Bianca’s huis was een vuilnisbelt, ze zorgde slecht voor zichzelf en ruimde niks op. Ze liet de stinkende vuilniszakken staan en betaalde de huur niet meer. Het gevolg hiervan was dat ze op straat werd gezet, zonder kleren, foto’s en meubels. Alles was weg. Het enige wat ze had was de kleding die ze op dat moment aan had en een schuld van 30.000.
‘Het was een maandagochtend, ergens in mei 2003 en ik werd wakker met ontzettende hoofdpijn. Ik werkte bij een drukkerij, waar ik mij die dag ziek meldde. Ongeveer een kwartier nadat ik weer terug in bed lag, ging de deurbel, maar ik had geen zin om de deur open te doen. Opeens hoorde ik bonken en werd mijn slot opengebroken. Snel heb ik iets aangetrokken en ben ik naar de voordeur gerend, waar de politie en de woningbouwvereniging stond. Of ik moest duizenden euro’s betalen, of ik moest mijn huis per direct uit. Geld had ik niet, dus ik had geen keuze. Ik stond voor mijn huis, terwijl al mijn spullen, foto’s, diploma’s en kleding in een grote container werden gegooid. Niemand kwam naar me toe, ik stond er hulpeloos bij. Precies op dat moment werd ik gebeld door mijn werk, dat ze geen werk meer voor mij hadden. In één klap was ik alles, maar dan ook echt alles kwijt. Ik was in totale paniek en kon ook niet meer helder nadenken.’
Vuilnisbelt als huis
Ik heb mezelf vaak afgevraagd hoe ik in die periode zo kon afglijden, maar ik heb er nog steeds geen goede verklaring voor. Langzamerhand verloor ik gewoon steeds meer de grip en op een gegeven moment kon ik niet meer uit die neerwaartse spiraal komen. Mijn relatie eindigde na negen jaar, toen ben ik alleen gaan wonen. Het enige wat ik deed is werken en naar de kroeg, niet aan de alcohol, maar ik was voor alles aan het vluchten. Alles wat met mijn huis te maken had, deed er niet toe. Ik maakte geen brieven open, ik ruimde niet meer op, op een gegeven moment had ik zelfs geen stroom en stromend water meer. Ik wist er altijd wel een oplossing voor te vinden. Ook betaalde ik al heel lang de huur niet, ik was daar al eens eerder onderuit gekomen en was ervan overtuigd dat dat mij weer zou lukken. Op één of andere manier deed het mij niks. Ik kon op een gegeven moment geen vrienden meer thuis laten komen, dat vond ik lastig. Ik wilde het eigenlijk niet, maar ik was er niet bewust genoeg mee bezig. Het was niet woonbaar, zouden veel mensen zeggen, overal waar je keek lag wel wat. Er waren momenten dat ik begon met opruimen, maar dan bleven de volle vuilniszakken staan. Er kwam alleen maar troep bij, ik was zo weinig mogelijk in mijn huis, alleen om te slapen. Veel herinneringen van die tijd heb ik geblokkeerd in mijn hoofd, ik zou daar nu niet kunnen leven, bij de gedachte alleen al krijg ik tranen in mijn ogen.’
Nieuw leven
‘Mijn ouders wisten gedeeltelijk van de situatie af, maar ik kan mij niet precies herinneren wat ze wel en wat ze niet wisten. Volgens mij kwamen ze nooit bij mij thuis. Ik heb mijn trots aan de kant gezet en ben bij mijn ouders ingetrokken, anders moest ik op straat slapen, ik moest wat. Mijn moeder stuurde mij naar de kredietbank, ik had tenslotte een schuld 30.000 euro opgebouwd. Ze ging met me mee, omdat ze bang was dat ik anders niet ging. De dame die tegenover ons zat, praatte alleen maar tegen mijn moeder, ik voelde mij niet serieus genomen en niet gehoord. Het enige wat ik dacht was, hier moet ik weg, ik ga dit zelf oplossen. Mijn ouders vonden dat natuurlijk niet leuk, zij wilden dat ik zo snel weer het perfecte leventje op ging bouwen dat zij voor mij hadden bedacht. Ik ben helemaal onderaan begonnen, ik heb alle banen aangenomen die ik aan kon nemen, van logistiek tot ICT. Uiteindelijk heeft dat ertoe geleid dat ik 10 jaar bezig ben geweest om mijn schulden af te betalen. In het flatje waar ik woonde was ik altijd bang als de deurbel ging, de angst dat de deurwaarder weer voor mijn deur stond. Er waren tijden dat ik niks had, maar ik deed er alles aan om door te zetten.’
Dubbelleven
Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik het helemaal alleen heb gedaan, ik heb mij op persoonlijk vlak zoveel ontwikkeld. Het was zeker niet de makkelijkste weg, ook omdat bijna niemand uit mijn omgeving wist wat de aan de hand was. Ik leefde als het ware een dubbelleven. Iedereen dacht dat ik alles voor elkaar had, maar dat was niet zo. Twee vriendinnen wisten er iets vanaf, maar niet hoe erg het was. De enige mensen die wisten dat ik mijn huis uit was gezet waren mijn ouders. Er heerste zoveel schaamte, ik was bang voor de reacties die ik zou krijgen. Daar heb ik wel spijt van, als ik opener was geweest, had ik mij in ieder geval gesteund gevoeld, nu was het soms best eenzaam.
Drie jaar geleden werd ik gevraagd om aan ‘deel je verhaal’ mee te doen, een avond waarbij verschillende mensen hun verhaal doen. Ik heb daar heel erg over getwijfeld, opeens zou alles out in the open zijn. Ik heb het niet van de daken geschreeuwd, maar ik kon eindelijk mijn verhaal vertellen. De zaal zat vol met mensen die ik kende, oud-collega’s, goede vrienden en zelfs mijn vriend, die nog niet alles wist. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik kreeg zoveel positieve reacties. Er kwamen zelfs mensen uit de zaal naar mij toe dat ze zich herkende in mijn verhaal. Al die jaren heb ik het zo ingewikkeld geprobeerd te maken, ik dacht dat ik zwak zou zijn, het was één groot geheim.’
Toekomstbeeld
‘In 2014 kreeg ik een burn-out, daarna kon ik voor mezelf niet meer terug in loondienst. Daarom ben ik in januari 2017 een eigen coachingsbedrijf begonnen, dat heeft mij de vrijheid teruggegeven. Als ik met mijn bedrijf een volgende stap wil maken, dan komen er nog weleens negatieve gedachtes in me op. Vooral als ik een investering wil doen of het überhaupt met geld te maken heeft. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Mensen zeggen vaak: “Het ergste wat er kan gebeuren is dat je op straat kom te staan.” Dat is ook mijn ergste angst. Het is elke keer een drempel waar ik overheen moet, maar daar ben ik me bewust van, ik doe die investeringen alsnog.
Het gaat op dit moment goed met me. Als je in staat bent om je eigen gedachtes te kennen, hoe makkelijker het wordt. Je hebt altijd zelf de keuze. Ik zag mezelf als slachtoffer, dat gevoel helpt je niet. Ik zie nu een toekomst voor me waarin echt alles kan. Tuurlijk zijn er momenten dat ik het even niet zie, maar dat kan de volgende dag weer helemaal anders zijn.’
Lees hier meer inspirerende powerstories:
Suzanne is ongewild kinderloos: ‘Ik dacht dat ik geen recht had op rouw’
Anya werd 27 jaar gestalkt door haar ex en daarna bijna vermoord: ‘Ik ruik nog steeds het gas’
