Minou Hexspoor woont en werkt sinds 12 jaar in Beirut, Libanon. Ze is WENDY-Expert, en schrijft elke twee weken op dinsdag een artikel over haar leven. Deze week vertelt ze over werkende moeders, schuldgevoelens, vastzitten en het roer omgooien.
Chocolade broodjes
‘Waar ben je in godsnaam mee bezig? De woorden galmden door mijn hoofd alsof iemand het daadwerkelijk tegen me geroepen had. Ik stopte en stond midden op straat stil terwijl ik om me heen keek. Het was een warme nacht in de zomer van 2016 en er was verder niemand te bekennen. Alleen het nachtelijke gebrom van Beirut, en de straatlantaarns die als stille getuigen een nieuw licht wierpen op mijn leven. Ik keek naar de laptop onder mijn arm terwijl ik de straat overstak. Shit. M’n oplader vergeten. Het was drie uur en ik was te voet op weg van huis naar mijn 16-jarige zoon die sinds twee dagen in het ziekenhuis lag voor behandeling.
Even daarvoor was ik nog thuis druk aan het werk voor een projectvoorstel met een deadline. Mijn man lag inmiddels al op één oor en mijn zoon was eindelijk in slaap gevallen in het ziekenhuis. Een mooie gelegenheid: ik zocht de nachtelijke stilte op om mijn werk af te maken. Niet lang daarna zag ik op mijn telefoon dat mijn zoon online was. Ik klapte mijn laptop dicht, stopte hem onder mijn arm en greep mijn handtas van de bank terwijl ik hem belde dat ik even langs zou komen voor een nachtelijk feestje met chocolade broodjes. Chocolade broodjes: niet echt een herstel-je-gezondheid-maaltijd, maar wel een heerlijke moederhart-komt-eraan-met-iets-lekkers keuze.’
Draken verslaan
‘Ik liep het ziekenhuis binnen via de nachtportier en stapte de lift van het stille ziekenhuis in waarin The Beatles me voor de honderdste keer in drie dagen toezongen: ‘yesterday, all my troubles seemed to far away….’ Really?! Aan de kleur van het licht dat uit zijn kamer kwam kon ik zien dat zijn laptop aan was en dat hij waarschijnlijk van fysiek ongemak niet slapen kon, en besloten had zich te laven aan online gaming. Verwoed klikte hij met zijn muis zo’n honderd keer per seconde om een dreigend onheil op zijn scherm te voorkomen, terwijl hij kreunde van de beweging die er mee gepaard ging en pijn veroorzaakte.
Tien minuten later was de zak broodjes leeg en zaten we samen in de donkere nacht op onze laptops te timmeren: hij versloeg draken en ik versloeg de deadline. Maar de stem die zich die nacht in mijn hoofd had laten horen was twee uur later weer net zo luid aanwezig toen ik naar huis liep. Waar ben je in godsnaam mee bezig? En ineens stroomden te tranen van emotionele ontlading en van jaren opgebouwde werk stress over mijn wangen.’
Moeder’s schuld
‘Thuis aangekomen schonk ik een groot glas rode wijn in dat ik op het balkon leegdronk terwijl buiten langzaam de dageraad de horizon kleurde. Ik wist natuurlijk wel dat die vraag al langere tijd ergens in mij begraven zat. Misschien al wel sinds de dag dat mijn zoon geboren werd: het eindeloze schuldgevoel van de werkende moeder. Schuldgevoelens en angst dat je er niet genoeg bent voor je kind. Schuldgevoelens over de werkstress die je humeur beïnvloedt en aan je geduld een kort lontje vastknoopt. Schuldgevoelens ten opzichte van je partner en de weinige ruimte die je voor de ander over hebt. Schuldgevoelens naar mijn ouders, broers en zussen dat ze zo weinig van me hoorden. Schuldgevoelens naar mijn werk, dat ik altijd gestrest leek te zijn. Ik voelde me alsof ik op en neer aan het rennen was tussen al deze belangrijke dingen in mijn leven en dat ik overal chronisch te kort schoot. De lange werkdagen, die ook in het weekend gewoon doorgingen, slokten al jaren bijna al mijn energie op. Wakker worden ging gepaard met stress buikpijn, en late avonden waren voor snelle ontspanning met een paar glazen alcohol om vervolgens uitgeput m’n bed in te rollen bij mijn lieve man die al lang naar dromenland vertrokken was. Mijn lieve Mohamad, met al net zo veel werkstress, die inmiddels wel wist dat wachten weinig zin meer had.’
Stress
‘Eén ding wist ik wel: ik was niet de enige. Ik zag ze overal; vrouwen met een veeleisende carrière die geconfronteerd werden met soortgelijke gevoelens ten opzichte van hun familie en verstrikt raakten in een immens intern conflict. De hoge verwachtingen die we van onszelf hebben als moeders, als professionals, als partners, als vriendinnen, zussen en dochters, terwijl werk de uren van de dag, de week en het jaar opslokt. Het is geen wonder dat veel vrouwen in een soort van crisismanagement terecht komen: brandjes blussen voordat ze uitgroeien tot iets wat we niet meer onder controle hebben, rennend altijd overal bij proberen te zijn en alles ‘goed’ te doen, tussen twee meetings door even naar een voorstelling van je kind op school, eindeloze to-do lijstjes, etc, etc. En terwijl we alle ballen in de lucht proberen te houden voelen we ons overal pijnlijk te kort schieten en giert de stress dag in dag uit door ons lijf.’
Het roer om
‘Daar in de stilte op het balkon, in het halfdonker, met een inmiddels bijna lege fles wijn en een pakje sigaretten dat ik op de terugweg van het ziekenhuis ‘stiekem’ gekocht had, stond ik mezelf voor het eerst in lange tijd toe te mogen voelen, te mogen huilen, het te veel te mogen vinden, het even niet meer te weten. Na de tranen, en wellicht de uitputting al ver voorbij, kwam de verlossing: terwijl de zon boven de bergen de horizon in vuur en vlam zette en ik het laatste beetje wijn uit mijn glas dronk, besloot ik dat het tijd was: tijd om het roer om te gooien.’
WORDT VERVOLGD…. lees op 21 juli verder wat er daarna gebeurde!
Lees ook:
MINOU VERHUISDE VAN NEDERLAND NAAR LIBANON EN TROUWDE MET EEN MINISTER
