fbpx

Angela schreef een rouwdagboek aan haar overleden zus: ‘Het litteken blijft er voor altijd en de rouw ook’

Rouwen went nooit. Zo weet Angela Koster ook. Zes jaar geleden overleed haar zus plotseling aan een hersenbloeding, niet veel later moest ze ook afscheid nemen van haar vader. Ze schreef haar gevoelens van zich af door gedichten te schrijven. Ook bracht ze een rouwdagboek uit waarin ze haar gedichten bundelt met verhalen met ruimte voor notities.

Hoe kwam je op het idee voor het rouwdagboek?

‘Mijn zus overleed zes jaar geleden plotseling aan een hersenbloeding. Het is moeilijk te bevatten dat iemand die 50 is en in de bloei van haar leven staat, ineens dood neer kan vallen. Elf maanden daarna overleed mijn vader. Altijd al schreef ik in een dagboek, maar in het begin van de rouw had ik daar geen energie voor. Er ontstonden na maanden gedichten die ik deelde met mijn naasten. Na een jaar ontstond het idee om kaarten te maken van mijn gedichten in kleur. Rouw is heel pijnlijk, waardoor je alle kanten opgeslingerd wordt, maar het is fijn om troost te vinden in herkenning. Ook in kleur, want het leven is niet zwart-wit.

Destijds waren er wel wat programma’s die ik kon kijken over rouw, maar er was geen rouwdagboek waar ik troost in vond. Het rouwen zorgde ervoor dat ik mij heel alleen voelde. Ik was haar enige zus. Iedereen ervaart rouw op een andere manier en in een andere rol. Ik wilde een rouwdagboek, waarin je zelf kan schrijven, maar door middel van mijn gedichten ook wordt geïnspireerd. Naast elk gedicht staat het verhaal achter dat gedicht.’

rouwdagboek

Hoe beleefde jij de rouw?

‘Ik kreeg te maken met een wirwar van gevoelens en een intens gemis. Mijn zus en mijn vader komen echt niet meer terug, daar moest ik mee leren omgaan. Verwerken doe je met afval en een plekje geven met een sleutel. Dit litteken blijft er voor altijd en de rouw ook. Ik struggle daarmee. Ik wil aan mijn zus blijven denken en laten merken aan haar dat ik haar niet vergeet. Daarom vind ik het ook zo fijn om over haar te blijven praten. Door het dagboek krijg ik veel berichten van lotgenoten die iemand missen en ook al is elk verhaal anders, is dat wel heel bijzonder.’

Welke positieve les heb jij uit de rouw gehaald?

‘Jarenlang was ik bang voor de dood, maar doordat ik mijn zus heb verzorgd toen ze dood was, ben ik daar rustiger in geworden. Door mijn werk in een hospice heb ik veel met de dood te maken. Ik zag hoe mooi het was om afscheid te kunnen nemen. Het is niet eng meer, maar het kan mij nog steeds raken. Het is zo fijn dat ik hieruit mijn kracht heb gehaald in plaats van dat ik hierdoor ten onder ben gegaan. Vanuit mijn ervaring voelen mensen zich sneller begrepen. Mijn zus steunt mij hierin. Ik voel nog steeds de kracht van mijn zus hierbij.’

Is het boek ook aan je zus gericht?

‘Ja! Het boek is opgedragen aan mijn zus. Het is er voor haar, maar ook deels door haar. Dat maakt mij trots. Mijn zus was gepassioneerd in haar werk. Zo voelt het voor mij ook.’

Wat zou je mensen willen meegeven met dit rouwdagboek?

‘Tijd heelt niet de wond, maar legt er een laag overheen. De eerste paar jaar was het voor mij overleven. Inmiddels is dat meer leven met mijn zus in mijn hart. Ook wil ik graag meegeven dat je je niet schuldig hoeft te voelen dat je niet meer de oude jij bent. Je wordt een nieuw iemand zonder je naaste. Én wees niet te streng voor jezelf! Het komt als het komt, daar staat geen tijd voor. Als je ten onder gaat, zoek dan hulp. Dat heb ik ook gedaan, omdat ik niet wilde zinken. Blijf hoop houden.’

rouwdagboek

Op haar website rouwigschrijft.nl en haar Instagramaccount @rouwigschrijft deelt ze gedichten en blogs. Op haar website is ook haar rouwdagboek te koop. 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF