Omdat vandaag de winterspecial ‘De kracht van wensen’ is uitgekomen, geven we de komende tijd extra veel aandacht aan verhalen van mensen met een wens. Daniëlle van der Sluis heeft al ruim zestien jaar last van een angststoornis waarbij ggz-behandelingen niet genoeg aanslaan. Het was haar grote droom om met een psychosociale hulphond haar leven als student Psychologie weer op te pakken. Dankzij een crowdfunding die Danielle opzette, ging haar wens in vervulling.
‘Al zo lang ik me kan herinneren, hebben mijn angsten veel invloed op mijn leven. Ik voel angst voor alles, de onvoorspelbaarheid van de wereld. Ik ben bang dat ik het allemaal niet aan kan. En ik zie overal een risico of gevaar in. Reizen met het openbaar vervoer vind ik bijvoorbeeld heel eng, want stel nou dat er een ongeluk gebeurt? Ik heb het gevoel dat ik niet kan controleren wat er om me heen gebeurt en dat maakt me bang. Dat leidt tot heel veel piekeren en paniekaanvallen. Daarnaast heb ik sociale angst en dat gaat vooral over wat anderen van me vinden of ik wel goed gekeurd word. Ik heb altijd een soort spanning over me heen alsof ik altijd alert moet zijn. Ik sta continu aan.’
Eetstoornis
‘Al op mijn achtste begon ik te rommelen met mijn eetgewoonten. Zodra ik naar de middelbare school ging, werd het veel erger. Ik begon met overmatig sporten, calorieën tellen en maaltijden overslaan. Als ik toch een zware maaltijd had gegeten, moést ik dat op een bepaalde manier compenseren. Op een gegeven moment kwam ik bij een Pro Anna Community, waar ik andere meiden met een eetstoornis ontmoette. Ik kwam steeds meer in dat wereldje en mijn leven draaide alleen maar om eten en niet eten. Lichamelijk ging het steeds slechter met mij. Aan een eetstoornisdiagnose viel op den duur niet meer te ontkomen.’
Onderliggende angsten
‘Voor mijn eetstoornis ben ik vanaf mijn zeventiende meerdere keren in behandeling geweest, maar dat was meestal niet heel succesvol. In de ggz focusten ze zich veel op eten, terwijl ik heel goed weet hoe ik moet eten. Daar lag het niet aan. Ik bleef terugvallen in mijn eetstoornis en zeker tijdens mijn laatste behandeling ben ik keihard onderuitgegaan. Ik kwam steeds weer terug in hetzelfde patroon en herstelde niet. Na de zoveelste behandeling was ik mijn hoop kwijt en ook mijn omgeving was ten einde raad. Ik ging in behandeling om te herstellen, maar het werd alleen maar erger. Wat moest ik nog doen?
Iedere behandeling liep vast. Er zat maar geen vooruitgang in en ik kwam niet meer verder. Totdat de openbaring kwam dat ik al van kleins af aan onderliggende angsten had en mijn eetstoornis was daaruit voortgekomen. Het ging bij mij niet om eten, het ging om angst en controle. Ik gebruikte een eetstoornis om mijn angsten en de onvoorspelbaarheid van de wereld te controleren. Mijn eetgedrag was iets dat alléén ik kon controleren, dus dat werd mijn uitweg. Ik moest dus niet behandeld worden voor mijn eetpatroon, maar voor mijn onderliggende angsten. Maar hoe doe je dat?’
Crowdfunding
‘Er moest nu echt verbetering in komen en ggz-behandelingen sloegen niet genoeg aan. Ik ging op zoek naar alternatieven en zo kwam ik bij een psychosociale hulphond die mij kon ondersteunen. Maar dat idee maakte mij erg angstig. Voor ik daadwerkelijk de keuze maakte voor een hulphond, werden mijn paniekaanvallen eigenlijk nóg veel erger en ik begon nog meer te piekeren. Om een hond in huis te nemen en daarvoor te zorgen, vond ik doodeng. Want kon ik dat wel aan? Daarnaast is een hulphond en de opleiding vrij duur, namelijk totaal 15.000 euro. Hoe moest ik als student dat betalen? Dat kon ik niet. Ik had hulp nodig. Bij blindheid krijg je een hulphond meestal vergoed, maar bij psychische problemen is dat niet zo. Met nog wat onzekerheid, besloot ik na lang twijfelen voor een hulphond te gaan en een crowdfunding op te starten. En daar was nog heel wat voor nodig, want ik heb jarenlang verborgen weten te houden dat ik met angsten en een eetstoornis worstelde. De buitenwereld moést dit weten, dus deelde ik bij de crowdfunding mijn verhaal. Mijn mond viel open bij het krijgen van de reacties, donaties en persoonlijke verhalen. Het begon er steeds meer naar uit te zien dat mijn droom om met een hulphond mijn leven weer op te pakken, werkelijkheid werd.’
Vier maanden intern
‘Voordat er een hulphond kwam, was het de bedoeling dat ik vier maanden intern in behandeling ging. Hierbij ging ik hard aan mezelf werken en was het traject volledig gericht op mijn angsten en persoonlijkheid. Het ging niet langer om symptomen van een eetstoornis, maar vooral over de kern van mijn angststoornis. Dat had ik hard nodig op dat moment. Het is niet dat ik nu beter ben, maar ik begrijp nu veel beter waar dingen vandaan komen en waarom ik doe wat ik doe. Een jaar geleden was ik er niet klaar voor geweest om voor een hond te zorgen, want ik kon amper voor mezelf zorgen. Nu ik mezelf beter ken en meer begrijp, kan ik het aan om een hond bij mij en mijn vriend in huis te hebben.’
Nola
‘Mijn psychosociale hulphond heet Nola en ze woont nu een halfjaar bij ons thuis. Het is echt de beste keuze ooit geweest. Ik heb altijd een eigen hond willen hebben, maar dat kon nooit bij mijn ouders thuis. Het idee dat ik het samen zou kunnen doen met een hond en dat zij er altijd zou zijn, gaf heel veel hoop en perspectief. Een hond is onvoorwaardelijk en heeft geen oordeel. Ik vind het lastig om met mezelf te zijn en alleen te zijn met mijn gedachten, angsten en paniek. Tegen Nola kan ik aanpraten en dat doe ik ook weleens. Met haar ben ik niet alleen. Dat geeft mij een veilig gevoel.
Nola is voor mij een spiegel. Zij voelt het als ik gespannen ben en gaat dan druk en vervelend doen. Ik heb de neiging om angst te onderdrukken. Dat zorgt ervoor dat de spanning opbouwt en dat er paniek ontstaat. Ik doe zo mijn best om alles onder controle te houden. Dankzij Nola leer ik die spanning eerder op te merken en het dan te voorkomen in plaats van te moeten verhelpen. Ik weet nog dat we samen door de supermarkt liepen en dat ze ging zitten en niet meer verder wilde lopen. Ik dacht: jeetje, hond. Wat doe je vervelend. Maar daarna ging ik bij mezelf na of ik nog oke was en toen voelde ik dat ik best gespannen was. Sindsdien sta ik daar veel meer bij stil, dankzij Nola. We zijn echt maatjes al en ik kan niet meer zonder haar.
Nola is nu nog een puppy van acht maanden en volop aan het leren om een hulphond te worden. De bedoeling is dat als ze straks wat ouder is specifieke taken van een hulphond gaat aanleren. Als ik bijvoorbeeld veel spanning heb, zal ze met haar gewicht op mijn schoot komen liggen. Dat geeft rust, veiligheid en warmte. Dit kalmeert mij en trekt me uit mijn paniek. Zo kan ik hopelijk een toekomst tegemoet buiten de ggz. Ik ben nu al verder dan waar ik was. Ik doe weer dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik zou doen. Zo heb ik een eigen bedrijfje opgestart met een vriendin waarbij we muziektheaterproducties maken over de ggz en mentale problematiek om het gesprek hierover te openen. Dat zou ik voorheen nooit gedurfd hebben.’
Winterspecial De kracht van wensen
De winterspecial van WENDY heeft als thema ‘De kracht van wensen’ en bij een wensnummer horen cadeautjes! Wendy zette een grote ‘Ik wens jou-actie’ op waarin ze haar persoonlijke favorieten weggeeft, van een make-over tot haar favoriete kleding- en schoenensets. Verder lees je in dit nummer interviews met Nienke Plas en haar man Resley, Liza Sips en Frank Boeijen over hun geluk en verdriet in 2022, vertelt Daniëlle van ’t Schip, die dit jaar werd geconfronteerd met kanker, over de alternatieve behandelingen die ze ondergaan in Duitsland en haar wens een oma van 108 te worden en maakten we samen met Make-A-Wish Nederland, waar Wendy al achttien jaar ambassadeur van is, mooie verhalen over wenskinderen.
