zwartwit, jij nuanceert en als je dat te veel doet, breng ik jou weer de helderheid.’

True colors

C: ‘Na drie maanden waren we onafscheidelijk en ik zei: “Jij bent het. Ik wil trouwen. Dus jij moet mij vragen, want ik wil het sowieso.”’

M: ‘Ik ook, ik kende geen twijfel. We waren dertig, ik had genoeg relaties achter de rug om te weten wat ik niet wilde.’

C: ‘Ik wilde heel graag kinderen, maar er was iets niet goed met mijn eierstokken, waardoor we niet te veel tijd konden verliezen. Maar jij wilde het in de goede volgorde doen: eerst trouwen, dan kinderen.’

M: ‘Ik hecht waarde aan het huwelijk, voor mij is dat het uitspreken van de liefde. Wij als basis van het gezin.’

C: ‘Het werd by far de mooiste dag van mijn leven. We droegen beiden een jurk, jij als een soort Cindy Lauper en ik als een soort Pippa Middleton. Alle ouders erbij, die leven nog, zijn gewoon nog bij elkaar, we waren het middelpunt van alleen maar dierbare mensen.’

M: ‘Heel bewust trouwden we in Friesland in het dorp van De Kameleon, met logeren vooraf, een diner op vrijdag, zaterdag de trouwerij en zondag nagenieten. Als we in Amsterdam waren getrouwd, hadden mensen alweer zo snel naar huis kunnen gaan, nu had iedereen de tijd. Het huwelijk was op 15 oktober 2011, een mooie, blauwe herfstdag. Onze lieve vriendin Barbara Straathof zong en alles was zo superpersoonlijk gemaakt door onze dierbaren.’

C: ‘Ik wilde altijd al trouwen in een wit kerkje en dat was daar. We hebben het hele dorp overgenomen met ons feest; de plaatselijke bakker stond de ballonnen op te blazen, het was een en al gemoedelijkheid vol filmische scènes. We werden letterlijk in een bootje gezet, zo het water op.’

M: ‘Het homohuwelijk bestond tien jaar en mede daarom hadden we als thema True Colors, naar het liedje van Cindy Lauper.’

C: ‘En twee jaar later werd Sammie geboren…’

Sammie en Bobbie

C: ‘Ik was een beetje in paniek soms. Zou het nog wel lukken een kindje te krijgen? Ik was verder in die wens dan jij, maar voor twee vrouwen is het sowieso een zoektocht, je wordt niet van de ene op de andere dag zwanger, daar gaat wel echt een traject aan vooraf. Jij hebt er niet voor niets een programma en een boek over gemaakt met als titel: Wij willen ook een kind.’

M: ‘Ik zag wel een toekomst voor me waarin ik voor een kind wilde zorgen, maar dat oergevoel van jou had ik nog niet zo. Ik zei wel: “Als we een kindje krijgen, wil ik dat die meteen weet wie de oorspronkelijke ouders zijn. Dus inclusief de vader. Ik wilde de zoektocht die kinderen later moeten ondernemen voorkomen. Geen anonieme donor.’

C: ‘De broer van mijn beste vriendin is het geworden. Hij is zowel de donor geweest bij Sammie, die in 2013 is geboren, als bij Bobbie, die in 2017 kwam.’

M: ‘Man nummer zoveel, een geschenk uit de hemel.’

C: ‘Want hoe gaat dat? Dan had je iemand gesproken die geschikt leek, maar zei zo’n man ineens dat er veel kanker in zijn familie voorkwam. We werden al vrij wanhopig toen mijn vriendinnetje vroeg waarom we niet aan Hans hadden gedacht. Nou ja, hm, dat was wel heel dichtbij. Toch zat Hans toen heel snel bij ons aan tafel. Hij had nog geen kinderen, was nog vrijgezel en wilde het wel eerst met zijn moeder bespreken, want die zou dan oma worden op deze toch wat aparte manier. Binnen een week was hij eruit.’

M: ‘Hij zei: “Ik hoef zelf niet per se kinderen, maar wil jullie graag helpen.” Heel mooi eigenlijk. Alle rechten en plichten zouden bij ons liggen, maar hij wilde wel echt bekend zijn voor de kinderen. Zo is het ook gegaan, hij is er bij alle verjaardagen, we vieren vaderdag met hem, doen leuke zomeruitjes samen. Toen Sammie in de kleuterklas van kinderen kreeg te horen dat ze ‘toch geen vader had?’ is hij meteen naar school gegaan om haar op zijn nek de klas binnen te brengen. Was dat ook weer helder. Hij heeft een bescheiden rol, maar de kinderen willen graag papa zeggen en ik dacht: hm-hm, zo hadden we dat niet bedacht. Maar hij is heel nuchter: “Ik ben toch ook gewoon hun vader?” En zo is het ook. Ze hebben twee moeders, maar soms is er die boom van een kerel waarin ze lekker kunnen klimmen. Heel speciaal, maar het is goed zoals het is. We leven niet met een geheim, alles is zo open mogelijk. Voor de kinderen is het geen probleem dat wij de enige twee moeders op het schoolplein zijn die een stel vormen. “Mam, ik snap niet dat de andere kinderen het niet snappen. Ze zeggen dat jij mijn stiefmoeder bent! Je bent toch gewoon mijn moeder?” zei Sammie laatst. Beter zo, dan als ze het zelf niet zouden begrijpen.’

De jaren van geboorte

C: ‘Ik zou beide kinderen dragen, dat was de afspraak. Dat leek zuiverder, dan was er geen verschil. Maar ik kon heel moeilijk zwanger worden. Bij Sammie ging het via ivf, het was een wonder dat het lukte.’

M: ‘Dus ik zei: “Ik doe de tweede.” Maar toen bleek het ook voor mij een heel moeilijke weg te zijn. We gaven het op en Claudia zei dat ze het alsnog voor de tweede keer wilde proberen, maar ook dat lukte niet. Oké, we telden onze zegeningen, het zou bij Sammie blijven, we rondden het af. Tot ik een jaar later een boekpresentatie over donorschap moest presenteren en het vlammetje werd aangewakkerd. Mijn gevoel was sterk: ik wilde het nog één keer proberen. Claudia baalde, die wilde niet weer die rollercoaster van hoop en teleurstellingen en pijn en verdriet in. De fertiliteitsarts moest om ons lachen: daar had je ze weer. Maar hij zei ook: “We zijn inmiddels weer wat verder en je kunt wellicht een ander hormoon gebruiken, dus waarom niet?” Het ongelofelijke gebeurde. Meerdere embryo’s bleven leven en eentje is teruggeplaatst. Mijn innerlijke stem, mijn innerlijke drive was zo duidelijk geweest dat ik dit moest doen en nu was ik gewoon zwanger! Stel je voor… anders was er geen Bobbie geweest. Weer een soort wonder, geboren uit vrouwelijke intuïtie.’

C: ‘De zwangerschap ging goed…’

M: ‘Van een leien dakje. Maar toen kreeg ik rugweeën en werd het een heel heftige bevalling, via een spoedkeizersnede. Het grote geluk is dat we altijd zo samen waren en het allemaal samen hebben gedaan. Claudia en ik hebben die jaren zo veel moeten uitzoeken, doorstaan, soms tegen de klippen op, maar alles ging hand in hand. Beide trajecten naar de geboortes van onze dochters, iedere echo, we stonden nooit aan de zijlijn, maakten samen de reis.’

C: ‘Het bracht ons nog meer bij elkaar. En we zagen het altijd samen heel positief in.’

M: ‘Misschien wel het voordeel van een lesbisch stel is dat intimiteit en het verwekken van een kind bij ons losgetrokken is. Bij een man en vrouw kan zo’n ingewikkeld proces druk geven op het seksleven, bij ons was daar geen sprake van.’

C: ‘We zijn in al die jaren maar één keer echt gebroken geweest: toen de laatste poging bij mij om een tweede kindje te krijgen mislukte. Achteraf weten we beter, maar in het eerste traject zat altijd in ons achterhoofd dat als ik echt geen kind kon krijgen er een escape was naar de baarmoeder van jou. Maar toen bleek dat jij onvruchtbaar was en het bij mij echt niet meer lukte, was dat intens verdrietig. Zo bizar dat Bobbie alsnog is gekomen.’

M: ‘Ik had al dat stempel van onvruchtbaar. Het is wel een levensles geweest. Wij waren strijdbaar en dachten: hoezo gaat dit niet lukken? Maar we hebben geleerd: niet alles is maakbaar. Echt niet.’

C: ‘Ik werd in die tijd boos op vaders die met hun kind door rood reden. Dan dacht ik: geef mij dat kind! Toen mijn schoonzusje zei dat ze zwanger was, voelde ik een enorme blijdschap en tegelijkertijd stortte ik in. Het deed zo veel pijn dat het ons maar niet lukte.’

M: ‘Dat het allerliefste van de wereld jou niet gegeven was.’

C: ‘En toen kwamen ze toch. Echt: onze kinderen. Sammie is een kopie van mij, maar wel veel liever, dat heeft ze van jou. Dat zachte.’

M: ‘Ja, het zijn in de kern twee heel lieve mensen. En dat zijn wij ook. Met ons vieren zijn we heel lief voor elkaar.’

Meer liefdesverhalen

De herfstspecial Leven in Liefde staat boordevol met nog meer mooie verhalen over de liefde. We interviewden bekende Nederlanders zoals Elle van Rijn en Mirella van Markus samen met hun partner over hun relatie, we delen liefdestips voor een betere relatie, reisden af naar Curaçao om mensen te interviewen over hun liefde voor het eiland, spraken met Herman van Veen en delen de liefdeslessen van inspirators als Esther Perel en Lonneke van Engelen.