Niet alleen kreeg Chimène van Oosterhout zelf voor de derde keer borstkanker, ze is op hetzelfde moment ziek als haar vader, die ook werd getroffen door kanker. En zelf ziek zijn en tegelijkertijd mantelzorgen is best zwaar. Daarop roept Chimène deze borstkankermaand uit tot KANKERMAAND.

Het is oktober, dus dat betekent wereldwijd BORSTKANKERmaand.
Nu zijn er op jaarbasis zo’n 17.500 vrouwen in Nederland alleen al, die gediagnosticeerd worden met borstkanker. Vorig jaar, het “kroon-jaar”, zijn er nog eens 4.000 vrouwen die niet met hun klachten naar de arts of het ziekenhuis gegaan zijn, omdat het simpelweg niet kon of omdat ze niet durfden. Ik ben dus wel gegaan, uiteindelijk, zoals je misschien weet. Ik heb zelfs drie keer tevergeefs een afspraak proberen te maken om mijn voet tussen de deur te krijgen. Mijn borsten in dit geval figuurlijk tussen die deur en letterlijk in die machine.
Een half jaar later lag ik op de nucleaire afdeling op de scan en voor de derde keer heb ik geschiedenis geschreven in mijn borstkankerboek.

Leukemie

Inmiddels vraag ik mij af waarom deze maand BORSTkankermaand heet en niet gewoon KANKERmaand. Het klinkt wel raar als je het zo hardop leest, maar eigenlijk is het wel zo. Terwijl ik nog volop in mijn borstkanker behandeling ben, begin van dit jaar, krijgt mijn vader namelijk te horen dat hij AML heeft. Acute Myeloide Leukemie. Dit is een sluipmoordenaar, voor zover kanker dat sowieso al niet is. Ook dat nog. Hoeveel kan een mens hebben… ik kan je verklappen: te veel. Nauwelijks was de narcose uit mijn lijf en moest ik nog herstellen van de wonden die aan het helen waren, mij voorbereiden op het bestralingstraject, of dit nieuws kreeg ik als kers op de enorme slagroomtaart nog op de koop toe. Mijn bestralingen zouden gaan starten, een maand na mijn operatie, en ik kreeg er nog meer ziekenhuisbezoeken bij. Die van mijn vader dit keer, die ook nog eens 100 km verderop woont. Wat doe je op zo’n moment? Je zet je verstand op nul en je blik op oneindig. Dagelijks, of in ieder geval een paar keer per week reed ik 200 km op een dag en vaak bleef ik nog bij mijn vader slapen in de huiskamer op een matras op de grond. Ik plande mijn eigen afspraken op de bestralingsmachine ‘s ochtends vroeg, of juist als laatste in de middag in Amsterdam en daalde dan af naar het Zuiden des lands, om met mijn vader naar zijn ziekenhuis en zijn behandeltraject te gaan. Onzekere tijden, zware gesprekken, heftige behandelingen, voor mijzelf maar zeker voor mijn vader, want leukemie is een enorme grote rotzak, en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt.

Mensonterend

Het was dus afgelopen maart dat hem door de artsen een levensperiode van 3 weken tot 3 maanden extra tijd gegeven werd, toen we zijn doorverwezen naar een ander ziekenhuis. Daar kwam eerst nog een andere diagnose uit MF, Myelofibrose, een zeldzame aandoening van het beenmerg. Bij deze ziekte maakt het beenmerg eerst meer, en later steeds minder bloedcellen aan. Beenmergpuncties zijn dan noodzakelijk om te ontdekken wat nu daadwerkelijk de kankerbron van al deze ellende is. Deze doorstond hij dapper, zonder te piepen, te vloeken of te schreeuwen, keer op keer, terwijl het echt geen pretje is, zeker niet voor een man van 83 jaar 8 maanden oud. Ik praat tegenwoordig in maanden, aangezien de artsen dat ook doen. Toch heeft mijn vader nu al meer dan 5 maanden kado gekregen, hoe gek dat ook klinkt.
Ik besteed zoveel mogelijk tijd met hem. We gaan samen naar ziekenhuizen. Vreemd dat dat nu ons beste uitje van de week is. Voorheen was dat uitje een bezoek aan een restaurant. of een wandeling door het park of een ommetje met de hondjes. Nu ziekenhuizen. Voor de chemotherapie voor papa of voor mijzelf. Voor een controle voor papa of voor mijzelf, voor bloedprikken voor papa of voor mijzelf.
Dan loop ik door die gespecialiseerde kanker ziekenhuizen en zie de patienten lopen of in een rolstoel zitten, al dan niet met mutsjes of sjaaltjes op om hun beschadigde hoofdhuid te beschermen. Niet alleen borstkanker patienten dus. Allerlei patienten al dan niet met allerlei kankersoorten. Het is mensonterend om te zien hoe deze ziekte aanvalt en toeslaat en soms nooit meer los laat. Het lijkt alsof ikzelf de goede kant op ga, maar dat weet ik pas echt aan het einde van dit helse jaar, want dan mag ik weer door de scan. Die alles onthullende scan. Voor mijn vader staat het er anders voor. Hij doet dagelijks een manteltje uit, maar zet door en is daarentegen ijzersterk. Als ik kan geef ik hem extra krachtvoer en probeer hem mee naar buiten te krijgen, wat steeds moeilijker wordt. We gaan door en leven samen zijn laatste levensfase en zien de ziekenhuisbezoeken dan maar als een bijzonder samenzijn, waarbij wij de kwaliteit van leven zelf kracht bij moeten zetten.

Ik roep derhalve deze oktobermaand borstkankermaand uit tot kankermaand en wens een ieder die met deze ellendige ziekte te maken heeft alle sterkte, kracht en ook geluk toe.

Lees ook deze columns van Chimène:

Neem een abonnement op de WENDY-specials

En ontvang vier nummers voor € 17,50