De gevolgen van verslaving zijn enorm. Voor de verslaafde zelf, maar ook voor hun omgeving. Judith van Broekhoven schreef er een boek over. Ze was zichzelf compleet kwijtgeraakt, toen ze haar zoon verder en verder weg zag glijden.
‘Door het boek ‘Verslaafd (aan mijn) kind’ wilde ik, samen met Roy, uit de schaamte duiken. Ik kon er niet meer onderuit, en wil het nu echt bespreekbaar maken. Het begon als dagboek voor mezelf, en nu hoop ik er ook anderen mee te kunnen helpen. Iedereen die te maken heeft met verslaving, of er ooit mee te maken zal krijgen, herkent zich in mijn emoties. Dat is voor ons allemaal hetzelfde. Zo lang heb ik mij machteloos gevoeld. Alles wat ik wilde, was Roy helpen; hem uit zijn verslaving trekken. Ik gunde het hem zo om weer de jongen te zijn, die hij ergens diep van binnen nog was. Die jongen waar ik zielsveel van hield. Het was lastig, maar door zijn verslaving heen zag ik soms nog een glimp van mijn zoon. Die lieve Roy die hij van binnen nog was. Voor hem wilde ik strijden, maar dat strijden was ik moe, absoluut. Verslaving is een ziekte, en het beest drugs verwoest alles. Het is een maatschappelijk probleem dat uit de taboesfeer gehaald moet worden en bespreekbaar moet zijn. Het is mijn zoon eind 2022 uiteindelijk fataal geworden, hij werd 28 jaar oud.’
Donkere wolken
‘Roy hield van gamen, de natuur, dieren, documentaires over natuur, wetenschap en tv-kijken. Ook hield hij heel erg van water, zwemmen en duiken, hij leek gelukkiger in het water dan op onze aarde. Hij had een hele grote obsessie met dinosaurussen en kon hier volledig in opgaan. Hij groeide verder op en hij leek niet echt in de pubertijd te komen. Roy was een volgzame jongen en erg introvert. Toen hij het ‘etiket’ autisme kreeg, voelde hij zich anders dan de rest. Terwijl hij zich zo graag doorsnee had willen voelen. De last die dit etiket met zichmeebracht was groot. Roy was 18 jaar oud toen hij begon met experimenteren. Hij had een aangetast zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen en ervaarde een enorme leegte in zichzelf. Een gejaagde agenda zorgde bij hem voor ontzettend veel stress. Van deze stress wilde hij vluchten. Op het moment dat Roy begon met uitgaan, kwamen drugs dan ook snel om de hoek kijken. Hij raakte in het begin verslaafd aan sterke drank, xtc, ketamine, speed, en GHB. Later is hij ook cocaïne gaan gebruiken. Cocaïne gaf Roy rust, zorgeloosheid en energie. Gevoelens die hij al een tijd kwijt was. Ik vertelde hem dat er ook andere manieren waren om die gevoelens weer terug te krijgen, maar ik drong niet tot hem door. Door het gebruik werd zijn wereld mooier, maar zijn portemonnee ook leger. Want cocaïne is duur. Eén gram coke kost al snel vijftig á zestig euro. Drie maanden heeft het geduurd tot hij verslaafd werd. Ik stond langs de zijlijn en zag mijn zoon uit mijn vingers glippen. Zijn persoonlijkheid veranderde totaal. Hij werd emotieloos, koud, egocentrisch, leugenachtig en manipulatief. En toen was er weer hoop; Roy kreeg een vriendin. Een ontzettend lieve meid, die hem de mooie kant van het leven weer liet inzien. Ze besloten te gaan samenwonen, en hadden een leuke auto. Roy stopte met de drugs. Eindelijk ging het weer de goede kant op. Hij keerde zich helemaal uit zijn verslaving, hij at gezond en sportte elke dag. Weliswaar in extreme mate, maar de lucht klaarde op. Totdat Roy weer begon uit te gaan. De agressie kwam weer om de hoek kijken, en de lucht werd donker en grauw. “Roy, dit is niet oké. Je hebt hulp nodig. Ga niet terug het trauma in”, vertelde ik hem. Maar hij stopte niet. Hij wilde alles zelf doen. In 2019 is de relatie gestopt, en in september draaide hij door. De drankflessen kwamen weer tevoorschijn.’
Trauma’s werden levensgroot
‘Het ging steeds verder bergafwaarts; Roy werd depressief. Ik zag in hem opnieuw niet meer de jongen die ik kende. Uiteindelijk is hij toen in de psychiatrie terechtgekomen, en aan alle kanten kreeg hij therapie. Inmiddels had hij ook een medicijnverslaving. In die tijd ging Roy heel vaak out. De trauma’s uit zijn verleden werden voor Roy levensgroot. In februari 2020 heeft hij zijn eerste zelfmoordpoging gedaan. Hij werd compleet psychotisch en gewelddadig, ook kreeg hij allemaal waanbeelden. Zo wist hij niet meer wie ik was. Hij dacht dat ik een geest was, en soms dat ik een politieagent was. Compleet paranoia werd hij gedwongen opgenomen, terug de kliniek in. Ondertussen werkte hij niet meer en keerde hij zich volledig tegen mij. Want ik was lastig en een verslaafde gaat alles uit de weg. Al zijn spaargeld had hij inmiddels door zijn neus gesnoven.’
Overdosis
‘Na negen maanden geen contact, stond hij op 1 augustus 2021 terug aan mijn deur. Ik zag een junkie voor me staan. Hoe heeft het nou zo ver kunnen komen, dacht ik. “Mama, ik kan niet meer. Ik kom deze verslaving niet meer te boven”, zei Roy tegen mij. Ik vertelde hem dat we niet op zouden geven. Hij was pas 27 jaar oud. Vanaf dat moment stond hij een beetje open voor hulp, maar toch is hij uiteindelijk een derde keer gedwongen opgenomen. Daarna dook hij terug in de drugswereld. Het was een slopend gevecht tussen afkicken en weer opstaan. Ik kon hem niet meer in huis nemen door de psychoses. Ondertussen was Roy van cocaïne overgestapt op het goedkopere, nog slechtere middel speed. Dit sloopte hem meer en meer. “Roy, dit wordt jouw dood”, vertelde ik hem. Maar hij zei dat hij toch niks meer had om voor te leven. Uiteindelijk werd het dan ook zijn dood. Hij had een overdosis speed genomen, en kreeg daardoor een hele zware maagbloeding. Daardoor is hij gestikt in zijn bloed.’
Samen delen, samen helen
‘Wat heb ik fout gedaan, dacht ik. Waar Roy verslaafd was geraakt aan drugs, raakte ik verslaafd aan hem. Ik wilde hem koste wat het kost redden, waardoor ik mezelf keer op keer opzij heb gezet. Dat kind bepaalt, en het kost je zo veel energie als naaste. Je kunt je kind niet redden, hoe verdrietig dat ook is. Ik onderging een zwaar psychisch lijden, en wilde hem helemaal niet loslaten. Hoe vaak dat ook tegen mij is gezegd, het was gewoon onmogelijk. Zeker als je volgend berichtje krijgt: “Mama, ik heb zoveel honger, heb je misschien wat eten voor me. Maakt niet uit wat het is en ook niet erg als het over de datum is.” Vraag je dan maar eens af wat dat met jou zou doen. Godzijdank kwam ik in contact met de stichting Moedige Moeders, had ik dat maar eerder gedaan. Er is namelijk niemand die jou terugroept, als je jezelf compleet weggeeft. Ik zou ook anderen willen meegeven dat je er niet mee moet blijven zitten, stel jezelf kwetsbaar op. Zo veel mensen maken dezelfde problemen mee. Het was voor mij een opluchting om erover te kunnen praten. Eindelijk mensen die het wel echt begrepen, die hetzelfde hebben meegemaakt. Wanneer ik naar oude foto’s kijk zie ik zijn lieve lach en zijn lieve openblik; mijn zoon, mijn ooit zo mooie baby. Die jongen zal hij in mijn hart altijd blijven. Ik had het voor Roy heel anders gewild, maar helaas mocht het niet zo zijn. Gesmeekt heb ik, dat hij in zichzelf zag wat ik in hem zag. Dat hij de liefde voorzichzelf voelde, die ik voor hem voelde. Wat ik echt met heel mijn hart hoop, is dat ik mensen enigszins steun kan bieden door mijn verhaal te delen. We leven in een keiharde wereld, waarin verslaving niet weg te denken is. Dat zal helaas altijd zo blijven. Laten we er met elkaar tenminste een beetje open over zijn, zodat we samen kunnen delen en samen kunnen helen.’
Lees het hele verhaal van Judith en Roy in het boek Verslaafd (aan mijn) kind, geschreven door Judith van Broekhoven. Bestel het boek via deze link.