Zangeres Kim Malou tekende een platencontract bij Gordon en wil het taboe op angststoornissen doorbreken: ‘Je kunt er echt weer uit komen’

Vanwege Internationale Vrouwendag brengen we deze week een ode aan de vrouw en delen we elke dag een verhaal van een vrouw met moed. Vandaag vertelt zangeres Kim Malou (33), die de finale haalde van het programma Hit the road en onlangs als eerste een platencontract tekende bij het label van Gordon ‘Music Made in Holland’, hoe ze haar angststoornis overwon. ‘Er was een periode dat ik niet meer wilde leven, maar nu voel ik me enorm gezegend en dankbaar. Ik heb mijn leven weer terug.’

‘Het was vroeg in de morgen en ik reed naar mijn werk toe. Op dat moment was er nog niemand op de weg. Langs de weg waarop ik reed stonden allemaal bomen. Met mijn voet drukte ik hard op het gaspedaal met de gedachte: als ik mijn auto nu in die boom rij, dan is deze ellende in ieder geval voorbij. Dan is het klaar. Het was zo donker in mijn hoofd. Toch wist ik dat ik niet dood wilde. Het leven met een angststoornis zag ik alleen niet meer zitten. Eenmaal thuis belde ik de huisarts en gaf ik aan dat er nu iets moest gebeuren, omdat ik anders niet lang meer hier rond zou lopen. Het was echt wel een keerpunt in mijn leven.’

Angststoornis

‘Ik heb altijd al kleine angsten gehad. Waar het vandaan komt, dat weet ik niet. Zelf denk ik dat ik een bepaald stofje te veel of te weinig aanmaak. Ik durfde niet alleen in het donker thuis te zijn en ook durfde ik niet auto te rijden op de snelweg. Het idee dat er geen vluchtstrook zou zijn en ik er niet af zou kunnen maakte mij doodsbang. Op een bepaald moment heb ik ook een fobie ontwikkeld voor overgeven. De hele dag was ik bezig met of ik mij misselijk voelde en waar een toilet was voor het geval dat. In mijn tassen had ik altijd plastic zakjes mee. Vanaf mijn 17^e nam mijn angststoornis extreme vormen aan. De angsten beheersten mijn hele leven. Ik ging niet meer uiteten, naar het theater of de bioscoop. Een avond naar vrienden was al heel wat. Werken deed ik nog wel, maar vraag me niet hoe. Soms zat ik hele dagen op de wc te hyperventileren en te huilen om daarna weer met een glimlach door te gaan. Vanbinnen ging ik kapot, maar ik schaamde mij en hoopte dat niemand het zou zien. Het was geen leven meer, ik was aan het overleven. Ik heb op de grond van mijn woonkamer gelegen en de haren uit mijn hoofd getrokken van ellende. Zelfs op mijn eigen bruiloft had ik een paniekaanval. Ik kon natuurlijk niet wegrennen, want dan zouden mensen denken dat ik van mijn huwelijk af zou zien. Dat ik op deze manier mijn trouwdag heb beleefd, dat vind ik heel erg. De angststoornis heeft mij veel mooie momenten ontnomen.’

Bespreekbaar maken

‘Het was ontzettend moeilijk voor mijn ouders om hun kind zo te zien lijden aan een angststoornis. Ze hebben dan ook van alles geprobeerd. Iedere keer met een andere aanpak. Begripvol zijn, een luisterend oor bieden, een omhelzing, laten weten dat ze aan mij dachten en ook een hardere aanpak hebben ze geprobeerd. Het werkte niet. Eigenlijk kan je als ouders en vrienden niet meer doen dan er voor iemand te zijn. Hoeveel lieve mensen ik ook om mij heen had, ik moest het uiteindelijk alleen doen. Het is een hele eenzame strijd. Er is nog te weinig begrip voor een angststoornis, omdat het zoiets ongrijpbaars is. Het uit zich bij iedereen anders. Er zit nog zo’n taboe op en ik wil dat er af hebben. Dat ik nu mijn verhaal kan vertellen via de media, maakt mij trots. Ik ben niet de enige die met deze klachten rondloopt. Er zijn zoveel mensen die hier dagelijks mee te maken hebben. Als het bespreekbaar gemaakt wordt, dan haal je de druk eraf voor mensen om erover te praten.’

Medicatie

‘9 jaar lang heb ik het slikken van medicatie uitgesteld. Het voelde alsof ik zou valsspelen en de angststoornis niet zelf zou overwinnen. Ik heb de dokter gebeld, nadat ik de gedachte had gehad om mijn auto tegen een boom te rijden, en ben toen eindelijk begonnen met medicatie. Het heeft mij mijn hele leven teruggegeven. Als ik een paniekaanval voelde opkomen duwde een onzichtbare hand de paniek terug en was het weg. Ook merkte ik hoeveel angsten normaal geworden waren. Naast het feit dat de fobie verdween, durfde ik weer alleen thuis te zijn in het donker. Als mijn man vroeg weg moest voor zijn werk kon ik gewoon in bed blijven liggen. Anders zat ik al om 5 uur in de ochtend aangekleed en met de lichten aan in de woonkamer. Nu scheur ik van Hilversum naar Amsterdam zonder ook maar na te denken waar een vluchtstrook is. Dat is vrijheid in zijn meest pure vorm. Naast medicatie ben ik gestart met NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren) wat een vorm van coaching is. Hier ben ik een opleiding in begonnen. In de opleiding was ik ook mijn eigen cliënt. Het heeft veel voor mij gedaan. Ik voel mij in balans. Mijn ouders genieten nu dubbel zo hard mee dat ik eindelijk kan genieten van mijn leven.’

In een opwelling

‘Begin juli 2020 had ik het gevoel dat ik vastzat in mijn leven en ik wist niet goed welke kant ik op wilde gaan. Alsof ik op een kruispunt stond. In mijn hoofd was ik daar zo druk mee bezig, dat ik besloot er even tussenuit te gaan. Ik ben alleen naar Texel gegaan en ben daar in een hotel gaan zitten om de dingen op een rijtje te zetten. Terwijl ik daar zit, scrol ik door Instagram heen en zie ik de oproep van Gordon voor het programma ‘Hit the road’. Ik maak al heel lang muziek. Het onderbuikgevoel bekroop me dat ik mij hiervoor moest opgeven. Drie dagen later had ik een voicemail van Talpa ontvangen met de vraag of ik auditie wilde doen. Drie weken daarna zat ik naast Gordon in de auto. Bij ‘Hit the road’ is het de bedoeling dat je instapt bij één van de drivers. Vervolgens vertel je aan de driver wat je hebt meegemaakt en zing je een nummer dat daarop van toepassing is. Ik zong het nummer ‘ze huilt maar ze lacht’ van Maan en vertelde over mijn angststoornis. Op basis van je auditie kan de driver beslissen of hij jou op de achterbank zet en meeneemt of dat hij jou eruit zet. Als je aan het einde van de rit nog steeds op de achterbank zit dan sta je in de finale. Ik heb de hele rit uitgezeten.’

Muziek als uitlaatklep

‘In de periode van mijn angststoornis, maakte ik geen muziek. Daar was geen ruimte voor in mijn hoofd. Zo vaak heb ik mijn gitaar in mijn handen gehad en heb ik achter piano gezeten, maar er kwam geen noot uit mijn vingers. Toen ik uit die periode kwam ben ik veel gaan schrijven en muziek gaan maken. Daar heb ik zo veel berusting in gevonden. Om mijn emoties op die manier een plaats te kunnen geven, dat is het grootste cadeau wat ik mijzelf heb gegeven. Voor mijn afstudeeropdracht van de opleiding NLP heb ik het nummer ‘Deel van mij’ geschreven. In dit nummer presenteerde ik mijn proces. Het is de eerste keer dat ik een eigen gemaakt nummer naar buiten had gebracht. Veel mensen herkenden zich in mijn lied. Het is nooit de reden geweest om het nummer ook daadwerkelijk uit te brengen, maar inmiddels staat die op Spotify en wordt het bij radiostations gedraaid. Voor hen die een angststoornis hebben: het komt echt goed. Ik geloof dat je niet meer moeilijkheden in het leven krijgt dan je dragen kan.’

Platencontract

‘Een carrière beginnen in de muziek is altijd bij een droom gebleven. Ik had mijzelf bij voorbaat al afgeschreven, omdat ik mijzelf simpelweg niet goed genoeg vond. Wat ik kan is een verhaal vertellen en dat weet ik van mezelf. Toen Gordon mij een platencontract aanbod was ik met stomheid geslagen. Hij ziet iets in mij wat ik zelf nog niet altijd zie. Toen ik ook nog de eerste bleek te zijn die bij zijn label tekende, voelde ik mij wel vereerd. Naast de gevoeligere teksten maak ik ook hele hysterische cabareteske liedjes. Dat is ook wie ik ben. Ik voel mij heel erg gezegend en ben dankbaar dat dit op mijn pad is gekomen.’