In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of dierbare. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Dit keer vertelt Sylvia Heistek (49) haar verhaal, die drie jaar geleden haar moeder verloor nadat die koos voor palliatieve sedatie toen ze onverwacht met longfibrose op de Intensive Care terecht kwam.
‘Mijn moeder was een stralende vrouw. Rondborstig, warm en kleurrijk. Ze droeg ook altijd kleding in felle kleuren. Ze was iemand die aanwezig was en altijd klaar stond voor anderen. Zo’n ongelooflijk warme vrouw. We spraken elkaar elke dag, in onze familie was alles en iedereen met elkaar verweven. Mijn moeder deed de boekhouding van mijn bedrijf en dat van mijn man en broer en ook daardoor hadden we veel contact. Dat ik haar niet meer zomaar even kan bellen of langs kan gaan mis ik nog iedere dag. Ik vind het zo jammer dat ze maar 71 is geworden, had haar nog zo graag om me heen gehad.’
Stoppen met leven
‘Mijn moeder heeft zelf besloten dat ze niet meer verder wilde leven toen ze op de Intensive Care terecht kwam. Op 13 februari 2018 stond ze nog op het toneel – toneelspelen was haar grote passie. Ze was wel wat kortademig en was daarvoor al een keer naar de huisarts geweest, maar het leek niets te zijn. Tot de dokter haar toch doorstuurde naar het ziekenhuis voor een foto en ze meteen kon blijven. “U bent zieker dan u zelf denkt”, zei de arts. Er was iets met haar longen en ze ging hard achteruit. Aanvankelijk kreeg ze wat extra zuurstof, maar al snel lag ze aan de beademing op de IC. Mijn moeder had longfibrose en door een auto immuunreactie ging het heel snel slechter. In het VU hebben ze er echt alles aan gedaan om haar weer op de been te krijgen, ze heeft nog zes weken op de IC gelegen. Net zoals de corona patiënten nu, aan de beademing en ook een nacht op zo’n zandbed. Ik kan dat geluid van dat beademingsapparaat nog dromen. Maar ze knapte niet meer op en op een dag heeft ze zelf gezegd dat ze zo niet verder wilde leven. Mijn moeder kon niet meer praten door de beademing, maar ze hebben haar even van het apparaat gehaald en door een ballonetje op te blazen bij haar stembanden kon ze net vertellen wat haar wens was. Ik zei nog: “Maar als je blijft leven kun je misschien nog in je rolstoel een kop koffie met me drinken, maar ze was er echt klaar mee. Ze kreeg pallitatieve sedatie, ik wist niet eens dat dat bestond. Op Eerste Paasdag, op 1 april, hebben we nog met de familie op een kamer in het ziekenhuis gebruncht. Na de brunch besloten we om haar wens in te willigen. We hebben er nog een nachtje over geslapen, maar de volgende dag is mijn moeder langzaam ingeslapen. Ik vond het vreselijk om haar te moeten laten gaan, maar het was ook een heel krachtige beslissing van haar om voor zichzelf te kiezen en niet te blijven leven voor ons. Als je het niet zelf aangeeft kun je nog weken of maanden op zo’n IC blijven liggen. Ze heeft de moed gehad ermee te stoppen.’
Zelfstandiger
‘Je moeder verliezen is zo’n heftig iets. Als ik ergens mee zat of iets moest beslissen belde ik altijd mijn moeder. Je blijft kind zolang je een moeder hebt, en ik vind het nog steeds raar om nu alles zelf te moeten beslissen. In het begin dacht ik: hoe moet ik nu verder leven zonder moeder? Ik voelde diepe rouw en dacht de hele dag aan haar. Werken ging heel moeilijk. Maar langzamerhand merk ik dat er ook momenten zijn dat ik me weer gelukkig kan voelen en even niet aan haar denk. Er komt weer ruimte in mijn hoofd. De eerste keer dat je je weer gelukkig voelt is gek. Aanvankelijk wilde ik het verdriet ook niet loslaten. Ik denk dat het goed is om verdriet echt te doorleven en heb daar de ruimte voor genomen. Maar het verlies van mijn moeder heeft me ook zelfstandiger gemaakt. Het besef dat je zelf ook een generatie opschuift, geen kind meer bent en zelf voor alles verantwoordelijk bent.’
Vader
‘Ik praat nog graag over mijn moeder, dan is ze nog een beetje bij me. Ik ben blij voor haar dat ze op latere leeftijd nog haar passie heeft kunnen volgen. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ze op het toneel wilde staan en is op een dag een cursus toneelspelen gaan volgen. Al snel werd ze gevraagd of ze auditie wilde doen voor Emma, een toneelstuk van A.F.Th. van der Heijden, over een vrouw die na haar overlijden wil dat haar man gelukkig is. Het was bij een amateurgezelschap, maar ze kreeg de rol meteen, dus dat was geweldig. Mijn vader zegt nu nog vaak dat mijn moeder nog achter hem staat. Hij heeft na haar overlijden een nieuwe relatie gekregen en woont nu samen met zijn nieuwe partner. Ik vind het fijn voor hem. Mijn moeder zou gewild hebben dat wij weer gelukkig worden.’
Lees ook deze afleveringen uit de serie Zonder jou:
