Het is inmiddels vijf jaar geleden dat Ilona (25) voor het eerst een einde aan haar leven probeerde te maken. Na een traumatische jeugd en het verlies van een goede vriend aan zelfdoding, strijdt Ilona nog dagelijks tegen donkere gedachtes. ‘Regelmatig zie ik geen uitweg en grijp ik terug daar de dood, maar ik heb de afgelopen vijf jaar ook veel mooie momenten mogen verzamelen.’ Ilona vertelt over haar heftige verleden, maar ook over haar optimistische toekomst.  

‘Op mijn twaalfde ben ik getraumatiseerd geraakt waardoor ik PTSS heb opgelopen. Iets waar ik tot op de dag van vandaag nog niet goed over kan praten. Op de middelbare school viel ik niet goed binnen de groep, met pesten als gevolg. Ik voelde me heel angstig en alleen. Het pesten ging dusdanig ver dat ik werd opgewacht om in elkaar geslagen te worden na schooltijd. Vanuit school werd er weinig geprobeerd om het te laten stoppen; het was overleven.

Pas toen ik ging studeren, kwam ik in een fijne omgeving terecht. Eindelijk had ik de juiste mensen om me heen. Op dat moment kwam al het verdriet en pijn van de jaren daarvoor naar buiten. Ik was al depressief maar die depressie werd alleen maar erger. De klachten werden erger en mijn leven werd uitzichtloos. Op dat moment heb ik voor het eerst geprobeerd een einde aan mijn leven te maken.’

Opkroppen

‘Dat alles zo heftig werd toen ik ging studeren, kwam doordat ik daarvoor nooit in een veilige omgeving had gezeten. Heel mijn middelbare schooltijd zat ik in een overlevingsmodus, waardoor er geen ruimte was voor die ondergedrukte depressieve gevoelens. Op het moment dat ik me wel veilig voelde, kwamen de suïcidale gevoelens nog meer naar boven. Ook zelfverwonding, iets wat ik al vanaf mijn veertiende deed, uitte zich heftig. Zelfverwonding was voor mij de manier om de frustratie van het pesten te uiten.’

Poging zelfdoding

‘Mijn poging tot zelfdoding was mislukt, en het was enorm lastig om daarmee om te gaan. Ik ben opgenomen bij het GGZ in een gesloten afdeling. Bij een gesloten afdeling heb je op geen enkele manier contact met de buitenwereld. De deuren zaten dicht, ik had een patio maar verder kon ik niet naar buiten, en ik mocht geen contact hebben met vrienden en familie.

Na de poging leefde ik van opname naar opname. Ik heb in open en gesloten afdelingen gezeten. Elke keer als het wat beter ging, hadden ze door dat het geen plek voor mij was, dus ging ik weer naar huis. Maar thuis liep ik ook weer vast, waardoor ik weer opgenomen werd. Dat bleef de hele tijd zo gaan. Pas sinds anderhalf jaar ben ik niet meer opgenomen geweest.’

Omgeving

‘Mijn omgeving schrok enorm na mijn eerste zelfdodingspoging, niemand zag het aankomen. Ook mijn ouders niet. Ze wisten dat het niet goed ging met mij, maar dat het zo heftig was, hadden ze niet door. Mijn ouders zagen dat de opname niet helpend was, wat het extra lastig maakte. Maar een andere oplossing konden zij ook niet bedenken.’

‘Het voelde zo eenzaam om alles verborgen te houden. Ik had me afgezonderd voor alles en iedereen. Niemand kan mij helpen, dacht ik. Ik was hopeloos.’

Vriend verloren

‘Iets meer dan een jaar geleden heb ik een goede vriend verloren, doordat hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Ik ontmoette hem op een opname, waar we meteen een goede klik hadden. We kenden dezelfde problemen maar we hadden ook dezelfde humor. Met hem kon ik altijd zo hard lachen. We begrepen elkaar omdat we in gevecht zaten met dezelfde dingen. Dat maakt het voor mij zo moeilijk; ik weet precies hoe hij zich voelde. Toen ik het verschrikkelijke nieuws te horen kreeg, werd ik voor mijn eigen veiligheid een aantal dagen opgenomen.

Eenmaal tot rust gekomen kon ik weer naar huis. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik heb heel fijne herinneren aan hem, maar ik heb het er ook nog heel moeilijk mee.’

Traumacentrum

‘Na mijn laatste langdurige opname ben ik naar een traumacentrum gegaan. Ik kreeg daar een hele heftige behandeling. Maar ik kreeg ook het besef dat als ik veranderingen wil, ik er zelf wat voor moet doen. Ik wil vechten voor het leven en voor mezelf. Voorbij met die constante opnames.

Drie jaar geleden werd ik bewust van mijn trauma. Sindsdien is het beter te behandelen en lukt het me iets beter erover te praten. Doordat ik dit weet van mezelf, is mijn blik op het leven veranderd. Ik begrijp mezelf veel beter en het is duidelijker hoe ik in elkaar zit.’

Taboe

‘Er heerst een enorm taboe over mentale problemen en opnames. Veel vooroordelen zouden weggenomen kunnen worden als we er meer over zouden praten. Dus ik dacht: laat ik bij mezelf beginnen. Ik begon er meer over te praten en schrijven, om die onderwerpen onder de aandacht te brengen.

Mensen snappen vaak niet hoe heftig mentale problemen kunnen zijn. Dan zeggen ze: ‘’Ga anders lekker sporten, dan kom je er zo weer bovenop.’’ Ze beseffen niet dat het ingewikkelder ligt dan dat. Als het zo makkelijk was, had ik het al wel gedaan.’

Medicatieafbouw

‘Ik ga in januari weer naar het traumacentrum om nog een keer intensieve traumabehandeling te ondergaan. Voor die behandeling moet mijn medicatiegebruik afgebouwd worden, en ik slik best wel wat. Mijn ervaring met het afbouwen van medicatie wil ik graag delen, omdat er al snel medicatie wordt gegeven vanuit instanties. Elke opname kreeg ik nog meer medicatie, dat stapelt zich dan snel op.

Nu ik minder medicatie slik, voel ik me heel anders. Door de medicatie werden mijn gevoelens en gedachtes veel meer gedempt. Hierdoor voelde ik de negatieve maar ook de positieve emoties veel minder. Als ik nu iets leuks doe, voel ik de positieve gevoelens die daarbij komen kijken. Dat heb ik lange tijd niet gehad, en ik merk dat het mij enorm goed doet.’

Toekomst

‘Het leven zo fijn en mooi mogelijk maken, is waar ik me op focus. Hier heeft mijn hulphond een groot aandeel in, maar ook de fijne mensen om mij heen. Ik ben weer begonnen met het leven oppakken. Zo ga ik weer naar de sportschool en doe ik dingen die ik leuk vind. Het gaat om dingen doen waar je kracht uithaalt en niet constant bezig zijn met de problemen.

Helemaal van mijn trauma afkomen, gaat niet gebeuren. Maar ik hoop dat het wat dragelijker wordt zodat ik mijn leven eromheen kan opbouwen. Bovenal hoop ik dat er meer gepraat gaat worden over mentale gezondheid. Dan pas kunnen mensen de hulp krijgen die ze verdienen.

Wil je met iemand praten?

113 Zelfmoordpreventie is er voor je.