Schrijfster/actrice Elle van Rijn gaf drie jaar geleden tijdens de romantische bruiloft met haar liefde Nicola Villa voor de derde keer haar jawoord. De lust naar de liefde en het familieleven dooft nooit. ‘Al wist ik dondersgoed hoe kwetsbaar alles was.’

In de keuken van hun smaakvolle huis stroomt alle liefde samen. Aan een grote tafel is het een komen en gaan, ruikt het onafgebroken naar koffie en avondmaal, terwijl het gekletter van borden en bestek de ruimte vult. Die lange grote tafel vol kinderen waar velen verliefd van dromen als de tijd van geboorte aanbreekt, die was er al voor Elle en Nicola. Samen hadden ze – voordat hun liefde in 2013 ontbrandde – zes prachtige kinderen op de wereld gezet. Elle (1967) heeft een zoon en een dochter uit haar eerste huwelijk en twee dochters uit haar tweede. Nicola bracht uit een eerder huwelijk met eveneens een Nederlandse vrouw twee zonen in.
Hoe dat gaat? Nicola: ‘Elle en ik zijn familiemensen, we houden van ons gezin. Het voelde als natuurlijk om onze kinderen daarin samen te brengen.’
Elle: ‘Toch was het in het begin wel een beetje ingewikkeld. Mijn twee oudsten stonden niet meer zo open voor weer wat nieuws. Die hadden al twee scheidingen meegemaakt, ze waren gekwetst en droegen dat mee. Maar Nicola had met mijn oudste, David, meteen een enorme klik.’
Nicola: ‘Het lastigste vond ik de pubers. Hoe moest ik me tot hen verhouden? Jouw oudste dochter zat net in die pubertijd toen wij iets met elkaar kregen. Zij redde mij. Ze keek me een beetje spottend aan en zei: “Je vindt het moeilijk met pubers? O, maar je moet gewoon jezelf zijn. Doe je ding.” Het ijs was meteen gebroken.’

De date

Daar zaten ze, zo’n tien jaar geleden, tijdens die blind date. Twee veertigers met bagage in de ziel. De vrouw die al flink gelouterd was in de liefde, die vele acteerrollen had gespeeld en prachtige boeken had geschreven. De man die zich gedreven en leergierig een weg naar de absolute top van de financiële wereld had gebikkeld. Maar aan dat tafeltje in het restaurant zaten vooral twee mensen.
Elle: ‘Ik vond hem veel leuker dan op de foto, ik zag een grappige, eerlijke blik met een beetje spot erin, omdat ik te laat was.’
Nicola zag een vrouw die twijfelde aan het hele idee van de date. Maar toen ze in haar onhandigheid een glas omstootte en in huilen uitbarstte, kwam ze al in zijn hart.
Nicola: ‘Een collega van mij probeerde al zes maanden om ons te koppelen. Maar we zaten beiden in een rebound-relatie na onze scheidingen. Mijn collega bleef echter zo doorzetten, dat ik zei: “Oké, goed, geef haar nummer dan maar.”’
Elle: ‘Onze koppelaar zag de potentie. Beiden waren we succesvol, hadden al kids, leefden een zelfstandig bestaan, maar we verlangden ook naar de warmte van het gezin, dat familieleven. Wat mij besloot toch ja te zeggen tegen de date was de manier waarop onze koppelaar het inkleedde. Hij zei niet dat we een mooi plaatje waren, zei niet tegen jou dat ik mooi was of tegen mij dat jij zo knap was, nee, hij zag de connectie. En ondanks mijn twee scheidingen heb ik geen moment gedacht dat ik nooit meer een man wilde. Ik ben heel goed in samenzijn. Mijn ouders zijn altijd in harmonie samen geweest. Ik heb mezelf in de toekomst altijd met een soulmate gezien. Alleen, ik zat in die rebound-relatie. Ingewikkeld.’

Man van de wereld

Nicola bleek een fascinerende man met een verhaal. Elle lacht: ‘Hij is veel interessanter dan ik ben, hoor.’ De Excecutive Vice-President van Mastercard glimlacht bescheiden, in zijn hele doen en laten zit sowieso iets zachts en liefdevols. Maar zijn weg naar de top verraadt dat we hier met een vastberaden man te maken hebben. Geboren in een dorpje nabij Milaan wilde hij tijdens zin studie de wijde wereld in, maar juist toen ging zijn vader met zijn groothandel failliet. Met zijn laatste centen schonk papa Villa Nicola en zijn oudere zus een seizoenvoorraad schoenen en opende in Como een winkeltje voor ze. Vijf jaar onafgebroken bikkelen en studeren volgden en het werd op alle fronten een succes. Uiteindelijk konden zijn ouders de schoenenwinkel overnemen en sloeg Nicola met zijn zelf verdiende centen en diploma’s zijn vleugels uit om in Brighton verder te studeren en bij onder meer Cisco aan een glansrijke mondiale carrière te werken. Met een belangrijke boodschap van zijn vader als trouwe vriend: ‘Spreek met de boer zoals de boer spreekt en spreek met de arts zoals de arts spreekt.’
De taal van de liefde, die is ingewikkelder, moet hij bekennen. ‘De tweede keer dat we afspraken had jij een boek van jezelf meegenomen en ik een Italiaanse film, Mediterraneo, over acht Italiaanse soldaten op een Grieks eiland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Die film had een Oscar gewonnen en was mijn lievelingsfilm. Ik wilde jou laten zien dat alles wat belangrijk voor mij is daar in zat: liefde, reizen, humor, het leven.’
Elle: ‘Maar ik begreep de grappen niet. We leerden dat humor cultureel is bepaald en ik zag dat jij de moed begon te verliezen. “Zullen we die film maar afzetten,” vroeg je. Maar tijdens de lunch waarbij je mij die film had gegeven, voelde ik het al: oeh, deze man vind ik echt leuk. Je ging geen moment meer uit mijn gedachten. Wat me raakte was wat je zei: “Ik heb nog nooit met iemand een date gehad waarin er meteen een glas werd omgegooid en gehuild, maar het mooiste aan jou vond ik dat je oor uit je haar kwam.” Waarmee je zei…’
Nicola: ‘… dat we bij elkaar zagen dat we beiden niet perfect waren. Dat we beiden zo onze moeilijkheden hadden. Maar dat maakte mij niets uit. We keken meteen bij elkaar in de ziel.’
Elle: ‘En dat was de match, de klik, die jouw collega al van tevoren zag. We kwamen uit twee totaal verschillende achtergronden, maar hadden pats-boem die connectie. Op intellectueel niveau vonden we elkaar slim en grappig. Ik val op heel slimme mannen. Dat ben jij.’
Nicola: ‘En ik zag een normaal persoon. Een waar persoon. We zochten en zagen vanaf het begin de mens in elkaar.’

Weg omhoog

De ouders van Elle waren ook verguld. ‘Die zeiden: “Wat fijn dat je Nicola hebt ontmoet. Maar hij mag ook blij zijn dat ie jou heeft!”’
Ondanks de ogenschijnlijk grote verschillen in achtergrond, bleken die in werkelijkheid een stuk kleiner te zijn. Elle: ‘Ik kom uit een klein Brabants dorpje, hij uit een klein Italiaans dorpje. We hebben beiden echt een weg omhoog ingeslagen, de wereld in, we komen uit warme gezinnen, warme families, met een mentaliteit van heel hard werken en toch ook het bijzondere leven omarmen.’
Voor haar was het al snel helder: met deze man wilde ze graag de rest van haar leven delen. ‘Dat maakte me ook weer kwetsbaar. Een paar keer dacht ik: nu gaat ie me vast vragen, maar dat gebeurde niet. Ik werd bang, hij zou me toch ook niet laten zitten? Ik geloofde in de liefde, maar was door schade en schande wijs geworden, ik wist hoe kwetsbaar alles kan zijn.’
Toen het ‘wil je met me trouwen’ uitbleef, wankelde het even bij Elle. ‘Ik kon spontaan in huilen uitbarsten. Niet sexy, niet cool, maar wel zoals het was. Toen we drie jaar samen waren, gingen we in de Dolomieten op wintersport, dat wilde Nicola zo graag. Heel mooi oord, heel mooi hotel. Alles klopte. Het was oud en nieuw, we zijn ooit op 1 januari samengekomen, dus in mijn hoofd kroop: hij gaat me nu vragen. Een diner van negen gangen, alles was zo romantisch. Maar hij vroeg niks. Dat werd een sneue scène met heel veel tranen. En hij maar zeggen: nee, nee, nee, maar Elle, dat komt wel!’
Nicola: ‘Iedere keer als we iets romantisch gingen doen, dacht jij dat ik je ging vragen en op een gegeven moment was je die verwachtingen en de daaropvolgende teleurstellingen zo zat dat je zei: “Hoe sta jij er nou eigenlijk in?” En ik zei: “Ik wil niet trouwen, het is al goed, waarom zouden we dat doen? Ik was bang dat trouwen alles kapot zou maken, want dat was al eerder gebeurd.’
Elle: ‘En toen kreeg ik van jou een weekend Verona.’
Nicola: ‘Ondertussen was ik wel degelijk van plan jou te vragen. We zouden naar de opera gaan, naar Aïda, maar het regende pijpenstelen.’
Elle: ‘We aten heerlijk in een restaurant, alles was zo mooi daar…’
Nicola: ‘Dat was het moment. Bij de beroemde Ponte di Castello. En jij zei alleen maar: “Weet je het zeker?” Ik zei: “Ja, ja, ja, ik geef je nu toch die ring? “De ochtend erna werden we wakker en gingen meteen plannen maken. We reden terug naar Milaan via Lago di Como en kwamen langs Montevecchia waar een kerkje stond. En een kasteel. Dat was de plek! Daar zouden we met alle kinderen en familie kunnen slapen en dagenlang feest kunnen vieren. Het was bovendien het kasteel waar ook mijn zus ooit is getrouwd.’

En nu? Het leven vult zich vol liefde en drukte. Kan daar meer bij? Natuurlijk. Opa en oma, dat willen ze best worden en met zes kinderen is die kans best groot. Elle: ‘Dat is een toekomstdroom. Zoals we ook ervan dromen voor de helft van het jaar in Italië te gaan wonen, in Como.’
Nicola: ‘Dat gaan we zeker doen. We zijn nu al vaak de weekenden aan het blokken en dan gaan we even daarnaartoe of samen iets leuks doen. Anders is ons leven niets anders dan werken, kinderen, kinderen en weer werken. Onze agenda’s eten ons op. Daarom zetten we er heel duidelijke cirkels in: dat zijn onze dagen. Jij signeert veel, hebt met Terug naar Insulinde net weer een prachtig aangrijpend boek geschreven, dat nu al een bestseller is. Ik reis enorm veel. We worden er blij van, gelukkig genoeg, we hebben allebei ons ding.’
Elle: ‘Maar in dat drukke bestaan van ons ben ik ook nog eens hopeloos ongeorganiseerd.’
Nicola lacht: ‘Dan zeg ik: “Lief, we moeten gaan! Nu! Samen! Weg!” En dan gáán we.’

Meer liefdesverhalen

De nieuwe herfstspecial Leven in Liefde staat boordevol met nog meer mooie verhalen over de liefde. We interviewden bekende Nederlanders als Najib Amhali en Mirella van Markus samen met hun partner over hun relatie, we delen liefdestips voor een betere relatie, reisden af naar Curaçao om mensen te interviewen over hun liefde voor het eiland, spraken met Herman van Veen en delen de liefdeslessen van inspirators als Esther Perel en Lonneke van Engelen.