Eva (36) verloor in 1 jaar haar beide ouders: 'Opeens was ik wees'

Alleen je vader of moeder verliezen is al zwaar, maar Eva verloor haar allebei haar ouders in een jaar tijd. Tegelijkertijd was Eva zwanger van haar eerste kindje. Jarenlang zette ze zichzelf op de tweede plek, nu heeft ze de tijd en rust gevonden om zichzelf weer op de voorgrond te zetten.

‘Eerst kreeg mijn vader de diagnose op een vrijdag en drie weken later mijn moeder. Mijn wereld stortte in. Ik had een bedrijf in Amsterdam. Bedrijfsmatig ging het heel goed, maar privé ging het steeds slechter. Ik kwam in een bizarre wereld terecht. De contrasten waren immens groot. Ik heb voor mijn beide ouders gezorgd. Als je kanker hebt, ben je heel zwak. Dan mag je niet onnodig in het ziekenhuis zijn, omdat je heel kwetsbaar bent. Mijn ouders konden niet met elkaar mee naar chemo’s, bloedprikken, afspraken en opnames. Het was een fulltimebaan die ik erbij had. Zij woonden in Brabant en ik in Amsterdam. Ik vraag mezelf zo vaak af hoe ik dat heb volgehouden. Het ging niet om mij. Het ging om mijn ouders en mijn bedrijf. Het bedrijf moest blijven draaien, daar ervaarde ik heel veel druk van. Het was een rare tijd. Op de momenten dat ik in Brabant was, maakte ik mij zorgen om mijn bedrijf. Maar als ik in Amsterdam was, was ik bang dat mijn ouders doodgingen. “Waarom ben ik in Amsterdam en niet bij mijn ouders?”, dacht ik dan. Als ik op de ene plek was, wilde ik op de andere plek zijn. Het gaf mij heel veel onrust.’

Sterkere band

‘Nadat mijn ouders de diagnose kregen, zijn wij als gezin sterker geworden. Mijn band met mijn ouders was al sterk, en dat is alleen maar intenser geworden. We zijn heel veel gaan reizen en herinneringen gaan maken. We hebben het geluk gehad dat we nog wat extra tijd hebben gehad. Door de chemokuren is er nog wat tijd gerekt. Mijn moeder overleed in 2016 en mijn vader in 2017. Het was een bizarre rollercoaster, waar we lang in zaten. Als je je beide ouders verliest, ben je opeens wees. Dan wordt de wereld onder je voeten vandaan getrokken. Het geeft een wankel gevoel. Je basis is weg, inclusief het huis waar je bent opgegroeid. Het is bizar, raar en onwerkelijk gevoel.’

Afscheid

‘Doordat ik extra tijd met mijn ouders heb gehad, hebben we in die tijd ook veel gesprekken gevoerd over de uitvaart. Dat was ontzettend moeilijk. Je wilt daar niet over nadenken. Achteraf gezien was het ontzettend waardevol. Het gaf veel rust, omdat ik weet dat ik het juiste heb gedaan. Ik heb hun wensen kunnen naleven. Ik heb een goed afscheid gehad. Door het vele praten kon ik bewust afscheid nemen.’

Geen andere optie

‘Na de uitvaart bleef het zwaar. Een combinatie van professionele hulp en hulp die ik accepteerde van familie en vrienden, heeft mij erdoor heen kunnen helpen. Op het moment dat mijn vader overleed, was ik in verwachting van mijn dochtertje. Ik moest wel door, voor haar. Ik had geen keuze. ‘s Ochtends moest ik opstaan, zij moest tenslotte gewoon eten. Ik wilde dat zij positiviteit zou voelen en niet mijn verdriet, daarom besloot ik voor mezelf dat ik positief en blij moest blijven.

Het werd soms te veel, maar wat had ik kunnen doen? Ik moest doorgaan voor haar. Ik wilde haar een goede start geven. Daar ging het om. Dat zij goed werd geboren en een fijn eerste levensjaar zou hebben. Het draaide niet om mij. Daar haalde ik ook mijn kracht uit. Het zat al een beetje in mij, om het positieve proberen in te zien, ook al is het gitzwart. Om toch ook op die momenten lichtpuntjes te kunnen zien. Sommige dagen lukt dat beter dan andere dagen. Dat is ook oké.’

Niet kunnen delen

‘Mijn ex verliet mij toen ik een positieve zwangerschapstest had gedaan. We waren al lang samen, maar het bleek dat hij elders een ander leven had opgebouwd. Ik stond er helemaal alleen voor. Zonder vriend. Zonder ouders. Ik heb alles helemaal alleen gedaan. Zowel de kraamtijd als de eerste twee jaar. Ik had nooit verwacht dat dit mij zou overkomen, zoiets verzin je ook niet. Het gaat niet alleen maar om praktische dingen, maar ook over het emotionele gedeelte. Je kunt op zulke momenten die eerste keren niet delen, bijvoorbeeld voor het eerst omrollen. Ik kon het niet delen met de mensen met wie ik het het liefste had gedeeld. Ik had het alleen maar met mijn ouders willen delen, of met haar vader, maar dat ging dus niet. Dat maakte me eenzaam op sommige momenten. Maar gelukkig had ik altijd mijn dochter Uma nog. Wij hebben en hadden het altijd leuk met zijn tweeën. Uma en ik zijn een team met z’n tweetjes. Dat heb ik ook altijd sterk gevoeld.

Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Ik heb een nieuwe relatie gekregen. Het leukste daarvan is dat ik dingen met hem kan delen. Dat kende ik helemaal niet. Het is nu weer tijd om mezelf op één te zetten. Als het met mij goed gaat, gaat het ook met mijn dochter goed. Uma, mijn nieuwe relatie en ik. Daar draait het nu om.’

Verwerking

‘Het is allemaal nog heel vers. Je leert met het verlies om te gaan, maar verwerken noem ik het niet. Ik heb geleerd om te kunnen functioneren en om opnieuw gelukkig te zijn. Ik heb een nieuw leven moeten opbouwen. Het was een ander leven toen ik een dochter was van twee mensen en een hele familie om mij heen had. Ik heb nu een eigen nieuwe familie met mijn dochtertje en mijn vriend. Verwerken geeft aan dat er een begin en een einde is. Dat is er niet. Mijn liefde voor hen blijft altijd bestaan. Zij zijn overleden, maar de band blijft altijd bestaan. Ik blijf van ze houden.’

Modern Mourning

‘Toen mijn ouders overleden ging ik op zoek naar verhalen van mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt maar de boeken, tijdschriften en websites die ik vond boden dat niet. Ik zocht naar inspiratie voor het afscheid wat ik voor mijn ouders moest gaan organiseren maar vond vooral onpersoonlijke en ouderwetse voorbeelden. Ik zocht naar handvatten hoe ik moest omgaan met rouw, maar vond niets wat aansloot op mijn leven. Vanuit daar heb ik ook Modern Mourning opgezet. Ik heb mij heel veel onnodig eenzaam gevoeld in die periode. Ik dacht dat niemand begin dertig dit meemaakte. Nu kom ik erachter dat veel meer mensen – op een jonge leeftijd – zo’n groot verlies ,moeten meemaken. Ik hoop dat dat heel veel mensen kan helpen en inspireren. Vroeg of laat krijgt iedereen in zijn leven te maken met verlies. Het is belangrijk om open en eerlijk met elkaar over de diepe dalen van het leven te praten. Het wordt een uitgebreid mooi platform.’