Het zou zes weken duren om te herstellen van een hersenschudding, maar na twee jaar waren de pijnklachten zo erg dat Milou alleen nog maar kon liggen op de bank met een zonnebril op en oordoppen in. Ze werd volledig afgekeurd door het UWV en was ten einde raad. Geen enkele therapie of revalidatietraject hielp haar om van de klachten af te komen, totdat ze ontdekte dat onderbewuste stress en verdrongen emoties de oorzaak waren.
‘Door de pijn in mijn hoofd was ik heel afwezig als moeder. Op dat moment drong het niet tot mij door, want de kinderen, toen twee en vier jaar, waren voor mij een bron van uitputting. Ik voelde enkel mijn eigen frustratie. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik niet wist of mijn jongste zoontje al kon praten en met wie mijn oudste zoon in de klas zat. Mijn man heeft alles binnen het gezin draaiende gehouden. Tijdens het avondeten was ik fysiek aanwezig en ik ging weleens met de kinderen in bad, maar emotioneel was ik afwezig. Nadat ik ontdekte waar mijn hoofdpijn vandaan kwam, kwamen al die moedergevoelens mondjesmaat naar boven. Het besef dat ik er al die jaren niet voor mijn kinderen was geweest, was heel intens en pijnlijk. Ik had zo veel schuldgevoelens en had het graag goed willen doen als moeder. Ik wilde zo graag de schade inhalen. Maar zo werkt het niet, juist door ‘mijn best te doen’ werden mijn klachten weer getriggered.’
Hersenschudding
‘In 2017 ben ik gevallen met mijn fiets door een gat in de weg. Ik hield er een hersenschudding aan over, waardoor ik zes weken thuis moest herstellen. Op dat moment gingen er allerlei zorgen door mijn hoofd. Hoe moest dat met mijn kinderen? Kan ik dan helemaal niet meer werken? Ga ik wel herstellen? Ik wist niet hoe ik rust kon nemen. Ja, fysieke rust had ik wel. Ik wist dat ik op de bank moest liggen niksen, maar emotionele rust kon ik niet vinden. Het idee dat anderen mijn werk moesten overnemen, knaagde aan mij.
Na vijf weken rusten, besefte ik dat ik langer moest herstellen. Ik had zo veel hoofdpijn. Het putte me helemaal uit, waardoor ik nog steeds niks kon. Wanneer ik op de bank lag en de zon scheen, deed het zo veel pijn aan mijn hoofd. Alles werd me teveel; de kinderen die praatten, het geluid van legoblokjes en muziek op de achtergrond. De huisarts vertelde me dat er geen schade was aan mijn hersenen. Maar de pijn lag opgeslagen in mijn brein en mijn brein dacht dat het nog niet hersteld was. Ik kreeg de diagnose PCS (Post Commotioneel Syndroom) en de huisarts dacht ook aan Somatisch Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten (SOLK). Door die diagnoses maakte ik me nog meer zorgen over mijn werk en kinderen. Het advies was om op te bouwen met pijnstilling, zodat de pijnprikkels af zouden nemen. Ik kon het niet over mijn hart verdragen om nog langer afwezig te zijn, dus ging ik weer werken in het basisonderwijs en meer in het gezin doen.’
Uitputting
‘Helaas, de pijn werd alleen maar erger. Alles kostte mega veel energie. Ik ben van de ene therapie naar de ander gegaan, zoals ergotherapie en psychosomatische fysiotherapie. Iedere keer ging ik één stap vooruit en weer twee achteruit. Daarom ben ik een revalidatietraject ingegaan. Op een gegeven moment kon ik helemaal niks meer, dus ben ik weer gestopt met het re-integreren op mijn werken. Het enige wat ik kon, was me zorgen maken of ik ooit nog ging herstellen. Een uur naar het revalidatiecentrum was mijn enige activiteit van de dag. Het was überhaupt al een uitputting om een kwartier heen en terug te moeten fietsen.
Het advies was om nog minder te doen om te herstellen. Het kwam er op neer dat ik alles moest vermijden wat mijn hoofdpijn erger maakte. Overdag droeg ik een zonnebril, want ik kreeg hoofdpijn van de zon en ik had oordoppen in tegen het geluid. Het was heel erg doseren en daardoor werd mijn wereld alleen maar kleiner. Als dat nodig was om te herstellen, had ik dat er voor over. Ik dacht dat het een paar maanden doorbijten was en dat het daarna eindelijk opgelost zou zijn. Vanuit de revalidatie leek het met kleine stapjes beter te gaan, maar vanuit mijn werk was het een ander verhaal. Ik zat al een jaar ziek thuis, dus er werd een neuropsychologisch onderzoek door de bedrijfsarts aangevraagd. Hij vertelde dat als het nu niet beter gaat, het nooit beter wordt en noemde het niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Dat zou betekenen dat er toch wél iets beschadigd was, dus ik ging me nog meer zorgen maken over de toekomst. Vanaf dat moment ging het steeds slechter en slechter met mij.
Met medicijnen kwam ik mijn dagen door en ik lag alleen maar op de bank. Achteraf kan ik zeggen dat ik depressieve gevoelens had, maar op dat moment had ik niks door. Mijn gevoelens waren helemaal afgezwakt, ik voelde me leeg en nutteloos. Het enige wat ik kon doen, was huilen en piekeren. Fysiek was ik aanwezig, maar in mijn hoofd was ik er niet bij; ik had geen mimiek en kon niet lachen. Ik dacht: als niks helpt, wat betekent het leven dan nog?’
Hoop
‘Toch bleef ik de hoop houden om te blijven zoeken naar oplossingen om met de pijn te leven. Ik heb veel alternatieve therapieën gedaan, zoals neurofeedback, accupunctuur, iets met stenen en massages. Dat was iedere keer een teleurstelling, even leek iets te helpen, maar nooit écht. De bedrijfsarts belde mij elke drie weken om te vragen hoe het ging. Dat was heel intens. Steeds hadden we hetzelfde gesprek. Het ging echt niet goed met mij. Hij vertelde dat dit ook niet meer zou veranderen. Ik functioneerde nog maar voor twintig procent. Op een gegeven moment werd ik afgekeurd door UWV en dat was het dieptepunt voor mij. Hoewel ik enorm dankbaar was dat ik financieel ondersteund werd, voelde het ook als bevestiging: het kwam echt nooit meer goed. De arts vertelde mij dat ik moest accepteren dat mijn leven er zo uit zou zien. Ik kon niet voor mijn gezin zorgen en ik had weinig sociale contacten. Ik lag op de bank en het leven ging aan mij voorbij.’
Emotionele benadering
‘Vervolgens ging ik naar Amerika voor een behandeling waarbij de doorbloeding in mijn hersenen geactiveerd zou worden door meerdere activiteiten tegelijk uit te voeren. Vanuit die therapie ontmoette ik een holistisch psycholoog. Zij legde me uit hoe het zenuwstelsel werkt en wat de invloed van je angsten en gedachten daarop is. Door haar leerde ik dat 5 à 10 procent van je functioneren bewust is en de rest onbewust. Ik besefte dat ik onbewust heel veel stress en angst had. . Haar visie was mind-body, in plaats van enkel het fysieke. Daarna kwam via Stichting Emovere een emotionele benadering van aanhoudende lichamelijke klachten (TMS) op mijn pad. Breinkennis was voor mij de ingang voor herstel, gaf geruststelling. Ik besloot aan de slag te gaan met mijn onbewust verdrongen emoties. Daardoor veranderde mijn overtuiging van ‘er is iets stuk in mijn brein’ naar ‘er is iets verstoord’. Langzaam kreeg ik de regie terug en kon ik mijn leven weer oppakken.’
Trigger
‘Voor mijn val leefde ik alleen maar op automatische piloot. Mijn hele leven moest perfect zijn, ik mocht niks fout doen, was ongeduldig, gehaast en moest een goede moeder zijn. Op mijn werk zette ik het liefst een paar stappen extra. Ik was onbewust heel erg bang voor afwijzing. Naar mijn gevoelens keek ik niet om, die waren maar onhandig en stopte ik onbewust weg. Dit mijn normale modus was, maar het putte mij alleen maar uit, zonder dat ik het wist.
De val is een trigger voor mijn brein geweest. Op dat moment kon mijn systeem het niet meer aan, want er kwam zo veel extra stress bij kijken. Het piekeren en de diagnoses van de artsen, maakte me angstig over het feit dat ik nooit meer kon herstellen. Daardoor werden mijn klachten alsmaar erger. Ik kon geen emotionele rust nemen. Ik leerde dat mijn lichaam liever lichamelijk pijn ervaart, dan de emotionele pijn van de angst en stress.’
Patronen doorbreken
‘Ik leerde bewust te worden van mijn patronen en die te doorbreken, mijn gevoelens niet weg te drukken en grenzen te trekken. Al die andere therapieën waren vooral gefocust op de fysieke benadering. Ik moest vanuit de therapieën alles vermijden wat mijn klachten verergerde, zoals het geluid en de zon. Daardoor ontstond nog meer angst voor de prikkels en ongemakken in bepaalde situaties. Ik moest mezelf juist confronteren met hetgeen de klachten veroorzaakte zodat de angst verdween en de pijntjes afnamen. Iedere dag ging ik proberen om toch naar buiten te gaan. Zo merkte ik dat ik ineens een uur buiten kon zijn in plaats van twintig minuten. Mijn brein leerde daarmee dat het veilig is. Door dat toe te laten werd ik bewuster van mijn gedachtes en gevoelens en kreeg ik veel meer controle over mijn lichaam.
Na twee maanden merkte ik al dat mijn klachten minder werden. Mijn eerste doel was om mijn kinderen weer naar school te kunnen brengen en dat lukte me! Ik kon mijn geluk niet op. Langzaam maar zeker kon ik mijn gevoelens weer voelen. Voorheen kon ik niet genieten van de succesjes want het was alsmaar gaan, gaan, gaan. Ik heb geleerd om bewuster en langzamer te leven waardoor fijne, kleine gevoelens extra binnenkomen.
Langzaamaan kon ik na jaren weer met mijn vriendinnen lunchen en ging ik cursussen oppakken. Mijn leven had weer zin. Na een jaar mijn gezins- en sociale leven op te bouwen, probeerde ik met kleine stapjes weer te werken. Dat was fantastisch! Ik werd mijn eigen bewijs en daardoor ging ik alsmaar vooruit. Mij werd gezegd dat ik nooit meer in het onderwijs kon werken, want dat zou me teveel prikkels geven. Daardoor verloor ik vertrouwen in mezelf, maar ik werk nu weer in dezelfde functie als voorheen. Wel op mijn manier, dus met mijn grenzen en door patronen te doorbreken. Ik uit vaker mijn gevoelens en ik merk dat mijn klachten daar minder van worden.
Op dit moment heb ik negentig procent van mijn energie terug. Soms ervaar ik nog een druk onder mijn ogen, voel ik me vermoeider of heb ik kaakspanningen. Dan weet ik dat ik teveel stress ervaar. Er was iets nodig om mij te stoppen. Het was een harde leerschool, maar heeft me veel gebracht. Ik kan meer genieten van het leven. Nu deel ik mijn ervaring op Instagram en in een podcast (The New Mi – van overleven naar léven) om deze andere visie op herstel meer bekendheid te geven. Deze is ook toepasbaar voor andere aanhoudende klachten zonder duidelijke medische oorzaak. Ik krijg veel positieve reacties van mensen die zich herkennen in mijn verhaal en ook een ander pad van herstel gaan bewandelen. Het is fijn dat mensen wat uit mijn ervaring kunnen halen.’
