In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. In de loop van zijn jeugd ontwikkelde Leon verschillende mentale problemen. Zijn moeder Bianca Solter zag hem langzaam afglijden. Na meerdere hulppogingen, ging hij er toch aan onderdoor en belandde hij onderaan een flat. Bianca schreef een boek over haar verlies: ‘Puur Leon’.

‘Op het moment dat Leon is overleden, ben ik ook van binnen doodgegaan. Hij was heel lief, mooi en puur. Het voelde alsof hij mijn soulmate was. We namen het altijd op voor elkaar, en waren het altijd met elkaar eens. Het was zo’n grappige jongen. Ondanks dat hij zich vanbinnen zo slecht voelde, droeg hij nog altijd deze dingen met zich mee die hem een mooi mens maakten. Nog steeds vind ik het moeilijk te begrijpen dat hij er niet meer is, en dat hij nooit meer terugkomt. Dat snap ik nog steeds niet. Voor hetzelfde geld kan hij morgen door de deur lopen.’

Van school geplaatst

‘Leon groeide op als vrolijk en spontaan kind. Vanaf groep zeven werd hij wat norser en dwarser. Op dat moment dachten wij dat dat bij de puberteit hoorde. Ik weet nog heel goed dat mijn man en ik bij de eerste rapportbespreking op het voortgezet onderwijs zaten, en de mentor ons vertelde dat Leon veel spijbelde. Wij wisten van niks. Hij wilde ons ook niet vertellen waar hij dan uithing. In het eerste jaar van de middelbare school is hij spaak gelopen. Nu weet ik dat hij toen mentale problemen had, maar dat kwartje viel veel later pas. In de tweede klas werd hij wegens een incident van school gestuurd. Omdat het in de brugklas al niet goed ging, had ik toen al een plaatsing bij een cluster vier school in gang gezet, vanwege de lange wachttijden. Ik had destijds niet verwacht dat hij daardoor na een paar dagen al terecht kon. Daar heeft hij twee jaar onderwijs gehad, maar door een ander incident is hij van het speciaal onderwijs gestuurd. Daar wil ik liever niets over kwijt. Hij was een jaar of vijftien toen hij thuis kwam te zitten, zonder school of werk. Omdat we wilden dat hij een diploma zou halen, is hij in de gesloten jeugdzorg terecht gekomen voor negen maanden. Wij hadden gehoopt dat hij daar therapie zou krijgen, maar hij kwam er alleen uit met een MBO 1 certificaat.’

Gesloten jeugdzorg

‘In de gesloten jeugdzorg gaven ze toe dat hij afwijkend gedrag vertoonde, maar er is niemand geweest die iets wilde regelen voor die jongen. Leon zei dat hij die negen maanden als verschrikkelijk heeft ervaren. Toen hij thuis kwam, is het echt bergafwaarts gegaan. Het begon ons op te vallen dat hij bepaalde dingen begon te zien en horen, die wij niet zagen en hoorden. De huisarts nam ons gelukkig heel serieus. Na een paar maanden kwam ik bij een intake. Het was nog even zoeken, maar bij een instelling konden we een jaar later terecht.’

Psychose

‘De eerste keer dat ik iets merkte van de psychose was het midden in de nacht. “Mama, mama”, riep hij een paar keer. Leon zag verschijningen in zijn kamer en was doodsbang. Daar bleef het niet bij. De wasmachine was een keer kapot. Hij zei dat aliens het kapot hadden gemaakt. Ik vond het maar raar en geloofde het ook niet. Maar hij gaf soms ook aan in de keuken te staan en aangevallen te worden. Iedere keer beschreef hij verschijningen. Ik dacht dat hij dan weer de aliens zag. De luxaflexen draaide hij continu dicht. In eerste instantie dacht ik dat hij bang was voor iemand van buiten, maar nu snap ik dat hij bang was voor de dingen die hij zag.’

In die situaties heb ik hem altijd liefdevol benaderd. Maar het was lastig om ermee om te gaan. Soms moest ik wel aangeven dat het buiten de werkelijkheid viel, en dat kon Leon maar moeilijk geloven.’

24/7 Leon

‘Hoewel ik naast mijn zoon nog een heel leven had, zoals mijn werk en onze andere dochter, draaide mijn leven 24/7 om hem heen. Hij had de hele tijd toezicht nodig. Als ik hem het huis uit liet gaan, kon ik erop wachten tot de politie of het ziekenhuis belde. Ik heb met regelmaat alles uit mijn handen moeten laten vallen, om daarheen te komen. In die periode was hij ook verslaafd aan drugs en dat had veel effect op hem en de verschijningen in zijn hoofd. In oktober 2019 ging hij vrijwillig naar een afkickkliniek, waar hij tot zijn dood op 13 april 2020 heeft gezeten. Hij zag zelf heel goed in wat hij nodig had, maar daar werd maar weinig mee gedaan. De laatste drie weken van zijn leven zat hij op de gesloten crisisafdeling, ook weer vrijwillig.’

Onderaan een flat

‘Op tweede paasdag klom hij over het hek heen, om drank voor zichzelf te halen en wiet voor een jongen die hem hielp ontsnappen. Maar hij is nooit meer teruggekeerd. Hij was 20 en volwassen, dus daarom heeft de instelling ons niet gebeld nadat hij is weggelopen. Rond half tien in de avond werd mijn man gebeld door Leon om biertjes te komen brengen, maar wij dachten dat hij in de afkickkliniek zat, tot hij ons vertelde dat hij was ontsnapt. Om 21:28 is het signaal van zijn telefoon uitgegaan en om 22:32 heeft er anoniem iemand naar 112 gebeld dat Leon onderaan een flat was aangetroffen. Binnen een uur en vier minuten is hij daar terechtgekomen.

Het was half vier ‘s nachts toen mijn dochter naar onze kamer toe kwam, omdat ze een politiebusje voor ons huis zag staan. Ik rende naar de voordeur. “Mogen we binnenkomen? Want we hebben slecht nieuws”, zei de agent nadat ik de deur opende. Ik had niet verwacht dat dit het nieuws was wat hij zou brengen. Mijn man kwam net van de trap gelopen en mijn dochter er achteraan, toen ze zeiden: “Uw zoon is overleden.” Het enige wat ik nog weet, is dat ik mijn man in elkaar zag zakken op de trap. Het volgende moment zaten we met z’n drieën op de bank.’

Eindelijk ontspanning

‘Die nacht hebben we geen oog meer dichtgedaan. Met z’n drieën zijn we naar zijn kamer gegaan om foto’s te bekijken. Pas de volgende middag mochten we hem zien. Door de val was zijn achterhoofd verbrijzeld, maar zijn gezicht was nog intact. Daar lag hij op een baar met een laken over zijn lichaam. Hij zag er meer ontspannen uit, dan ik in jaren had gezien. Eigenlijk vond ik hem er heel mooi uitzien.’

Overheersende liefde

‘Inmiddels is Leon drie jaar overleden, maar hij maakt nog steeds deel uit van ons dagelijks leven. Soms is het zelfs lastig te beseffen of hij op sommige momenten nog leefde. Voor ons is hij er nog steeds bij. Op zijn sterfdag en geboortedag, 6 augustus, zijn we met het gezin bij elkaar. Op 13 april gaan we vaak met de hele familie in de ochtend naar de begraafplaats en leggen we er veel bloemen neer. De ene keer maken we een hart van kaarsen en de andere keer laten we ballonnen op. Later op de dag gaan we met het gezin ergens heen. De klap komt altijd na die dag, dan heb ik een gigantische tegenslag met vooral veel huilbuien. Dat kan wel drie tot vier weken duren. Zijn geboortedag staat daarentegen in teken van iets leuks doen. Dit jaar gaan we bijvoorbeeld naar Disneyland Parijs. Elke reis maak ik een happy stone waar ik zijn naam neerzet. Overal waar we heen gaan, leg ik er eentje neer.

Leon blijft altijd bij ons. Zijn kamer is bijvoorbeeld nog intact, ook al wordt deze ook gebruikt als werkkamer en rommelkamer. Voor ons is het heel normaal om daar te zijn. Als zijn kleding heb ik ook nog. Als ik zou verhuizen, gaat dat mee. Het is er en het hoort bij ons.’

Missie

‘Mijn boek ‘Puur Leon’ kwam afgelopen april uit. Toen hij nog leefde, zei hij weleens tegen mij: “Je zou wel een boek kunnen schrijven”. Het was een grapje tussen ons. Maar toen hij overleed, begon ik er serieus over na te denken. Daarom beschreef ik zowel de jaren voor en na zijn dood, waar ik bijvoorbeeld tegenaan ben gelopen. Ik hoop hiermee mensen te bereiken die tegen deuren aanlopen binnen de GGZ, maar ook mensen die net als ik een kind zijn verloren. Mijn kind leeft niet meer, maar misschien kan ik nog iemand anders redden.’

Denk jij of iemand in je omgeving aan zelfmoord? Neem dat serieus en loop er niet mee rond. Je kan altijd contact opnemen met hulpverleners van 113.nl.