Tot een aantal jaar geleden leefde ik grotendeels zoals mijn ouders, hardwerkende mensen met een eigen bedrijf. Ik was gedreven, sociaal, betrouwbaar, perfectionistisch en ik had een ontzettend groot verantwoordelijkheidsgevoel. Veel dingen deed ik op de automatische piloot of op pure wilskracht. Ik voelde wel dat de onrust in mij steeds groter werd, maar negeerde dit gevoel volledig. Dat ik een dwarslaesie zou hebben had ik nooit gedacht. 

Echt waar, voor de buitenwereld had ik alles prima voor elkaar. Een leuk gezin, een goeie baan als directiesecretaresse en een gezellige sociale vriendenclub. Ik was altijd optimistisch en vrolijk – met mij ging het steevast goed. Want jeetje, klagen past niet in mijn straatje en iemand teleurstellen al helemaal niet. Dus je hoorde mij ook eigenlijk nooit NEE zeggen. Ik heb jarenlang geprobeerd om alle ballen in de lucht te houden en nam genoegen met hoe mijn leven op dat moment was. Ik wist niet beter.

Hoe mijn kracht langzaam afnam

Tot ik begin 2015 heel erge last van mijn nek kreeg. Maar ja, klagen zat niet in mijn aard en me op mijn werk ziek melden al helemaal niet. Dus met Ibuprofen hield ik me een paar dagen redelijk staande. Maar toen de pijn niet minder werd, besloot ik toch maar een afspraak met de huisarts te maken. Voor mij al best een stap als je weet dat ik daar in geen jaren was geweest. Na onderzoek was het nog steeds de vraag waar de pijn nu daadwerkelijk vandaan kwam. De huisarts gokte op iets van een slijmbeursontsteking en schreef onstekingsremmers voor. Helaas, na een week de medicijnen geslikt te hebben was de pijn nog niet minder geworden. Sterker nog, ik begon ook de kracht in mijn handen te verliezen. Dus hop, weer een afspraak bij de huisarts gemaakt. Mijn vraag om me naar een specialist door te sturen werd genegeerd. Ik moest eerst maar eens langs een manueel therapeut. Gelukkig kon ik binnen een paar dagen bij hem terecht want inmiddels had ik ook tintelingen in mijn voeten. Na een kort intake gesprek en een paar check-ups was het voor hem duidelijk dat er een beknelling in mijn nek zat. Hij zou contact opnemen met mijn huisarts en haar adviseren om mij door te sturen naar een neuroloog. Zo gezegd zo gedaan… NOT. Een neuroloog heeft namelijk een wachtlijst en zelfs als je een “spoedgeval” bent duurt het nog een week voordat je er terecht kunt. Hoewel ik bijna kruipend binnenkwam, moest ik bij het doen van bepaalde oefeningen gewoon om mezelf lachen als ik mijn evenwicht verloor. Niet zo gek dus dat de neuroloog mijn klachten niet al te serieus nam. Toch stuurde ze me door voor een MRI, maar ook daar kun je niet zomaar terecht. Weer een week wachten en nog minder controle over mijn armen en benen. Inmiddels voelde mijn lichaam vanaf mijn borsten tot mijn tenen verdoofd. Ken je dat, zo’n slaapbeen? Dat dus, maar dan bijna mijn hele lichaam. Na een week wachten op de uitslag van de MRI die maar niet kwam, was voor mijn man de maat vol! Ik voelde inmiddels mijn plas niet meer lopen en kon niet meer van de bank rechtkomen. Na heel veel telefoontjes ben ik bij de spoedeisende hulp terecht gekomen. Daar zag de dienstdoende neuroloog de MRI voor de eerste keer en schrok zich rot. Als ik nog langer door zou lopen was de vraag niet óf ik een dwarslaesie zou krijgen maar wanneer. Een fikse beknelling als gevolg van een nekhernia sloot mijn ruggenmerg bijna in z’n geheel af. Er werd direct contact opgenomen met het Erasmus medisch centrum in Rotterdam waar ik dezelfde avond werd opgenomen en geopereerd.

De vechter in mij geeft niet op

De operatie slaagde en de volgende ochtend kwam de chirurg aan mijn bed om te vertellen dat het echt niet een paar uur langer had moeten duren of ik had in een rolstoel beland. Hij had de beknelling kunnen verwijderen maar dat betekende nog niet dat ik er was. Na mijn herstel zou nog een lang revalidatietraject volgen.

Tijdens het intake gesprek met de revalidatiearts werd mij de vraag gesteld wat mijn doelstelling was. Ik antwoordde met een big smile “weer voor 32 uur terugkeren in het arbeidsproces”. De revalidatiearts keek mij aan en vroeg of ik wel wist hoe ernstig mijn situatie was. Ik had een partiële dwarslaesie en een aantal zenuwen waren permanent beschadigd. Terugkeren in het arbeidsproces zat er voor mij naar alle waarschijnlijkheid niet meer in. Voor een buitenstaander klinkt het misschien gek, maar op dat moment drong pas tot me door dat het écht ernstig was. Ik was ervan overtuigd geweest dat na de operatie en een revalidatieproces ik weer helemaal de oude zou worden.

Maar de vechter in mij gaf het niet zomaar op.

Ondanks alle twijfels van de revalidatie artsen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten psychologen en mijn omgeving krabbelde ik langzaam maar zeker op en kon ik na een jaar veel handelingen zonder hulp zelf weer uitvoeren.

Het hele proces is niet gemakkelijke geweest. Ik heb echt in een soort van rouwproces gezeten. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn “oude” ik en mijn “nieuwe” ik moeten leren accepteren. Maar op een gegeven moment heb ik een keuze gemaakt; IK GA LEVEN ZOALS IK DAT WIL.
Ik heb gekozen voor MIJN geluk en heb met mezelf afgesproken dat ik (ondanks mijn handicap) de beste versie van mezelf wil gaan vinden. Ik heb me in eerst instantie gestort op verschillende persoonlijke ontwikkeltrajecten, ben daarna een coachopleiding gaan volgen, gevolgd door o.a. een transformatiecoach opleiding en een creatief coachopleiding.

Women-in-Control

En geloof me, onderweg ben ik héél veel beperkende overtuigingen tegengekomen. Ben ik niet té oud (toen 50 jaar)? Kan ik dit wel? Zitten mensen wel op mij te wachten? Wat als het niet lukt? Wat gaat mijn omgeving hiervan vinden? Maar ik kwam er al snel achter dat dit mijn eigen angst was en dat deze gedachten mij klein wilden houden en mij tegenhielden om te groeien. Ik ben mijn angsten onder ogen gaan zien, in mezelf gaan geloven, in mijn eigen kracht gaan staan en uiteindelijk ben ik in 2017 mijn eigen coachpraktijk Women-in-Control begonnen.

In mijn coachpraktijk richt ik me op vrouwen van 40+ die twijfelen of dit het leven is waarvan ze ooit droomden. Die constant aan het strugglen zijn en zich daardoor vaak onzeker voelen of ze wel de juiste dingen aan het doen zijn.

Vanuit mijn mijn opleidingen en mijn eigen ervaringen leer ik ze bewust te worden van de kritische stemmetjes in hun hoofd en ik laat ze weer vertrouwen op hun gevoel. Ik laat ze ontdekken dat ze hun koers opnieuw kunnen bepalen om helder te kijken hoe hun ideale leven eruit ziet. Dat ze tijd mogen nemen voor zichzelf en hun verlangens en behoeftes, zodat ze groeien in zelfvertrouwen en de regie over hun leven weer kunnen terugnemen.

Ik heb iedereen verbaasd. Want de tegenslagen in mijn leven hebben mij er niet van weerhouden om te gaan kijken naar de mogelijkheden in plaats van naar de onmogelijkheden. Ik kan nu eerlijk zeggen dat ik trots ben op de vrouw die ik geworden ben en op het nieuwe leven dat ik voor mezelf heb gecreëerd.

Mijn dromen zijn werkelijkheid geworden. En dit gun ik iedere vrouw.

Esther Limonard

Voor meer informatie over mijn coachpraktijk, neem een kijkje op mijn website of stuur mij gerust een e-mail.