Mirjam: ‘Het is altijd mijn droom geweest om pleegmoeder te worden. Mijn moeder is opgegroeid in een liefdevol pleeggezin en als kind had ik een pleegbroertje. Op mijn achttiende zag ik de prachtige film La vie devant soi, over een pleegjongetje dat opgroeit bij een hoerenmadam. Dat versterkte mijn wens. Natuurlijk is het een grote beslissing geweest om geen eigen kinderen te krijgen. Dat mijn man Job tegen het definitieve van eigen kinderen aan hikte, heeft ook meegespeeld. Maar ik heb er nooit spijt van gekregen – ik heb een hechte band met de meiden en ze voelen als eigen kinderen, al zal het altijd anders zijn als je een bloedband hebt.’ Aanvankelijk meldden Mirjam en haar man zich aan als crisispleeggezin. Na drie tot zes maanden zouden de kinderen weer vertrekken, als er een geschikt definitief pleeggezin voor hen was gevonden. Mirjam: ‘Je krijgt dan kinderen binnen die acuut hulp nodig hebben. Als je een telefoontje krijgt kan er een uur later een kind op de stoep staan. Zo zijn de meisjes ook bij ons gekomen. Op zo’n moment weet je weinig van een kind. Niet waar ze hebben gewoond, wat de band is met hun eigen ouders, wat ze hebben meegemaakt.’ Uiteindelijk zijn ze alle drie gebleven. ‘Het is nooit uitgesproken dat ze hier per- manent zouden blijven, maar bij alle drie de meisjes lukte het niet om een permanent pleeggezin te vinden – er is een enorm tekort. Dus bleven ze hier. Het mooie is dat Job uiteindelijk helemaal is omgegaan. Durfde hij aanvankelijk de verantwoordelijkheid voor kinderen niet aan, voor de meisjes was hij als een echte vader. En hij is nog steeds heel zorgend. Toen de eerste kwam, gaf ik Job de woon- kamer als werkkamer. Hij werkt thuis als filosoof en onderzoeker, en ik was bang dat de kinderen hem te veel zouden storen. We woonden toen nog in een klein huisje in de Amsterdamse Jordaan en ik had bedacht dat de woonkeuken het domein van mij en de kinderen zou zijn. Maar eigenlijk scharrelden de kinderen altijd om hem heen in de woonkamer. Het bleek allemaal prima te gaan.’