fbpx

Schrijfster Mirjam Oldenhave: ‘‘Het is altijd mijn droom geweest om pleegmoeder te worden’

Mirjam Oldenhave schreef meer dan veertig boeken. Haar bekende serie over Mees Kees werd ook verfilmd. Onlangs verscheen bij uitgeverij Ambo Anthos het boek dat ze schreef over pleegmoeder zijn: Weet ik veel. Belevenissen van een pleegmoeder. Ze is moeder van drie pleegkinderen en woont met haar man Job op het Amsterdamse Prinseneiland. Als schrijfster van de populaire Mees Kees-boeken liet Mirjam Oldenhave (58) zich vaak inspireren door de drie pleegkinderen die bij haar opgroeiden. De meisjes zijn inmiddels volwassen, maar nog steeds onder haar vleugels. ‘Mooi dat ze alle drie bij me zijn gebleven.’

‘Een paar weken geleden vierden we samen een verjaardag bij ons thuis. Mijn man Job en ik, de drie meisjes, aanhang, onze drie kleinkinderen, vrienden. Ik zag het donkere dochtertje van een van de meisjes op schoot bij Job zitten en dacht: het is toch ook wel een bijzondere potpourri. Een beetje een ongeregeld zootje, maar heel gezellig. Tijdens zo’n verjaardag koken we de hele middag, vaak gerechten uit allerlei culturen, en lachen we veel. Het zijn momenten die me ontroeren. We hebben het toch maar mooi samen gered, denk ik dan, en zijn echt een familie samen.’

Droom

Drie pleegkinderen groeiden er op bij schrijfster Mirjam Oldenhave. Twee zusjes die op hun vierde en zesde bij haar kwamen wonen, en Esi, het meisje dat op haar vierde bij Mirjam kwam en over wie ze net het boek ‘Weet ik veel’ schreef. De echte namen van de meiden wil ze liever niet in het verhaal, net zomin als de landen waar ze vandaan komen – als pleegkinderen hebben ze ook een eigen familie waar ze nog contact mee hebben en Mirjam wil hun privacy waarborgen. De meiden zijn inmiddels allemaal begin twintig, maar nog steeds onder Mirjams vleugels. Soms wonen ze ook nog een periode bij haar.

Mirjam: ‘Het is altijd mijn droom geweest om pleegmoeder te worden. Mijn moeder is opgegroeid in een liefdevol pleeggezin en als kind had ik een pleegbroertje. Op mijn achttiende zag ik de prachtige film La vie devant soi, over een pleegjongetje dat opgroeit bij een hoerenmadam. Dat versterkte mijn wens. Natuurlijk is het een grote beslissing geweest om geen eigen kinderen te krijgen. Dat mijn man Job tegen het definitieve van eigen kinderen aan hikte, heeft ook meegespeeld. Maar ik heb er nooit spijt van gekregen – ik heb een hechte band met de meiden en ze voelen als eigen kinderen, al zal het altijd anders zijn als je een bloedband hebt.’ Aanvankelijk meldden Mirjam en haar man zich aan als crisispleeggezin. Na drie tot zes maanden zouden de kinderen weer vertrekken, als er een geschikt definitief pleeggezin voor hen was gevonden. Mirjam: ‘Je krijgt dan kinderen binnen die acuut hulp nodig hebben. Als je een telefoontje krijgt kan er een uur later een kind op de stoep staan. Zo zijn de meisjes ook bij ons gekomen. Op zo’n moment weet je weinig van een kind. Niet waar ze hebben gewoond, wat de band is met hun eigen ouders, wat ze hebben meegemaakt.’ Uiteindelijk zijn ze alle drie gebleven. ‘Het is nooit uitgesproken dat ze hier per- manent zouden blijven, maar bij alle drie de meisjes lukte het niet om een permanent pleeggezin te vinden – er is een enorm tekort. Dus bleven ze hier. Het mooie is dat Job uiteindelijk helemaal is omgegaan. Durfde hij aanvankelijk de verantwoordelijkheid voor kinderen niet aan, voor de meisjes was hij als een echte vader. En hij is nog steeds heel zorgend. Toen de eerste kwam, gaf ik Job de woon- kamer als werkkamer. Hij werkt thuis als filosoof en onderzoeker, en ik was bang dat de kinderen hem te veel zouden storen. We woonden toen nog in een klein huisje in de Amsterdamse Jordaan en ik had bedacht dat de woonkeuken het domein van mij en de kinderen zou zijn. Maar eigenlijk scharrelden de kinderen altijd om hem heen in de woonkamer. Het bleek allemaal prima te gaan.’

Verkreukeld kind

‘Over pleegkinderen hoor je niet altijd positieve verhalen. Maar ik zou het zo weer doen. Of ik het anderen zou aanraden? Dat vind ik een lastige. Ik zou ja moeten zeggen omdat zo veel kinderen een plek nodig hebben, maar je moet wel zin hebben in een verkreukeld kind. Het gaat ook geregeld mis. Vaak hebben kinderen al erg pijnlijke dingen meegemaakt en je moet niet verwachten dat ze je zullen bedanken. Ik realiseer me dat Job en ik enorme mazzel hebben gehad. De kinderen hadden geen zwaar trauma toen ze bij ons kwamen. Kinderen kunnen agressief worden door wat ze hebben meegemaakt, of moeite hebben met liefde, maar de basis was bij deze meisjes oké. Hun eigen ouders konden niet voor ze zorgen, maar er was wel een band. Voor een kind is dat zó ontzettend belangrijk, dat ze het gevoel hebben dat hun ouders wel hun best voor hen hebben gedaan. Als pleegmoeder benadrukte ik dat ook altijd en ik zou bijvoorbeeld nooit slecht praten over de eigen ouders. Het gebeurde soms ook dat de meisjes weer een periode thuis woonden. Gelukkig had ik altijd wel goed contact met de ouders, want natuurlijk maakte ik me dan zorgen. Zou het wel goed gaan? Soms vond ik dat moeilijk. Als pleegmoeder is het een voortdurend laveren tussen je eigen behoefte en dat van de kinderen en hun biologische ouders. Het gevaar dat ze teruggaan, ligt altijd op de loer. Daar moet je jezelf tegen indekken.’

Worsteling

Meer dan veertig kinderboeken schreef Mirjam, waarvan de Mees Kees-serie de bekendste is. De karakters van de boeken zijn geïnspireerd op haar eigen pleegkinderen. Haar geestige en enthousiaste pleegdochter Esi stond model voor het meisje Jackie in haar boeken, terwijl een andere dochter haar inspireerde voor de meer verlegen typetjes uit de serie. ‘Als ze iets grappigs zeiden, schreef ik het altijd op. Zo zijn veel van hun opmerkingen in mijn boeken terechtgekomen.’

Inmiddels is ze al oma van drie kleinkin- deren. ‘Samen gaan we naar de speeltuin, winkelen. De meisjes hebben een ander leven dan de kinderen van mijn vriendin- nen, maar juist doordat ze zo’n slechte start hebben gehad, ben ik heel trots op ze. Je kunt het vergelijken met puppy’s: als jonge hondjes iets slechts meemaken, blijft dat ook een heel leven bij ze. Het leven blijft voor mijn meiden toch meer een worsteling. Als het ze lukt om hun eigen huisje in te richten, vind ik dat geweldig. Elke dag bellen ze me. Mir, hoe maak ik dressing? Mir, ik heb weeën. Ik vind het heel mooi dat ze alle drie bij me zijn gebleven.’

Dit artikel stond in WENDY 27.

TEKST: ROSA KOELEMEIJER, FOTOGRAFIE: KIKI REIJNERS

Interview met Ricky Koole over hoe een kleuter naar de wereld kijkt

Een kleuter zegt soms de meest bijzondere dingen en stelt vragen waar wij, volwassenen, helemaal nooit meer bij stil staan. Ricky Koole heeft de meest opvallende, grappige en ontroerende uitspraken van haar zoon verzameld. Uit alle vragen en opmerkingen heeft Ricky een selectie gemaakt. Deze zijn samengevoegd tot een boek: ‘Toen ik de wereld nog niet kende’. Zelf noemt ze het een ‘bijzonder’ boek: ‘Het is heel persoonlijk, want de uitspraken van mijn eigen zoon staan erin en ook nog eens mijn eigen illustraties.’

Hoe kwam je op dit idee?

‘Kleuters zeggen soms heel bijzondere dingen. Bijna filosofisch. Ze zitten met zo veel vragen waar wij eigenlijk niet eens meer bij stilstaan. Mijn zoon vroeg mij bijvoorbeeld een keer: “Waarom is het eigenlijk half vier?” Ja, geen idee eigenlijk. Dat is zo afgesproken. Af en toe plaatste ik zo’n uitspraak op Facebook. Mijn vrienden vonden dat zo leuk om te lezen. Zij moedigden mij aan om er iets mee te doen. Ik ben alles op gaan schrijven en heb de pareltjes eruit gepikt.’

kleuter

Hoe ziet dit boek eruit?

‘Op iedere bladzijde heb ik een aantal uitspraken geplaatst. Op de pagina ernaast is mijn eigen illustratie te zien die te maken heeft met een van de thema’s van de uitspraken. Ik heb er juist voor gekozen om verschillende uitspraken bij elkaar te zetten. Een vraag over de dood kan bijvoorbeeld gevolgd worden door een grappige uitspraak waar je van moet grinniken. Het boek is echt opgebouwd aan de hand van uitspraken per leeftijd. Het begint met alleen maar uitspraken van mijn zoon toen hij vier jaar oud was. Aan het einde van het boek is hij zes jaar. Je merkt ook echt aan zijn uitspraken dat hij ouder is geworden. De vragen of opmerkingen worden logischer. Het mooie, onlogische gaat eraf.’

Wat viel jou op aan zijn uitspraken?

‘Het viel me op dat hij heel veel vragen over de dood had. Dat had ik als kind ook altijd. Zo zei hij toen hij vier was bijvoorbeeld dat hij niet ouder wilde worden dan 12 jaar, omdat oude mensen doodgaan. Toch zei hij ook heel veel schattige dingen waarvan je echt smelt. Hij zei bijvoorbeeld ook een keer: “Je bent mijn lievelingskleur. Je haar, je hoofd, alles is mijn lievelingskleur.” Zo lief! Bijna poëtisch.’

Van welke uitspraak moest hardop lachen?

‘Hij vroeg of ik met hem wilde spelen, maar daar had ik even geen zin in. Toen zei hij: “Mama, als je geen zin hebt om te spelen, dan speel je toch gewoon een rots.”Dat vind ik grappig. Andere voorbeelden van leuke zinnen die hij gezegd heeft: “Als je gaat trouwen, krijg je dan ook een rijbewijs?”, “Waarom is poep altijd vers maar stinkt het toch?” en “Ik heb gedroomd dat ik niet kon slapen.”

Wat maakt dit boek zo speciaal?

‘Eigenlijk gaat het niet per se over de uitspraken van mijn zoon, hoewel het boek daar natuurlijk uit bestaat. Maar het draait niet echt om mijn zoon. Het is niet een heel bijzonder kind. Het is gewoon een kleuter. Het is zo speciaal hoe kleuters naar de wereld kijken, wat voor vragen hen bezig houdt en wat zij zien in bepaalde thema’s. Zodra hij weer een mooie of grappige uitspraak had, schreef ik dit in een notitieboekje op. Dit heb ik drie jaar lang heel serieus bijgehouden. Dat zijn leuke herinneringen voor later. Ik denk dat veel meer ouders zulke herinneringen zouden willen. Het boek heeft daarom ook nog een aantal notitiepagina’s om achterin dingen op te kunnen schrijven. Naast het opschrijven van deze uitspraken, ben ik schilderijen gaan maken. Dat maakt het ook speciaal. Schilderen was altijd een hobby voor mezelf en nu verschijnt het in een boek. Dat is heel spannend en eng. Ik heb aan dit boek 3 jaar gewerkt en persoonlijker kan het bijna niet zijn…’

Wat wil je met dit boek teweeg brengen?

‘Het boek is geschreven voor volwassenen. Ik hoop dat de mensen die het lezen ontroerd raken, maar tegelijkertijd ook weer moeten grinniken. Daarom heb ik zijn opmerkingen juist zo laten afwisselen met elkaar. Het is geen boek dat alleen maar over de dood of over liefde gaat. Van de ene opmerking raak je ontroerd of wordt je aan het denken gezet en om de volgende opmerking moet je weer heel erg lachen.’

Het boek ligt vanaf vandaag in de winkels. Je kunt het boek ook hier bestellen!

Recept: zwangerproof tiramisu en maak kans op het boek Oh Baby! van Denise Kortlever

Hoera! Een klein wondermensje is onderweg. Een bol buikje, kleine handjes- en voetjes, wat een geluk! Tijdens je reis in je zwangerschap kun je natuurlijk ook weleens last hebben van misselijkheid. Hoe kun je nou gevarieerd, makkelijk, gezond en vooral waanzinnig lekker blijven eten? De culinaire bestsellerauteur en mama van een prachtige zoon deelde dit najaar de titel en cover van haar nieuwe book: ‘Oh Baby!’ En vandaag deelt zij een heerlijk zwangerproof recept met jou. Maar dit is nog niet alles… WENDY mag zelfs 3 boeken weggeven!

In Oh Baby! geen lijstjes met wat je allemaal niet mag

Maar juist heel veel verrukkelijke inspiratie om die negen maanden, én nog heel lang daarna, heerlijk door te komen. Van snelle maaltijdsalades die goed zijn voor jezelf en je baby tot lichte powermeals voor als je last hebt van misselijkheid en – heel fijn! – zwangerproof sushi, cocktails en filet américain. Ook voor je zwangere cravings heeft Denise recepten voor jou in petto. Wat dacht je van zalige eenpersoons triple chocolate cookies? Of  zwangerproof tiramisu? JUMMIE!

Zwangerproof tiramisu met een bijzonder ingrediënt

Denise: ‘Gewone tiramisu is tijdens je zwangerschap natuurlijk niet zo verstandig, want: rauwe eieren en alcohol. Dus ging ik aan de slag voor een volwaardige zwangerproof versie. Mijn twee favoriete recepten (eentje met slagroom en deze) werden blind geproefd en de uitslag was unaniem én verrassend. De versie met aquafaba won. Aquafaba? Jazeker, het vocht uit een blikje kikkererwten blijkt enorm te lijken op eiwit. Je kunt het prima stijfkloppen en er zelfs meringues en mayonaise van maken. En een zalige tiramisu dus, die niet onderdoet voor de traditionele variant.’

Dit heb je nodig voor 4 personen (of realistischer: 2 personen)

  • Vocht uit 1 blikje kikkererwten (à 200 gram). Circa 8 eetlepels
  • Mascarpone – 250 gram
  • Lange vingers – 20
  • Sterke koffie – 100 milliliter (of espresso, afgekoeld)
  • Eventueel alcoholvrije koffiesiroop met hazelnootsmaak – 3 eetlepels
  • Cacaopoeder om te bestuiven
  • Extra: handmixer, zeefje en 4 glazen

Tip: Italiaanse lange vingers (savoiardi) uit delicatessenwinkels zijn het lekkerst, maar de goedkoopste supermarktvariant volstaat ook prima.

Zo maak je het

  1. Klop het kikkererwtenvocht in een vetvrije kom tot pieken. Dat gaat het makkelijkst met een handmixer en duurt een paar minuten.
  2. Voeg dan de suiker toe en mix nog even tot de suiker is opgelost.
  3. Klop de mascarpone in een andere kom goed los met de mixer en meng er de helft van het kikkererwtenschuim door met een lepel.
  4. Schep er dan snel de rest van het schuim door, om de luchtigheid te behouden.
  5. Meng de koffie eventueel met de siroop. Doop 10 lange vingers een voor een in de koffie en leg ze in één laag in de glazen.
  6. Verdeel er de helft van het mascarponemengsel over.
  7. Herhaal met de rest van de lange vingers, koffie en mascarpone.
  8. Laat de tiramisu liefst 2 uur opstijven in de koelkast. Bestuif vlak voor het serveren met een laagje cacaopoeder.

Tip: je kunt de tiramisu natuurlijk ook in één grote schaal maken.

tiramisu

Zo maak jij kans op Oh Baby!

Groeit er een klein wondertje in jou? Of misschien heb je een zwangere vriendin, zus, buurvrouw, collega of nicht? Stuur dan een mail naar winactie@wendymultimedia.nl en laat ons weten waarom jij heel veel verrukkelijke inspiratie kunt gebruiken! Wees er snel bij want je kunt meedoen tot donderdag 4 oktober.

 

 

 

 

 

 

Help me! Marianne Power over het jaar waarin ze leefde volgens 12 zelfhulpboeken

Wat bedoelen we nou eigenlijk met geluk? Wat begint als een grappig experiment wordt een ontroerend avontuur waarin auteur Marianne Power opzoek gaat naar de kracht van NU. Wendy had een openhartig gesprek over een inspirerend waargebeurd verhaal met veel Britse humor dat je hardop laat lachen, maar je ook aan het denken zet.

De kracht van dit boek zit hem in de humor

Er kwam een moment waarop je besloot 12 zelfhulpboeken te lezen. Waarom juist op dit moment?

‘Voor mijn gevoel ging alles in mijn leven fout en daar moest iets aan veranderen. In mijn twintiger jaren las ik al zelfhulpboeken. Gek genoeg volgde ik de adviezen dat de boeken mij opdroegen nooit op, terwijl ik dat juist wel moest doen. Ik moest stoppen met mezelf constant zorgen te maken en beginnen met leven! Tevergeefs bleef ik hangen in die negatieve spiraal. Mijn vrienden zeiden: ‘Marianne, al die zelfhulpboeken werken niet.’ Maar ik wist dat het degelijk iets goeds zou opleveren. Als ik maar zou doen wat van mij gevraagd werd.

De doorslaggevende dag was de dag dat ik een hele slechte kater had. Ik lag op de bank naar een aflevering van de Kardashians te kijken en besloot daarna een zelfhulpboek te lezen. Ik sloeg het boek open, las de eerste zin en toen dacht ik: ‘Ja, dit zou mijn leven kunnen veranderen.’ 12 maanden lang besloot ik te leven volgens steeds een ander zelfhulpboek, die op dat moment de verschillende fases van mijn leven weerspiegelde.’

[green_note title=”Wie is Marianne?” text=”Marianne Power (40) is een Engelse journalist van Ierse afkomst. Ze woont in Londen en schrijft voor onder andere Daily Mail, Telegraph, The Irish Independent, Red, Grazia en Vogue. Help me! is haar debuut, dat in meer dan twintig landen in de winkels ligt en waarvan de filmrechten zijn verkocht” ]

‘The way I make myself do things is to write about it’

‘Ik ben een schrijver, zet mijn gedachten voortdurend op papier dus ik startte met een blog. Ik bracht mijn verhaal naar de buitenwereld zodat ik iedereen op de hoogte kon houden over mijn reis met de 12 zelfhulpboeken. Aan het eind van het jaar dacht ik een perfect persoon te zijn. Dat geloofde ik echt… ik zou rijk worden, iedere ochtend lachend opstaan en mediteren, maar dat gebeurde niet. Ik had hele onrealistische verwachtingen. Je hebt altijd ups en downs, dat is normaal.’

Kun je daar een voorbeeld van geven?

‘In magazines en op social media zie je altijd het perfecte plaatje. Daar geloofde ik in. Anderen mensen waren succesvoller dan ik terwijl ik alles goed voor elkaar had, maar dat zag ik niet. Ik geloofde niet in mezelf. In de loop van het jaar realiseerde ik me dat ook ik er mag zijn. Niemand is beter dan een ander.’

Je schreef over falen en afwijzing, daar was je erg bang voor. Weet je waar dat vandaan kwam?

‘Toen ik 8 jaar oud was werd  ik afgewezen door meisjes toen ik vroeg of ik mee mocht spelen. Ik barstte in tranen uit. Als volwassenen had ik daar nooit meer over nagedacht. Het zou kunnen dat deze kleine gebeurtenissen te maken hebben met mijn angst voor afwijzing. Ik wilde geaccepteerd worden. Dat willen we allemaal. Als dat niet gebeurt, voel je je leeg en dat voelt verschrikkelijk.

Tijdens de eerste dag van mijn afstotingstherapie kwam ik erachter dat dit in mijn onderbewustzijn gebeurde. De bedoeling van zo’n therapie is om ongevoelig te worden voor afwijzing en gewend te raken aan dit gevoel. Pas dan kun je je dromen najagen. Je hoeft jezelf helemaal niet te bewijzen. Je kunt jezelf wel blijven uitdagen, maar accepteer jezelf zoals je bent. De goede en minder goede eigenschappen.’

Welk van de twaalf boeken heeft jouw leven verandert?

‘The Power of Now van Eckhart Tolle. Eckhart komt uit Duitsland en hij beschrijft dat het stemmetje in je hoofd alles en iedereen contstant bekritiseerd. Stel je maar eens voor dat je iemand op straat ziet lopen die in zichzelf praat. Je hebt gelijk een oordel en denkt misschien wel dat die persoon boos is. Eigenlijk praat je het jezelf aan. Die stem in je hoofd geeft alleen maar kritiek, zoals: ‘Waarom heb ik zoiets stoms gezegd?’ Of ‘Wat als ik word ontslagen in de toekomst?’ Het enige dat telt is het moment waarin je je nu begeeft. Op dit moment zijn we bijvoorbeeld in een prachtig gebouw in het hart van Amsterdam en hebben we een leuk gesprek. Eckhart zegt dus dat je je steeds weer moet afvragen: heb ik op dit moment een probleem?

Dit is dus een vraag die ik mezelf nog steeds regelmatig stel. Eigenlijk zou je je ogen moeten sluiten waarbij je je concentreert op de energie die je voelt in je lichaam. Het gaat erom dat je rustig wordt, dat je geniet van het leven en vooral van het moment waarin je nu leeft. Focus je niet op die rare stemmetjes of kopzorgen.’

Als je jezelf wel in een situatie begeeft waarin zich een probleem voordoet, wat doe je dan?

‘Eigenlijk wanneer er iets vervelends gebeurt zijn we geweldig want je handelt ernaar. Je vraagt jezelf af: ‘Ik heb een probleem, wat nu?’ Nu verzinnen we geen no-nonsense verhalen in tegenstelling tot dat vervelende stemmetje. Nu ga je werkelijk door een moeilijke tijd en het bijzondere hieraan is: de manier waarop je dan actie onderneemt, doet je verstelt staan. Je hebt vertrouwen in je eigen kunnen, dat is zo verrassend!’

Waarom wilde je je verhaal delen de rest van de wereld?

‘Gedeeltelijk, omdat ik me één begon te voelen met mijn gevoelens door het lezen van zelfhulpboeken. Met mijn vrienden sprak niet snel over bijvoorbeeld mijn faalangst. Voor mij was het geruststellend om te lezen hoe het is om mens te zijn, en dat het mensenleven soms ook lasting kan zijn. Ik wilde hier eerlijk over zijn.

Toen ik blogde over het uitproberen van al die zelfhulpadviezen, was ik veel eerlijker dan ik had verwacht. Eigenlijk wist ik niet eens wat er precies aan de hand was toen ik aan het project begon. Ik stelde mezelf open en bloot naar de buitenwereld. Toch maakte ik me druk over wat andere mensen van mijn blog vonden, zoals: ‘Waar is ze nou allemaal mee bezig?’ Maar dat was helemaal niet het geval. Ik kreeg zelfs e-mails van mensen die op papier erg succesvol waren. Zij zagen veel herkenning in hoe ik me over bepaalde dingen voelde. Dat vond ik zo bijzonder. Van buitenaf zien we er allemaal anders uit, maar van binnen zijn we eigenlijk hetzelfde. We zijn allemaal wel eens bang. Dus de reacties die ik kreeg op mijn blog, gaven de doorslag om een boek te schrijven.’

Wat is jouw intentie met het boek?

‘Mijn intentie is om mijn verhaal te delen waarin mensen zich ook in kunnen vinden. We leven in een tijd waarin niemand zichzelf goed genoeg voelt, of succesvol genoeg, of rijk genoeg, of slime genoeg, of mooi genoeg. We willen steeds maar meer en meer. En wanneer we ons zo voelen, proberen we perfect te zijn. Als je de perfecte looks hebt en succesvol bent denken we onszelf beter te voelen, maar zo werkt het niet. Het enige dat helpt is om eerlijk te zijn over je angsten en gevoelens. Niet alleen tegen jezelf, maar ook tegen elkaar. We hoeven het niet alleen te doen, we kunnen elkaar helpen. Het lucht juist op om over bepaalde onderwerpen te praten. Niemand kan je problemen oplossen. Het is het idee dat er iemand naar je luistert en dat is fijn.

Dit was dan ook een erg belangrijk deel van mijn avontuur. Ik haalde veel positiviteit uit de boeken, maar ook uit gesprekken met bekende mensen en zelfs met vreemden. Alles waar ik mee bezig was, was zo intens, omdat ik nooit sprak over alles waar ik bang voor was. Door mijn boek hoop ik dus dat mensen met elkaar gaan praten en niet bang zijn om hun gevoel uit te spreken.’

In welk opzicht heb je jezelf meer ontwikkeld als persoon?

‘Ik ken mezelf nu veel beter dan voorheen. Toen kende ik mezelf eigenlijk helemaal niet. Mijn leven bestond uit werken, winkelen en drinken. In de Engelse cultuur is socializen met een drankje erbij heel normaal. In mijn twintiger- en deritger jaren werkte ik als journalist en dat was soms best stressvol. Als ik dan een avond uit ging, dronk ik om mijn hoofd te legen en om mijn angst voor perfectie te verdringen. Om mezelf blijer en zelfverzekerder te voelen. Wanneer je drinkt ben je losser en spraakzamer en dat mag niet de reden zijn om meer alcohol te drinken. Op zo’n moment zijn je angsten de baas over jouw lichaam. Nu drink ik alleen, omdat ik er echt van kan genieten. Bijvoorbeeld tijdens een avondje uiteten, maar soms drink ik ook helemaal niet.

Ik ben werkelijk naar binnen gaan kijken en daar heb ik heel veel van geleerd. Nu streef ik niet meer naar perfectie, ik ben gelukkig met hoe ik ben. Het komt ook door mijn leeftijd. Toen ik twintig was moest ik mezelf bewijzen voor mijn gevoel. Ondertussen ben ik veertig en kijk ik echt naar wat ik wil. Wat maakt mij nou echt gelukkig? Mijn leven is voor een groot deel veranderd, maar ook ik maak me nog steeds wel eens zorgen. Pas nu realiseer ik me dat het menselijk is.’

Wat kun je anderen mensen meegeven voor hun zoektocht naar geluk?

‘Mijn moeder is een belangrijk karakter in mijn boek. Ze is vrij cynisch en ze leest eigenlijk nooit een zelfhulpboek. Ze gaat gewoon door met leven op haar eigen manier. Toen ik bezig was met dit project zei mijn moeder: ‘Niemand kan altijd blij en gelukkig zijn’, en ik denk dat ze gelijk heeft. We leggen onzelf zoveel druk op… we kunnen niet perfect zijn. Er zitten ook minder goede dagen tussen.

Ik denk dat je alles veel beter doet wanneer je jezelf complimentjes durft te geven. Probeer jezelf ook iets meer te ontspannen en pak je rust. Gevoelens veranderen, die blijven nooit voor altijd hetzelfde. Gelukkige en vervelende momenten gaan voorbij. Ga er iets relaxter mee om, ‘go with the flow.’ Het is cliché, maar waar! Geniet van jezelf en van anderen. Wees lief voor elkaar. Als je niet lief voor jezelf kunt zijn, ben je dat ook niet voor een ander. Energie straal je uit en wanneer je meer positiviteit uitstraalt, zul je meer success krijgen. Dat trekt aan!’

Tip: op Marianne’s blog kun je nog steeds haar avontuurlijke project lezen waarbij ze een heel jaar lang leefde volgens de regels van verschillende boeken!