In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Romy Westerbeke verliest na een zwangerschap van 19 weken haar eerste zoontje Louie. Ook bij haar volgende zwangerschap gaat het mis en overlijdt haar tweede zoon Luke met 24 weken. Na dit grote verlies besluit Romy babynestjes voor doodgeboren kindjes te gaan maken. Uit liefde voor haar kinderen en om andere ouders te steunen.
‘De periode na het overlijden van Louie was heel zwaar. Mijn hersenen wisten al wel wat er was gebeurd, maar in mijn hart kwam het niet binnen. Dat gebeurde pas na drie maanden. Toen kwam het besef van wat er allemaal gebeurd was en hoe snel alles totaal anders was geworden. Het ene moment was ik nog zwanger, het andere moment moest ik bevallen en overleed mijn kindje. Pas toen kwam het besef binnen dat we Louie voor altijd kwijt waren. Ik stortte helemaal in.’
Louie en Luke
‘De zwangerschap van Louie verliep eigenlijk heel normaal, toch had ik geen fijn gevoel. Vroeggeboorte kwam vaker voor in mijn familie, zelf ben ik ook met 28 weken geboren. Ondanks dat dit niet erfelijk zou zijn, gaf het mij toch een onrustig gevoel. Toen ik 19 weken zwanger was, begon ik in de avond wat te bloeden. Na de eerste paniek besloot ik toch gewoon te gaan slapen. ’s Nachts kreeg ik krampen en in de ochtend werd het bloeden heviger. De verloskundige is toen gekomen en heeft me naar het ziekenhuis gebracht, daar bleek dat Louie al ver was ingedaald. Ik werd op een bed gelegd met mijn benen omhoog en mocht niet meer bewegen. Die middag is Louie toch geboren. De kracht van de weeën was te sterk voor zijn kleine lijfje, Louie heeft de bevalling niet overleefd. Om zijn huidje mooi te houden, werd Louie in een bakje met water gelegd. Hier ben ik heel erg van geschrokken, het duurde een paar uur voor ik hem durfde te zien. Er werd ons gevraagd of we Louie mee naar huis wilden nemen. Dit overviel me, ik kon me niet voorstellen hoe ik zelf een uitvaart moest gaan regelen. Het ziekenhuis kon dit voor ons overnemen. Wij kregen vervolgens een brief waarin stond wanneer Louie was gecremeerd en waar hij was uitgestrooid. Dit was op een begraafplaats speciaal voor kindjes tot 24 weken. Er staat een groot monument vol met bloemen en knuffels. We zijn hier meteen heen gegaan, het is een hele fijne plek. Na het overlijden van Louie heb ik hulp gezocht bij een praktijkondersteuner. Het was fijn om mijn verhaal te kunnen doen.
Zeven maanden na het overlijden van Louie werd ik opnieuw zwanger. Ik kon er totaal niet van genieten. Bij alles wat ik voelde, raakte ik meteen in paniek. In het begin van de zwangerschap kreeg ik iedere week een echo om te kijken of het goed ging, later mochten we iedere week naar het hartje luisteren. Dit gaf wel meer rust. Toch bleef het moeilijk om te genieten, ik durfde bijvoorbeeld geen kleertjes te gaan kopen. Toen ik 24 weken zwanger was, kreeg ik weer krampen. Deze waren heftiger dan bij Louie. Volledig in paniek zijn we toen naar het ziekenhuis gegaan. Daar leek op de echo alles goed te zijn. Maar toen de verloskundige mijn baarmoedermond ging opmeten, zag ik haar gezicht vertrekken. Mijn baarmoedermond stond al bijna helemaal open, met spoed werd ik van Gouda naar het ziekenhuis in Leiden gebracht. In Leiden bleek dat ik al ontsluiting had, het was nu afwachten of de bevalling door zou zetten. Na drie dagen braken mijn vliezen en werd Luke geboren. Hij heeft maar twee minuten geleefd. Waar ik bij Louie vooral erg geschrokken was, was ik bij Luke juist blij om hem te zien. Luke heeft even bij me mogen liggen, toen zag ik dat hij erg op mijn vriend leek. Even bewoog hij zijn armpjes. Daarna werd hij in een wiegje gelegd. Het was een veel vrediger beeld dan bij Louie. We wisten meteen dat we Luke bij Louie wilde laten uitstrooien. Op zijn uitvaart liet iedereen een ballon opgaan, het was heel mooi. Het is heel emotioneel om op de begraafplaats te zijn, maar het is een fijn idee dat ze daar samen zijn. Na het overlijden van Luke ben ik onderzocht in het ziekenhuis. Ze hebben ontdekt dat vroeggeboorte in mijn familie wel degelijk erfelijk is bepaald. Waar precies de oorzaak ligt, weten ze nog steeds niet.’
Rouwen
‘Ook na het overlijden van Luke duurde het een aantal weken voordat ik echt besefte wat er was gebeurd. Opnieuw stortte ik in. Het rouwen om Louie was al zwaar, maar na Luke was het nog veel zwaarder. Er was dubbel zoveel verdriet. Ik ervaarde ook regelmatig jaloerse gevoelens naar andere moeders. Wanneer ik een klein kindje zag, kwam het besef als een klap binnen dat ik mijn zoontjes echt kwijt ben. Mijn vriend en ik gaan anders met rouw om. Ik ben heel erg van het praten, mijn vriend is meer van het doen. Hij stortte zich bijvoorbeeld heel erg op het overnemen van het huishouden en koken. We laten elkaar hier vrij in. Inmiddels heb ik wel geleerd om mijn gevoel meer de ruimte te geven. Soms heb ik het echt even nodig om te huilen of een knuffel te krijgen van mijn vriend. We hebben veel steun aan elkaar. Ook familie en vrienden hebben ons heel erg gesteund.
We bezoeken de begraafplaats niet heel vaak. Met de feestdagen gaan we er altijd wel even heen. Ik herdenk de jongens meer thuis, voor mijn gevoel zijn ze daar nog bij ons. In de woonkamer staat een foto van de jongens. Van allebei hebben we een memorie box. Daarin zitten bijvoorbeeld afdrukjes van hun handen en voeten, een wikkeldoekje van Louie en deken van Luke en alle kaartjes die we hebben gekregen. Af en toe pakken we de boxen erbij en gaan we door alle spulletjes, het is verdrietig maar ook heel troostend.’
Babynestjes
‘Na het overlijden van Louie ben ik gaan googelen wat er allemaal te vinden was voor te vroeg geboren kindjes, kleertjes zijn voor hen vaak te groot. Louie had ook geen bedje of wiegje waar hij in het ziekenhuis in kon liggen. Het enige tastbare dat we van hem hebben, is zijn wikkeldoekje. Online vond ik toen de babynestjes, een soort kleine bedjes waar de kindjes in kunnen liggen, dit is meteen ook iets tastbaars voor de ouders. Het geeft een veel vrediger beeld om je kindje daarin te zien liggen dan in bijvoorbeeld een bakje water zoals bij Louie. Ik besloot toen om zelf babynestjes te gaan maken.Ik heb contact gezocht met verschillende ziekenhuizen om te vragen of zij de nestjes zouden willen hebben, dat wilden ze graag. Ook ben ik een Instagram pagina begonnen om te laten zien wat ik maak. Ik krijg veel mooie reacties. Ouders die hetzelfde hebben meegemaakt, sturen me berichtjes. Dan praten we er samen over en dat geeft steun. Het maken van de nestjes werkt voor mij therapeutisch, ik kan even mijn verstand op nul zetten. Ook na het overlijden van Luke ben ik doorgegaan, ik stop er al mijn liefde in. De liefde die ik mijn zoontjes had willen geven, kan ik nu in de babynestjes kwijt.’
Toekomst
‘Het gaat nu wisselend. Ik zit nog steeds in de ziektewet, maar probeer weer meer te gaan werken. Dat gaat best goed, maar er hoeft maar iets kleins te gebeuren en ik ben weer verdrietig. Ik vind het vooral moeilijk om andere baby’tjes te zien. Sinds september ben ik bezig met rouwbegeleiding, dit leert mij ruimte te geven aan mijn verdriet. Het is oké om je soms rot te voelen. Als je je emoties uit, kun je daarna weer door. Het leven zal altijd een donker randje houden, maar ik voel wel dat er meer ruimte in mijn hoofd komt voor nieuwe dingen.
Mijn man en ik zouden heel graag nog een derde kindje willen, maar dit vind ik heel eng. In het ziekenhuis in Leiden geven ze het nog een kans, maar in mijn hoofd zie ik alleen maar doemscenario’s. Mocht ik weer zwanger worden, dan zou ik opnieuw progesteron en omega 3 pillen moeten slikken. Ook zouden ze dan een cerclage doen, een hechting om de baarmoedermond om deze te sluiten. Daarmee zou de zwangerschap kunnen worden gerekt tot ongeveer 28 tot 32 weken, de overlevingskans voor een kindje is dan 95 procent. Ik zou het heel graag willen, maar het blijft spannend.
Ik denk nog iedere dag aan mijn zoontjes. Zij hebben mijn kijk op het leven veranderd. Wat voor mij nu het allerbelangrijkst is, is mijn familie en dat mijn vriend en ik ons goed voelen. Als ik mensen hoor zeuren over kleine dingen denk ik vaak: ik ben twee kinderen verloren en ik ben er nog, jij kunt dit ook aan. Ik hoop uiteindelijk weer volledig aan het werk te gaan. De babynestjes blijf ik maken, uit liefde voor Louie en Luke.’
