Tara Kant (40) kreeg op haar 28e voor de eerste keer de diagnose kanker. Op jonge leeftijd borstkanker krijgen was ingrijpend, en Tara onderging al snel een borstamputatie en chemotherapie. Wat ze niet had verwacht was dat ze in de jaren erop nog twee keer kanker zou krijgen. De ziekte vergde het uiterste van haar lichaam. In haar boek Gehecht vertelt ze over haar leven met drie kankerdiagnoses en haar fysieke beperking.
‘Het eerste wat ik dacht toen ik het hoorde was: ‘oh nee, ik word kaal!’ Echt mega oppervlakkig, maar ik was totaal niet bezig met ‘ga ik dood?’ of ‘wat moet ik nu?’ Als kanker niet dicht bij je staat, is de eerste link die je legt met kanker, kale mensen. Ze konden ook meteen bevestigen dat het mij ook ging gebeuren. Ik zou een borstamputatie en chemotherapie krijgen en voor de rest moest ik allerlei onderzoeken ondergaan. Ik barstte in tranen uit.’
Eerste diagnose kanker
‘Ik was achtentwintig toen ik mijn eerste diagnose kreeg. Wouter, mijn man, was degene die het knobbeltje ontdekte. Hij voelde hem aan de zijkant van mijn borst zitten en spoorde me eigenlijk meteen aan om het te laten checken. Ik had er zelf niet zo’n haast mee. Als je jong en fit bent ga je niet meteen van het ergste uit. Bovendien behoor ik niet tot een risicogroep.
Nadat Wouter lang aan mijn hoofd bleef zeuren, ging ik toch maar langs de huisarts. Niet eens echt voor een afspraak. Ik moest gewoon medicijnen ophalen bij de apotheek en de huisarts zit er toevallig naast. Mijn huisarts was er niet, maar de arts in opleiding kon wel even naar me kijken. Ook hij voelde het knobbeltje, maar volgens hem was het niets. Hij stuurde me weg maar eenmaal buiten kreeg ik toch een naar onderbuikgevoel. Ik liep terug naar binnen en gaf aan dat ik toch ter bevestiging een doorverwijzing wilde.
Een paar dagen later ging ik naar het ziekenhuis. Ze deden een mammografie, een echo en een biopt. De woensdag erop zou ik terugkomen voor een uitslag, maar ze belden mij dinsdag op werk al of ik meteen langs kon komen. Onderweg in de auto wist ik al dat het geen goed nieuws zou zijn, en dat konden ze in het ziekenhuis bevestigen. Ik had een kwaadaardige tumor in mijn borst zitten.’
Ziek ervan
‘Mentaal ging het best goed met me. Ik ging altijd goed gehumeurd alle behandelingen in. Doordat ik er heel nuchter en relaxed in stond, was er voor familie en vrienden geen drempel om mij te blijven bezoeken. Daardoor kwam ik er weer beter doorheen.
Fysiek ging het juist verschrikkelijk. Het was een hele zware periode. De borstamputatie ging goed, maar ik werd ontzettend ziek van de chemo’s. Dat had ik als jonge, fitte vrouw niet verwacht. De artsen vertelden mij dat jonge mensen snel delende cellen hebben, en chemo’s die cellen het hardste aanpakken. Dat was mij snel genoeg duidelijk. We zijn ontelbare keren midden in de nacht naar de spoedeisende hulp gereden omdat ik rare pijnscheuten door mijn ruggenwervel kreeg, maar ik bleef volhouden.
Zeven maanden ben ik ziek geweest, maar de artsen hebben me nooit schoon verklaard. Om te voorkomen dat mijn kanker terug zou komen, moest ik mijn hormonen blokkeren. Als je die blokkeert, blokkeer je de voeding van de tumor. Het behandelen was in principe klaar, maar dat was nog maar het begin van het hormonen traject.’
Tweede diagnose kanker
‘Ongeveer twee en een half jaar na mijn borstkanker, begon ik weer wat te voelen in mijn oksel. Ik gaf het meteen aan bij mijn oncoloog, maar onderzoek en biopten verklaarden dat het niets kwaadaardig was. Ik was een maand daarvoor geopereerd aan infecties aan mijn borstprothese, dus dat zou een oorzaak kunnen zijn voor het knobbeltje. Bovendien was mijn oncoloog er klaar mee dat ik constant hun verklaring in twijfel trok, dus liet ik het maar gaan. Een maand later, bij de volgende controle, trok ik toch weer aan de bel. Ik voelde nog steeds het knobbeltje bij mijn oksel zitten en het werd naar mijn idee alleen maar groter. De dames van de chirurgie begrepen gelukkig wél mijn onrust, en planden meteen een mammografie en een echo in. En wat bleek: er zat al die tijd een tumor van (inmiddels) drieënhalve centimeter zat.
Ik weet nog dat Wouter naast mij zat toen we het nieuws kregen. Hij stelde allerlei vragen, maar ik was er zelf een beetje stil van. Ik wist het al een halfjaar, terwijl mijn oncoloog mijn onrust keer op keer glashard afwimpelde. Gadverdamme, ik kon net mijn haar weer in een staartje doen, nu moet alles er wéér af. Dat terwijl ik net alles op een rijtje had, en een frisse start had gemaakt. Ik had zelfs net een half jaar een nieuwe baan. Maar dat zou allemaal weer komen te vervallen. Ik moest wederom helemaal opnieuw beginnen.´
Het begin van het einde
´Ik ben tien maanden bezig geweest met deze behandeling. Ze hebben in totaal ongeveer vijfentwintig lymfeklieren rondom de tumor weg kunnen halen. Een stuk of zes lymfeklieren bevatten uitzaaiingen. Na de behandeling kreeg ik heel veel pijn aan mijn armen, mijn nek en mijn ribben. Eigenlijk deed de hele linkerhelft van mijn bovenlijf pijn. Ik probeerde werk weer op te pakken, maar dat ging met moeite. Ik durfde niet hardop tegen mensen te zeggen dat ik zoveel pijn had. Het zou het begin van het einde betekenen als ik erkende dat ik er zo mee worstelde. Ik ging alle vormen van pijnbestrijding aan, maar niks hielp. Het duurde niet lang meer voor ik afgekeurd werd voor het werkveld. Werken was voor mij geen optie meer.’
Derde diagnose kanker
´De derde keer kwam uit de lucht vallen. Ik stond in een leeg huis met volle verhuisdozen. Wouter en ik zouden naar Budapest verhuizen, in Nederland kon ik niet meer gelukkig zijn. De herinneringen aan mijn ziekte en het feit dat ik niet meer kon werken, waren te confronterend. Midden in de chaos van verhuizen kreeg ik een telefoontje van mijn dermatoloog. Ik had op mijn buik een plekje weg laten snijden. Ik heb vaker moedervlekjes die af en toe bloeden, het is niet de eerste keer dat ik iets weg laat halen. Maar wat ze hadden weggesneden, bleek een melanoom te zijn. ‘’Oh shit. Kan ik misschien volgende week terugbellen?’’, vroeg ik. Maar dat kon absoluut niet, een melanoom kan echt gevaarlijk zijn. Ik moest weer onder het mes.
De derde keer tel ik soms niet meer mee. Ik was er vroeg bij met het weghalen en de kanker zat gelukkig nog niet heel diep. Toch is het wel dodelijk, dus is het niet echt eerlijk om te zeggen dat ik het niet mee vind tellen. Het was echt een derde keer kanker.’
Gehecht
‘In 2017, na de tweede keer kanker, werd ik afgekeurd omdat ik door de pijn niet meer kon werken. Ik voelde me daar vreselijk bij, en als bezigheidstherapie begon ik met schrijven. Wouter had een iPad met een pen voor mij gekocht, omdat fysiek schrijven te pijnlijk was. Ik ging schrijven over mijn ervaringen met kanker. All-in, open en eerlijk, ik laat geen detail bespaard. Dat uit ik ook op de cover van mijn boek Gehecht, een naaktportret van mezelf. Geen vrolijke plaatjes of schattige picknickveldjes. Gewoon de harde realiteit, voor mij en voor vele andere vrouwen die een borstamputatie hebben ondergaan. Ik zocht een schrijfcoach op, die vertelde me dat ik dit verhaal moest uitbrengen. Vorig jaar mocht ik stoppen met mijn hormoonkuur na tien jaar, en deze januari kwam mijn cyclus weer terug op gang. Ik werd eindelijk wat meer mezelf en het voelde dan ook als het juiste moment om het boek dit jaar uit te brengen, als ‘afsluiting’.’
Gelukkig in Budapest
‘De afgelopen jaren is de ziekte wat meer naar de achtergrond verdwenen, maar compleet verdwijnen zal het nooit. Soms heb ik het wel lastig met het niet kunnen werken. Inmiddels ben ik veertig jaar oud en had ik toch liever volop in mijn carrière willen staan. Maar binnen de mogelijkheden ben ik wel heel gelukkig in Budapest. Ik leer de taal, ik blijf werken aan mijn boek en wandel zo af en toe met de hond om in beweging te blijven. Ik twijfel er niet aan dat ik heel oud ga worden.’
Het boek is te bestellen via deze link.
