fbpx

Cindy’s zoon van 8 raakte door zinloos geweld ernstig gehandicapt: ‘Ik blijf vechten voor een goed leven voor Jelte’

Op 8-jarige leeftijd werd Cindy’s zoon Jelte in elkaar geslagen door een paar jongens in een speeltuin. Het leek even goed te gaan, maar door een ernstige bloeding kwam hij wekenlang in coma te liggen. Cindy en haar man leefden tussen hoop en vrees. ‘Hij ging van een gelukkig en gezond kind naar een ernstig beperkt kind’, vertelt ze met een brok in haar keel.

‘Het was 6 september 2009. We waren net terug van een vakantie uit Italië, met onze drie kinderen, waar Jelte de middelste van is. We hadden een verjaardag van de tante van Jelte. De kinderen gingen spelen in de nabijgelegen speeltuin. Nog geen tien minuten later kwamen ze in paniek naar ons toe rennen. Ze riepen dat Jelte werd geslagen. Op dat moment voelde ik dat het helemaal mis was. Ik had nieuwe schoenen, die ik nog niet ingelopen had. Ik heb ze onderweg naar het speeltuintje uitgegooid, omdat ik voor mijn gevoel moest rennen. Jelte lag kreunend en wiegend op de grond, buiten bewustzijn. Ik mocht mijn kind niet vastpakken, vanwege de kans op nekletsel. De ambulance kwam gelukkig snel, maar ik mocht niet mee achterin bij Jelte. Je wilt niets liever dan bij je kind zijn op zo’n moment. Voorin de ambulance hoorde ik helemaal niks totdat we bijna bij het ziekenhuis waren en hij “mama” gilde. Mijn eerste gedachte was: godzijdank hij is bijgekomen.’

Afgrond

‘Ze hebben heel veel scans en onderzoeken gedaan. Na een week zeiden ze in het ziekenhuis dat ze dachten dat het goed af ging lopen. Jelte was heel bang, “mama, raak ik nu gehandicapt?” Ik kon hem geruststellen, want de dokters hadden tenslotte gezegd dat het goed zou gaan. Toch lukte het me niet om opgelucht zijn, het voelde niet goed. Mijn voorgevoel bleek te kloppen. Een week later, op zondagavond, ging ik naast hem liggen. Ik hoorde hem een keer snurken, maar daarna viel hij weg. Jelte bleek een grote bloeding te hebben gehad in zijn hoofd, er was een traumatisch aneurysma ontstaan, en hij raakte daardoor in coma. Wekenlang lag hij in coma in het ziekenhuis. Het leek uitzichtloos. Op een gegeven moment besloten de artsen dat Jelte van de beademing afgehaald zou worden als hij niet zelf zou kunnen ademen. Dag en nacht zaten we bij hem om te tellen, zodat hij op de tel in en uit kon ademen. Hij deed wat ik vroeg. Ondanks dat hij in coma lag, had ik continue de connectie met hem, hij luisterde naar mij. Uiteindelijk is hij uit de coma ontwaakt. Maar hij kon niets meer:  niet bewegen, niet praten, niet zien, niet horen. Van een gezond en gelukkig jongetje ging hij naar een ernstig beperkt kindje.

Jelte heeft maandenlang in het ziekenhuis in Groningen gelegen. Daarna kwamen we terecht in een revalidatiecentrum in Tilburg. Ik hoorde overal hetzelfde, Jelte was een kasplantje, hij zou nooit meer kunnen zien, nooit meer kunnen horen, hij begreep niks. Alles wat ik om mij heen hoorde, was niet wat ik zag. Ik zag dat hij gevangen zat in zijn eigen lichaam. Nachtenlang heb ik op mijn laptop van alles opgezocht. Ik kwam uit bij een kliniek in Florida, die meer kinderen behandelden met hersenletsel. De mentaliteit was daar anders, ze begonnen waar je op dat moment stond en keken wat er nog mogelijk was.’

Wonder boven wonder

‘We hebben een stichting opgezet. Iedereen binnen en buiten Nederland leefde enorm mee, we hadden heel snel het geld bij elkaar om de therapie te volgen. In juli 2010 zijn we vertrokken naar Florida, dat heeft hem heel erg geholpen, ze kijken daar naar de mogelijkheden. Ik ben daar zelf ook in training geweest om zoveel mogelijk te leren. We gingen erheen met een neussonde en met een dreiging van een kans op een maagsonde. Dat wilde we niet voor Jelte; we geloofden erin dat hij weer zou gaan eten. Dat bleek ook zo te zijn, na Amerika kon hij gewoon weer eten. Zijn epileptische aanvallen namen af en zijn stijve lichaam werd weer soepel. Hij was doof en blind, hij kon mij niet eens zien op 30 centimeter afstand. Maar binnen 6 weken kon hij mij op 30 centimeter tot 2 meter afstand zien.

Vanaf het moment dat hij van blind naar zien ging dacht ik, hier moet ik iets mee doen. Ik ben dit nog nooit tegengekomen in Nederland. Bij thuiskomst kreeg ik mailtjes van ouders met de vraag of ik hun kinderen wilde helpen. Met Stichting Jelte hebben we Amerikaanse therapeuten naar Nederland gebracht. Vanaf dat moment, eind 2011, is de stichting gaan lopen. Nu is het een ontzettend groot therapiecentrum, waar we 20 kinderen per week helpen van over de hele wereld.’

Continue gevecht

‘Het was een hell of a ride. Ik ben in de allereerste plaats zo dankbaar dat Jelte nog steeds bij ons is. Zijn letsel is zo ernstig, we moeten het doen met kleine stapjes. Het is continue een gevecht en dat blijft het. Maar hij is super gelukkig. Hij is blij als hij weer wat nieuws kan of als hij aan het chillen is met het buurmeisje. Jelte geniet van het leven. Hij leert ons daarmee ook veel. Als je zo weinig mogelijkheden hebt en je bent zo gelukkig, dat is iets om tegenop te kijken. Iedereen heeft van alles te klagen, maar kijk eens naar hem. Ik ben super trots op hem. Het centrum is er dankzij hem. Hij is mijn allergrootste inspiratiebron.

Ik blijf sterk door Jelte. Mijn gezin en mijn moeder zijn mij enorm tot steun. Ik geloof er heilig in dat dit een doel heeft. Hoewel de aanleiding supertriest was en het grootste verdriet van mijn leven, is het mijn missie om Jelte en de andere kinderen in deze positie zo goed mogelijk te helpen.

Jelte is ernstig meervoudig beperkt. Qua ontwikkeling zit hij op het niveau van een kind tussen de 8 en 12 jaar, dat merk je aan zijn interessegebieden. Hij kan niet bewegen en niet praten. Hij kan wel geluiden maken, hij heeft zijn gezichtsuitdrukkingen. Wij kunnen elkaar begrijpen zonder woorden. Als hij iets heel leuk vindt, maakt hij een bepaald geluid. Het is heel intuïtief met hem communiceren.’

Magische plek

‘Mijn grootste doel is om een paradijs te creëren voor mensen zoals Jelte. In deze maatschappij is er zo weinig plek ingeruimd voor mensen met een beperking. Probeer de Kruidvat maar eens binnen te komen met een rolstoel, dat gaat je niet lukken. Met stichting Jelte zijn we daarom bezig met een beleeftuin. Zo kunnen deze mensen een magische dag beleven. Ze moeten in de watten gelegd worden. Het heeft alles in zich, van begeleiding tot ontspanning. Er komen allerlei activiteiten die de zintuigen prikkelen, zoals een draaimolen, dieren, een lichtshow. Het wordt een plek waar jij en ik naar toe zouden gaan, maar dan zitten de gehandicapten op de eerste rij. Begin volgend jaar willen we beginnen met de beleeftuin. Het zou geweldig zijn als we in 2022 officieel open kunnen gaan.

Ik hoop dat we nog heel lang met elkaar mogen blijven genieten. Het is de bedoeling dat Jelte altijd thuis blijft wonen. Met het centrum de roode draak, kunnen we hem een fijne dagbesteding bieden. Het voelt voor mij niet als werk, maar als levensmissie.’

Lees hier meer inspirerende levensechte verhalen:

Naomi had als tiener vier jaar lang last van een depressie: ‘Niemand om mij heen wist ervan’

Leontien van Moorsel overwon haar eetstoornis en richtte het Leontienhuis op: ‘Ik straal het leven uit’

Zonder jou. Heleen steunde haar dochter met psychische problemen bij haar doodswens: ‘Het was een grote opluchting voor haar

Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar naomi@wendymultimedia.nl



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF