Minou Hexspoor woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon. Ze is WENDY-Expert, en schrijft elke twee weken op dinsdag een artikel over haar leven. Deze week vertelt ze over het nemen van haar ontslag.

Na de tranen, en wellicht de uitputting al ver voorbij, kwam de verlossing: terwijl de zon boven de bergen de horizon in vuur en vlam zette en ik het laatste beetje wijn uit mijn glas dronk, besloot ik dat het tijd was: tijd om het roer om te gooien. Ik pakte mijn telefoon en stuurde mijn baas een berichtje: ‘Kunnen we later vandaag even koffie drinken? Ik wil graag iets belangrijks met je bespreken’. Daarna rolde ik uitgeput en rozig van de wijn mijn bed in.

De kogel door de kerk

Een kort slaapje en een paar uur later zat ik op een klein terrasje tegenover het ziekenhuis te wachten op mijn baas; de landen-directeur voor de humanitaire organisatie waarbinnen ik verantwoordelijk was voor de afdeling programma-ontwikkeling voor duizenden vluchtelingen kinderen in Libanon. Mijn handen trilden van de stress, het slaapgebrek en een kater. Ging ik dit echt doen?! Ik kon er nog een andere draai aan geven, iets anders verzinnen. Misschien viel het allemaal wel mee?

‘Hallo Minou! Hoe gaat het?’ Hij ging tegenvoer me zitten en ik gaf hem een update over mijn zoon, het projectvoorstel en nog wat andere werk-gerelateerde dingen. En toen flapte ik het eruit. De woorden rolden over mijn lippen, zonder aankondiging, zonder context.

‘Ik wil graag mijn baan opzeggen’. De kogel was door de kerk, en de stilde daalde neer op het terras terwijl de woorden in mijn hoofd rond galmden. Hij keek bedenkelijk, deed zijn mond open, deed z’n mond weer dicht, nam een slok koffie.

‘Dat is rigoureus. Weet je dat wel zeker?’ hij keek me van achter zijn kop koffie aan. ‘Misschien is het een idee dat je een maand of twee met verlof gaat, en dat je dan een beslissing neemt zonder alle stress waar je nu mee te maken hebt?’ Zijn begripvolle woorden landden als een zachte deken om me heen. Ik slikte. Ik ga hier echt niet zitten huilen. Ik slikte nog een keer. ‘Okay’, kreeg ik eruit geperst.

Overlevingsmechanisme

Vier weken later wist ik het zeker: ik wilde echt niet meer terug. De stress van non-stop werken begon langzaam mijn systeem te verlaten, al ging dat veel langzamer dan ik verwacht had, en daardoor kwam er ineens heel veel ruimte vrij voor een heleboel vragen. Ik was altijd een kei geweest in ‘geef me een project, geef me een deadline, en ik zorg dat het goed komt, whatever it is’. Maar wat wilde ik eigenlijk echt? Wat had ik geleerd tijdens mijn leven en carrière over mezelf en anderen, over wie ik ben en op welke manier ik het beste tot mijn recht kom? Wanneer heb ik eigenlijk een gevoel van vervulling? Hoe zag mijn leven eruit toen het wel in balans was? De vragen tuimelden door mijn hoofd. Ik kwam ook toen pas tot de ontdekking dat ik het grootste deel van mijn leven ongeveer zo geleefd had: wat er ook op mijn pad komt, ik pak het aan, pak het op en ga ermee aan de slag. Maar in hoeverre was dat eigenlijk vanuit bewuste keuzes?

Meer en meer kwam ik erachter dat het een overlevingsmechanisme was. Ik zag ook dat dat mechanisme me ver gebracht had en dat de kracht waarmee dat gepaard ging bergen kon verzetten. Maar ik voelde een diepe behoefte bewuster vorm te geven aan mijn leven. Ik begon gesprekken op te zoeken met andere vrouwen die ook te maken hadden met werkstress en work-life balance problemen. Waar ging het mis? Dat leidde tot bijzondere conversaties over grenzen leren herkennen en durven aangeven, ‘nee’ leren zeggen, realistische verwachtingen van jezelf mogen hebben en op een gezonde manier kunnen omgaan met de verwachtingen van anderen. Ook selfcare was natuurlijk een belangrijk onderwerp: want dat bleek vaak ver te zoeken wanneer werk en leven uit balans waren. Maar ook je eigen leven durven claimen en vorm te geven zonder je schuldig te voelen dat je de rest van de wereld tekortdoet.

Verandering

In dezelfde periode verhuisde mijn zoon naar Nederland om daar aan twee jaar boarding school te beginnen. De ironie. Het werd een fantastische onderneming en leidde tot een bijzondere verandering in onze relatie: ons contact ging ineens over allerlei andere dingen dan wel of niet op de computer, wel of niet dit of dat. Je weet wel; pubers. Onze relatie kwam in een gezonde sneltreinvaart terecht. Ook de tijd die ik had voor vrienden en familie opende een mentale deur: dit wilde ik nooit meer op een laag pitje zetten omdat ik het nou eenmaal te druk had.

Selfcare was ook een big thing. Tot dat moment was voor mezelf zorgen iets wat overal achteraan kwam als ik tijd over had (never). Sporten? Wandelen in de natuur? Gezond eten? Stoppen met roken? Rust en vrede in mijn hoofd? Ik schoof het jaren voor me uit. Nu ik even geen baan had, besloot ik mijn energie ook hierin te stoppen en nieuwe gewoontes op de bouwen die ik in ere kon en wilde houden. Het ging met vallen en opstaan, maar ik kreeg er vorm in!

Tja, en toen kwam de grote vraag: wat nu?! Eigenlijk had ik het antwoord al gevonden. Ik wilde een coach opleiding volgen, mijn eigen werk- en levenservaringen bij elkaar brengen en een eigen bedrijf beginnen. Gekkenwerk zou je denken, want ik wist echt wel dat een bedrijf runnen nou niet echt een walk in the park was, zeker niet voor een gezonde balans. Maar ik wist het zeker: ik wilde anderen ondersteunen in het vormgeven aan een gezonde professionele ontwikkeling en een gelukkig, gebalanceerd leven. Zes maanden later werd dat een werkelijkheid.

Een heel klein moment

Terugkijkend op de cruciale momenten in mijn leven en het werk dat ik nu doe, weet ik hoe belangrijk het is om ruimte te creëren, vooral mentaal, om met een gezonde afstand en oprechtheid naar werk en leven te kunnen kijken. Wanneer we overweldigd zijn door drukte en stress, komen we vaak in een soort van crisismanagement terecht dat ervoor zorgt dat we maar weinig mogelijkheden zien, en de bigger picture al snel verdwijnt in de drukte van alledag.

Uiteindelijk zit echte verandering in een heel klein moment. Misschien denken we maanden of zelfs jaren ergens over na, proberen we de kracht te vinden om het waar te maken. Maar diep van binnen weten we meestal wel wat er echt gedaan of gezegd moet worden om de verlangde verandering teweeg te brengen. Wat nou, als je zou besluiten dat dat moment vandaag is?

Lees hier ook:

Het schuldgevoel van de werkende moeder: ‘Ik ben er niet genoeg voor mijn kind’