eenzaam

Het (liefdes)leven van jongeren staat stil door corona, lees het verhaal van Naomi (20): 'Op een kamer van 6 vierkante meter kun je je heel eenzaam voelen'

Deze week bleek uit verschillende onderzoeken dat jongeren het extra zwaar hebben in deze coronacrisis. Ze missen sociale contacten en uit onderzoek van het Rutgers Kenniscentrum bleek dat jongeren veel minder dates en seks hebben, omdat ze door de lockdown geen nieuwe contacten meer opdoen. Online redacteur van Wendy Naomi (20) herkent zich hier helemaal in en vertelt hoe corona haar leven heeft stilgelegd.

Eigenlijk was ik altijd druk. Druk met vriendinnen, met mijn studie en met werk. Last van FOMO had ik nog net niet. Ik zou in april op reis gaan naar Suriname, om daar een documentaire te schieten. Maar helaas, net een maand ervoor ging Nederland in lockdown. Mijn grote droom zag ik in duigen vallen. Teams was het enige wat ik dag in en uit nog zag.

Eerste lockdown

Ondanks het coronavirus verliep mijn studie het eerste half jaar van de lockdown nog goed. Mijn positieve spirit voor mijn werk en mijn studie hield mij op de been. Al mijn sociale contacten waren zo goed als weg. Met mijn bijbaantje in de supermarkt was ik nog nooit zo blij. Ik had als één van de weinige nog sociale contacten. School, sport, kroegen, alle plekken waar je mensen tegenkomt waren allemaal weg. Urenlang zat ik op mijn telefoon. Eindeloos scrollen op Instagram tot mijn LinkedIn profiel weer helemaal up-to-date maken. Op een gegeven moment kwam ik ook bij Tinder uit. Maandenlang had ik niet op die app gekeken. Al die mensen die alleen maar opzoek waren naar seks. Mij niet gezien. Ik zocht naar die diepere connectie, maar nu geen ontmoetingsplek meer open was, moest ik wel. Ik wilde tenslotte de liefde vinden.

Online date

Op een gegeven moment had ik voor mijn gevoel een leuk iemand gevonden. Hij woonde wel aan de andere kant van Nederland en we zaten in een intelligente lockdown. Ik ben de moeilijkste niet, dus gingen we online daten. Een drankje en je telefoon zijn de enige dingen die je nodig hebt. Waardoor je toch kan kijken of de klik die je online hebt ook offline is. Die was er duidelijk niet. Bij een date kan je moeilijk weglopen, maar toevallig viel mijn telefoon uit. En dat kwam mij eigenlijk heel goed uit.

Nieuwe start

In de zomer verhuisde ik naar mijn nieuwe kamer in Den Haag. Nieuwe plek, nieuwe start, dacht ik. De coronagevallen waren inmiddels gedaald en het leek goed te gaan. De eerste twee maanden had ik de tijd van mijn leven. Museum in, wandelen naar het Binnenhof, genieten op een terrasje. Alles kon. Het enige probleem was nog dat ik niemand kende uit Den Haag, dus gaf ik Tinder nog een kans. Een Turkse jongen van twee straten verderop sprak mij wel aan. Fuck it, let's do it, dacht ik. Iets wat ik eerder nooit zou bedenken. Ik denk namelijk overal 100 keer over na voordat ik iets doe.

Na een dag praten zat ik in de zon bij een leuk tentje in de stad. Daar kwam hij aanlopen. Ik schrok nog net niet. Catfish alert. Hij was 1.50 en niet de jongen die ik op de foto zag. Het grootste gevaar van online daten… Ik maakte er het beste van, want zo ben ik dan ook wel weer. Dit was nog niet het ergste. Ik wist dat hij geen Nederlands sprak en dat het gesprek in het Engels ging verlopen. Dat dacht ik tenminste. Hij kon blijkbaar geen Engels, maar alleen Turks. Creatief oplossen Naomi, ging er door mijn hoofd. Met Google Translate heb ik hem vertelt dat dit niet ging werken. Ik gooide mijn hete thee naar achteren en liep met een verbrand gehemelte en een schaterlach van schaamte de tent uit. Lachend belde ik mijn vriendinnen op, met wat ik nu weer had meegemaakt. Maar dit nooit meer.

Eenzaamheid

Weken verstreken. De ene na de andere maatregel werd ons opgelegd tijdens de verschillende persconferenties. Dit zou het beste half jaar van mijn studie moeten worden. Daar zat ik dan, alleen, op mijn 6 vierkante meter studentenkamertje in Den Haag. Dit was het ergste gevoel wat ik in maanden had gevoeld, eenzaamheid. Wekelijks belde ik met vriendinnen, maar dat was niet hetzelfde. Naar mijn ouders ging ik ook steeds minder. Ik wilde niet diegene zijn die corona meebracht. Mijn stage bij Wendy was het enige wat mij bezighield en daar haalde ik dan ook al mijn energie uit. Anders lag ik maar een beetje in bed naar buiten te turen of begon ik weer doelloos te scrollen op mijn telefoon.

Deze week kwamen er verschillende onderzoeken naar buiten waaruit blijkt dat jongeren hard getroffen worden door de coronacrisis. We kunnen niet meer naar school, niet naar een feest, concert, niet uit eten, niks meer eigenlijk, behalve met 1 vriendin afspreken of een stuk wandelen. Uit onderzoek van Het Rutgers Kenniscentrum en SOA Aids Nederland bleek dat jongeren door het coronavirus minder dates en seks hebben. Zo is het aantal jongeren dat een eerste date heeft gehad gedaald van 51 procent naar 21 procent tijdens de tweede lockdown. Volgens het Rode Kruis gaat het op het gebied van eenzaamheid ook niet goed met jongeren. Uit hun onderzoek blijkt dat 60 procent van de jongeren tussen de 16 en 30 jaar zich af en toe eenzaam voelt. 23 procent ervaart dit regelmatig tot altijd. En dan is er nog het schrikbarende hoge aantal burn-outs bij jongeren: deze week kwam ook naar buiten dat 82 procent van de jongeren tegen een burn-out aanzit.

Lockdown nummero 2

Ik word niet vrolijk van die cijfers. Ik ben namelijk die cijfers. Met bijna geen live sociale contacten meer. De kans op een nieuwe liefde is er ook niet. Online daten is namelijk niet bepaald een oplossing. De tweede lockdown ervaar ik als nog zwaarder dan de eerste. Alles is dicht en ik besloot terug te gaan naar mijn ouders, omdat op mijn kamer in Den Haag de muren op mij afkwamen. Naar de redactie hoefde ik niet voor mijn stage, dus waarom daar nog in de buurt blijven wonen? Ik probeer vrolijk te blijven en gewoon door te gaan, maar het is triest dat corona mijn leuke studententijd doorkruist. Ik kan niet wachten tot iedereen is ingeënt en alles weer open kan. Mijn leven wil ik terug. Hopelijk brengt 2021 ons meer geluk.