Marlijn van Ast (42) had jarenlang een liefdesverslaving. Op jonge leeftijd had ze al het gevoel dat ze niet goed genoeg was, wat ervoor zorgde dat ze haar geluk buiten zichzelf ging zoeken. Wat begon als een verslaving aan snoep, ontwikkelde zich in een liefdesverslaving, die uitliep op een alcohol- en drugsverslaving. Na jaren bevestiging gezocht te hebben bij mannen besloot Marlijn het roer om te gooien. ‘Ik heb voor het eerst verkering met mezelf genomen.’
‘Ron stuurde me op mijn werk mailtjes met mijn naaktfoto’s. Het werd zo erg dat ik in de kelder ben gaan werken, omdat ik mijn mails niet durfde te openen rondom mijn collega’s. Ik stond onder zoveel druk dat ik toevlucht zocht in drank en drugs. Dit was echt een dieptepunt in mijn leven. Ik werkte van drie tot elf in een hotel, daarna ging ik de kroeg in, werd ik dronken en gebruikte ik cocaïne. Dit deed ik maandenlang. Ik kon niet stoppen met gebruiken, omdat ik het leven niet meer aankon. Mijn vader was ernstig ziek en lag in het ziekenhuis, omdat hij ieder moment kon komen te overlijden. Ik gebruikte drugs om wakker te blijven, om bij hem te zijn. In het ziekenhuis kreeg ik een SMS: Now the end is near. Ik vond het zo eng dat Ron wist wat er met mijn vader aan de hand was. Ik stortte compleet in. Een paar dagen later overleed mijn vader en toen kreeg ik weer een berichtje van Ron: Tears in heaven. Ik was zo bang voor hem, ik had het gevoel dat hij me kapot wilde maken.’
Verslaving
‘Ik denk dat ik genetisch belast ben met mijn verslavingsgevoeligheid. Bij mijn vader was het hetzelfde. Hij was misschien niet verslaafd, maar hij vertoonde wel hetzelfde gedrag. Hij had ook nooit genoeg ergens van, wilde altijd meer. Dat heb ik ook van jongs af aan al heel sterk gehad. Als kind fietste ik soms een heel stuk naar de McDonald's om een kaneeldonut te halen. Vervolgens kwam ik thuis, at de donut op en dan wilde ik er nog een. Dan fietste ik het hele eind weer terug om er nog een te halen. Ik had nooit genoeg. Eerst begon dit met snoep, maar naarmate ik ouder werd zocht ik geluk in drank en vriendjes. Ik denk dat dit komt doordat ik me als kind nooit geaccepteerd heb gevoeld. Ook heb ik op achtjarige leeftijd te maken gehad met misbruik. Dat heb ik nooit aan iemand verteld en dit trauma heb ik dus niet kunnen verwerken. Het leven werd te zwaar voor mij. Ik voelde me leeg van binnen en dacht dat ik niet goed genoeg was. Als er iets fout ging dacht ik altijd dat het mijn schuld was. Doordat ik zo ongelukkig was, zocht ik geluk in externe factoren. Ik dacht dat als de populaire jongen mij wilde ik het waard was. Ik zocht heel erg bevestiging bij jongens en ik was daardoor altijd wel aan het daten. Op een gegeven moment vroegen mijn vriendinnen: Marlijn, ben je eigenlijk wel eens alleen? Dat was ik niet. Ik was continu op zoek naar erkenning van mannen, omdat ik zo laag over mezelf dacht.’
Bevestiging
‘Toen ik een jaar of zestien was begon mijn liefdesverslaving. Ik had het idee dat als een jongen met mij naar bed wilde, ik goed genoeg was. Die gedachte was hartstikke ongezond en kwam voort uit een eigenwaarde die niet gezond was. Deze gedachte zette door in mijn studententijd. Ik deed er alles aan om met de jongens te kunnen zijn die het moeilijkste te krijgen waren. Een keer fietste ik langs het huis van een jongen, stak mijn banden lek en belde bij hem aan om hem om hulp te vragen. Ik ging soms heel ver en ik ging er vanuit dat een jongen niet zomaar met me wilde zijn als ik het gewoon vroeg. Daar moest ik eerst een soort excuus voor bedenken.
Op een gegeven moment ontmoette ik Ron, van wie ik er later pas achter kwam dat hij getrouwd was. Ik deed alles voor hem. Wanneer hij tijd voor mij had, liet ik alles vallen waar ik mee bezig was om bij hem te kunnen zijn. Dan moest ik naar hem toe. Dit had natuurlijk ook invloed op mijn werk en uiteindelijk verloor ik mijn baan. Een klap. We waren nog niet zo lang uit elkaar en ik viel in een zwart gat. Dat gat moest natuurlijk opgevuld worden met een man en daarom ging ik weer terug naar Ron. Ik vertelde hem dat ik wilde gaan reizen, maar omdat ik ontslagen was had ik geen vast inkomen meer. Hij stelde voor dat ik paydates, als escort, kon gaan doen om geld te verdienen. Dat deed hij ook al met een andere dame en dan kreeg hij vijftig procent van de opbrengst. Het enige wat ik hoorde was dat hij dat ook al met een ander deed. Ik wilde dat Ron ook zo trots over mij zou praten, dat was het enige wat ervoor mij toe deed. Daarom besloot ik om het ook te gaan doen. Ik vond hem een heel krachtige man en zag echt een toekomst met hem voor me.’
Dieptepunt
‘Ik ging voor Ron de highclass escortwereld in. Ik had dates met mannen en daar verdiende ik veel geld mee. In het begin koos ik zelf met welke mannen ik af wilde spreken, maar later ging Ron zich er steeds meer mee bemoeien. Steeds vaker kregen we daar ruzie over. Als ik zei dat ik met bepaalde mannen niet wilde afspreken, probeerde hij me over te halen om het wel te doen. Wanneer hij boos was kon hij me helemaal kapot maken. Hij kon me dagen negeren of het gevoel geven dat ik niets waard was. Dat ik volledig onbetrouwbaar en ondankbaar was. Ik zette een punt achter onze relatie, maar al snel nam ik de schuld op me en ging ik weer naar hem terug. Zo is dat jarenlang doorgegaan. Ik bleef bij hem, omdat zijn bevestiging het enige was wat ik wilde. Ik wilde horen dat ik het goed had gedaan en dat hij trots op me was. Op een gegeven moment kwam ik huilend terug van een date. De maat was toen echt vol voor mij. Ik beëindigde de relatie met Ron en een paar maanden later stopte ik ook met het escortwerk. Hij vond dat ik van hem was en dat ik bij hem terug moest komen. Dat zorgde ervoor dat hij me ging stalken en bedreigen. Ron maakte tientallen e-mailadressen aan om me te kunnen bereiken en hij bleef me maar bellen. Ik reageerde er nooit op, maar hij bleef maar doorgaan met stalken.
Twee maanden nadat ik het contact met Ron had verbroken ontmoette ik Nadim. Hij kwam net als ik uit een donkere periode in zijn leven. We kregen een bijzondere band door onze trauma’s. Samen hebben we het nachtleven opgezocht als uitlaatklep. Ik was extreem verliefd op hem. Na een tijdje kwam ik erachter dat ook hij getrouwd was. Inmiddels ben ik gaan inzien hoe het heeft kunnen gebeuren dat ik twee maal een relatie had met een getrouwde man. Deze mannen moesten namelijk heel veel moeite doen om met mij te kunnen zijn, ze moesten een dubbelleven leiden. Als ze dat allemaal voor me over hadden, dan moesten ze toch wel heel veel van me houden? Het maakte me niks uit dat Nadim getrouwd was, ik voelde me heel veilig bij hem en we begrepen elkaar.’
Zoomkliniek
‘Vlak nadat mijn vader overleed bleek ik zwanger van Nadim te zijn. Ik zag de zwangerschap als een teken van mijn vader. Hij was er dan niet meer, maar daarvoor kreeg ik een ander leven terug. Na een paar weken verloor ik het vruchtje. Daarna heb ik twee maanden zoveel gebruikt, dat ik er niks meer van weet. Ik voelde me vreselijk. Ik wilde op deze manier niet meer leven, maar tegelijkertijd wilde ik ook niet dood. Uiteindelijk kon ik niet meer, ik was helemaal op. Toen heb ik het nummer van een afkickkliniek opgezocht. Het nummer sloeg ik op onder de naam ‘nieuwe kans’. Toch heb ik het nummer op dat moment niet gebeld. Nadim is taxichauffeur en een week later had hij ene Michel in zijn auto, die werkte in de GGZ-instelling die ik in mijn telefoon had gezet. Hij vertelde mijn verhaal en Michel wilde mij wel helpen. Ik zag dit echt als een teken, het was te toevallig dat Nadim precies op dat moment iemand in zijn auto had die mij kon helpen. Ik heb toen contact gezocht met Michel en hij wilde me helpen om clean te worden.
Drie dagen voordat ik naar een afkickkliniek in Portugal zou vertrekken werd in Nederland de eerste lockdown aangekondigd. Daardoor heb ik online mijn afkickprogramma moeten volgen, in de Zoomkliniek. Toen ik begon met het traject dacht ik dat ik van mijn alcohol- en cocaïneverslaving af moest, maar al snel kwam ik erachter dat die middelen niet mijn grootste probleem waren. Ik kwam door een gesprek met mijn psycholoog tot inzicht dat het probleem was dat ik een onrealistisch laag zelfbeeld had. Het bleek de kern van mijn verslaving. Mijn hele leven heb ik gezocht naar bevestiging van anderen. Tijdens mijn herstel ben ik me gaan richten op het feit dat ik het waard ben. Ik heb voor het eerst verkering met mezelf genomen, in plaats van met een man. Voor mijn gevoel had niemand voor me gekozen, mijn grote broer niet, mijn vriendjes niet. Nu besloot ik: ík kies voor mezelf. Ik heb mezelf beter leren kennen en ging nieuwe dingen proberen. Ik ben echt de tijd voor mezelf gaan nemen en heb geprobeerd het leven leuk voor mezelf te maken. De energie die ik eerst in mannen stak, ben ik nu in mezelf gaan steken. Ik bezoek nog steeds zelfhulpgroepen waar net zulke leuke vrouwen als ik steun zoeken bij elkaar. Daar heb ik geleerd dat je machteloos bent over je verslaving. Verslaving discrimineert nooit, het kan iedereen te pakken krijgen. Je kunt niks doen aan het feit dat je verslaafd bent geraakt, maar wel aan je herstel.’
Eén is te veel, duizend nooit genoeg
‘Verkering nemen met jezelf is iets wat ik iedereen adviseer om te doen. Om eerst in jezelf te gaan investeren. Wanneer je denkt dat je weer kunt gaan daten, ben je eigenlijk nog te vroeg. Het stemmetje in je hoofd zegt dan: één date kan toch wel? Dat stemmetje vertrouw ik niet meer. Eén is te veel, duizend nooit genoeg. Dat is ook de titel van mijn boek, dat vorige maand uit is gekomen. In mijn boek beschrijf ik alles wat ik heb meegemaakt en heb geleerd. Ik hoop dat ik daarmee anderen kan inspireren die hetzelfde meemaken en dat ik ze een hart onder de riem kan steken. Ik wil de lezer graag meegeven dat iedereen de moed waard is. Het vergt veel moed om af te kicken, maar iedereen is het waard. Je kunt het niet alleen. Heb de moed om hulp te vragen, want je bent het waard.’
Klik hier om Marlijn haar boek te bestellen.
Fotograaf: Wim Helmer
Lees ook deze levensechte verhalen:
Nieuwe Wendy-special
Of neem een abonnement op de Wendy-specials en ontvang gratis een gift box van The Gift Label!