Column. Dubbele gevoelens voor Chimène van Oosterhout: 'Ik ben genezen verklaard van kanker, maar mijn vader is uitbehandeld'

Hoera! Chimène van Oosterhout heeft prachtig nieuws gekregen: de kanker is uit haar lijf verdwenen. Maar de vreugde wordt overschaduwd door het proces waar haar vader doorheen gaat. Hij is uitbehandeld en zijn situatie is kritiek. 
Het is gelukt!
Dit jaar 2021 sluit ik gezond af! Althans: zonder borstkanker!
Mijn scan van een paar weken geleden heeft een prachtige uitslag gegeven. Er zijn in mijn lijf geen kwaadaardige cellen meer te vinden. Ik heb er derhalve weer een jaar reservetijd bij.  Op naar de volgende.
Wat een pak van mijn hart en een last van mijn schouders.
Deze scan was echt één van de meest zware scans die ik ooit doorgemaakt heb in de dertig jaar dat ik nu te gast ben in het Anthoni Van Leeuwenhoek ziekenhuis. Die alles verwoestende chemotherapie spaart het lijf, en de geest, namelijk niet.  Gelukkig pakte dit vergif, in mijn specifieke geval dan, de kankercellen aan, maar dus ook mijn gezonde cellen.  Alles wordt aangevallen in je systeem, werkelijk alles... Van top tot teen tot de haren op je hoofd en je lijf! Dus ook in mijn lijf en dat doet nog steeds pijn, ondanks dat de behandelingen inmiddels gestopt zijn. Dat is dus zo verraderlijk. Pijn op de plek waar er geopereerd is, pijn in mijn handen, voeten, vingers en tenen. Ik heb een verzwakte conditie, continue vermoeid, rugpijn, nekpijn, nou ja, overal in het lijf dus zo’n beetje pijn inderdaad. Nou hup, genoeg geklaag. Ik houd ermee op. Mocht jij er ook mee te maken hebben, of gehad hebben, dan weet je denk ik, helaas, precies waar ik het over heb.

Vertrouwen

Waar het eigenlijk écht om gaat, is dat ik mijn lijf niet meer durf te vertrouwen. Het schijnt namelijk zo te zijn dat de chemotherapie nog minimaal een dik jaar schade achterlaat in je lichaam en soms ook schade die nooit meer zal herstellen. Dus best logisch dat ik dat lijf niet meer kan voelen en begrijpen. Het heeft mij al drie keer in de steek gelaten, en nog een keertje bijna fataal, omdat mijn hart niet meer naar behoren wilde functioneren. Toch ben ik iedere keer weer opgeknapt, dus je zou denken dat het zelfherstellende vermogen van dat lijf wél ok is.

Lessen

Ik ben inmiddels bezig om de lessen daaruit te leren, áls er al lessen te leren zijn. Misschien gebeurt het gewoon zomaar, voor zover er iets in het leven al zomaar gebeurt. Zoals mijn arts mij vorige jaar vertelde: 'Chimène, jij hebt pure pech.' Tja, dat is een understatement.
Maar goed, het is dus helemaal GOED. Hoe geweldig dat is om te horen, is voor mij met geen pen te beschrijven. Het is op dit moment ongeveer hetzelfde als de Staatsloterij winnen. Ik ben miljonair geworden op het gebied van mijn gezondheid. Het enige gebied waar je werkelijk miljonair kan zijn trouwens. De rest is totale bijzaak.

Vader

Toch wordt datzelfde euforische gevoel overschaduwd door de zorgen voor mijn vader.
Hij heeft toevallig deze week te horen gekregen dat hij uitbehandeld is, net nadat ik dit goede nieuws te horen heb gekregen. Zijn chemo is stopgezet en we moeten nu naar een andere oplossing gaan zoeken. Althans er is geen oplossing. De enige oplossing is verlossing. Het leven is constant een proces van loslaten en de naderende dood is het ultieme loslaten.

Hoelang duurt het leven nog als je 'uitbehandeld' bent. Geen idee? Op dit moment heb ik alleen maar vragen. Waar ik voorheen de antwoorden al klaar had, heb ik nu alleen nog maar een warboel aan onzekerheden in mijn bovenkamer.
Wat is het doel van het leven? Papa die altijd vol energie zat, levenskracht bezat, intelligentie hoog in het vaandel had, sportief en actief was. Er is niets van over. Hoe werkt dat dan? Wat gebeurt er als we doodgaan, maar vooral nadat we dood zijn? Is er nog leven na de dood, of een soort van energetisch voortbestaan? Er is jammer genoeg nog iemand terug gekomen om dat te vertellen.
Deze vragen stelde ik mijzelf dus elke keer als ik geconfronteerd werd met mijn borstkanker en het hartfalen. Zelfs tot een paar weken geleden aan toe. Na de perfecte uitslag zakten deze vragen weg en kreeg mijn leven weer een beetje positiviteit, ondanks dat ik de zorg voor papa had en wist dat hij te kampen had met die vreselijke leukemie. Nu het einde van papa nadert, zijn deze vragen in een keer weer actueel en zie ik hoe betrekkelijk datzelfde leven is. Ik heb nog geen antwoorden. Het enige wat ik kan hopen is dat ik die ooit krijg. De filosoof en dichter Rumi schrijft in een van zijn gedichten in Het kleine boek van het leven: 'Mijn leven is afhankelijk van mijn sterven.' Dat is voor nu het enige antwoord.
Lees ook deze columns van Chimene:
En lees hier al haar columns.

--

André Kuipers

Beleef de ruimte met André Kuipers' debuutfilm Beyond: ‘Het is een ode aan de aarde’

Vier op de tien Nederlanders hebben angst- of depressiegevoelens. Zo kun je je kind op de juiste manier helpen.

Relatie-expert Ruud over vreemdgaan en open relaties: ‘Vreemdgaan kan een kans zijn om opnieuw te beginnen’