In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Al tijdens de zwangerschap wordt er bij het zoontje van Sabine Blijleven (34) een hartafwijking ontdekt. Een periode vol onderzoeken en onzekerheid volgt. Na zijn geboorte verbaast Noah iedereen, hij doet het ontzettend goed. Toch overlijdt Noah als hij slechts 14 weken oud is. Een enorm gemis dat het leven van Sabine en haar man Danny voor altijd heeft veranderd.
‘Na een zwangerschap van 39 weken werd Noah via een keizersnede geboren. Er was ons van te voren gezegd dat we ervanuit moesten gaan dat we bij de geboorte niet even een momentje met Noah zouden krijgen. Er was een grote kans dat hij meteen geopereerd moest worden. Daar ben ik zo ziek van geweest. Bij zijn geboorte gebeurde het allermooiste, we kregen toch dat momentje samen. Ik zei: “Hallo Noah.” Iedereen in de operatiekamer riep: “Hallo Noah!” Het was net alsof iedereen een feestje aan het vieren was.’
Het begin van een achtbaan
‘Het was een hele zware zwangerschap. In de zesde/zevende week kreeg ik een bloeding. Na verschillende onderzoeken werd er in week tien ontdekt dat er iets niet goed was met het hartje van Noah, wat precies wisten ze toen nog niet. Iedere twee weken moesten we terug naar het ziekenhuis voor nieuwe onderzoeken. Er werd ons gezegd dat Noah kans had om te leven, maar wel met enkele operaties. Noah had de Pentalogie van Cantrell, dit komt voor bij één op de miljoen geboren kinderen, de hartafwijking was hier onderdeel van. Noah had wel twee hartkamers, maar zou waarschijnlijk met één hartkamer gaan leven. Het verdriet werd alleen maar groter. Er werd een maatschappelijk werkster aan ons toegewezen om ons door het hele proces te begeleiden, we konden het niet meer alleen. Er werd ook al gesproken over wat als Noah het niet zou halen, daarom moesten we al een overlijdensrisicoverzekering voor hem regelen. Het was zo ontzettend zwaar.
Na zijn geboorte werd Noah naar de NICU van het LUMC Leiden gebracht en helemaal nagekeken. Het ging, ondanks de hartafwijking, goed met hem, maar er was ook nog een buikdefect geconstateerd, de buik van Noah was niet goed gesloten. Dit was tijdens de zwangerschap niet opgemerkt. Ik heb Noah een paar minuutjes vast mogen houden, daarna werd hij in een couveuse gelegd en aangesloten aan allerlei monitoren. Omdat de NICU vol was, werd Noah na één dag naar de intensive care gebracht. Zo was hij ook meteen op de juiste plek mocht er iets fout gaan. Daar heeft hij een aantal weken gelegen, er werd met zoveel liefde voor Noah gezorgd. Danny en ik sliepen in het Ronald McDonald huis en waren zoveel mogelijk bij Noah. We probeerden alle mooie momenten te vieren, zoals een gehoortest die goed ging. Na een aantal weken op de intensive care en de kinderafdeling mocht Noah naar huis. Dit vond ik heel spannend maar ook zó fijn. Toen we thuis kwamen, had onze familie het hele huis versierd. We hebben echt heerlijke momenten samen gehad. Zo zijn we met Noah naar het strand geweest, deden we fotoshoots en wandelden we veel. We legden alles vast, altijd met de vraag wat als. Bij iedere controle of afspraak in het ziekenhuis voelde ik opnieuw enorme angst, ik was zo bang dat het mis zou gaan.’
Nachtmerrie
‘Het was een lange tijd onzeker of Noah wel of niet al geopereerd zou moeten worden. Toen kwam dan toch het telefoontje dat een operatie nodig was, zowel voor zijn hart als zijn buikdefect. Noah was toen 13 weken oud. De dag van de operatie was ik heel onrustig, mijn moederinstinct was heel sterk. Ik zag aan Noah dat hij niet lekker in zijn vel zat, ineens zag ik een angst in zijn ogen die ik nog nooit had gezien. Ik probeerde te vertrouwen op de artsen, maar dat was moeilijk. De operatie leek oneindig te duren, ik wist niet hoe ik me moest voelen. Na de operatie bleek dat het niet gelukt was om de borstkas van Noah te sluiten, dat was echt een shock om te zien. We waren toen heel bang Noah te verliezen, maar hij bleef vechten. Pas na een paar dagen lukte het de borstkas te sluiten, Noah werd al die tijd in slaap gehouden. De volgende ochtend werden we gebeld dat we met spoed naar het ziekenhuis moesten komen. Toen we daar kwamen, waren ze Noah aan het reanimeren. De grond zakte onder onze voeten vandaan. Na 22 minuten stopte de reanimatie, ze konden Noah niet meer helpen. Ik hield hem vast en schreeuwde tegen de arts dat Noah nog ademde. Dat bleek zijn laatste zucht te zijn, in mijn armen overleed hij. Onze grootste nachtmerrie was werkelijkheid geworden. De roze wolk is nooit gekomen, hij werd grijs en is nu pikzwart.’
Afscheid nemen
‘Na Noahs overlijden, is onze familie naar het ziekenhuis gekomen. Iedereen heeft Noah nog even vastgehouden en afscheid genomen. We draaiden het nummer You’ll be in my heart van de film Tarzan, dat was echt ons liedje. De artsen maakten een erehaag voor Noah. Er was zoveel verdriet. We hebben Noah thuis opgebaard. Onze familie was een enorme steun, er was elke dag iemand bij ons en er werd voor ons gekookt. Ze hebben ons echt op handen gedragen. De uitvaart van Noah was prachtig. Ik wilde niet dat iemand in het zwart zou komen, maar juist in beige tinten. Dat waren de kleuren van ons huis en de kleuren van Noah. Ik heb acht pagina’s voorgelezen, ik weet nog steeds niet hoe. Er zat een soort kracht in mij waarvan ik niet wist dat ik hem had. Noah is begraven in een babycocoon van Loop Biotech, een kistje dat is gemaakt van paddenstoelen, zo wordt hij weer één met de natuur en weer tastbaar. Toen we naar zijn graf liepen, klapten iedereen voor Noah en voor zijn strijd. We hebben het leven gevierd.’
Rouwen
‘Het is bizar wat rouw met je doet. Het is net of het allemaal een film is die zich elke dag weer in je hoofd afspeelt en waarvan je blijft hopen dat het een droom is. Ik heb PTSS opgelopen door alles wat er is gebeurd. Ik heb een tijdje EMDR therapie gedaan, maar dat werkte niet voor mij. Ik had meer de behoefte om eerst te praten over alles wat er was gebeurd. We zijn nu bezig met een rouwtherapeut in de hoop dat dat ons gaat helpen. Ik ben niet meer de Sabine die ik was. Ik was altijd degene die overal een feestje van maakte, nu kan ik niet meer genieten en ben ik heel snel overprikkeld. Ik mis mezelf.
Ik haal veel kracht uit familie en vrienden maar vooral ook uit Danny en onze liefde. We praten veel met elkaar en laten elkaar heel erg vrij in onze manier van rouwen. Ik ben zo trots op hoe we dat doen, samen proberen we een manier te vinden om door te gaan. Ik haal ook veel steun uit mijn Instagrampagina, hier deel ik het verhaal van Noah. Ik krijg veel reacties van ouders die in een vergelijkbare situatie zitten, we kunnen elkaar steunen. Het helpt voor mij om erover te praten en ik wil laten zien dat rouwen geen taboe hoeft te zijn. Door onze tijd in het ziekenhuis, hebben we veel lieve artsen en verpleegkundigen ontmoet. Met een aantal van hen hebben we nog steeds contact, zij zijn echt als familie geworden en slepen ons erdoorheen. Het graf van Noah is vlak bij ons huis, ik ga er elke dag heen. Dan zorg ik dat alles er netjes uitziet, speel ik onze liedjes, lees ik ons boek of praat ik tegen hem. Zo zorg ik op mijn manier voor Noah. We hebben heel veel foto’s en filmpjes, die bekijk ik elke dag. Noahs foto staat altijd op de tv. Op de plek waar de box van Noah stond, hebben we een hoekje voor hem gemaakt. Zijn kamertje is nu het Noah museum. We proberen de dagen dragelijk te maken, maar soms weten we niet hoe.’
Altijd die lach
‘Noah heeft ons zoveel geleerd. Hij liet ons zien wat echt belangrijk is in het leven. Het gaat niet om spullen of om vakanties, het draait om liefde en genieten met elkaar. Iedere dag met Noah was een feestje, we waren echt de drie musketiers. We hebben zo veel gelachen samen. Hoe gekker ik deed, hoe mooier hij dat vond. Noah had altijd een lach op zijn gezicht en het breekt ons hart dat we die nooit meer kunnen zien. De tijd met Noah was magisch, dat koesteren we iedere dag.’
Toekomst
‘Het is moeilijk om naar de toekomst te kijken. Ik ben nu bezig om een boek te schrijven over Noah. Een deel van de opbrengst hiervan wil ik doneren aan het Ronald McDonald Kinderfonds. Ook wil ik me blijven inzetten voor Stichting Hartekind, allemaal ter ere van Noah. Zo wil ik goed blijven doen voor een ander en de herinnering aan Noah in leven houden. Het belangrijkste nu, is goed voor onszelf zorgen. Momenteel werk ik niet en ik vind het heel spannend om uiteindelijk weer terug het werkveld in te gaan. We hopen ooit nog een tweede kindje te krijgen en onze armen weer te vullen. Ons gezin zal nooit meer compleet zijn, maar ik ben voor altijd dankbaar voor de tijd die we met Noah hebben gehad. We gaan verder op reis met hem in ons gedachten. Ooit willen we naar Afrika ter ere van Noah. Hij was en is echt ons beste vriendje. Zoals wij altijd zeggen, voor aaaaaaltijd.’