In een onzekere tijd als deze is het soms lastig om positief te blijven. Hebben we recht van spreke, als het gaat om onze eigen problemen? Chimène neemt het onder de loep. ‘Er gebeuren heftige dingen. Zoals oorlogen en mensenrechten die geschonden worden.’
Deze maand zat ik echt met mijn handen in het haar. Waar kan ik toch over schrijven als de wereld letterlijk en figuurlijk in brand staat, en er op meerdere plekken ter wereld zulke heftige dingen gebeuren, zoals oorlogen en mensenrechten die meedogenloos geschonden worden? Al onze microproblemen vallen hierbij in het niet, althans die van mij vind ik wel. Hoe heftig is het dat ik weer een terugval had van mijn hartfalen (tako tsubo cardiomyopathie) voor de derde keer inmiddels. Afgelopen maand ben ik wéér een paar dagen in het ziekenhuis op de Intensive Care beland en eigenlijk ben ik weer terug bij af. Het was niet zo ernstig als vier maanden geleden, want ik was er sneller bij dit keer en hoefde niet een heel eiland over te rijden, maar toch een gedoe weer. Ik ben dat liggen in het ziekenhuis meer dan zat, dat zul je wel begrijpen. Maar als ik dan in het nieuws zie dat er mensen in een ziekenhuis in Gaza liggen en er dus nooit meer uitkomen, omdat datzelfde ziekenhuis doelwit is geworden van een bombardement, dan moet ik maar even doorbijten en maar weer aan de slag om te kijken hoe het herstel sneller en beter kan verlopen. Niet zeuren, maar dragen, want deze ellende valt in het niet vergeleken bij die slachtoffers in de Gazastrook of in Israël of in Rusland of in Oekraïne.
Ouders
Of moet ik schrijven over mijn beide ouders die ik vorig jaar verzorgd heb en beide binnen 3 drie maanden verloren ben? Er zijn namelijk kindertjes die dagelijks hun ouders verliezen in die oorlogen die nu aan de gang zijn in verschillende gebieden. Kinderen die wees worden, binnen enkele momenten, doodsangsten uitstaan of zien hoe hun ouders vermoord worden. Wat heb ik dan nog te melden, of te vertellen over mijn verdriet? Dat valt in het niet bij wat er momenteel in de wereld aan de hand is. Ouders ontvallen ons nu eenmaal in het leven, dat is helaas onoverkomelijk, aangezien de (natuurlijke) dood onlosmakelijk verbonden is met het leven.
Zoon
Ik heb in september al geschreven over het empty-nest- syndroom, vanwege het feit dat mijn zoon voorgoed naar het buitenland vertrokken is. Ook dat is een natuurlijk proces. Kinderen gaan het huis uit, ze gaan studeren, ze bouwen een nieuw bestaan op waarbij je als ouder een andere rol gaat spelen. Ik kan gewoon contact hebben met mijn zoon. We communiceren bijna dagelijks via onze smartphones op de moderne manier; lang leve de sociale media. Maar er zijn dus ouders in die oorlogs- en rampgebieden, die hun kinderen nooit meer zullen spreken, nooit meer kunnen vasthouden en knuffelen, omdat die kinderen bruut uit hun leven gerukt zijn door die oorlogen, bombardementen en andere ellende.
Borstkanker
Moet ik schrijven over mijn drie keer borstkanker en de behandelingen, de chemo, de bestralingen en operaties die ik heb moeten ondergaan de afgelopen jaren? De angsten die ik heb doorstaan over uitslagen of die al dan niet ok waren en wat mijn toekomstperspectief was of zou zijn? Moet ik schrijven over de moeizame herstelperiode daarna en het mezelf iedere keer weer opnieuw uitvinden en het iedere keer weer opnieuw zoeken naar een modus om te overleven en het hervinden van mijn energie? Ik zou niet durven… terwijl daar mensen en slachtoffers vechten voor hun leven, of die kans niet eens krijgen, en dagelijks in angst leven of ze het volgende moment wel redden? Mensen die gegijzeld zijn en niet weten wat hun lot is. Wie ben ik om in deze tijd over mijn sores en uitdagingen te schrijven?
Of een column schrijven over het feit dat het complex is om weer leuke opdrachten en werk te krijgen, nadat ik wegens gezondheid langs de zijkant van de maatschappij gezeten heb, op de reservebank, en dus niet volop mee kon draaien in onze economie. In oorlogsgebieden ligt die economie totaal op z’n gat, dus klagen helpt niet en schrijven daarover al helemaal niet.
Wegwerpmaatschappij
Ik zou ook niet eens durven schrijven over die rare dating sites die tegenwoordig helemaal hot zijn, of over die ontzettende lastige fase van het vinden van een leuke levenspartner, omdat dat nu eenmaal in deze oppervlakkige, wegwerpmaatschappij en ‘swipe’ periode, onbegonnen werk is. Mensen in oorlogsgebieden moeten het ook alleen doen en denken zeker niet aan daten, maar aan het redden van hun eigen vege lijf.
Ik sta stil bij alle ellende in deze wereld, en hoop dat dit snel voorbij zal zijn, maar vrees met grote vreze.
Tot slot komt er maar één citaat in mij op, een quote van schrijfster Vivian Green:
“Het leven gaat niet over het wachten tot de stormen voorbij zijn, maar het gaat over het leren dansen in de regen…..”
