Anya is 21 als ze trouwt met haar ex-man, na de huwelijksnacht verandert haar leven in een hel. Ze is in handen gevallen van een narcist, die haar slaat en continue in de gaten houdt. Na 12 jaar weet ze aan hem te ontsnappen en ontvoert ze haar zoon om onder te duiken. In 2017 pleegt hij een moordaanslag op haar.
'Alles wat gebeurde was absurd. Op een koude dag in het najaar stond ik de vaat te doen, met opgestroopte mouwen. Hij stelde een vraag, mijn antwoord was weer eens niet wat hij wilde horen. Mijn hoofd werd onder water geduwd in de gootsteen, net zo lang tot ik ging hyperventileren. Ik zakte in elkaar op de grond toen hij mij eindelijk losliet. Nog steeds krijg ik er rillingen van over mijn rug.'
Omslag
'We woonden samen, alles ging perfect. Het was een aardige en sympathieke man. Op mijn 21ste stapte ik samen met hem in het huwelijksbootje. De ochtend nadat we getrouwd waren, kwamen we uit bed en zei hij dat hij mij iets moest vertellen. Hij vertelde dat hij absoluut geen kinderen met mij wilde en dat hij mij geestelijk helemaal kapot zou maken, dat kwam voor mij totaal uit de lucht vallen. Ik deed er eerst een beetje lacherig over, omdat ik het gewoonweg niet geloofde. We hadden het voor ons huwelijk nog gehad over kinderen krijgen, we wilden beiden een groot gezin. Langzaamaan begon het tot mij door te dringen dat hij nooit meer de man werd, die hij vroeger was. Hij werd steeds agressiever, de ene keer hadden we een normaal gesprek en de andere keer sloeg hij mij in elkaar.
Het duurde lang voordat ik besefte dat het foute boel was. Ik dacht dat het normaal was, mijn moeder had ook last van losse handjes, ik wist niet beter. Op een gegeven moment ga je je realiseren dat het niet normaal is wat er gebeurt. Psychisch stortte ik helemaal in. Mijn schaamte was zo erg, dat ik het niemand durfde te vertellen. Jaren verder kwam ik tot de conclusie dat ik bij hem weg moest, maar ik kon nergens heen. Ik had het gevoel dat ik 24 uur per dag in de gaten werd gehouden. Op mijn werk werd er gebeld of ik er was, mijn kilometerstand van mijn auto werd gecheckt. Eén keer ben ik 's nachts proberen weg te komen, maar toen stond hij opeens voor mijn neus. Ik kon geen kant op.'
Verdriet
'Ik leefde in een bubbel. Na een aantal jaar raakte ik zwanger van een tweeling, één baby heeft het niet gered, waarschijnlijk door de lichamelijke mishandelingen. Ik moest vechten voor mijn zoon die het wel overleefd had in mijn buik, altijd moest ik hem beschermen. Eén keer heb ik de fout gemaakt om mijn kind bij hem achter te laten, ik dacht dat ik wel even kort boodschappen kon doen. Mijn - toen 4 weken oude - zoontje was bont en blauw geslagen toen ik weer thuiskwam, ik brak in duizend stukjes. Mijn ex vond dat het aan mij lag, ik geloofde hem, ik werd compleet geïndoctrineerd. Ik krijg er nog een brok van in mijn keel als ik eraan terug denk. Enige tijd later werd ik opgenomen in een centrum, mijn zoontje mocht ik niet meenemen, ze dachten dat het wel mee zou vallen met mijn ex-man. Tijdens het weekend dat ik weg mocht uit het centrum, ben ik naar mijn ouders toegegaan, waar ik ze veel heb verteld over wat er allemaal gebeurd was. Ik was bang voor hun reactie, mijn oom - die daar toen toevallig was - heeft voor mij de knoop doorgehakt. Na 12 jaar heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik bij hem weggevlucht. Ik heb mijn zoontje ontvoerd van de peuterspeelzaal en ik heb drie maanden ondergedoken gezeten bij mijn oom. Mijn ex liet het daar helaas niet bij, hij bleef mij maar achtervolgen, waar ik dan ook kwam.
We moesten keer op keer verhuizen, de ene keer stond hij bij de kleuterschool, de andere keer bij mijn ouders thuis. Of hij reed langs met zijn gele Mercedes, die viel altijd op. Ik had iedereen op de hoogte gebracht, toch bleef hij het proberen. Dan zag ik weer die gele Mercedes langsrijden, nooit voelde ik mij veilig.'
Gaslucht
'In 2017 kwam er een einde aan de achtervolgingen, maar dat werd bijna mijn dood. Door een afscheidsbrief is hij er van uitgegaan dat ik als eerste zijn huis binnen zou gaan, zijn huis was omgebouwd tot een bom. Hij had de gasmeter in de kelder gesaboteerd en alle gaskranen opengedraaid. Op het aanrecht stond een jerrycan gevuld met benzine, daarin hing een dik lont waarvan het andere uiteinde in een broodrooster zat. De hendel van de broodrooster was naar beneden gedrukt en vast getapet. Het broodrooster zat met een tijdschakelaar in het stopcontact. De bom was zo groot, dat de halve buurt ontploft zou zijn, dat is ongelofelijk.
Gelukkig was de politie er eerder dan ik en roken ze op tijd de gaslucht, voordat ze zelf naar binnen zijn gegaan. De brandweer heeft de woning veiliggesteld. Ik heb daar van schrik lopen huilen, niet omdat hij mij probeerde dood te hebben, maar om de inrichting van zijn huis. De kleinste dingen, die ik achtergelaten had toen ik wegvluchtte, stonden nog in zijn huis. Het was net of ik daar nog woonde, doodeng. Alle herinneringen kwamen weer naar boven.
Later kwam pas het besef dat ik bijna dood was. Als ik twee minuten eerder dan de politie was geweest... Het is onbeschrijfelijk. Het heeft zo'n grote indruk op mij gemaakt, dat ik nu overal waar ik ben een gaslucht ruik.'
De blijvende angst
'De gevolgen waren niet te overzien. PTSS was het moeilijkste om mee om te gaan, het is iets wat je zelf niet begrijpt. De dingen die gebeuren lijken uit het niets te komen, ze maken je verward en hopeloos. Ik kon geen televisie meer kijken, radio luisteren, op straat lopen, een krant lezen zonder een flashback te krijgen. Ik raakte mezelf volledig kwijt. Door een psychiater heb ik gelukkig leren omdenken, dit was een keerpunt in mijn leven. De psychische gevolgen van die relatie zijn nog steeds niet verdwenen. Ik kan nog niet met mijn rug naar een deur zitten of slapen, ik moet altijd zicht hebben op wie er aan komt. Ook kan ik de gordijnen nooit dicht hebben, mensen kunnen naar binnen kijken en ik niet naar buiten, dat geeft mij een angstig gevoel. Verlatingsangst is ook iets waar ik nog regelmatig mee worstel.
Mijn zoontje is inmiddels een man geworden en heeft een eigen gezin. Jarenlang heeft hij me kwalijk genomen dat we vaak verhuisden, dat was nodig omdat zijn vader ons telkens wist op te sporen. We zijn in feite ruim vijftien jaar op de vlucht geweest. Na het lezen van mijn eerste boek dat ik over mijn leven geschreven heb, heeft mijn zoon erg veel respect voor mij gekregen. Hij is gaan inzien dat ik het allemaal heb gedaan om hem te beschermen.
Na het verwerken van mijn verleden heb ik mijn huidige man ontmoet, hij accepteert mij hoe ik ben. Ik heb dat begrip altijd gemist. Er is veel gebeurd en ik denk er nog weleens aan terug, maar ik kan nu zeker zeggen dat ik gelukkig ben. Mijn zoon is ook gelukkig, dat vind ik eigenlijk nog veel belangrijker.'
Lees hier meer inspirerende levensechte verhalen:
Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar naomi@wendymultimedia.nl