fbpx

Naomi is gepest en vertelt hoe dat haar heeft veranderd

Deze week is het de Week Tegen Pesten en daarom besteden wij extra aandacht aan verhalen rondom pesten en gepest worden. Vandaag deelt Naomi haar verhaal met ons. Op de basisschool werd zij dag in dag uit gepest door een aantal klasgenoten. Wekelijks kwam ze thuis in tranen en durfde niet meer naar school te gaan. Bang om ook op haar middelbare school gepest te worden, is ze als gevolg daarvan zelf gaan pesten.

Gepest op de basisschool

Het begon allemaal op de basisschool: ‘Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik dacht vriendinnen te hebben gemaakt, maar het tegendeel bleek waar. Ik werd uitgelachen om de kleding die ik droeg en de meisjes fluisterden altijd achter mijn rug om. Net te hard zodat ik het nog nét kon horen. Wat me het meest is bijgebleven is dat ik door vijf meiden ben opgesloten in de jongens wc. Ze hielden me vast en duwde me een wc-hokje in. Daar zat ik dan, huilend, ik kon geen kant op. Ik denk dat ze maar een paar minuutjes voor de deur stonden, maar voor mijn gevoel zat ik er uren. Ze schreeuwden naar me: “Dit is waar je hoort, je bent net een jongen. Lelijkerd!”

Ondanks dat ik me compleet probeerde af te sluiten van de pestkoppen vonden ze mij op de een of andere manier altijd weer. Tijdens de les lachten ze me uit, in de gang duwden ze me of lieten ze me struikelen en ergens zitten tijdens de pauze werd onmogelijk. Het waren misschien kleine dingetjes, maar ze deden me veel pijn.’

Vijf jaar lang heb ik mij buitengesloten gevoeld. Elke week kwam ik in tranen thuis en ik had absoluut geen plezier meer in naar school gaan. Ik had heus wel door dat ik geen doorsnee meisje was, maar ik heb nooit begrepen waarom dat een probleem was.

Middelbareschooltijd

Het moment was eindelijk daar. Ik ging naar de middelbare school. Eindelijk kon ik die rotperiode op de basisschool afsluiten. Ik wist zeker dat ik me op de middelbare school niet meer liet pesten, hier kon ik opnieuw beginnen. Maar ondanks die instelling had ik nog enorm veel pijn en de dingen die ik heb meegemaakt kreeg ik maar niet uit mijn gedachten. Ik was zo onzeker geworden door alle pesterijen en vernederingen, dat ik veranderde in de persoon die ik zelf haatte. Een pester.

Bang om er weer niet bij te horen en bang om zelf weer gepest te worden, deed ik er alles aan om dit keer wel erbij te horen. En achteraf gezien, heb ik dingen gedaan waar ik niet trots op ben. Zo heb ik ooit samen met mijn “vriendinnen” een meisje opgewacht na school, haar bespuugd en haar fiets in het slootje bij school gegooid. Eenmaal thuis heb ik weer zo hard moeten huilen. Maar niet om wat mij was overkomen maar om wat ikzelf had gedaan. Dat besefte ik echt later pas. Ik had meegedaan aan het pesten van dit meisje. De dag daarna ben ik niet eens naar school gegaan.

Enorme spijt

‘Tot op de dag van vandaag heb ik spijt van wat ik heb gedaan. Ik wist dat ik veranderd was in iemand die ik helemaal niet wilde zijn, maar dat gevoel wat ik op de basisschool had, wilde ik nooit meer voelen. Keer op keer voelde ik me slecht en wist ik precies wat dat meisje doormaakte. Toen ik 24 jaar was en mijn HBO-studie had afgerond, heb ik het desbetreffende meisje opgezocht. Zelfs toen ik 24 jaar was knaagde de basisschool- en middelbareschooltijd nog aan me. Ik had het gevoel dat ik iets moest doen. Ik heb haar uitgelegd dat ik vroeger ook werd gepest en dat ik bang was om dit weer mee te maken. Ze vertelde mij dat ze vaak thuis had zitten huilen om de dingen die ik haar aandeed en dat ze daar de pijn nog steeds van voelt: “Vergeven zal ik je, maar vergeten kan ik niet.” Die woorden zullen me altijd bijblijven.’

Omdat de desbetreffende persoon anoniem wou blijven, is Naomi een verzonnen naam.

Charlotte vertelt openhartig over borstkanker: ”De chemo is mijn beste vriend”

Charlotte Tims (49) werd in juli 2009 gediagnosticeerd met borstkanker. Samen met haar inmiddels ex man, Fabian, en hun 4 kinderen, zijn ze door een zware tijd gegaan. Haar jongste dochtertje was pas 8 maanden oud, en toch heeft ze het traject van bestralingen, chemokuren, kaal worden, borstamputatie- en reconstructie zo positief mogelijk doorgebracht. We gaan even terug in de tijd, naar het jaar 2008 waar het allemaal begon.

Na de geboorte van Amy

Gelukkig en gezegend voel ik me nu Amy geboren is. Mijn klavertje vier is compleet. Terwijl de kraamhulp bezig is met de verzorging, kijkt ze paniekerig naar mijn borst. ‘’Charlotte, je borst is roder van kleur en ik voel een schijf. Dat is niet gebruikelijk zo snel na de bevalling’’ zegt ze. Ik maak me niet druk, na de andere drie bevallingen had ik ook schijven in mijn borst vanwege de borstvoeding. Toch blijft ze paniek uitstralen, alsof ze voelt dat er iets niet goed zit.

4 weken later in Spanje

Mijn man en ik doen zaken in Spanje, dus we hebben een huisje gehuurd om hier een nieuw leven op te bouwen. Mijn kinderen zitten overdag op school terwijl ik thuis voor Amy zorg. Ik kijk nog eens naar mijn rechterborst. Dit kan niet goed zijn, Charlotte. De schijf is nog steeds niet weg, dacht ik toen. Misschien toch een goed idee om ernaar te laten kijken door een arts. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis analyseert de arts mijn borst.

Ik begrijp niks van wat hij zegt, er zijn maar een paar woordjes die ik begrijp. Fabian spreekt vloeiend Spaans, het is een Zuid-Amerikaanse man, dus hij is een soort tolk op dit moment. ‘’Mevrouw Tims, voor alle zekerheid wil ik toch even in het bobbeltje in je borst prikken,’’ zei de arts. Maar ik voel me daar niet goed bij. Stel dat het ernstig is, dan moet ik hier blijven en ik kan niet verwachten dat mijn man constant bij me is om alles te vertalen. Nee, dat is geen optie. De taal is een barrière voor mij… het voelt beangstigend, ik weet niet wat ze allemaal gaan doen. Ik moet terug naar Nederland met mijn kinderen. Ze kunnen niet hier blijven, want Fabian kan niet weg in verband met zijn werkzaamheden.

Na 7 maanden terug in Nederland

De schijf zit er nog steeds. Hij lijkt zelfs groter dan een paar maanden geleden. Ik ben al geholpen door zes verschillende artsen in drie verschillende ziekenhuizen. Ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Het enige wat ze hebben gedaan is foto’s maken en voelen met als resultaat: ‘’Mevrouw, maakt u zich geen zorgen. U heeft mastopathie, goedaardige klachten aan uw borst.’’ Alle zes de artsen zijn van universitair niveau, dus dan zal het wel goed zijn. Zie je wel, er is helemaal niks aan de hand. Toch voelt het niet goed, ik begrijp er niks van. Ze moeten toch iets gezien hebben…

Arts nummer 7

Ik ga verder op onderzoek uit en kom terecht bij het ’t Lange Land Ziekenhuis in Zoetermeer. Ze staan goed aangeschreven omtrent borstkanker en de zorg schijnt uitstekend te zijn.

Dr. Jas is arts nummer 7. Een vlotte oudere man, jong van geest en scheidsrechter bij een voetbalclub in Zoetermeer. Deze man kijkt me doordringend aan en ziet dat er iets niet klopt. ‘’Je bent een jonge vrouw, ik wil er toch voor de zekerheid in laten prikken.’’ Misschien krijg ik wel de diagnose borstkanker. Iets in mij zegt dit. Ik ben hier alleen met mijn kinderen, mijn man zit nog in Spanje. Als ik gelijk heb, moet ik dit dan écht alleen aanhoren?

Nadat er in mijn borst is geprikt sta ik weer buiten. Waarom kijkt die man verderop toch zo naar me? Hij weet vast iets. Hij heeft tenslotte dat flesje met vloeistof in zijn handen en gaat nu richting het laboratorium. En… die vloeistof komt uit mijn borst.

juli 2009, de dag van de uitslag

‘’Mevrouw Tims, loopt u met mij mee?’’ vraagt Dr. Jas. Vol spanning en een gevoel van angst loop ik mee naar zijn spreekkamer. ‘’Ga maar even zitten mevrouw Tims.’’ Z’n assistente kijkt me bezorgd aan. Dit is niet oké! ‘’Je hebt borstkanker mevrouw Tims.’’ Over mijn hele lichaam voel ik een koude, ijzeren koker gaan. Amy… ze is pas 8 maanden oud, waarom? Ik ben bang. ‘’Je hebt de ergste vorm van borstkanker met uitzaaiingen naar je lymfeklieren’’ zegt Dr. Jas. ‘’En nu Dr. Jas, ga ik nu dood?’’ vraag ik. ‘’We springen op de trein mevrouw Tims en we zien wel waar die stopt. We gaan er alles aan doen om je beter te maken. Ik ga meteen een behandelplan bespreken met mijn team.’’ Oké, dat zijn allemaal professoren vanuit verschillende universiteiten, zij kunnen het beste behandelplan voor mij bepalen.

Ik voel hoop. Binnen een minuut heb ik m’n mindset omgezet in de survial-modus. Ik heb al zoveel meegemaakt in mijn leven, kom maar. Mij sla je niet zomaar uit het veld. Als ik zo moet eindigen, dan is dat zo. Ik moet er het beste van maken. Hoe schrikbarend het ook is, ik kan niet anders.

Uit het ziekenhuis en aangekomen op de parkeerplaats

En nu? Natuurlijk, mijn man bellen. Hij zit tenslotte in volle spanning te wachten op een telefoontje. Terwijl ik in m’n auto zit op de parkeerplaats, pak ik vol spanning m’n telefoon. Hij gaat over… ik ben zenuwachtig, wat zal zijn reactie zijn? Waar is hij nu eigenlijk? Als hij aan het autorijden is, moet hij eerst ergens zien te parkeren voordat hij een ongeluk maakt. ‘’Schat, ik kom net uit het ziekenhuis. Waar ben je?’’ vraag ik. ‘’Ik ben aan het autorijden.’’ Zie je, ik wist het wel. ‘’Kun je even ergens langs de kant gaan staan?’’ Zijn stem trilt, hij klinkt angstig. ‘’Fabian, ze hebben de uitslag… ik heb  borstkanker.’’ Het valt stil, twee minuten lang. Alsof de lijn dood is.

Fabian handelt de laatste dingen af op zijn werk, dingen waar hij niet onderuit komt, en stapt op het vliegtuig terug naar Nederland. Hij regelt Amy’s opvang, haalt de kinderen van school en houdt het gezin draaiende. Wat hou ik ongelooflijk veel van hem, dankbaar voel ik me. Het enige wat ik nu doe is me ziek voelen.

De chemokuren

Het is de chemo. De chemokuren maken mij beroerd. Het duurt uren voordat de chemo in mijn lichaam zit. Het is zwaar, maar gelukkig heb ik steun aan de mensen die ook behandeld worden voor kanker. In het ziekenhuis lig ik met een vrouw, waarvoor ze niks meer kunnen betekenen. Ze is opgegeven, maar ze blijft lachen. Wat moet je anders, wachten totdat je gaat? Nee. Met humor probeert ze nog alles uit haar dagen te halen. Sterk, héél sterk. En dat is precies wat ik ook ben. Mijn gevoel zegt dat dit niet mijn einde is. Niet voor niks heb ik Amy op de aarde gezet.

‘’De chemo zie ik als mijn vriend’’

Het is tijd voor de volgende chemo, daar gaan we weer. Muziek is mijn soulhealer… vandaag luister ik naar ‘’Rood’’ van Marco Borsato. Mijn chemo is ook rood. Laat maar binnenkomen, de rode chemo zie ik als mijn vriend. Ja, maak mijn lichaam maar schoon van kanker!

De dag na de borstamputatie

Ik ben wakker en voel me slaperig. Waar ben ik? Ik kijk rechts naar beneden richting mijn borst en ik zie niks. Plat. Geeneens een klein bobbeltje, het is plat. Wie ligt hier in bed? Ik ken haar niet. Waar is die ijdele vrouw gebleven met haar mooie make-up en gemodelleerd haar? Dit is Charlotte niet, ik voel me incompleet in vrouw-zijn. Als ik hieruit ben, gaat er weer een borst op. Dit blijft niet zo. Nee, écht niet!

De dag dat mijn haar eraf gaat

Mijn hoofdhuid doet zeer. Alsof ik de hele dag een staart heb gedragen en mijn haar aan het eind van de dag losmaak. Zo voelt het. Nergens vind ik plukken haar, ik voel alleen pijn. Ja, dit is het moment. Mijn haar moet er nu toch echt af. Met een schaar knip ik een schuine boblijn. Nou Charlotte, het staat je eigenlijk best goed. Mijn strakke kaaklijn komt nu mooi naar voren. Verder durf ik niet te gaan. Fabian krijgt de eer mijn haar eraf te scheren. ”Die boblijn staat je inderdaad goed, maar als je wilt kan ik ook een ander model knippen. Zeg het maar…” zegt Fabian. Schaterend van het lachen scheert hij alles eraf. Hij houdt zich groot, ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft. Maar hij doet het met liefde omdat hij al zó lang van me houdt.

Dag in dag uit draag ik Afrikaanse doeken om mijn hoofd en ’s avonds slaap ik met een muts. Ik schaam me, ondanks ik hier zelf niks aan kan doen. Machteloos voel ik me. Toch slaap ik liever met een muts op mijn kale kop dan dat ik als een onbekende versie van mezelf naast mijn man in bed lig.

Een pruik

Inmiddels heb ik een prachtige pruik gekocht. Een blonde pruik met highlights, zoals mijn echte haar. Dylan zit op voetbal. Ja, alles gaat gewoon door. ‘’Mama, ik heb voetbalschoenen nodig’’ zegt hij. Waar we normaal gesproken z’n voetbalschoenen kopen, staat veel wind. Als je daar de hoek omloopt, waai je uit je panty. ‘’Nou, lieve jongen, ik kan niet mee. Dan moeten we straks achter mijn pruik aanrennen.’’ We liggen dubbel van het lachen. ‘’Tuurlijk gaan we voetbalschoenen kopen, lieverd.’’ Die droge humor kan ik er maar beter inhouden, anders komen we er niet. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Cliché, maar waar.

Hoe gaat het nu met Charlotte?

In 2015 ben ik gescheiden van mijn man. Niet door de borstkanker, maar ik voelde me ongelukkig en dat speelde al langer, ondanks onze sterke relatie. Het was op dat moment beter om alleen met mijn kinderen verder te gaan. Ik voel me veel gelukkiger en ik heb meer rust. Fabian en ik deelden dezelfde humor en dat was ontzettend fijn. We hebben nog steeds een hele goede band en hij staat altijd voor ons klaar. Amy is inmiddels 10 jaar oud… en alle vier mijn kinderen doen het fantastisch.

In 2018 ben ik schoon verklaard, ik voel me sterker dan ooit te voren. Afgelopen zomer heb ik samen met mijn kinderen vakantie gevierd in Mallorca, heerlijk! De vrijheid die je met elkaar hebt en de liefde die je deelt, onbetaalbaar. Het leven en vrijheid is mij ook erg waardevol. Op mijn linkerarm, de arm waar de naalden ingingen tijdens de chemokuren, heb ik tijdens onze vakantie een pijl en een veer laten tatoeëren met een achterliggende gedachte. De pijl schiet als het ware nieuw leven naar buiten en de veer staat voor vrijheid…

borstkanker

Tot slot: Charlotte’s krachtige woorden

Iedereen heeft iemand waarvan die houdt, vergeet dat niet en hou je daaraan vast. Je hoeft het niet alleen te doen, zij zullen je steunen. Blijf in jezelf geloven. Laat je niet neerhalen door je ziekte, want kanker betekent niet dat je dood gaat. Je verhaal is unwritten. Tevens is het liedje ‘’Unwritten’’ van Natasha Bedingfield een van mijn favo’s. Je weet niet wanneer het stopt en daarom ga ik dit jaar precies dat woord op mijn arm laten tatoeëren.

 

 

Dit is wat vliegen met je lichaam doet..

Vliegen is voor de meeste mensen nou niet echt comfortabel. Door de hoogte en het lang stilzitten, gebeuren er allemaal dingen met je lichaam. 

We worden er niet echt blij van… Maar van je reisbestemming hopelijk wel!

1. Bacteriën op de loer

Meer dan de helft van de lucht in een vliegtuig is gerecycled. Hierdoor wordt je immuunsysteem constant blootgesteld aan de bacteriën die in het vliegtuig zitten. De kans op een verkoudheid wordt daardoor erg groot. Probeer in het vliegtuig op je hygiëne te letten. Kom vooral niet met je handen bij je mond, want dan komen de bacteriën snel binnen.

2. Minder scherpe zintuigen

Uit onderzoek is gebleken dat je zintuigen in de hoogte wel dertig procent van hun kracht verliezen om zoet en hartig te proeven. Dit komt door de verdamping van neusslijm waardoor dit beïnvloed wordt. Een derde van je smaakpapillen worden aangetast tijdens het vliegen. Maar of je dat zo erg moet vinden met vliegtuigvoedsel… 😉

3. We blazen op als een ballon

Het is bij iedereen wel bekend dat de druk veranderd als je gaat vliegen. Hoe hoger je vliegt, hoe meer de cabinedruk verlaagt. Ons lichaam bestaat voor een groot deel uit gassen en hoe lager de druk wordt, hoe meer je lichaamsgassen toenemen. Vooral die in je ingewanden en spijsverteringssysteem. Dit kan kramp, een opgeblazen gevoel of zelfs constipatie veroorzaken.

Lees ook: ‘Dit is waarom je in het vliegtuig altijd bij het raam moet zitten’

4. Kosmische stralingen

Tijdens een vlucht van zeven uur, bijvoorbeeld van Amsterdam naar Dubai, word je blootgesteld aan evenveel stralingen als tijdens een röntgenstraling. Door de hoogte, stijgt ook de blootstelling aan kosmische stralingen. De atmosfeer van de aarde biedt minder bescherming.

Maar geen paniek, want zolang je in een jaar aan niet meer dan één millisievert wordt blootgesteld, is er niks aan de hand. Deze dosis staat ongeveer gelijk aan een vliegreis van Londen naar Singapore naar Melbourne, en dat dan wel 23 keer. En ja, stewardessen en piloten komen wel al gauw boven deze dosis, maar een gemiddelde reiziger hoeft niet te schrikken.

5. Biologische klok

Je biologische klok wordt helemaal omgegooid. En natuurlijk niet van een vlucht van Amsterdam naar Spanje, maar als je tijdzones gaat doorkruisen, dan raakt je lichaam in de war. Dit komt door het aantal uren daglicht die je meekrijgt. Je lichaam zal moeten strijden tegen moeheid.

6. Last van een stijf lichaam

Een paar uurtjes zitten in een oncomfortabele vliegtuigstoel zorgt al snel voor pijntjes. En als je opstaat zijn je spieren vaak helemaal verstijfd. Door af en toe wat te bewegen tijdens je vliegreis, stimuleer je je bloedcirculatie. Beweeg je enkels en benen en probeer zoveel mogelijk te stretchen.

7. Dorstig en moe

Wist je dat je lichaam tijdens een drie uur durende vlucht wel anderhalve liter water verliest? Dit komt door de gerecyclede lucht in het vliegtuig. Het slijm van je mond, neus en keel kan opdrogen en dit zorgt voor een onprettig gevoel van droogheid en een slechte adem.

Doordat je te weinig vocht in je hebt, word je moe, je verliest je focus en spieren kunnen pijn gaan doen. En dan helpt die lage luchtdruk ook echt niet mee, want duizeligheid, misselijkheid en moeheid komen hier ook nog bij kijken.

Tip: Probeer geen alcohol te drinken tijdens het vliegen. Hierdoor kunnen je klachten alleen maar erger worden. Drink genoeg water.

8 redenen om met yoga te beginnen

Ben je nog steeds aan het twijfelen of je met yoga gaat beginnen of niet? Dat hoeft echt niet langer, want yoga heeft zoveel voordelen. Wij zetten 8 steengoede voordelen van yoga op een rij.

Wedden dat je vandaag nog wilt beginnen?

1. Pijnverlichting

Een groot voordeel van het beoefenen van yoga is dat het pijn kan verzachten. Verschillende studies hebben aangetoond dat pijn van kankerpatiënten, MS-patienten, mensen met immuniteitsziektes, een hoge bloeddruk, mensen met rug- en neknachten en andere kwalen verlicht kan worden.

2. Stressvermindering

Dankzij de ontspannende werking van yoga, vindt er in je lichaam een daling van stresshormonen plaats. Ook verlaagt yoga je bloeddruk en hartritme, je spijsvertering verbetert en je immuniteit wordt verhoogd. Tenslotte worden angst, depressie, vermoeidheid, slapeloosheid en astma ook een stuk minder.

3. Verbeterde ademhaling

Van yoga leer je dieper en trager ademhalen. Dit leidt tot een verbeterde longfunctie en je lichaam ontspant. Door de verbeterde ademhaling gaat de hoeveelheid zuurstof die door je lijf wordt opgenomen omhoog. Ademhaling is erg belangrijk tijdens yoga, maar ook buiten de yogaoefeningen.

Meer weten over een goede ademhaling? Lees ‘Boost je gezondheid met deze 4 ademhalingsoefeningen’.

4. Lenigheid

Wat yoga ook doet, is je lenigheid en beweeglijkheid verbeteren. Het is voor veel mensen onmogelijk of een enorme moeite om hun tenen aan te raken met gestrekte armen. Maar les na les gaat dit steeds gemakkelijker. Doordat je meer en meer de juiste spieren gaat gebruiken, kan je lichaam ook meer verschillende poses aannemen. Het beoefenen van yoga kan ook je lichaamshouding verbeteren, wat ook nog nek- en spierklachten kan verzachten.

5. Versterkte kracht

Bij de yogahoudingen worden alle spieren in het lichaam gebruikt en door dit regelmatig te doen, zal je kracht duidelijk toenemen. Je zult dit merken in het dagelijks leven, maar ook elke keer wanneer je yoga doet ga je je sterker voelen.

Lees ook: ‘Zo kun je met yoga (gericht) je spieren trainen’

6. Verbeterde bloedcirculatie

Nog een groot voordeel van yoga is dat de sport de werking van je bloedsomloop verbetert. Door de verschillende houdingen die je aanneemt tijdens yoga, kan zuurstofrijk bloed zich beter verspreiden door het lichaam.

7. Gewicht verliezen & op pijl houden

Hele fijne bonus: yoga helpt je om je lichaamsgewicht op peil te houden. Al bij de minst intense variant van yoga worden er calorieën verbrandt. Hierdoor – en door de stressvermindering – ga je vaak gezonder eten en het leidt ook tot een gevoel van lichamelijk welzijn en zelfvertrouwen.

8. Goed voor hart- en bloedvaten

Last but not least: yoga is goed voor hart- en bloedvaten. Zelfs de lichtste yogaoefeningen hebben voordelen voor hart- en bloedvaten. De oefeningen verlagen het hartritme, verhogen het uithoudingsvermogen en verbeteren de zuurstofopname.

Bron tekst: Yogaenzo