In onze nieuwe serie De overwinning vertellen vrouwen over wat zij voor zichzelf overwonnen hebben. Deze week vertelt Emma van Nieuwenhuizen (19) over de jaren waarin ze gepest is en hoe deze haar gevormd hebben. Ook vertelt ze over haar depressieve gedachtes, het seksueel misbruik en hoe ze zich nu wil inzetten voor jongeren met mentale problemen.
‘Iedere dag moest ik 15 kilometer fietsen om naar school te komen. Tijdens deze tocht kwam ik langs het spoor. Steeds vaker begon ik mijzelf te betrappen op gedachtes over de voorbij denderende trein en de scéne die zou plaatsvinden als ik te lang op de rails zou blijven staan. Ik vroeg mij af of het leven nog wel zin had en of de wereld niet een stukje mooier zou zijn, als ik er niet meer was. Als jong meisje werd ik gevormd door de harde kant van de samenleving. Leeftijdsgenoten die dingen fluisterden als ik langsliep of via anonieme accounts berichten naar mij stuurden. Ik wilde mijn identiteit ontdekken, maar in plaats daarvan leerde ik externe oordelen over te nemen als intrinsieke waarden. Ik raakte in een depressie en kwam in een steeds dieper dal terecht. Tot er voor mij nog maar één uitweg was uit die alomvattende greep. Koningsdag 2018, een festival, veel te vrolijke deuntjes en lauwe biertjes. Daar stond ik oog in oog met dat wat ik niet had, een sociaal vangnet in de vorm van een vriendengroep. De intense angst kwam op, waarbij ik volledig de controle verloor. Eenmaal thuisgekomen stapte ik de badkamer in, terwijl ik de rood-oranje vlaggetjes van mijn wang veegde. Hier kon ik het niet weerstaan om te grijpen naar de doosjes pillen. De laatste gedachte die me die nacht wakker hield was de wens om mijn ogen niet meer te openen.’
Het Emma virus
‘Rond mijn 11e begon het gepest met een zogenaamd ‘Emma virus’, waarbij ik werd ontlopen alsof ik zeer besmettelijk was. Daarna volgde groep acht ,waar mobiele telefoons een hoofdrol begonnen te spelen. Daar ontdekte ik de keerzijde van die technologie, waardoor ook het gepest toenam. Berichten met een grote verscheidenheid aan scheldwoorden deden mijn telefoon oplichten. Makkelijk was dit niet, maar met nieuwe hoop begon ik in de eerste klas van het VWO. Een frisse start, waar niemand mij of mijn reputatie kende. Maar ook hier werd ik gepest. Ik werd het slachtoffer van een groep jongens die zich gedwongen voelden om hun onzekerheden af te reageren op een ander. Wat begon met termen als ‘kut Emma’ en woorden als ‘dikke hoer’ eindigde met berichtjes over hoe ik mezelf het beste van kant kon maken. Door de tijd heen werd het gepest steeds erger en ingrijpender. Een interventie van mijn ouders met de schoolleiding leek rust te brengen. De pestkoppen kwamen op het matje met hun ouders. Toch voelde ik mij niet meer veilig op die school, dus maakte ik een switch. Maar ook daar wisten diezelfde pestkoppen mij te vinden. Anonieme berichten stroomden binnen en het gepest werd zelfs zo erg dat groepen jongens op fietsen zich rond mijn school vormden. Met mijn ouders ben ik toen naar de politie gestapt. Uiteindelijk heeft een gesprek op school met twee agenten ervoor gezorgd dat de negatieve berichten mijn telefoon niet langer meer deden oplichten.’
Masker op
‘Het pesten is de kern van alle problematiek die daarna is ontstaan. Door al die negatieve gebeurtenissen heb ik een posttraumatische stressstoornis ontwikkeld. Dit kwam boven op de depressie waar ik al vanaf mijn 13e mee kampte. Gedurende dit alles vond ik mijn passie in koken en lekker eten, maar ook dit begon ik mezelf te ontnemen. De welbekende zin ‘dan steek je toch je vinger in je keel’ werd voor mij het motto waarbij ik leefde. De mentale problematiek kleurde mijn dagen grijs en mijn weken zwart. Ik verborg zowel de zichtbare als onzichtbare littekens achter een muur van hoge cijfers en vrolijke Insta posts. Van top leerling in de klas naar eenzaam in het toilethokje met een vinger in mijn keel of een lemmet om mee te snijden. Door mezelf fysiek pijn te doen, kon ik even de mentale pijn verlichtten. Het was het enige waar ik controle over had. Door alles wat ik mijzelf aandeed viel ik meerdere malen flauw. Als een rood stoplicht werd ik fysiek een halt toegeroepen voor mijn mentale staat. Toen ik weer eens mijn ouders vertelde over mijn fysieke klachten werd ik bezorgd meegenomen naar de dokter. Met een verwijzing zat ik daarna bij de kinderarts, waar de diagnose van mijn klachten aan het licht kwam. Een depressie. Niet lang daarna zat ik, met een kopje koffie, in mijn eerste gesprek met de psycholoog.’
Seksueel misbruikt
‘Midden in de periode dat ik gepest werd kreeg ik mijn eerste vriendje. Hij leek mijn mooie kanten te zien en werd al snel mijn veilige baken. Echter wist hij ook hoe hij kon profiteren van mijn kwetsbare staat. Hij begon me aan te raken op plekken die daarvoor onaangetast waren. Zijn handen bewogen zich over mijn lichaam zonder een blik naar mij te werpen. Ik bevroor, zo ook alle keren die volgden. Hij duwde zijn wil door tegen mijn onwil in. Pas jaren later besefte ik mij dat die gebeurtenissen geen gezonde relatie vormen. Toen ik begon aan mijn profielwerkstuk, over mentale gezondheid onder jongeren, werd ik gedwongen mezelf recht in de ogen te kijken. Onderzoek doen deed licht schijnen in de duisternis van de depressie. Het delen van mijn verhaal is datgene wat me uiteindelijk uit het dal heeft getrokken.’
Gevormd
‘Ik heb mijn middelbare schoolperiode beleefd binnen drie verschillende scholen. Mijn diploma behaalde ik via het volwassenen onderwijs. Contact met de pesters heb ik niet meer gehad. Maar ik kan nog niet zeggen dat ik met een volledig rustig gevoel door mijn vroegere woonplaats durf te lopen. De angst op een onverwachte reünie, waarna littekens rondom het gepest weer open worden gehaald, is nog steeds aanwezig. Wel heb ik ervoor gekozen om mijn verhaal openlijk te delen. Zelf heb ik namelijk mogen ondervinden hoe belangrijk lotgenotencontact is. Door te praten over mentale problematiek kunnen we het stigma opheffen. Er is altijd gemengd commentaar geweest op mijn content op sociale media. Ik zou me aanstellen en aandacht zoeken. Maar ik heb ook berichten ontvangen van anderen die steun vonden in mijn verhaal. Zij hebben de kracht gevonden om te spreken over hun eigen situatie. Daar doe ik het voor.’
Mentale weerbaarheid
‘Sinds kort durf ik met trots naar mijzelf in de spiegel te kijken of naar een foto van mijzelf. Mijn huidige vriend is een fantastische fotograaf en heeft mij geholpen mijn zelfvertrouwen op te bouwen. Hij laat me nog elke dag zien hoe mooi ik ben als ik straal en in mijn kracht sta. De jaren van mijn jeugd hebben mij gevormd tot een sterkere versie van mijzelf. Ik durf op te komen voor mijn mening en mijn idealen. Dit was dan ook de motivatie achter mijn bedrijf ‘Dancing with Demons’. Ondanks dat ik deze onderneming voor nu achter me heb gelaten, zit ik niet stil. Zo denk ik na over wat ik kan doen om een positieve invloed te kunnen hebben op de mentale gezondheid van jongeren. Ik vind dat er nog veel moet en kan veranderen. Waar de focus nu nog te vaak gericht wordt op genezing, hoop ik het licht te schijnen op voorkomen. Waarom is er in het onderwijs bijvoorbeeld wel aandacht voor fysieke gezondheid, maar niet voor het mentale element? Het lijkt mij waardevol om te focussen op workshops over mentale gezondheid in het onderwijs. Lessen over hoe mentale gezondheid gelinkt is aan lichaam en brein, vergezeld met verhalen van ervaringsdeskundigen om herkenning, bevestiging en kracht te vinden.’
De overwinning
‘Nu ik bijna twintig word komt er een einde aan mijn tienerjaren. Dat vind ik heel zwaar, omdat ik nog niet zoveel geleefd heb als anderen. Wel heb ik zelfkennis en levenswijsheid. Ik weet nu dat mentale gezondheid nooit een statisch begrip is, het is een spectrum. De ene dag ben ik vol energie en zelfvertrouwen en de andere dag word ik wakker en springen de tranen mij in de ogen. Dat is normaal. Zonder duistere dalen zal je nooit het gevoel van overwinning kennen als je de top van de berg weet te behalen. Ik heb mezelf overwonnen na al die jaren. Het uitspreken van mijn mentale klachten heeft niet alleen mijzelf geholpen, maar ook anderen. Het meisje dat vastzat in haar negatieve gedachten heeft plaatsgemaakt voor een vrouw die trots in het leven staat en de wereld wil laten zien wat voor moois ze te bieden heeft.’
