De zoon van Desirée (57) is al jarenlang zwaar depressief. Alles deed Desirée eraan om haar zoon te helpen toen hij nog bij haar woonde. Maar het brak haar op en uiteindelijk moest ze beslissen om haar zoon los te laten. Tot haar grote verdriet. Inmiddels heeft ze geen contact meer met haar zoon, die nu 23 is. ‘Het breekt mijn hart dat ik hem niet heb kunnen helpen. Als moeder wil je maar één ding en dat is dat het goed gaat met je kinderen.’  

‘Toen Sven nog bij mij woonde, verzorgde ik hem 24/7 samen met zijn tweelingbroer Lars. Sven at nauwelijks en had een compleet ander ritme, hij sliep overdag en leefde ’s nachts. Met veel moeite kreeg ik hem uit bed en ik moest hem bijna dwingen om iets te eten. Als moeder wilde ik hem graag helpen, net zoals zijn broer. We wilden beiden zo graag dat Sven beter werd. Als ik erop terugkijk, kreeg Lars veel te weinig aandacht. Ik heb mijn best gedaan, maar het was compleet uit verhouding.’

Depressie

‘Ik heb drie zonen. Oskar is de oudste en Sven en Lars zijn een tweeling. Ik woonde met mijn ex-man en in een dorp en daar groeiden ze zorgeloos op. Wel kwam naar voren dat Oskar in het autistisch spectrum zit en Lars ADHD heeft. Over Sven maakte ik mij destijds geen zorgen, hij was een ondeugende, gezonde jongen. Mijn man en ik besloten in 2014 te scheiden. Voor de jongens kwam dat nieuws als donderslag bij heldere hemel, ze zagen het totaal niet aankomen. Mijn ex-man bleef in het dorp wonen en ik verhuisde naar de stad. Lars ging toen bij mij wonen en Oskar en Sven bleven bij hun vader. Vanaf dat moment ging het steeds slechter met Sven. We hadden weinig contact, maar toen ik hem na een paar weken zag, schrok ik me rot. Hij was heel erg afgevallen en zag er onverzorgd uit. In overleg ging hij bij mij en Lars wonen.

Eerst dacht ik dat Sven depressief was geworden door de scheiding, maar dat klopt niet helemaal. Uit de evaluatiegesprekken met Svens psycholoog kwam naar voren dat Sven zich al een tijd somber voelde. De scheiding was een soort katalysator, door die gebeurtenis wilde hij niet meer vechten tegen de depressieve gevoelens.’

Zelfmoordgedachtes

‘Ik vroeg al een lange tijd aan Sven of hij zijn kamer wilde opruimen en toen hij dat steeds niet deed, besloot ik het zelf te doen. Tijdens het opruimen van zijn kamer vond ik een doosje pillen. Hij had zijn medicijnen opgespaard en op het internet opgezocht hoeveel hij er moest slikken om dood te gaan. Een angstaanjagend gevoel overspoelde me. Daarna begon hij steeds meer over zelfmoord te praten. Als hij een riem zag, dan zei hij dat hij eraan dacht om zichzelf op te hangen in het trappengat. Dat wil je als moeder absoluut niet horen. Het was een zware tijd en ik heb veel gehuild. Altijd was ik bang om het huis te verlaten, ik wilde niet weten wat ik zou aantreffen als ik weer thuis zou komen. Gelukkig heeft hij nooit een poging gedaan, maar ik wist niet zeker of hij dat ooit ging doen.’

Zwarte wolk

‘Sven heeft alles in huis om een fijn leven te hebben, dat maakt me misschien nog wel het meest verdrietig. Hij ziet er goed uit, is slim en grappig – of hoe Lars het zou zeggen “kapot grappig”. Regelmatig lagen we met z’n drieën in een deuk. Er zit zoveel potentie in hem, maar er hangt een soort zwarte wolk boven hem wat hem belemmert. Hij kan daardoor geen stappen zetten en dat is zo zonde. Ik had hem zo graag gegund dat hij net als andere jongeren had kunnen genieten van uitgaan en vrienden. Hij heeft dat allemaal gemist omdat hij sinds zijn zestiende last had van die depressieve gevoelens. Zijn jeugd is hierdoor gekleurd en dat vind ik verdrietig.’

Uit huis

‘Op zijn 22ste werd Sven opgenomen op een psychiatrische afdeling in een ziekenhuis. Op een gegeven moment kreeg ik een nieuwe vriend en hij had een frisse blik op de situatie. Met hem praatte ik veel over Sven en daardoor realiseerde ik me dat ik niet nog jarenlang door kon gaan met voor hem zorgen. Elke dag weer die strijd, die angst, dat machteloze gevoel; het brak me op. Ik ben toen wat meer afstand van Sven gaan nemen en ging ook in praktische zin minder doen.  Zo smeerde ik zijn boterhammen niet meer en drong ik niet meer aan dat hij zijn bed uit moest komen. Sven merkte dat er bij mij iets veranderd was en op een dag raakten we in gesprek. Hij suggereerde toen zelf dat het misschien beter was als hij bij me wegging. We hebben er lang over gepraat en uiteindelijk besloten we samen dat dit de beste optie was. Ik heb toen meteen doorgepakt en zijn therapeut gebeld. Die vond het een goed idee dat Sven uit huis ging. Na een paar dagen kon hij er al terecht. Ik vond het heel emotioneel om hem weg te brengen en ook Sven zei dat hij bang was voor het onbekende. Maar ik hoopte dat de opname goed zou zijn voor Sven. Helaas werd de situatie tussen ons er niet beter op. Toen Sven er een tijdje zat, werd hij boos op mij. Volgens hem was het mijn schuld dat hij was opgenomen. Het was voor hem makkelijker om de buitenwereld de schuld te geven. Na een aantal bezoeken, verbrak Sven uiteindelijk het contact. Vreselijk, maar hij bleef boos op me.’

Geen contact

‘Sven heeft twee maanden in het ziekenhuis gezeten en daarna is hij naar zijn vader vertrokken. Ik heb geen contact meer met hem en mis hem ontzettend. Maar ik werd te emotioneel en verdrietig van de updates over Sven, hij was namelijk nog verre van beter. Ik werd steeds emotioneel als ik wat van hem hoorde. Daarom besloot ik dat ik alleen contact wilde als er iets bijzonders of ernstigs aan de hand was. Sven is nu drieëntwintig en woont ook niet meer bij zijn vader. Ik kwam hem laatst op straat tegen en toen vertelde hij dat hij bezig was met een antikraak woning. Hoe het daarmee staat weet ik niet.’

Eigen gevoelens  

‘Lars is nu ook sinds een paar maanden weg en ik heb me een tijdje heel verdrietig gevoeld. Jarenlang stond ik in de zorgstand en was er geen plaats voor mijn gevoelens, nu plotseling wel. Ik voelde me somber en ben hulp gaan zoeken. Voor mij is het geen contact hebben met Sven een soort rouwproces. Ik moest afscheid van mijn kind nemen terwijl hij er nog wel is.’

Boek

‘Het is nu driekwart jaar geleden dat ik geen contact meer heb met Sven en het gaat een stukje beter met me. Ik besloot mijn verhaal op papier te zetten, er zijn ongetwijfeld ook andere ouders die in dezelfde situatie zitten als ik. Door dit boek heb ik meerdere therapeuten geïnterviewd en met lotgenoten gesproken. Het schrijven is een helingsproces voor mezelf. In het boek beschrijf ik niet alleen mijn eigen verhaal, maar vertel ik ook wat je kunt doen als je in een soortgelijke situatie zit. Er zijn heel veel depressieve kinderen en ik wil meer aandacht voor hun familie. Zij worstelen er net zo goed mee.’

Het boek van Desirée bestel je hier.

De namen van de kinderen van Desirée zijn gefingeerd.

Lees ook: 

Melanie kreeg een dubbele longembolie en emigreert daarom nu met haar gezin naar Italië: ‘We gaan niet wachten tot ons pensioen’

Neem een abonnement op de Wendy-specials