Femke (56) verliest plotseling haar man tijdens een hardloopwedstrijd, een enorm trauma voor haar en haar twee zonen van toen 5 en 6 jaar. Voor haar kinderen ging ze in de overlevingsstand, maar toen die het huis uitgingen, besloot Femke samen met haar nieuwe vriend een reis rond de wereld te maken in een zeilboot. Daar kwam het grote verdriet alsnog los.

‘In 1998 overleed mijn man, 37 jaar, heel plotseling tijdens een hardloopwedstrijd. Mijn twee zonen, van toen 5 en 6, waren erbij. Een trauma voor ons alle drie.
Het was zo plotseling dat het echt nog een hele tijd duurde voordat ik überhaupt besefte dat hij overleden was. Een jaar voor hij overleed waren wij uit elkaar gegaan en op Koninginnedag hadden wij elkaar weer teruggevonden, onze relatie was sterker dan ooit. Pas na het besef kon ik gaan rouwen. Met veel hulp en door veel hard te lopen en te studeren, veel mijn hoofd gebruiken en minder te voelen, heb ik getracht de draad weer op te pakken. Voor de jongens was het zwaar, ze waren mij ook kwijt, tenminste mijn oude ik.

Studeren dus, als overleving ben ik een Master Bedrijfsadministratie gaan doen. Ik was nooit van plan om een Master te doen. Ik zat prima als freelancer in de marketingcommunicatie, dat was ook het vakgebied dat ik met Han deelde. We werkten veel samen en op het moment dat hij wegviel kon ik gewoon niet meer terug in het oude vak, het voelde gek, niet meer compleet en praktisch was het ook niet. Het was een enorme tijdsinvestering als single parent. En als freelancer moet je gewoon goed in je vel zitten, dat ging echt niet meer. Vandaar mijn impulsieve beslissing om een master van 2 jaar te gaan doen, uiteindelijk heb ik het afgemaakt en vervolgens ben ik een totaal andere weg ingeslagen, als trainer en coach. En dit heeft mij zoveel moois gebracht.

Toen ik Gijs leerde kennen, mijn nieuwe vriend, was hij net bezig met het opstarten van zijn eigen bedrijf. Gijs was schipper op een zeiljacht genaamd Kings Legend. Zijn eigen zeiljacht. Hij verhuurde het zeiljacht met schipper voor vakanties en zeilwedstrijden. Ik zou hem helpen met de marketing en communicatie voor zijn net startende bedrijf, als hij mij zou leren zeilen. Het was zijn droom om ooit een keer met die boot de wereld rond te zeilen, maar dat zat er voor mij nog niet in. Ik had mijn twee jongens nog thuis en was bezig met mijn werk als coach. Ik wilde mijn jongens en mijn werk niet achterlaten.’

Het zeilavontuur

‘In 2014, toen mijn kinderen het huis uit waren, was het tijd voor mijzelf. Samen met mijn vriend zijn we vertrokken en hebben we acht maanden de wereld rond gezeild. De jongens vonden het best lastig, maar zeiden ook dat ik het moest doen en moest gaan. We zeilden in die 8 maanden van eiland naar eiland over de Caribische Zee en de Stille Oceaan. Sommige tochten duurden 3 dagen en de langste tocht duurde 15 dagen.

Dat houdt in dat je altijd door zeilt. Niet stopt en dat Gijs en ik dus om de beurt wachtliepen. 4 uur wakker – 4 uur slapen. Ik was dus veel alleen aan dek overdag en in de nacht. Ik had enorm veel tijd om na te denken, had geen afleiding meer. Tijdens het reizen droomde ik ineens weer heel vaak over Han. Zo gewend als ik was om door te gaan en te zorgen, kwam er tijdens deze zeilreis heel onverwacht toch nog een hoop los.

Het heeft mij voornamelijk heel veel moois gebracht, het heeft me geleerd hoe veerkrachtig ik ben maar ook dat ik iedereen op afstand hield. Door de dood van Han was ik bang geworden. Ik durfde mij niet meer echt te verbinden, want stel je voor dat diegene ook dood zou gaan. Of diegene zou zien wie ik werkelijk was, met al mijn verdriet. Een masker houden we allemaal voor, iedereen doet zich vaak sterker voor dan hij of zij is. Ik ook. Het is eerder gangbaar in de Westerse samenleving dan andersom. Maar samen met de angst om iemand weer te verliezen, komt de angst om te verbinden.’

Ondanks of dankzij alles

‘Door dit alles ben ik in 2016 een boek gaan schrijven: Overal Horizon. De allergrootste overwinning op mijzelf. Een boek schrijven was een droom uit mijn jeugd die door duizenden redenen onmogelijk leek en nu tot werkelijkheid was gekomen. Volgens de leraren van de middelbare school ‘deugde’ ik niet, ik was niet goed genoeg en kon zeker niet schrijven. Dit begon ik op een gegeven moment ook echt te geloven. Ik hield, ondanks mijn dyslectie, enorm van boeken en van lezen. Boeken lezen was voor mij wegdromen in een andere wereld. En nu in 2020 ligt er een boek! Mijn jeugddroom is ondanks alles of misschien wel dankzij alles uitgekomen.

Grappig genoeg haalt iedereen iets anders uit het boek en dat was ook precies de bedoeling. Een bibliotherapie. Sommigen zien het als een inspiratie om zelf een stap te maken en op wereldreis te gaan, anderen stimuleert het vooral om uit de waan van de dag stappen en na te denken over je pad, om te leren om gaan met tegenslagen, dromen leven, rouwverwerking en een nieuwe kans. Dit krijg ik allemaal terug van mensen die het boek gelezen hebben.’

Er kwam een vechter naar boven, vooral voor mijn kinderen

‘Dus zowel de eerste keer in 1998 is mijn leven enorm veranderd: en kwam er een vechter naar boven, vooral voor mijn kinderen. En de tweede keer, een positieve gebeurtenis, heeft mijn leven ook weer enorm veranderd doordat ik eindelijk toekwam aan die stukken waar ik in al die jaren door tijdgebrek, kinderen en gewoon de waan van de dag, niet aan toegekomen was. Het heeft mij een betere coach en mens gemaakt. Het gaat zoveel beter met mij, maar het verdriet zal er altijd blijven. Ook met de jongens gaat het goed, ze waren toen ze hun vader verloren 5 en 6, en de dood van hun vader heeft ze zeker gevormd. En ik heb zeker fouten gemaakt in de opvoeding. Maar al met al denk ik dat ze het wel een plek hebben gegeven. Al zal het gemis van een vader het hele leven terugkomen.’

Een compleet nieuw leven

‘Toen ik terugkwam van de reis besefte ik me pas in wat voor een drukke maatschappij we leven. Alle hectiek van de stad was voor mij, na mijn zeilreis, dan ook echt even te veel.  Zoveel lawaai dat ik hoorde in de stad en niemand die je echt aankeek, dat was tijdens de zeilreis wel anders. Tijdens het zeilen heb je de tijd, je wordt niet onderbroken, je hebt zóveel tijd om na te denken en dan komen je gedachtes terug. Die gedachtes kun je ook afmaken.

In Nederland kun je zo leven in een moment, leven in de waan van de dag en al die lijstjes en plannen, sociale plannen etc. Als dat allemaal wegvalt heb je zoveel meer tijd om over je leven na te denken. Dit is zo belangrijk en daarom plan ik af en toe een week Texel in mijn eentje (met hond) en lees, schrijf, denk en voel.

Ik zou dan ook graag willen meegeven aan anderen dat het is goed af en toe even stil te staan en te kijken Waar ben ik nou? Dan helpt het om echt even geen computer in de buurt te hebben, geen telefoon, geen internet. Echt even een time-out. Dat is voor iedereen goed. Ik ben dan een jaar op reis gegaan maar je kunt ook in een week of een weekendje even echt los van alles komen. Want we gaan maar door. Neem dan echt even de tijd om te voelen en na te denken; is dit wat ik wil? Wil ik zo verder? Hoe groot de tegenslag ook is, wat je ook meemaakt, er komt altijd wel weer iets moois uit.

Ik kan nu, na al die jaren, zeggen dat het overlijden van mijn man mij ook enorm veel gebracht heeft.
Een compleet nieuw leven. Ik had de zeilreis nooit gemaakt als Han niet was overleden. Ik had het boek nooit geschreven als ik niet met mijzelf aan de slag was gegaan en ook dat is dankzij Han. Al had ik het zeker liever nooit mee willen maken.’

Lees meer inspirerende levensechte verhalen:

De 5 mooiste levensechte verhalen van 2020

Fien over het ondersteunen van haar moeder met kanker

Voor Eva is wandelen een medicijn: ‘In de natuur verdwijnt mijn tinnitus’

Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl