fbpx

Jessica leeft al 10 jaar bewust zonder familie: ‘Ik zie mijn vader als een narcistische dictator’

Jessica Poel (48) besluit in 2010 om al het contact met haar familie te verbreken. Ze wil weg onder de tirannie en gunt haar twee dochters de warmte van een echte familie. Vijf jaar later wordt Jessica chronisch ziek, maar lichtpuntjes zijn er volgens haar nog altijd. 

‘Mijn opa schijnt een NSB’er te zijn geweest. Mijn opa en oma hebben veel meegemaakt wat het daglicht niet kon verdragen. Daar hebben ze nooit over gepraat. Een goede manier van communiceren is mijn ouders dus ook nooit bijgebracht. Als ik mijn mening gaf dan werd dat gezien als een grote mond, met alle consequenties van dien. Zo ben ik weleens teruggekomen van een logeerpartijtje en was ik daarvoor vergeten mijn vader een kus te geven. Toen ik thuiskwam kreeg ik de volle laag en lag ik in het hoekje van de gang, dat was heel extreem. Er was vooral sprake van geestelijke mishandeling. Als meisje van 16 werd ik in de discotheek omgeroepen, omdat ik vijf minuten te laat buiten stond. Er was geen ruimte om mezelf te zijn. Als ik meeging in wat mijn vader wilde, dan was alles koek en ei. Toch dacht ik dat mijn situatie normaal was.’

De druppel

‘Ik heb financieel erg zware jaren gekend. Op een dag vroeg ik mijn ouders of ze mij konden helpen en van hen kreeg ik een klein bedrag overgemaakt. Mijn moeder had namelijk net twee paar laarzen gekocht en een nieuwe auto aangeschaft. Ik pakte tijdens die zware jaren alle banen aan die ik kon krijgen en werkte daardoor ook bij dezelfde thuiszorgorganisatie als mijn moeder. Door een administratief probleem had ik drie maanden gewerkt en nog geen geld ontvangen. Mijn moeder besloot de administratie te bellen om te vragen waar het geld bleef. Die bemoeienis was voor mij de druppel. Ik was een volwassen vrouw van 35 jaar en werd door haar behandeld als een kind. Toen ik haar opbelde en vroeg waarom ze zich ermee bemoeide kroop ze in de slachtofferrol. Op de achtergrond hoorde ik mijn vader zeggen dat hij de telefoon van mijn moeder wilde overnemen en mij de wacht wel even zou aanzeggen. Ik heb de telefoon op de haak gegooid en toen was het voor mij klaar. Mijn ex-man heb ik diezelfde dag nog gebeld en uitgelegd wat er gebeurd was. Hij stond achter mijn beslissing om geen contact meer met mijn familie te hebben en stemde in dat hij een paar keer per jaar met onze kinderen naar mijn ouders zou gaan.’

Trauma

‘Tot op de dag van vandaag heb ik moeite met wat er is gebeurd. In de gesprekken die ik met mijn psycholoog heb probeer ik het te verwerken. Om alles wat er speelt alleen te moeten verwerken in coronatijd is heel zwaar, dat zou het ook zonder corona al zijn geweest. Dat ik niemand kan vasthouden en getroost kan worden maakt het moeilijk. Mijn kinderen wonen bij mijn ex-man en heb ik door corona al meer dan een jaar niet kunnen knuffelen. Ik vraag me daarnaast af of ik het ooit een plek kan geven. Ik heb opvoedkundig zoveel gemist. Zo is mij nooit geleerd om dingen uit te praten en om mijn grenzen aan te geven. Ik kan lang meegaan in wat iemand zegt en er dan ineens klaar mee zijn. Een tussenweg ken ik niet. Als mijn ouders vroeger een discussie hadden gehad dan ging de deur dicht en zagen we familieleden vaak jaren niet meer. Veel mensen deugden niet volgens mijn ouders en er was veel jaloezie, maar niet alleen naar de familie toe. Als de buren een nieuwe auto hadden dan moesten mijn ouders een nieuwe auto. We waren een perfect gezin voor de buitenwereld. Niemand had door hoe het daadwerkelijk binnen was.’

Breken met mijn familie

‘Ik wilde weg onder de tirannie. Ik wilde mijn kinderen niet aandoen wat mij is aangedaan. Voor mijn gevoel is er nooit liefde geweest binnen mijn familie. Er waren altijd ruzies, er was altijd strijd en jaloezie. Niemand gunde een ander het licht in de ogen. Mijn familie is gewoon verknipt. Als kind ging ik met mijn ouders mee, die had ik op een voetstuk staan en ik dacht dat wat zij deden juist was. Inmiddels ben ik 48 en weet ik wel beter. Sommige familieleden hebben het goed binnen hun eigen gezin en dat gun ik ze van harte. Bij ons was dat helaas niet het geval. Ik heb door mijn ouders nooit de kans gekregen om als kind een band op te bouwen met mijn familie. Mijn nichtjes zag ik soms jaren niet. Op een gegeven moment was het genoeg voor mij, ik had te veel messen in mijn rug gehad. Er werd veel over mij gepraat, maar niet met mij. Ik wilde rust voor mijzelf en mijn kinderen. Mijn ex-schoonfamilie is gelukkig geweldig en mijn twee dochters leren daar hoe je met elkaar als familie omgaat.’

Brieven over mij

‘De bezoekjes aan mijn familie heeft mijn ex-man tot begin 2015 volgehouden. Ik kwam er bij toeval achter dat mijn ouders al jarenlang brieven aan het schrijven waren over mij naar werkgevers, relaties en vrienden. Ik ben niet perfect, maar vond het vernederend en triest dat mijn ouders dit deden. Het verbaasde mij niet, ik had ze jaren daarvoor uit mijn leven gezet en daarvoor zou ik moeten boeten. Zo werkt het, mijn vader kent het woord nee niet, zijn wil is wet. Ik zie mijn vader dan ook als een narcistische dictator. Er zijn na het ontdekken van die brieven dreigementen geweest, omdat ook mijn ex-man en onze dochters geen contact meer met mijn ouders wilden. De laatste woorden van mijn ouders waren dat ze mijn dochters gaan opzoeken als ze 21 zijn. Daar ben ik heel lang bang voor geweest, maar nu niet meer. Nu heb ik eerder medelijden met ze. Ik ben bevrijd van ze en heb nog geen seconde spijt gehad van de beslissing om met mijn familie te breken.’

Chronisch ziek

‘Mijn hele leven heb ik al problemen met mijn gezondheid. Mijn ouders geloofden niet als ik ergens last van had. Ze dachten dat ik op die manier om aandacht vroeg. Ik besloot in 2015 naar de dokter te gaan. De uitslag was een hernia. Daar ben ik aan geopereerd, maar in 2016 ging het weer mis. In 2017 werd er een ernstige slijtage geconstateerd in mijn onderrug. Behalve pijnbestrijding was daar niets meer aan te doen. Dat hakte er eerlijk gezegd wel in, chronisch ziek zijn gun ik niemand. Mijn laatste redmiddel was een neurostimulator, een apparaatje dat zorgt voor een vermindering aan zenuwpijn. Met veel pijn ging ik het ziekenhuis in en ik liep er zonder pijn weer uit. Dat ding heeft mijn leven veranderd, ik ben voor 70% pijnvrij. De zenuwpijn zorgde er namelijk voor dat ik plat kwam te liggen. Dat wierp mij zo terug in alles, dat is verschrikkelijk. Zelfs zitten lukte mij niet meer. Het chronisch ziek zijn heeft mij helaas veel vriendschappen gekost. Dat was heel lastig. Waar de oude Jessica meegaand was, altijd een luisterend oor bood en zichzelf daarin vergat, werd ik door mijn ziekte gedwongen aan mezelf te denken en mijn grenzen aan te geven. Dat ik nu een onzichtbaar hulpmiddel in mij mag dragen, daar ben ik heel erg dankbaar voor.’

Meer diagnoses volgen

‘Tot een paar maanden terug kon ik redelijk mijn gang gaan. Inmiddels zijn er zoveel diagnoses bij gekomen. Zo heb ik een endeldarmverzakking, een spijsverteringsprobleem en een maaghernia. Ook heb ik poly-artrose, tinnitus, radiculopathie, ben ik schilklierpatiënt en ben ik gediagnosticeerd met het hypermobiliteitssyndroom. Iedere keer dat er weer wat bij komt, vraag ik mij af wanneer het ophoudt. In het afgelopen jaar ben ik ongelofelijk achteruitgegaan. Dat is moeilijk. Ook kan ik mij lastig redden met mijn rolstoel in mijn huis, aangezien mijn huis niet rolstoelvriendelijk is. Drie uur per week ontvang ik hulp van een thuiszorgorganisatie, maar de andere dagen moet ik het alleen doen. Ik wil graag zelfredzaam zijn, maar dat lukt niet zonder aanpassingen in mijn huis. Die aanpassingen zijn er nog niet gekomen vanwege een strijd die ik voer met de WMO. Het is moeilijk om steeds minder te kunnen. Emotioneel zit ik er regelmatig doorheen, ook vanwege mijn dochters die ik door corona al een jaar niet heb gezien, maar ik weet dat ze het goed hebben bij mijn ex-man. Het is onbeschrijfelijk pittig. Ondanks alle ellende kan ik oprecht zeggen dat ik een gelukkig mens ben. Eindelijk waardeer ik mijzelf en daar ben ik trots op.’

Platform voor chronisch zieken

‘Dat mijn ouders mijn pijn niet geloofden is onder andere de reden geweest dat ik het platform chronischenhappy.nl heb opgericht. Op dit platform staan onder meer gastschrijvers en vaste columnisten. Mijn website is voor iedereen die chronisch ziek is, om hen een stem te geven en de buitenwereld een kijkje te gunnen in onze levens zodat we serieus genomen worden. We hoeven niet afgeschreven te worden en kunnen nog steeds blijven werken binnen ons eigen kunnen. Mijn favoriete quote is ‘openheid leidt tot begrip’ en daar wil ik leidend in zijn. Ondanks dat ik veel heb meegemaakt en chronisch ziek ben blijf ik positief. Dat is wie ik ben. Mijn website heet niet voor niets chronisch & happy. Ik geloof dat hoe zwaar het leven ook is, er altijd lichtpuntjes zijn.’

Lees hier meer inspirerende levensechte verhalen:

Thessa is single en besloot op haar 27ste pleegzorg te bieden: ‘Ik kan een kindje alle aandacht geven’

Agnessa’s dochter is verslaafd aan drugs waaronder de nieuwe drug 3-MMC: ‘Ze heeft mij uit haar leven verbannen’

Nani Marieke werd illegaal geadopteerd: ‘Mijn adoptiefdossier kon ik in de prullenbak gooien’



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF