In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Monique en haar man besloten een kind te adopteren. Ze kregen Alcira toegewezen die zij al hun liefde konden geven. Toen Alcira twaalf jaar was bleek ze botkanker te hebben. Bijna vier jaar later overleed ze hieraan, waardoor Monique en haar man samen achterbleven in diepe rouw. 

Kinderwens

‘Ons ‘kinderavontuur’ begon bij de wens voor adoptie. Mijn man vond het lastig om zelf een kind in een kwetsbare wereld te zetten. Dit bracht ons op het idee om na te denken over een kindje dat er toch al zou zijn, maar geen toekomst had in eigen land. Geen moment bestond er twijfel of we van een kindje konden houden dat biologisch gezien niet van ons was. Ik werkte op dat moment in de zorg voor meervoudig gehandicapte kinderen en nam met regelmaat een kindje mee naar huis wat niet of nauwelijks bezocht werd. Het kindje bleef dan bij ons logeren en samen met mijn man gingen we er op uit om leuke dingen te doen. Met de overtuiging dat we beiden genoeg liefde in ons hadden voor een adoptiekind, hebben we ons aangemeld. Er volgden allerlei verplichte procedures en na ruim drieënhalf jaar wachten mochten we eindelijk ons meisje van ver in de armen sluiten. Een prachtig mooi kindje van slechts negen weken oud die ons met haar mooie bruine oogjes aankeek. Ze droeg de naam Alcira die ze van haar biologische moeder had gekregen. Direct voelde het goed en we fluisterden Alcira toe dat wij samen heel gelukkig zouden worden. Na een verblijf van zes weken in Colombia mocht Alcira met ons mee naar Nederland. Het voelde onwerkelijk dat ze vanaf dat moment echt ons kindje was. Nadat we nog geen jaar terug waren uit Colombia werden we gebeld door de adoptieorganisatie dat er een biologisch zusje was geboren. Ook dit kindje namen wij op in ons gezin en het voelde bijzonder dat de zusjes samen konden opgroeien. Dat dit niet voor lang zou zijn, daar hadden we toen nog geen idee van.’

Botkanker

‘Alcira was twaalf jaar toen ze met klachten in haar been naar de huisarts ging. Er werd gedacht aan groeipijn maar al snel bleek het om botkanker te gaan. Ons leven stond volledig op zijn kop. We gingen ziekenhuis in, ziekenhuis uit en leefden een jaar lang tussen hoop en vrees. Alle chemobehandelingen en extra opnames waren uitputtend en daarnaast verloor Alcira haar onderbeen aan amputatie. Na een grote longoperatie werd Alcira ‘schoon’ verklaard en kon het herstel van haar lichaam beginnen. Daarnaast moest ze opnieuw leren lopen met behulp van een prothese. Toen het leven eindelijk weer een beetje ‘normaal’ werd, sloeg na anderhalf jaar het noodlot opnieuw toe waarbij er geen vooruitzicht meer was op genezing. De kanker zat deze keer in de ruggenwervel waardoor een dwarslaesie op de loer lag. Dit was een van de grootste nachtmerries voor Alcira want ze wilde beslist niet in een rolstoel terecht komen. Opnieuw moest ze de strijd aangaan, maar na enkele zware chemobehandelingen overleed ze bijna aan de gevolgen hiervan. Alcira besloot daarom te stoppen met verdere chemo en voor kwaliteit van leven te gaan zover dat mogelijk was. Dit ging geruime tijd goed waarbij ze ondanks enorm veel pijn op wilskracht alles uit het leven haalde. Toen de pijn onhoudbaar werd kwam ze negen weken lang op bed te liggen waarna ze uiteindelijk afscheid moest nemen van het leven en iedereen die ze liefhad. Alcira werd slechts zestien jaar oud.’

‘Als troost begon ik haar kleren te dragen en ik dronk voortaan mijn thee uit haar mok.’

Intens gemis

‘De stilte die mij na Alcira’s overlijden overviel was verschrikkelijk. Ik wist van te voren niet hoe diep dit verdriet zou gaan. Leven werd overleven. Ik heb gehuild en geschreeuwd van wanhoop. Ik kon niet bevatten dat Alcira’s overlijden definitief was. Het verscheurde mij vanbinnen dat ik haar nooit meer zou zien en nooit meer in mijn armen kon sluiten. Urenlang liep ik te dwalen over de begraafplaats omdat ik niet wist waar ik heen moest met mijn verdriet. Het voelde lastig om de draad van het gewone leven weer op te pakken alsof er niets gebeurt was terwijl alles in mij schreeuwde dat ik dit niet wilde. Ik wist niet meer wie ik was zonder mijn kind en voelde me vanbinnen enorm leeg. Alles was totaal uit zijn evenwicht. Omdat ik op de een of andere manier uiting moest geven aan wat er binnenin mij gebeurde, begon ik woorden te geven aan mijn verdriet met het schrijven van gedichten. Dit hielp mij omgaan met het intense verdriet en gemis. De tijd was mijn grootste vijand omdat het mij steeds verder bij Alcira vandaan trok terwijl mijn hart haar krampachtig vasthield. Alcira overleed op 1 december 2015 en kort daarop moesten we al het jaar loslaten waarin ze nog bij ons was. Dit vond ik verschrikkelijk. Ik heb vreselijk gehuild. Het jaar 2016 was loodzwaar vanwege haar eerste verjaardag, mijn verjaardag, Moederdag, de feestdagen en heel veel andere dagen vol herinneringen. Vooral ook onze eerste vakantie was ontzettend moeilijk. Het voelde alsof ik Alcira achterliet toen ik de deur achter mij dichttrok. Maar ondanks dat ik niet in de buurt van haar vertrouwde kamertje en de begraafplaats was, kwam ik gelukkig tot de ontdekking dat Alcira evengoed dichtbij voelde. Het was enorm bevrijdend dat mijn hart haar niet los hoefde te laten en dat ze in gedachte gewoon bij mij bleef waar ik ook heenging of wat ik ook deed. Als troost begon ik haar kleren te dragen en ik dronk voortaan mijn thee uit haar mok. Dit alles nam mijn verdriet niet weg maar op deze wijze was ze toch een beetje bij me en werd de situatie dragelijker.’

Doorvechten

‘Alcira had vlak voor haar overlijden de opdracht meegegeven om vooral door te gaan met ons leven. Het bleek een hele wijze uitspraak dat ons houvast werd. Ik heb ontdekt dat de tijd de weg wijst in de wereld van rouw. Er is geen handleiding, je moet het zelf doorleven op de manier die bij jou past. Hoe gek het ook klinkt; ik kijk dankbaar terug op de uren dat ik heb rondgeslenterd over de begraafplaats, de momenten dat ik wanhopig en schreeuwend door mijn huis doolde en huilend op bed lag. Ik heb daarmee mijn verdriet doorleefd en het heeft mij geholpen daar te komen waar ik nu ben. Een jaar na Alcira’s overlijden heb ik gesolliciteerd op een baan in de zorg voor mensen met dementie. Dit kwam op het juiste moment omdat ik in dit werk veel van mijzelf kwijt kan. Dat ik mag zorgen voor kwetsbare mensen werkt helend. Ze zijn tot troost in mijn verdriet omdat ze me veel liefde teruggeven.’

Helende plek

‘Vier jaar na Alcira’s overlijden zijn we teruggegaan naar Colombia, de plek waar ik mama werd en een ongelooflijk mooie tijd heb gehad. Na het overlijden vroeg ik me af waar die mooie toekomst voor ons adoptiekind was gebleven. Ik kon dit alles niet plaatsen. Onze hulp bij rouwverwerking had geadviseerd om een ritueel te bedenken om Alcira symbolisch los te laten zodat we een stapje verder zouden komen in ons rouwproces. Maar alleen al het woord ‘loslaten’ riep een enorme tranenvloed op. Ik wilde Alcira niet nog verder laten gaan. Hoe moest ik dat doen; loslaten? Ze was immers mijn kind, ze hoorde bij mij. Toch wist ik dat het goed zou zijn om hierover na te denken wilde ik een stapje verder komen. Onze reis naar Colombia bracht mij terug naar de tijd die bijzondere herinneringen in zich droeg. Ik heb verschillende plaatsen bezocht die voor mij van betekenis waren zoals de plek waar Alcira geboren is en het kindertehuis waar ze verbleef. Op de dag dat we Alcira twintig jaar geleden in de armen sloten hebben we een herdenkingsdienst gehouden op een prachtig idyllische locatie in een klein kapelletje. Juist op dat moment verscheen er aan de hemel een indrukwekkende regenboog. Het was alsof de hemel de aarde raakte. Alsof Alcira mij liet weten: ‘Dank je wel mama, dat je dit voor mij doet.’ Daarna hebben we een begraafplaats bezocht en bij een mooie engel heb ik een haarlokje van Alcira begraven. Dit was voor mij het moment dat ik Alcira symbolisch heb teruggegeven aan haar geboorteland. Naast dit alles hebben we een bijzondere ontmoeting gehad met de biologische moeder en zus van Alcira. Negen jaar terug hadden wij hen al eerder bezocht omdat dit een grote wens van Alcira was. Ze wilde niet wachten tot later, omdat er misschien geen later zou zijn. Wie had gedacht dat dit waarheid zou worden. Samen met de biologische familie hebben we de pijn van het verlies gedeeld. Dit was enorm waardevol omdat we immers rouwen om hetzelfde kind. De reis heeft me veel goed gedaan en rust gebracht, alhoewel ik na thuiskomst overvallen werd door opnieuw een leeg gevoel. Colombia had helend gewerkt, maar de pijn en het gemis waren nog steeds voelbaar aanwezig. De reis bleek slechts een deel van mijn gebroken hart te hebben geheeld.’

Verbinding

‘De volgende stap werd het schrijven van mijn boek. Al lange tijd lag dit op mijn hart, maar ik wist niet hoe ik het moest aanpakken en daarnaast vroeg ik me af wie er op mijn boek zat te wachten. Het was immers een verdrietig verhaal met een slechte afloop. Op aanmoediging van mensen om mij heen en wetende dat Alcira mij vlak voor haar overlijden had gezegd dat er een boek mocht komen, ben ik uiteindelijk dit proces aangegaan. Mijn verhaal lag min of meer al klaar omdat ik in die tijd als houvast een dagboek had bijgehouden. Op deze wijze hoopte ik de situatie te blijven overzien. Dat het nu in boekvorm zou worden uitgegeven was enorm spannend. Tegelijkertijd voelde ik trots omdat Alcira’s naam genoemd werd en ik iedereen mocht laten weten hoe dapper ze haar strijd had gestreden. Mijn verhaal laat zien hoe zwaar de weg is van een tiener (en het gezin) met kanker, en hoe indrukwekkend Alcira’s veerkracht en hoop was om vast te blijven houden aan het leven. Ik werkte aan mijn boek op Alcira’s kamertje en vanachter haar eigen laptop. Zo voelde ik mij tijdens het schrijfproces verbonden met haar. Omdat ik zo opging in mijn eigen verhaal dacht ik zelfs een moment dat alles weer goed zou komen. Toen Alcira in mijn schrijven overleed, was het alsof ze voor de tweede keer stierf. Ik heb enorm veel tranen gelaten omdat ik alles opnieuw beleefde. Toen de laatste punt gezet was, voelde het als een enorme overwinning.

Mensen die mijn boek inmiddels gelezen hebben, laten weten dat ze door mijn manier van schrijven volledig werden meegezogen in het verhaal als ware ze het zelf beleefden. Degenen die Alcira niet gekend hebben, geven aan dat het voelt alsof Alcira tot leven is gekomen in mijn boek waardoor ze een speciaal plekje in hun hart heeft gekregen. Een mooier compliment kan ik als schrijver niet krijgen. Door het delen van Alcira’s verhaal is er opnieuw een stukje van mijn gebroken hart genezen. Uit iets verdrietigs is tegelijkertijd ook iets moois voortgekomen. Weliswaar had ik dit alles liever niet meegemaakt, maar misschien dat een ander uit mijn scherven weer iets hoopvols kan halen. Want in hoop zit leven en verborgen kracht!’

Het boek ‘Het licht dat jij zult geven’ is te bestellen door te mailen naar: hetlichtdatjijzultgeven@gmail.com. De verkoopprijs van het boek is € 20,95. Indien het boek wordt besteld via hetlichtdatjijzultgeven@gmail.com wordt het volledige bedrag geschonken aan de Kanjerketting. (De Kanjerketting is een lichtpuntje voor kinderen met kanker).