Charlotte Tims (49) werd in juli 2009 gediagnosticeerd met borstkanker. Samen met haar inmiddels ex man, Fabian, en hun 4 kinderen, zijn ze door een zware tijd gegaan. Haar jongste dochtertje was pas 8 maanden oud, en toch heeft ze het traject van bestralingen, chemokuren, kaal worden, borstamputatie- en reconstructie zo positief mogelijk doorgebracht. We gaan even terug in de tijd, naar het jaar 2008 waar het allemaal begon.
Na de geboorte van Amy
Gelukkig en gezegend voel ik me nu Amy geboren is. Mijn klavertje vier is compleet. Terwijl de kraamhulp bezig is met de verzorging, kijkt ze paniekerig naar mijn borst. ‘’Charlotte, je borst is roder van kleur en ik voel een schijf. Dat is niet gebruikelijk zo snel na de bevalling’’ zegt ze. Ik maak me niet druk, na de andere drie bevallingen had ik ook schijven in mijn borst vanwege de borstvoeding. Toch blijft ze paniek uitstralen, alsof ze voelt dat er iets niet goed zit.
4 weken later in Spanje
Mijn man en ik doen zaken in Spanje, dus we hebben een huisje gehuurd om hier een nieuw leven op te bouwen. Mijn kinderen zitten overdag op school terwijl ik thuis voor Amy zorg. Ik kijk nog eens naar mijn rechterborst. Dit kan niet goed zijn, Charlotte. De schijf is nog steeds niet weg, dacht ik toen. Misschien toch een goed idee om ernaar te laten kijken door een arts. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis analyseert de arts mijn borst.
Ik begrijp niks van wat hij zegt, er zijn maar een paar woordjes die ik begrijp. Fabian spreekt vloeiend Spaans, het is een Zuid-Amerikaanse man, dus hij is een soort tolk op dit moment. ‘’Mevrouw Tims, voor alle zekerheid wil ik toch even in het bobbeltje in je borst prikken,’’ zei de arts. Maar ik voel me daar niet goed bij. Stel dat het ernstig is, dan moet ik hier blijven en ik kan niet verwachten dat mijn man constant bij me is om alles te vertalen. Nee, dat is geen optie. De taal is een barrière voor mij… het voelt beangstigend, ik weet niet wat ze allemaal gaan doen. Ik moet terug naar Nederland met mijn kinderen. Ze kunnen niet hier blijven, want Fabian kan niet weg in verband met zijn werkzaamheden.
Na 7 maanden terug in Nederland
De schijf zit er nog steeds. Hij lijkt zelfs groter dan een paar maanden geleden. Ik ben al geholpen door zes verschillende artsen in drie verschillende ziekenhuizen. Ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Het enige wat ze hebben gedaan is foto’s maken en voelen met als resultaat: ‘’Mevrouw, maakt u zich geen zorgen. U heeft mastopathie, goedaardige klachten aan uw borst.’’ Alle zes de artsen zijn van universitair niveau, dus dan zal het wel goed zijn. Zie je wel, er is helemaal niks aan de hand. Toch voelt het niet goed, ik begrijp er niks van. Ze moeten toch iets gezien hebben…
Arts nummer 7
Ik ga verder op onderzoek uit en kom terecht bij het ‘t Lange Land Ziekenhuis in Zoetermeer. Ze staan goed aangeschreven omtrent borstkanker en de zorg schijnt uitstekend te zijn.
Dr. Jas is arts nummer 7. Een vlotte oudere man, jong van geest en scheidsrechter bij een voetbalclub in Zoetermeer. Deze man kijkt me doordringend aan en ziet dat er iets niet klopt. ‘’Je bent een jonge vrouw, ik wil er toch voor de zekerheid in laten prikken.’’ Misschien krijg ik wel de diagnose borstkanker. Iets in mij zegt dit. Ik ben hier alleen met mijn kinderen, mijn man zit nog in Spanje. Als ik gelijk heb, moet ik dit dan écht alleen aanhoren?
Nadat er in mijn borst is geprikt sta ik weer buiten. Waarom kijkt die man verderop toch zo naar me? Hij weet vast iets. Hij heeft tenslotte dat flesje met vloeistof in zijn handen en gaat nu richting het laboratorium. En… die vloeistof komt uit mijn borst.
juli 2009, de dag van de uitslag
‘’Mevrouw Tims, loopt u met mij mee?’’ vraagt Dr. Jas. Vol spanning en een gevoel van angst loop ik mee naar zijn spreekkamer. ‘’Ga maar even zitten mevrouw Tims.’’ Z’n assistente kijkt me bezorgd aan. Dit is niet oké! ‘’Je hebt borstkanker mevrouw Tims.’’ Over mijn hele lichaam voel ik een koude, ijzeren koker gaan. Amy… ze is pas 8 maanden oud, waarom? Ik ben bang. ‘’Je hebt de ergste vorm van borstkanker met uitzaaiingen naar je lymfeklieren’’ zegt Dr. Jas. ‘’En nu Dr. Jas, ga ik nu dood?’’ vraag ik. ‘’We springen op de trein mevrouw Tims en we zien wel waar die stopt. We gaan er alles aan doen om je beter te maken. Ik ga meteen een behandelplan bespreken met mijn team.’’ Oké, dat zijn allemaal professoren vanuit verschillende universiteiten, zij kunnen het beste behandelplan voor mij bepalen.
Ik voel hoop. Binnen een minuut heb ik m’n mindset omgezet in de survial-modus. Ik heb al zoveel meegemaakt in mijn leven, kom maar. Mij sla je niet zomaar uit het veld. Als ik zo moet eindigen, dan is dat zo. Ik moet er het beste van maken. Hoe schrikbarend het ook is, ik kan niet anders.
Uit het ziekenhuis en aangekomen op de parkeerplaats
En nu? Natuurlijk, mijn man bellen. Hij zit tenslotte in volle spanning te wachten op een telefoontje. Terwijl ik in m’n auto zit op de parkeerplaats, pak ik vol spanning m’n telefoon. Hij gaat over… ik ben zenuwachtig, wat zal zijn reactie zijn? Waar is hij nu eigenlijk? Als hij aan het autorijden is, moet hij eerst ergens zien te parkeren voordat hij een ongeluk maakt. ‘’Schat, ik kom net uit het ziekenhuis. Waar ben je?’’ vraag ik. ‘’Ik ben aan het autorijden.’’ Zie je, ik wist het wel. ‘’Kun je even ergens langs de kant gaan staan?’’ Zijn stem trilt, hij klinkt angstig. ‘’Fabian, ze hebben de uitslag… ik heb borstkanker.’’ Het valt stil, twee minuten lang. Alsof de lijn dood is.
Fabian handelt de laatste dingen af op zijn werk, dingen waar hij niet onderuit komt, en stapt op het vliegtuig terug naar Nederland. Hij regelt Amy’s opvang, haalt de kinderen van school en houdt het gezin draaiende. Wat hou ik ongelooflijk veel van hem, dankbaar voel ik me. Het enige wat ik nu doe is me ziek voelen.
De chemokuren
Het is de chemo. De chemokuren maken mij beroerd. Het duurt uren voordat de chemo in mijn lichaam zit. Het is zwaar, maar gelukkig heb ik steun aan de mensen die ook behandeld worden voor kanker. In het ziekenhuis lig ik met een vrouw, waarvoor ze niks meer kunnen betekenen. Ze is opgegeven, maar ze blijft lachen. Wat moet je anders, wachten totdat je gaat? Nee. Met humor probeert ze nog alles uit haar dagen te halen. Sterk, héél sterk. En dat is precies wat ik ook ben. Mijn gevoel zegt dat dit niet mijn einde is. Niet voor niks heb ik Amy op de aarde gezet.
‘’De chemo zie ik als mijn vriend’’
Het is tijd voor de volgende chemo, daar gaan we weer. Muziek is mijn soulhealer… vandaag luister ik naar ‘’Rood’’ van Marco Borsato. Mijn chemo is ook rood. Laat maar binnenkomen, de rode chemo zie ik als mijn vriend. Ja, maak mijn lichaam maar schoon van kanker!
De dag na de borstamputatie
Ik ben wakker en voel me slaperig. Waar ben ik? Ik kijk rechts naar beneden richting mijn borst en ik zie niks. Plat. Geeneens een klein bobbeltje, het is plat. Wie ligt hier in bed? Ik ken haar niet. Waar is die ijdele vrouw gebleven met haar mooie make-up en gemodelleerd haar? Dit is Charlotte niet, ik voel me incompleet in vrouw-zijn. Als ik hieruit ben, gaat er weer een borst op. Dit blijft niet zo. Nee, écht niet!
De dag dat mijn haar eraf gaat
Mijn hoofdhuid doet zeer. Alsof ik de hele dag een staart heb gedragen en mijn haar aan het eind van de dag losmaak. Zo voelt het. Nergens vind ik plukken haar, ik voel alleen pijn. Ja, dit is het moment. Mijn haar moet er nu toch echt af. Met een schaar knip ik een schuine boblijn. Nou Charlotte, het staat je eigenlijk best goed. Mijn strakke kaaklijn komt nu mooi naar voren. Verder durf ik niet te gaan. Fabian krijgt de eer mijn haar eraf te scheren. ”Die boblijn staat je inderdaad goed, maar als je wilt kan ik ook een ander model knippen. Zeg het maar…” zegt Fabian. Schaterend van het lachen scheert hij alles eraf. Hij houdt zich groot, ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft. Maar hij doet het met liefde omdat hij al zó lang van me houdt.
Dag in dag uit draag ik Afrikaanse doeken om mijn hoofd en ’s avonds slaap ik met een muts. Ik schaam me, ondanks ik hier zelf niks aan kan doen. Machteloos voel ik me. Toch slaap ik liever met een muts op mijn kale kop dan dat ik als een onbekende versie van mezelf naast mijn man in bed lig.
Een pruik
Inmiddels heb ik een prachtige pruik gekocht. Een blonde pruik met highlights, zoals mijn echte haar. Dylan zit op voetbal. Ja, alles gaat gewoon door. ‘’Mama, ik heb voetbalschoenen nodig’’ zegt hij. Waar we normaal gesproken z’n voetbalschoenen kopen, staat veel wind. Als je daar de hoek omloopt, waai je uit je panty. ‘’Nou, lieve jongen, ik kan niet mee. Dan moeten we straks achter mijn pruik aanrennen.’’ We liggen dubbel van het lachen. ‘’Tuurlijk gaan we voetbalschoenen kopen, lieverd.’’ Die droge humor kan ik er maar beter inhouden, anders komen we er niet. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Cliché, maar waar.
Hoe gaat het nu met Charlotte?
In 2015 ben ik gescheiden van mijn man. Niet door de borstkanker, maar ik voelde me ongelukkig en dat speelde al langer, ondanks onze sterke relatie. Het was op dat moment beter om alleen met mijn kinderen verder te gaan. Ik voel me veel gelukkiger en ik heb meer rust. Fabian en ik deelden dezelfde humor en dat was ontzettend fijn. We hebben nog steeds een hele goede band en hij staat altijd voor ons klaar. Amy is inmiddels 10 jaar oud… en alle vier mijn kinderen doen het fantastisch.
In 2018 ben ik schoon verklaard, ik voel me sterker dan ooit te voren. Afgelopen zomer heb ik samen met mijn kinderen vakantie gevierd in Mallorca, heerlijk! De vrijheid die je met elkaar hebt en de liefde die je deelt, onbetaalbaar. Het leven en vrijheid is mij ook erg waardevol. Op mijn linkerarm, de arm waar de naalden ingingen tijdens de chemokuren, heb ik tijdens onze vakantie een pijl en een veer laten tatoeëren met een achterliggende gedachte. De pijl schiet als het ware nieuw leven naar buiten en de veer staat voor vrijheid…
Tot slot: Charlotte’s krachtige woorden
Iedereen heeft iemand waarvan die houdt, vergeet dat niet en hou je daaraan vast. Je hoeft het niet alleen te doen, zij zullen je steunen. Blijf in jezelf geloven. Laat je niet neerhalen door je ziekte, want kanker betekent niet dat je dood gaat. Je verhaal is unwritten. Tevens is het liedje ‘’Unwritten’’ van Natasha Bedingfield een van mijn favo’s. Je weet niet wanneer het stopt en daarom ga ik dit jaar precies dat woord op mijn arm laten tatoeëren.
