Wekelijks plaatsen we op Wendy Online prachtige levensechte verhalen om jou te inspireren. Vandaag delen we 5 verhalen die in 2021 veel indruk op ons maakten. Wendy: ‘Door echte verhalen te delen van vrouwen, over de pijn die we allemaal tegenkomen, kunnen we elkaar helpen en sterker maken. Want dat is wat ik iedereen toewens. Dat je mag zijn wie je bent en in je echte kracht kunt komen.’

Zonder jou. Annemieke verloor haar man Remco bij een auto-ongeluk in Italië: ‘Remco is letterlijk met een grijpmachine uit ons leven gerukt

‘Ik ben heel zuinig op het as van Remco. Elke vakantie nemen we een zakje mee en zoeken we een moment uit om het met elkaar te verstrooien. Zo ligt zijn as bij de zonnebloemen in Frankrijk en op het strand van Italië. Op deze manier is hij altijd bij ons. Remco hoort bij ons gezin; als een schaduw loopt hij mee. Frank weet dat en voor hem is dat geen probleem. We steunen elkaar.’
Frank zat midden in een nare scheiding toen ik hem leerde kennen en ik was nog geen jaar weduwe. Mijn leven stond destijds volledig in het teken van overleven en nog steeds word ik dagelijks geconfronteerd met het ongeluk. Ik hield er littekens aan over en worstel met pijn, vermoeidheid en PTSS-klachten. De linkerhelft van mijn lichaam functioneert niet meer goed, waardoor ik arbeidsongeschikt raakte en altijd zal blijven. Die paar seconden hebben ons leven voorgoed veranderd.’

‘Het was de zomer van 2015 en we waren met onze dochtertjes op vakantie in Italië. Een aantal maanden daarvoor waren we getrouwd en dit was onze huwelijksreis. We stonden op de camping en gingen die fatale dag met de auto de omgeving bekijken. Tijdens het rijden zette Remco steeds een nummer van de band Kensington op, Words you don’t know. Ik vroeg hem waarom hij dat deed en zei: ‘Alsof je wilt zeggen, dat liedje wil ik horen op mijn begrafenis.’ Remco antwoordde dat hij het gewoon mooi vond, maar ik kreeg het gevoel dat het meer was dan dat.
We stopten in een dorpje en ik wilde een kaarsje branden voor mijn overleden opa. Tegen de tijd dat we bij een kerkje kwamen, was het helaas dicht. Aan het einde van de middag reden we naar het strand bij San Vincenzo. We stonden in de zee en de meiden dobberden in hun bandjes om ons heen. ‘Ik ben zo trots op wat we samen hebben,’ zei ik en we hielden elkaar even stevig vast.

Lees hier het hele verhaal van Annemieke

De overwinning. Bianca kwam zonder spullen op straat te staan met een schuld van 30.000 euro: ‘Het was één groot geheim voor iedereen om mij heen’

‘Het was een maandagochtend, ergens in mei 2003 en ik werd wakker met ontzettende hoofdpijn. Ik werkte bij een drukkerij, waar ik mij die dag ziek meldde. Ongeveer een kwartier nadat ik weer terug in bed lag, ging de deurbel, maar ik had geen zin om de deur open te doen. Opeens hoorde ik bonken en werd mijn slot opengebroken. Snel heb ik iets aangetrokken en ben ik naar de voordeur gerend, waar de politie en de woningbouwvereniging stond. Of ik moest duizenden euro’s betalen, of ik moest mijn huis per direct uit. Geld had ik niet, dus ik had geen keuze. Ik stond voor mijn huis, terwijl al mijn spullen, foto’s, diploma’s en kleding in een grote container werden gegooid. Niemand kwam naar me toe, ik stond er hulpeloos bij. Precies op dat moment werd ik gebeld door mijn werk, dat ze geen werk meer voor mij hadden. In één klap was ik alles, maar dan ook echt alles kwijt. Ik was in totale paniek en kon ook niet meer helder nadenken.’

‘Ik heb mezelf vaak afgevraagd hoe ik in die periode zo kon afglijden, maar ik heb er nog steeds geen goede verklaring voor. Langzamerhand verloor ik gewoon steeds meer de grip en op een gegeven moment kon ik niet meer uit die neerwaartse spiraal komen. Mijn relatie eindigde na negen jaar, toen ben ik alleen gaan wonen. Het enige wat ik deed is werken en naar de kroeg, niet aan de alcohol, maar ik was voor alles aan het vluchten. Alles wat met mijn huis te maken had, deed er niet toe. Ik maakte geen brieven open, ik ruimde niet meer op, op een gegeven moment had ik zelfs geen stroom en stromend water meer. Ik wist er altijd wel een oplossing voor te vinden. Ook betaalde ik al heel lang de huur niet, ik was daar al eens eerder onderuit gekomen en was ervan overtuigd dat dat mij weer zou lukken. Op één of andere manier deed het mij niks.’

Lees hier het hele verhaal van Bianca

Zonder jou: Remona verloor haar man Marc de Hond: ‘We hebben samen al zoveel gerouwd dat ik was voorbereid op een leven zonder Marc’

Remona: ‘Als je het over veerkracht hebt, dan denk ik als eerste aan mijn kinderen. Hoe zij omgaan met de dood van Marc is zo bijzonder. James was nog te klein om echt emoties te tonen toen Marc hen vertelde dat hij ongeneeslijk ziek was, maar Livia begreep het heel goed. Ze was ontzettend verdrietig, maar dat verdriet was ook weer heel snel over. Dat maakte het voor Marc draaglijker, en voor mij ook. Ook nu Marc er niet meer is, werkt het nog zo. Laatst zei Livia, toen ze jarig was: “Ik wou dat papa op mijn verjaardag kon komen.” Als moeder breekt op zo’n moment je hart, maar zij was er niet per se heel emotioneel over. Een andere keer zei ze: “Ik was net verdrietig, maar mijn traantje ging weer terug naar binnen.” Marc en ik hebben de kinderen altijd zo goed mogelijk proberen te begeleiden, als ouders ben je toch hun voorbeeld, en als wij in zak en as hadden gezeten, hadden we het voor de kinderen ook heel zwaar gemaakt. Het verdriet mag er zijn – ik wil hen niet aanleren ervoor weg te lopen, maar het moet ook niet zo zijn dat ik elke keer in huilen uitbarst als de kinderen over Marc praten. Zo zou Marc het niet gewild hebben.’

‘Op 6 april vorig jaar hoorden we dat de blaaskanker van Marc was uitgezaaid en dat hij niet meer beter zou worden. Op dat moment is er bij Marc een knop om gegaan en is hij mij en de kinderen gaan voorbereiden op zijn naderende afscheid en het leven erna. Ontzettend veel gepraat hebben we samen, we deelden onze diepste angsten en onzekerheden. Marc heeft zo goed voorzien hoe het voor mij zou zijn als hij er niet meer was en omdat we daar zoveel over hebben gesproken, voel ik me nu nog door hem gesteund. Zo vaak denk ik: hij had gelijk, het gaat precies zoals hij altijd zei. “Het gaat zwaar worden, maar je kunt het”, zei hij keer op keer. ‘

Lees hier het hele verhaal van Remona

De 13-jarige dochter van Romke en Wieke kreeg een hersenbloeding: ‘We waren bang dat we ons kind kwijt zouden raken’

‘Op een gewone donderdagmiddag komt Fardau thuis van school. Ze laat onze hond uit en praat nog even met de buurman. Mijn man, Romke, krijgt niet veel later een bericht van Fardau haar acro-trainer dat ze niet is komen opdagen. Onze zoon is op dat moment thuis en gaat bij Fardau kijken. Hij ziet dat ze op bed ligt, maar ook dat ze heeft overgegeven en lijkt te slapen. Mijn man is dan al onderweg van zijn werk naar huis. Eenmaal thuis, kijkt hij meteen bij haar. Ze draait met haar ogen en zit onder het braaksel. Romke besluit Fardau onder de douche te tillen, in de hoop dat ze weer bij kennis zou komen en belt de doktersdienst. Ook belt hij mij. Nog voordat de ambulance er is, ben ik bij Fardau die inmiddels weer op bed is gelegd. Ik krijg totaal geen contact met haar. De angst maakt zich van mij meester.’

‘Fardau was altijd een heel gezond meisje en harstikke sportief. Zo zat ze op acro en voetbal en ook liep ze een folderwijk. Iedere dag fietste ze naar school en sport. Ze was echt een spring in ‘t veld. Er waren totaal geen signalen dat er iets met haar aan de hand was. De ambulancebroeders hadden haar hartslag en bloeddruk gemeten, maar daar was niks bijzonders op aan te merken. Per helikopter werd er een arts ingevlogen. Hij onderzocht Fardau in de ambulance, maar besloot toch dat ze naar het UMCG moest voor verder onderzoek. In de ambulance werd ze in slaap gebracht. Onderweg belden wij met haar vriendinnen om uit te zoeken of er iets was gebeurd die dag, maar er was niets bijzonders gebeurd. In het ziekenhuis bleek al snel dat ze een grote hersenbloeding had gehad. De artsen zeiden dat we haar broer en zus moesten laten komen, omdat niet zeker was of Fardau het zou halen. Toen sloeg bij ons de paniek toe. We waren bang dat we ons kind kwijt zouden raken.’

Lees hier het hele verhaal van Romke

Janneke gooide het roer om en viel 52 kilo af: ‘Met suiker verdoofde ik mijn gevoel

‘Ik heb weer plezier in het leven en ik doe ertoe. Afgelopen zomer waren we met het gezin in Frankrijk en ik liep voor het eerst in zwemkleding rond. Ik had mijn kinderen beloofd dat wanneer de zon scheen ik mee zou gaan van de glijbaan. Iets wat ik een jaar geleden nooit had gedaan. Uiteindelijk was het een dag mooi weer en ik maakte mijn belofte waar. Met z’n drietjes gingen we van de glijbaan af. Mijn kinderen waren ontzettend blij dat ik met ze mee ging. “Mam nog een keer!” riepen ze vol enthousiasme. Ik was trots op mezelf. Het afvallen was het allemaal waard, mijn kinderen waren door het dolle heen en ik voelde me voor het eerst niet verschrikkelijk in zwemkleding. Ik heb nu een gezond lijf.’