Onze columniste Chimène van Oosterhout verloor op Tweede Kerstdag haar vader. Terwijl ze zelf een goede uitslag kreeg en geen borstkanker meer heeft, hoorde haar vader dat hij was uitbehandeld. Chimène beschrijft de laatste intensieve en pijnlijke weken.
Vaarwel papa…..
Het is allemaal zo ongelofelijk snel gegaan.
Schreef ik in mijn vorige column nog op 6 december vorig jaar, dat ik een prachtige uitslag kreeg, namelijk dat ik gezond ben, maar papa uitbehandeld was en nu is hij niet meer.
Twintig dagen later heeft hij het leven uiteindelijk definitief losgelaten.
Wat een ontzettend pijnlijk verlies is dit. Het verlies van een ouder is zo totaal anders dan het verlies van een ander die niet direct in de eerste bloedlijn ligt, en elk verlies van een dierbare is vreselijk. Ik denk dat alleen het verlies van een kind heftiger en ondraaglijker is, voor zover je het kunt en mag vergelijken met elkaar. Dat is namelijk tegen de natuur in. Daar wil ik al helemaal niet aan denken op dit moment.
Gevecht
Negen maanden doen we erover om op aarde te komen en papa heeft er ook nog eens negen maanden over gedaan om deze aarde te verlaten. Wat een gevecht. Hij wilde niet loslaten. Tot op het laatste moment aan toe niet. Maart vorig jaar kreeg hij het verschrikkelijke nieuws dat hij Acute Myeloïde Leukemie had en dat begon allemaal met een miltinfarct in plaats van een hartinfarct. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat kan dus ook. De milt groeit dan explosief en sterft een stukje af omdat de bloedtoevoer naar die milt belemmerd wordt. Bij papa verdubbelde zijn milt zelfs en was er al een behoorlijk stuk afgestorven.. Papa belde mij dat hij nog nooit zo’n pijn heeft gehad. Ik ben direct naar hem gereden om naar het ziekenhuis te gaan.
De uitslag van dit ziekenhuisbezoek was, dat hij nog maar drie weken tot drie maanden te leven had en dat hij maar vast een hospice moest uitzoeken. Daar wilde mijn vader niets, maar dan ook niets van horen. Diezelfde dag is er bloed bij hem geprikt en dat bloed is letterlijk met een ambulancemotor, uitgerust met loeiende sirenes, naar een ander ziekenhuis en een andere oncoloog vervoerd. Het einde van de dag, het was al na zessen, werden we gebeld met positief nieuws, althans iets optimistischer nieuws dan de dood, in de vorm van een andere diagnose. Papa had geen acute dodelijke leukemie, maar myelofibrose, een zeldzame aandoening in het beenmerg. Een familielid van leukemie. Een ziekte die uiteindelijk ook kan omslaan naar leukemie.
Rollercoaster
Papa ging binnen zes uur van bijna dood en geen behandeling meer mogelijk, naar levensverlenging tot ongeveer nog één extra jaar. Wat een rollercoaster en we wisten niet wanneer wij het eindstation van die attractie zouden bereiken en of dat ook nog eens zonder schade zou gebeuren. Voor papa heeft er echter behoorlijk wat schade plaatsgevonden, dat is wel duidelijk geweest. Zijn heftige behandelingen begonnen met beenmergpuncties. In het totaal heeft hij er twee moeten ondergaan. Geen prettige ingreep, maar papa doorstond het kranig en zonder een kick te geven. Naar aanleiding van die puncties, werd het behandelplan gemaakt: chemo in de vorm van twee prikjes, één keer per maand, zeven dagen lang, tot het mogelijk zou zijn. Ook kreeg hij immunotherapie. Dagelijks twee tabletten, die niemand anders mocht aanraken dan hijzelf.
De eerste maanden ging het goed. Hij herstelde zowaar een beetje. Kreeg meer energie en zijn pijn werd minder. De kuren leken aan te slaan. In augustus vorig jaar, kreeg hij echter weer een attack. De myelofibrose was toch overwonnen door de leukemie. Zo onmenselijk. Het meest onmenselijke vind ik nog, dat je weet dat je het leven moet verlaten, maar hoe en wanneer dat weet je niet. Het is wachten, wachten op de dood, zo zei papa het ook in zijn het laatste dagen. Het was eigenlijk ook zo tegenstrijdig, hij wilde nog dingen doen en meemaken, maar de energie is er gewoonweg niet, omdat hij heel, heel, heel ziek was. Doodziek dus. We probeerden zoveel mogelijk te wandelen, maar ook dat werd iedere keer een beetje minder. Kon papa in het begin nog een blokje wandelen met de hondjes, op het laatst kon hij niet eens meer uit zijn bed om naar buiten toe te gaan. Deze ziekte vreet je op, heel wreed.
Sportman
We hadden een rollator voor papa aangeschaft waar hij in het begin heel dapper mee op stap ging. Eigenlijk geheel tegen zijn principe in, want papa is tot februari 2021 als sportman, nog volop aan het tennissen en fietsen geweest. Toen het lopen hem zwaarder viel werd het een scootmobiel en toen dat ook niet meer zelfstandig kon, heb ik hem in een rolstoel mee naar buiten genomen. De dag nadat papa te horen kreeg, dat hij uitbehandeld was, heeft hij zijn lijst gemaakt voor de genodigden voor zijn uitvaart, wat hij voor die tijd absoluut niet wilde. Ook zijn wij toen naar de locatie gereden waar papa zijn uitvaart wilde laten plaatsvinden. Allemaal heel confronterend. Konden we in het begin van zijn ziekteproces nog leuke dingen doen, zoals uit eten gaan of naar de tennisbaan om te kijken naar zijn maatjes, deze laatste periode was dat onmogelijk.
De dag daarna kreeg papa een koortsaanval, 40,2 graden, en werd hij door de ambulance direct naar het ziekenhuis vervoerd. Daar kregen we te horen, dat we afscheid moesten nemen, want dat het wel eens einde verhaal kon zijn. Lyam, mijn zoon en zijn kleinzoon, die dezelfde geboortedag heeft als mijn vader, is toen direct met zijn vriendin uit Amsterdam naar Eindhoven gereden. ‘s Avonds waren wij er met zijn allen en mijn broer erbij. Wij hebben afscheid genomen in het ziekenhuis op de eerste hulp afdeling. Papa kreeg nog antibiotica, maar de artsen dachten niet dat hij het zou redden. Uiteindelijk deed de antibiotica zijn werk. Wij kregen een kamer in het ziekenhuis, rooming-in zoals dat met een mooi woord heet. Ik mocht dus bij papa blijven slapen, omdat zijn toestand kritiek was. Wie schetste onze verbazing, dat papa nog 1 week in datzelfde ziekenhuis geleefd heeft. Ik woonde er ook. Samenwonen met mijn vader in het ziekenhuis. Het klinkt bijna romantisch. Ik kan je vertellen dat het dat totaal niet was, maar dat zal duidelijk zijn. Toen papa een beetje aangesterkt was, wonder boven wonder, kreeg hij de optie om te verhuizen naar een hospice, in de buurt waar wij ooit lange tijd gewoond hebben. Ik heb daar mijn jeugd doorgebracht. Dat leek hem wel wat. 14 December reed ik dus weer achter de ambulance aan, dit keer naar de plek waar hij uiteindelijk twee weken later zou sterven. Wij wisten allebei dat het zou gaan gebeuren, maar spraken het niet uit. We maakten wandelingen met de hondjes, aten samen, ik moest papa helpen met eten en kleine hapjes voeren, wassen en scheren. We hadden gesprekken en ik hield de agenda bij van iedereen die papa nog wilde zien voordat hij zou het leven zou laten.
Kerstavond
Een mens kan heel veel aan, is maar weer gebleken deze dagen. Ik sliep dit keer bij hem in het hospice, waakte over hem en verzorgde hem, want het was ontzettend druk voor de dames en heren van de zorg.
Papa maakte altijd grapjes met de arts of hij nog plannen moest maken voor de kerst. Ja pa, we hebben kerstavond en eerste kerstdag nog mogen vieren en zelfs nog uitgebreid gegeten, voor zover dat uitgebreid kon.
Tweede kerstdag, heel symbolisch, liet hij om acht uur ‘s avonds het leven uiteindelijk los om zijn laatste reis te maken. Geen kerst zal meer hetzelfde zijn. Vaarwel pa.
